Emilia stopte vlak voor het kunstwinkeltje omdat ze dacht iets gehoord te hebben. Het was waarschijnlijk haar verbeelding. Ze besloot het te negeren en stapte het gezellige, vorige eeuwse kunstwinkeltje binnen. “Klanten?”, vroeg een krakende stem van achter de balie,”Werkelijk? Hoe kan ik u helpen?” Vanachter de balie kwam een kleine, bijna gebochelde, kalende oude man. “Oh, ik zie het al.”, kraakte hij teleurgesteld.

“Echt waar?”

“Ja, jij bent helemaal niet geïnteresseert in kunst. Jij bent vast weer zo’n snob  die mij probeert te overtuigen voor dat nieuwe bouwproject. Wel, ik verkoop mijn huis NIET!”, die laatste zin schreeuwde hij en Emilia had dat liever niet gehoord.

“Het spijt me meneer, maar ik weet niets van een nieuw bouwproject en ik vind het sneu dat ze u uw huis laten verkopen tegen uw wil.”

“Je zegt ‘u’ tegen me. Dat doen ze anders nooit. Weet je zeker niets af van dat hele bouwgedoe?”

“Nee meneer. Zou dat moeten?”

“Meneer? Nou weet ik het zeker. Lees jij nooit de krant dan?”

“Nee, meneer. Ik heb niet genoeg geld voor een krant.”

“Niet genoeg geld? Nou goed dan. Als je hier niet komt voor dat hele bouw en verkoopgedoe, wat doe je hier dan wel?”

Emilia nam het bruine pak van onder haar arm:”Ik hoopte dat u interesse had voor mijn schilderij.”

“Schilderij? Waarom ook niet. Laat zien!”

Nog voor Emilia haar schilderij kon geven, griste hij het uit haar handen. Hij scheurde gretig het papier open. Aandachtig bekeek hij elk lijntje. Hij draaide het doek een paar keer om. Opnieuw liet hij zijn ogen langs elk detail gaan. Emilia was er zeker van dat hij alles goed had bekeken tot hij zei:”dit is een beetje onduidelijk in dit licht, ik neem hem even mee naar mijn inspectiekamer.”

16-04-2012 om 00:00 geschreven door I.T.