Vandaag laten we alle inspanningen eens aan ons voorbij gaan want we zijn toch wel moe en toe aan wat rust.
We begonnen dus al met uitslapen tot 8u; pas om 9u vertrokken uit Madison, wat al vrij laat is als je de stroom toeristen op gang ziet komen, maar we hadden niet veel op ons programma staan dus stoorde het ons ook niet.
De eerste stop was die van de Gibbon Falls; een mooie, toegankelijke weg leidde naar de waterval en die was niet overrompelend maar toch een stop waard.
Daarna hebben we nog de wandeling naar de Artists Painpots gemaakt. En dat was zeer de moeite waard! Slechts 1.6 km maar een mooie rondgang erbij die in de hoogte liep en dus een goed overzicht gaf; daarmee zag Edgard de 4e vorm van geothermische activiteit: de mud pot. Een borrelende modderpoel, zeg maar.
De andere drie vormen zagen we de vorige dagen:
- De geisers
- De warmwaterbronnen
- De fumorolen
Alleen de mud pots ontbraken nog. en het waren mooie!
Daarna lieten we veel links liggen want we hadden onszelf een rustdag beloofd.
Norris Junction lieten we voor wat het was; een afslag net erna was niet toegankelijk voor RVs en bussen, dus moesten we de Virginia Falls ook maar ongezien laten want te voet gingen we die weg deze keer niet doen.
En zo staken we Yellowstone middendoor tot in Canyon Village; overal in de centra vind je groceries (winkels, zeg maar, met een beperkt aanbod van basisproducten), giftshops, visitor centers, en hier een daar is er een tankstation en op twee plaatsen kan je ook propaan bijvullen: in Fishing Bridge en in Grant Village. Op vier plaatsen is er ook full service voor autos!
Omdat we nu af en toe de generator moeten gebruiken om stroom te hebben voor het opladen van apparaten, is ons propaangehalte gedaald. Dat merken we aan één kookvuur dat al op een laag pitje brandt. We wilden vandaag dus geen generator op en zijn in de lodge gaan eten; lodges hebben de naam duur te zijn omdat ze kamers en alle luxe bieden midden in de parken, maar alles bijeen kan je er nog eten aan een schappelijke prijs; al bestaat een zalmsalade bv uit héél veel salade en maar weinig zalm; toch heeft het ons gesmaakt!
Gaan eten is alleen voor bijzondere gelegenheden, en die scheppen we zelf, haha
In het educatief center zijn we eens naar een film gaan kijken over Yellowstone nu en we vonden ook veel info over het ontstaan ervan. Het is onstaan door een vulkaanuitbarsting 64 000 jaar geleden; dat was de laatste van een reeks die begon aan de westkust (vandaar al die mooie parken!).
De caldera is 16 000 mijl groot! (x 1.6 km!!!). Je kan die dus niet in zijn geheel zien. De geothermische activiteit is er zo zichtbaar omdat de aardkorst hier zo dun is; je moet dus niet proberen buiten de paden te lopen of je verbrandt je voeten!
Heel het park is eigenlijk een supervulkaan en de wetenschappers verwachten ooit nog een enorme uitbarsting (en die zal niemand kunnen navertellen) maar niemand weet wanneer. Als die zich voordoet, dan zal het noordelijk halfrond bedekt worden door een dikke grijze aslaag Moge het nog héél lang duren voor dat gebeurt!
We zitten gewoon buiten te genieten van de rust (rond 15u) als Edgard plots een Wapiti ziet! Een hert dat meestal nog hoger in de bergen voorkomt (hier is het maar een dikke 2000m hoog), maar hij schijnt het hier goed te kennen en dagelijks zijn kostje te komen bijeen scharrelen. Het gras aan de restrooms van de A loop lijkt voor hem het lekkerste te zijn want hij laat zich door niets of niemand afschrikken. We staan zeker met 20 mensen uit de verschillende tenten en campers naar hem te kijken en hij vindt het blijkbaar goed.
Na een poos komt er een opzichter langs gereden en hij waarschuwt ons dat we niet dichter mogen komen; een half uur later komt een echte ranger langs en die doet van alles om de Wapiti verder uit de buurt van de mensen te krijgen want als dat beest het op zijn heupen krijgt, durft hij mensen wel op zijn horens nemen en dat valt dik tegen, denk ik. De ranger klapt in zijn handen maar de Wapiti graast rustig verder; en dan gaat de ranger in zijn auto en geeft hij een signaal dat misschien de roep van een vrouwtje is want mijnheer gaat wel op stap; nog een paar keer aandringen en hij is weg; tot morgen, misschien!
Terwijl ik zit te typen horen we voor het eerst in meer dan drie weken politiesirenes. Zoveel blauw er op straat loopt in Europa, zo weinig zie je ze hier. De rangers doen natuurlijk heel veel maar we merken hier niets van criminaliteit (hout vasthouden dat we het niet moeten zien!!).
Bier verkopen ze hier als koekenbrood, (en softdrinks in 28 soorten), maar wijn veel minder; die is ook heel duur, al produceert bv Zuid- Amerika echt goede wijn! Alleen voor de export?
We hebben maar 8 dagen meer; volgende week zitten we al in het vliegtuig
We weten nu al dat het niet evident zal zijn om dit achter ons te laten; het enige dat ons kan troosten is ons bed want dat van de camper is van bedenkelijke kwaliteit en dat voelen we toch, hoor! (gelukkig heeft de Carthago wel een goede matras!).
We kennen onze camper nu wel min of meer, en we hopen dat hij geen onaangename verrassingen meer voor ons in petto heeft, maar we zullen hem zonder tegenzin inleveren volgende week! En ze zullen mogen luisteren naar onze klaaglitanie! Onze reisagent liet weten dat we ook onze telefoonkosten mogen aanrekenen, en dat zullen we ook! Maar van mensen die hier met hun eigen camper rondtoeren horen we toch ook dat ze al het één en ander hebben meegemaakt duimen maar dat de Carthago ons geen verrassingen bezorgt! Maar dat is voor later.
Straks moeten we onze dag van morgen plannen; het noordelijk gedeelte hebben we nog niet gezien; daar zouden beren en bizons te zien zijn, dus vroeg uit bed! Ik vermoed ook dat het een ruwer stuk zal zijn dan het deel met de geothermische activiteit. Dat zien we dan wel.
Het weer zou iets minder goed zijn; vandaag voelen we al een lichte daling van de temperatuur maar het is nog steeds zonnig en bijna 29° C! dus prima zo! de was is op een half uur droog!
Om 7u waren we al aan het rijden want we wisten dat Old Faithful druk bezocht is en het is niet fijn om in de warmte te moeten rondrijden om een parkeerplekje te vinden;
De goden waren ons weer goed gezind want één geiser zou 10 min later spuiten, maar we haalden het niet, en kozen ervoor om dan de tussenliggende geisers een bezoekje te brengen: the Castle, the Grand, the Giantess, the Grotto, en zoveel meer zagen we al voor Old Faithful zijn kunsten vertoonde; we zaten wat hogerop en mochten zijn spektakel bewonderen; voor Edgard een eerste ervaring met geisers
Daarna gingen we verder op pad en zagen we nog hele mooie; vooral the River side geyser wist ons te betoveren; hij ligt inderdaad aan de rand van de Firehole river en spuit met een grote boog zijn kokend heet water in de rivier; vaak zie je er een regenboog bij, maar die was nu niet zichtbaar. We hadden al zoveel zegeningen gehad!
Daarna liepen we nog het hele pad ten einde omdat we wisten dat daar the Morining Glory Pool te zien was; die heeft heel intense kleuren: oker, groen en een streepje appelblauwzeegroen wat een pracht! En dan blijkt dat hij door toedoen van toeristen die er per se spullen moesten ingooien al veel verbleekt is! Daardoor zijn er bacteriën kapot gegaan en zij bepalen de kleur!
Wat moet het dan vroeger niet geweest zijn! Zijn koker zie je heel diep de aarde in gaan en hij wordt jaarlijks leeg gemaakt! (dat moet heel speciaal materiaal zijn want die bronnen zijn gloeiend heet!)
Daarna bezochten we nog Daisy en de Punch bowl en toen waren we uitgeteld! Er was ondertussen een massa het park in gekomen; niemand vond nog een plek en dat terwijl er misschien wel 500 of meer parkeerplekken zijn!
We lunchten in onze camper; wat een luxe! Nadien ging ik even naar de Lodge om mails binnen te halen en de blog aan te vullen, en toen reden we naar the Paintpot en the Fairy Falls.
The Paintpot is een schitterende pool in buitenaardse kleuren. Toen we op de trail ernaartoe zaten vertelde een vrouw ons, zomaar, dat we zeker de heuvel op moesten kruipen; dat het zicht daar betoverend was; het was een fikse kli!m (geen pad) maar de beloning was navenant; we zouden nooit de pool in al zijn pracht gezien hebben zonder dit vogelperspectief! Dank aan die engel op ons pad!!!
Weer beneden hebben we overlegd of de waterval er nog bij kon, en omdat iedereen die we tegenkwamen zei dat ze zo mooi was, kozen we die kant van de trail; het was een hele afstand, maar gelukkig vrij plat! Ons avondwandeling van gisteren zat nog in onze benen en daardoor vielen deze 4 km toch zwaar, maar aan de waterval konden we weer bijtanken en zo werd de terugtocht ook haalbaar, al moesten we (deze keer ik vooral) af en toe op de tanden bijten en doorzetten ! maar dat is ons niet vreemd en met een partner als Edgard valt het allemaal nog heel erg mee! ik zie soms vrouwen sukkelen terwijl de mannen lustig een eind voorop lopen; dat overkomt mij niet met mijn attente partner! Wauw!
Maar na een lekkere papaya en een groot glas cappuccino (koud), kwamen we er weer bovenop maar het was toch wel genoeg geweest en dus lieten we de attracties onderweg voor wat ze waren en zochten we de camping voor vanavond op: Madison.
Morgen houden we het even wat rustiger want dit is een heel actieve reis en de kilometers die we al door de bergen zwierven laten wat sporen na; maar na een lekkere douche en een goede nachtrust gaan we er altijd weer tegenaan.
Dag 18 van Gros Ventre (Grand Teton) naar Yellowstone (Grant Village)
Heel vroeg op pad in de hoop dieren te zien op de Antilope flats, en dat lukte! Een hele kudde bizons thv Mormon row! Wat een gezicht! Een moeder wilde met haar kalf naar de andere kant en stak de weg dus over, of beter: wilde de weg oversteken. Alle autos stopten maar een sportwagenbestuurder voelde zich misschien niet gerust, of wilde per se verder en hij dwong de dieren om terug te lopen naar de kant vanwaar ze kwamen
Dat waren dus twee vliegen in één klap: bizons én Mormon Row (een oud huis met de Grand Teton keten met ochtendlicht op de achtergrond onzen dag was al goed!
We stopten bij de Snake River Overlook maar konden de rivier niet zo heel goed zien door de bomen die ondertussen al boven de Overlook uit steken; maar mooi was het wel! die rivier die ontspringt in Yellowstone en die door Grand Teton en nog zuidelijker doorstroomt tot in de Colorado ze bood ons al mooie vergezichten!
Thv de Oxbow Bend kregen we er nog een cadeautje bij: de rivier vloeit daar zo langzaam dat ze een mirror effect heeft! het is geen mirror lake, maar ze heeft er de allures wel van!
Langs de Grand Teton Road is een fietspad aangelegd en dat zijn ze nu ook langs de US 89 aan het doen! een zegen voor de fietsers hier want het is oergevaarlijk om langs die weg te fietsen en toch doen sommigen dat!
Colter Bay viel ons wat tegen; we hadden een klein stadje verwacht, maar verwachtingen zijn eenzijdige afspraken dus hoeft niks of niemand zich eraan te houden. We maakten een lake shore wandeling (ze liep vaak een eind van het meer verwijderd maar bood ons toch een heel mooie plek om stil te worden en te genieten. Edgard heeft een neus voor mooie plekjes en hij wilde naar Leek Marina en dat was een schitterend idee! Een kleinere haven, minder logistiek, maar schilderachtig gelegen restaurant! Op het terras genoten we van een pizza zoals ik (Ingrid) ze nog nooit gegeten had; een aanrader voor wie in de buurt komt!!! Maar zorg dat je veel water bij je hebt om achteraf de dorst te lessen want drinken zal je!!!
Daarna reden we Yellowstone binnen; de eerste beelden waren al overdonderend mooi: de Snake River in de diepte, en dennenbossen zover het oog reikt! Alleen vielen de kale stokken die de brand van 1988 niet overleefden wel op in het landschap! Het begon met een bodembrand, die aangewakkerd door de wind overging in een kruinbrand; de brandgangen boden geen soelaas omdat daar een stevige wind door de canyon waait Duimen kruisen dat zoiets niet snel weer gebeurt! Als je ziet hoeveel volk hier rondrijdt, dan besef je hoe kwetsbaar dit land is.
We bereikten Grant Village kort na de middag en reden door tot Thumb West zodat we morgen dat stuk al kunnen overslagen; het was maar 2 mijl verwijderd van onze camping.
Thumb West gaf al een voorsmaakje van de dag van morgen warmwaterbronnen, sulfur baden, modderpoelen voor Edgard stuk voor stuk weer nieuwe ervaringen en voor mij dankbare herinneringen aan een deel van NZ. We snapten niet dat sommige jongeren ongeïnteresseerd aan de kant zaten waar is hun verwondering voor deze geologische wonderen gebleven?!
We vonden een SD kaart op de wandeling we hebben ze bij de kiosk afgegeven hopelijk komt de eigenaar ze daar ophalen; wat een ramp voor die mensen! Stel je voor dat daar een halve reis op staat!
De camping was al volgeboekt toen wij aankwamen! Reservatie is hier dus geen luxe! Er zijn nochtans meer dan 450 plaatsen!!! Wij waren bij de gelukkigen die een plekje in dit stukje paradijs vonden.
De eekhorens vliegen hier rond onze oren door de bomen; we mochten al een groot hert zien langs de kant van de weg; in de tenten area zou er s avonds ook vaak één lopen! Tjonge wat een grote mannen zijn dat! Maar ja, het zijn Amerikanen, he?!
Morgen doen we een mooi stuk van Yellowstone; we gaan vroeg op pad want er staat heel wat op het programma! Internet hebben we heel de volgende week niet, maar we zien elke dag de meest boeiende natuurfilms voor ons ogen afspelen! Wat een zegen!
Na het avondeten stelde Edgard voor om nog even tot aan het meer te gaan en wij dus op pad, gewapend met licht, water en fotoapparaat en niets ervan was overbodig, zoals later bleek!
We kwamen snel aan het meer en toen zag ik een soort dam lopen en ik vond het heel aantrekkelijk om daar eens op te gaan lopen (in Bear Lake had die mogelijkheid mij al aangetrokken, maar toen waren we braaf geweest)
We zochten een pad en kwamen uiteindelijk uit bij een boomstam die de verbinding maakte met de dam! Het was even voelen of we dat aandurfden maar toen Edgard zei: dat kan zo moeilijk niet zijn, kwam de kwajongen in mij boven en huppekee; hij trok mij op de boomstam en ik dacht dat hij met mij mee liep, maar dat bleek niet zo te zijn! hij stond nog aan de overkant en toen was het even twijfelen: ga ik terug of komt hij? Het was niet diep, maar we wilden geen natte schoenen
Toen ik al op de terugweg was zei Edgard dat hij toch wilde komen, maar halverwege zag ik dat ik dat niet had mogen vragen! hij kwam gelukkig heelhuids aan de overkant (er stonden veel mensen naar hem te kijken en dat moedigde hem aan om door te bijten maar comfortabel voelde hij zich duidelijk niet bij die evenwichtsoefening).
Toen wandelden we naar de ene kant in de hoop zo weer het vasteland te bereiken, maar dat liep uit op een open water gedeelte, dus moesten we terugkeren op onze stappen en een ander uitweg zoeken; die vonden we aan de rand van een bos
Toen was het mijn beurt om me niet op mijn gemak te voelen: alleen met ons twee, in de avond (gelukkig nog wel licht), in een streek waar beren lopen pfff! Ik wilde zo snel mogelijk naar de weg! En we volgden dus een wildpad, maar later bleek hoe ver we uit de richting gelopen waren! we lachten nog bij het begin toen Edgard vol overtuiging zei: we zitten op 244° ZW, en dat moest dus een geruststelling zijn.
Ik leerde nooit met een kompas omgaan maar ik weet nu: ik geraak er niet mee thuis! Haha!
Op de weg volgden we de goede richting maar we liepen tot het pikkedonker was voor we aan onze camper waren! en het was geen sloom gangetje maar een stevige pas, dat kan ik wel zeggen! Ik ben niet bang in het donker maar in berenland ligt het even anders!
We zagen geen beren, maar wel hele mooie elanden, of herten, ik ken het verschil niet; in elk geval grote beesten die gezapig stonden te snoepen van lekker groen
Eind goed, al goed; we weten nu dat we allebei heel sterke mensen zijn! ons fleske water was helemaal leeg, het lichtje deed dienst toen het begon te schemeren en de dieren werden vastgelegd op de gevoelige plaat
Edgard had zijn hoofdkussen nog niet geraakt toen hij al sliep!!! Ik lag te keren en te draaien om weg te geraken bij zijn zalige geluiden en vanmorgen was hij de pineut want toen lag ik te ronken het zou een zegen zijn als we allebei hetzelfde ritme zouden hebben, haha, maar dat is onze kleinste zorg.
Het is hier ongelooflijk mooi, maar daar gaat het een andere keer over, als we nog eens internet hebben tot over een paar dagen!
Na een vrij goede nachtrust zijn we vanochtend rond negen uur vertrokken richting Jenny Lake in het Grand Teton park. We hebben de boot genomen om naar de overkant van het meer te varen. Dat was eens iets anders.
We zijn eerst naar de Hidden Falls gewandeld. Dit is een mooie, krachtige waterval van ongeveer tachtig meter hoog. Nadien zijn we naar Inspiration point getrokken. Dat was zeer pittig stijgen en een behoorlijk tijdje wandelen. Daar hebben we gepicknickt.
Maar onderweg naar Inspiration point werd onze aandacht getrokken door beren die aan het eten waren . Het was een grote zwarte moederbeer en haar twee jongen. Ongelooflijk als je dit ziet. De kleintjes zaten in de struiken en het was een beetje zoeken naar de goede plek om ze goed te kunnen zien. Maar op een bepaald moment zagen we ze vanop een afstand van ongeveer 20 meter en hebben we mooie fotos kunnen maken. In het begin geeft het een vreemd gevoel maar als je ziet hoe rustig ze verder eten terwijl er heel wat mensen staan op te kijken en te fotograferen, dan is het rustgevend.
We hadden voordien wel eens tegen elkaar gezegd dat al die regels die ze overal hangen van wat je moet doen als je beren ziet, marketing is voor deze wandelingen, maar we waren toch blij verrast als we ze echt zagen. We moeten Tom Waes laten weten dat wij van dichterbij de beer gezien hebben dan hij in Alaska.
Wanneer we een nieuwe wandeling langs de Cascade Canyon deden, zagen we een moeder Ree met haar twee jongen ook zeer dicht bij. Toen er kinderen aankwamen schrokken ze en liepen ze weg. Een kleintje rende ons voorbij. Vandaag hebben we dan toch wat wild kunnen zien in volle dag, want dat is niet zo evident omdat er op sommige wandelingen best wel veel volk rondloopt, nu in het hoogseizoen.
Aan de boot was de rij wachtenden om terug te varen zo lang dat we gekozen hebben om langs het meer te voet terug te gaan. Dat leverde onderweg nog een super aangenaam rustmoment op zittend op een grote steen en de voetjes in het water. Heerlijk vertoeven met het zicht over het meer en de bergen als horizon.
Het weer was weer zonnig net als gisteren en een zeer aangename temperatuur van om en bij de 25° Celcius. Heerlijk zo een weer, je went er best snel aan.
Morgen rijden we verder naar Yellowstone, daar zal het weer anders zijn.
De voorbije nacht hadden we beiden minder goed geslapen. We waren dan ook vroeg op en zijn rond 8u vertrokken richting route 89 North.
Onderweg konden we geleidelijk al voorsmaakjes waarnemen in het landschap van wat Grand Teton als uitzicht zou bieden.
Mijn genot als chauffeur werd wel wat verstoord toen er op mijn dashbord de melding verscheen dat vervanging van olie vereist was. Dit gaf me geen veilig gevoel meer omdat ik die kerels aan de telefoon bij de servicedienst van cruise America niet echt meer vertrouwde.
In Jackson, een stadje onderweg, zagen de aandachtige ogen van Ingrid plots een soort garage waar ze service geven om korte onderhoudsbeurten te doen, soort drive-inn voor auto-onderhoud.
We zijn er naartoe gereden en de man aan de receptie begreep meteen onze ongerustheid en was bereid er even naar te kijken. Hij heeft ons dan ook gerust gesteld dat we ons van de meldingen niets moesten aantrekken want dat het oliepeil in orde was en de kwaliteit van de olie ook. Aan de telefoon hadden de mensen van cruise America ons verteld dat de olie ververvangen was voor ons vertrek, maar dat ze waarschijnlijk vergeten waren de reset te doen.
Onderweg hebben we onze plannen voor de dag besproken en zijn we gegaan voor een goedkope maar zeer mooie Campground, behoorlijk in het groen gelegen en ook omringd door de mooie bergen. Hier is geen elektriciteit en water per campingplaats. Dit betekent dat we voor het eerst in deze reis onze generator zullen gebruiken. Hier zit in de huurcampers standaard een generator ingebouwd.
Na de lunch hebben we nog een stevige trail gedaan die ons liet genieten van de combinatie bos, meren en bergen. Wonderlijk mooi en zalige stilte als er geen andere wandelaars in de buurt waren en we even op een rots aan het meer zaten met een schilderachtig decor voor ons.
Ingrid slaagt er, wonder boven wonder, met slechts twee vuren, weer opnieuw in iets lekker en gezond klaar te maken. We hebben geen behoefte om te worden zoals veel big Americans.
Hier meer Noordwaarts zijn de temperaturen wel makkelijker te verteren en bovendien is het zonnig met een blauwe hemel. Heerlijk.
We hebben zopas nog een avondwandelingetje gemaakt naar The Snake River, die hier achter de campground doorloopt. Schitterend mooi. Het was mooi om te zien hoe de zon aan de ene kant onderging achter de bergen en tegelijk aan de andere kant van de rivier de maan opkwam.
Het bevalt ons hier prima en we hebben intussen een tweede nacht bijgeboekt vooraleer we nog meer Noordwaarts gaan naar Yellowstone.
Van mijn kant (Ingrid) nog wat praktische informatie om evt te gebruiken bij andere reizen:
- We passeerden Paris en Montpellier! Haha; waar halen ze het vandaan?!
- In Montpellier ligt een mooie KOA camping langs de US 89!
- Het Red Flat is blijkbaar de graanschuur voor de omliggende gebieden; ook veel veeteelt op de mooie ranches!
- Smoot is een dorpje gelegen op een hoogte van 6619 ft (2018m)
- Afton heeft een heel mooi kerkje en is een heus stadje met lodges en RV park
- Thayne heeft veel te bieden op medische vlak: een kliniek en een chiropracticus
- De drie dorpjes (stadjes) behoren tot de Star Valley
Een koude nacht gehad! Wat een verschil met de vorige dagen en weken!!! Maar des te gezelliger dicht bijeen!
Vanmorgen zijn we op pad gegaan om een camping te zoeken voor 7 augustus want we hadden er één in Salt Lake City maar dan moesten we een hele dag in een stad rondhangen omdat wij pas tussen 15-17u onze camper mogen afgeven. Dat zou zonde zijn als we hier nog zo mooi kunnen logeren. De camping waar we nu zitten is volzet voor die nacht maar we vonden er één die op een parallelbaan ligt! Zalig!
Dan naar de haven gewandeld; lijkt een beetje op Antibes; geen St Tropez! Maar een gezellig haventje met vooral zeilboten. Je kan er een motorboot huren.
Het meer is warmer dan we dachten! Het water zou rond de 20° warm zijn! bijna niet te geloven maar het stond zo geafficheerd.
We kwamen een gedenkplaat tegen met een tekst van een Indiaans stamhoofd : every foot of what you proudly call America not long ago belonged to the red man. The Great Spirit gave it to us. There was room for all His many tribes, and all were happy in their freedom. Deze tekst schreef hij nadat hij was gestuurd naar the Wind River Reservation in het noorden van Wyoming. Niet te geloven wat ze die mensen hebben aangedaan! Maar wel mooi dat ze hen op deze manier toch weer een stukje eren.
Onze lunch was een hartige pannekoek met een lekkere cappuccino en ik een chai latte lekker!!!
Na de middag wat geluierd, gelezen, gemaild en toen nog efkes de benen gestrekt op de bergen (eigenlijk heuvels) hier vlakbij.
De avond vloog voorbij met het opzoeken van allerlei informatie voor de volgende dagen want het kan zijn dat we geen internet meer hebben in Grand Teton en in Yellowstone; dat weten we nog niet. Misschien kunnen we deze blog dus ook niet meer verder schrijven, tot wanneer we hier terug zijn.
Maar binnenkort zijn we er wel weer!
De camping van Springville was fijn en eigenlijk viel er nog geen enkele echt tegen, maar we gaan er alleen maar op vooruit, zoals zou blijken vandaag!
Rond 9u zaten we op de US 89, richting Evanston, al waren we niet goed wakker in het begin en zaten we voor we het wisten op de snelle ipv op de mooie route. Geef ons maar de scenic route!
We zaten er nog maar pas op toen we al stopten voor een foto over de mooie, glooiende bergen en de vallei waar we uitgekropen waren (ja, soms is het kruipen omdat ons karreke zoveel wind vangt dat Edgard heel voorzichtig moet rijden!).
Het was een landschap dat aan Zwitserland doet denken en na al die rode en roze rotsen was al dat groen op de hellingen zeker deugddoend. Maar ons hoor je niet klagen want we zagen zoveel moois, maar het dorre, hete en droge zal ik (Ingrid) toch niet zo erg missen, moet ik toegeven. Ik kan niet zo goed tegen de hitte. En die laten we nu achter ons, joepie! Edgard verdraagt ze beter dan ik.
We passeren het Timpanogo park en een wilderness park waar je niet zonder ranger in mag overbodig te vertellen dat het mooi was, he?!
Die streek ligt vlak bij Provo en Salt Lake city, dus je hoeft niet, zoals onze gids in Bryce, 150 mijlen (toch meer dan 225 km) te rijden om te gaan golfen of om boodschappen te doen (hij combineerde het aangename aan het nuttige); maar de kostprijs van een huis zal hier ook wel hoger liggen!
Een tweede wauw was voor een mooi meer, ontstaan door het aanleggen van een dam ze hebben natuurlijk een hele vallei onder water laten lopen, maar de mensen die er nu aan watersport doen zijn daar niet meer mee bezig; zij genieten van het water en het waren mooie aanlegplaatsen, ingebed in het natuurlijk milieu; dat was een plus!
Toen kwamen we door het Deer Creek State Park, maar we zagen geen enkel reetje
Herber Valley is een plekje in the middle of nowhere, waar gewoon twee wegen samen komen en daar ontstond dus dat godvergeten dorpje; een heel schilderachtig dorpje trouwens, met een heel originele bouwstijl! Tot hiertoe nog niet gezien
We zijn in Evanston even gestopt om wijn te zoeken, want in heel Utah vind je wijn alleen in liquor stores en die liggen vaak niet bij de grootwarenhuizen en de wijn is er pokkeduur. Nu we Wyoming even in reden, grepen we onze kans om wijn te zoeken; maar ook hier niet in de Walmart, maar dan toch in een discount liquor store er recht tegenover. Betaalbare Chardonnay gevonden! Voor de speciale momenten van de komende dagen.
Gisteren had ik de kans om op de camping eens echt te doen aan mensjeskijken! Een koppel van onze leeftijd kwam aangereden met zon super de luxe camperbus, met auto erachteraan een uur waren die bezig om dat ding deftig te installeren!!! Onze pa zou nogal gesmuld hebben bij het zien van alle snufjes en technologie die eraan te pas komt! Eerst moet die auto afgepikt worden; die zat zelfs onder een dik deken dat de man amper in de koffer van de auto kon leggen; hij viel er bijna mee voorover! Die staven worden heel deskundig opgevouwen en ingepakt. Blokjes moeten gelegd worden om de poten te laten op steunen (want die zijn van goud, als je het mij vraagt). Dan verdwijnt de man in de bus en zie je heel stilletjes de poten tevoorschijn komen! dat ding zet zich automatisch waterpas!!! Enfin, nog een heel circus voor ze in hun stoeltje zaten
Wij doen daar juist geteld 12 minuten over, meer niet! En wij hoeven die pukkel van een hond die mee reist ook niet uit te laten haha
We hebben echter nog geen enkele slechte ervaring met de Amerikanen zelf; allemaal zijn ze buitengewoon vriendelijk. Alleen de donkere bevolking durft al eens zuur te kijken; zouden zij nog altijd minder verdienen dan de blanken??? Die laatsten lijken allemaal even graag hun werk te doen;
Ondertussen zijn we dus in Garden City aangekomen en wat een camping hier, vlak bij het Bear Lake!!! Ook een KOA camping, maar al de beste die we mochten meemaken. Heel groen, mooi gelegen, gezellig gewoon; super netjes, met heel wat mogelijkheden voor kinderen en jongelui. En niet eens de duurste! Een deel van de camping is bezet door oversized campers, een deel is voor de normale afmetingen, een ander deel is voorzien voor tenten, die beschut staan; en op de helling staan volledig ingerichte tenten en huifkarren en tipis.
De temperatuur is hier overheerlijk; vandaag zou het hier onweren, en dat zagen we wel gebeuren in de bergen, maar met 5 minuten ruitenwissers op waren wij er al vanaf. Nu zitten we lekker naast de camper in de zon en deze keer is het niet puffen geblazen maar af en toe doen we zelfs onze fleece aan; we kunnen dus weer normaal gekleed gaan; die topjes en losse bloezen ben ik wel een beetje beu; vaak waste ik ze elke avond uit omdat ik er geen massa van mee heb; maar ja, dat is allemaal wel heel ok als je in ruil daarvoor zoveel moois mag zien!
Morgen blijven we hier lekker luieren; misschien een wandeling langs het meer of in de bergen (want drie dagen stil zitten doet ons alweer verlangen naar een flinke stap door de natuur!).
Om kwart na zes was Edgard al niet meer te houden; we wilden naar Devils Garden en we wisten hoe druk en hoe heet het in Arches kan zijn, dus vroeg opstaan en er voor 8u zijn, is de boodschap.
En ook dan waren we al niet meer alleen!
Wat een massa volk! Het is zaterdag en een speciaal weekend, naar het schijnt, dus dat zal ook wel een reden geweest zijn voor de grote drukte. Wij hadden nog wel parkeerplaats maar toen we terug kwamen van de wandeling stonden mensen in die hitte aan te schuiven en toertjes te rijden in de hoop dat er toch iemand zou vertrekken; ik moet het niet dromen!
Aan het begin van de trail stond dat het eerste stuk nog wel meeviel maar dat het tweede deel alleen voor geoefende hikers was; en dat was niet gelogen deze keer. Soms vond ik dat ze wel wat overdreven ivm de moeilijkheidsgraad, maar deze keer was het waar!
Vanaf de Landscape Arch begon het moeilijkere deel en daar liep al niet veel volk meer!
In 1991 was die Landscape Arch ontstaan! Wandelaars die in de buurt waren hoorden een zwaar gerommel en dachten dat er een onweer was losgebarsten in de omgeving. Maar toen bleek dat er een grote massa naar beneden gekomen was; geen grote massa, een héél grote massa! Tonnen steenpuin lag er plots beneden en alleen een dunne boog stond nog overeind.
Door bevriezing en ontdooiing van het water in de barsten was plots de druk te hoog geworden en was de onderste massa dus los gekomen. Toen bleek dat de boog nog vrij sterk was lieten ze nog wel wandelaars toe onder de boog maar sinds enige tijd zijn ze er niet meer zo gerust in en is de trail dus verlegd. Je mag er niet meer onder lopen; op één plaats is hij ook echt wel dun! (misschien maar 1m dik en dat is voor zon grote boog maar minimaal).
Wij dus de primitive trail op. Eerst ploeteren door los zand, maar het mooie was wel dat we in het groen liepen, en niet ver van de rotsen, maar wel ver van de massa.
Het pad werd mooier en mooier. We kwamen dichter en dichter bij de rotsen. Een banaan en een eind verder een boke, dat ging er wel in; we hadden tenslotte om half 7 ontbeten!
En toen we over de helft zaten en dus de bocht hadden gemaakt, toen lag daar plots een rots van wel 10 of 20 m hoog aan de rechter kant en een andere rots aan de linker kant; op geen van beide liep nog het pad en tussen hen in stond een plas water waar we de diepte niet van konden meten.
De mensen voor ons, een jong koppel, waagde de overtocht over de eerste bult van de rots (minstens 10m hoog) en ging op hun achterste naar beneden aan de andere kant. Edgard ging de rots ook op maar zag de afdaling niet zitten; we namen een wijs besluit en zijn op onze stappen teruggekeerd. Het is te gek om ongelukken te doen om een trail rond te maken; voor zoiets moet je heel wat ervaring hebben. Je moet weten wat je aankan en wat niet. Gelukkig was ik niet eerst gegaan want dan hadden we aan de twee kanten gestaan (en was het water misschien veel te diep ).
Teruggekomen aan de landscape arch zijn we nog een stuk van de andere kant gelopen maar toen de trail daar over de rug van een rots bleek te lopen zijn we ook daar omgekeerd. We hadden het wel gehad!
Wat bij mij kwaad bloed zet zijn mensen die van het pad afwijken om op een rots te kruipen; overal wordt aangegeven dat je op de paden moet blijven omdat the crust een heel belangrijk maar uiterst langzaam groeiend organisme is. Door één stap kan je de groei van 100 jaar vernietigen! Het lijken mini torentjes in zand en je hebt geen weet van al het leven dat daar in zit, maar als je even de tijd neemt om de informatie aan het begin van de trails te lezen, dan weet je wel beter. Zonde! Ik wilde hen wel ter orde fluiten!
Wij liepen terug rond half elf en het was bloedheet geworden ondertussen; gewapend met hoedje en heel veel water gaat dat wel, maar dan zie je jonge gezinnen met babys in die hitte lopen en dan schud ik toch mijn hoofd, hoor! In België zijn we ongerust als een baby een dag wat minder drinkt; bang voor dehydratatie en hier zien we hen in een draagdoek hangen in 40° C . Is het zo moeilijk om zon reis uit te stellen tot de kinderen wat groter zijn en zij er ook al iets aan hebben? Of om in de lente te komen, als de temperaturen draaglijk zijn?
Maar anderzijds zien we hier kinderen van 3 tot 5 jaar die dapper mee stappen! Aangemoedigd door lekker drinken en een snoepje misschien? Of door het zoeken van diertjes? Ik hoorde een klein meisje roepen: papa, kom kijken! Neem een foto, vlug! toen ze een gekko in het oog kreeg. Zo makkelijk is een kinderhand gevuld.
We zijn na onze wandeling naar huis gereden want we hadden geen zin in een hitteslag. 35° in de schaduw, zou vandaag het gemiddelde zijn. De airco moet dus op volle toeren draaien in de camper om de choco niet vloeibaar te maken, haha
Morgen gaan we richting noorden; we hebben ervoor gekozen om hier een nacht te annuleren en onderweg nog een nachtje te slapen in Springville (bij Provo). Dan hoeven we geen hele dag in de auto te zitten om tot Bear Lake te geraken. Het is fijn om wat te bekomen na een rit, al is het dan op een camping die niet ver van de weg ligt rijden in deze hitte is ook vermoeiend.
Maandag rijden we dan tot Bear Lake, waar we een dag rust houden om woensdag naar Grand Teton te rijden; dat is ons voorlaatste park en het zal weer heel anders zijn dan al het vorige. Ik vermoed dat het meer zal lijken op de Alpen of op Oostenrijk. Daarna komt nog Yellowstone aan de beurt, maar dat is pas over een week!
Ik bewonder het Talent van Ingrid om dagelijks zon boeiend en levensecht reisverslag op te maken.
Het weer was boven Moab heel wat Belgischer dan we tot hiertoe gekend hadden maar wij vertrokken naar het noorden en daar zag alles mooi blauw
In Price vonden we een lekkere lunch (we eten alleen vis als we eens niet zelf koken omdat we dat zo moeilijk vinden in de winkels) bij Ricardo; de serveerster had Hollands roots! Ze had Nederlands geleerd als kind en sprak het zelfs nog een beetje!
Na Prcice werd de weg mooier en mooier; het landschap werd herkenbaar: meer Oostenrijks!
En we zegden al: het is hier big- bigger- biggest: een locomotief trok wel 60-70 wagons!!! We reden toen op een hoogte van 2400 m! hij passeerde verschillende tunnels, en dan toeterde hij voor hij eruit te voorschijn kwam; tja, stoppen zou er niet bij zijn, vrees ik! Hoe krijg je zon gevaarte gestopt, eenmaal het op gang is???
De straatnaam van onze camping is ook al zo vreemd: 1550,North 1750 West! Het duurde een hele poos voor ik die straat in de gps gevonden had!!! De autosnelweg passeert Springville en we zouden allicht de afrit te laat opgemerkt hebben want je moet verdomd snel zijn! bij de aankondiging van een afrit geven ze op een bord wel aan waarvoor je die afrit moet nemen, bv food and drugs; en zo stond de KOA camping bij de reeks van de tweede afrit; onze gps leidde ons feilloos naar hier;
Heel anders dan de Hollekelderstraat dus! We moesten lachen toen we ons probeerden voor te stellen dat zon grote Gust op de Kapellensteenweg zou rijden en zou proberen onze straat in te draaien uitgesloten! Ze zijn in totaal soms 20 m lang! Grandioos
Een heel fijne camping, deze KOA; op 5 min van de autosnelweg, maar daar heb je weinig last van; veel bomen tussen de parkeerplaatsen, verzorgde restrooms en een ijsje als ontvangstgeschenk! Wassen en drogen is hier goedkoper dan al de vorige keren; het leven kan toch mooi zijn!
Naar het schijnt komen vandaag en morgen een hele groep Belgen naar hier omdat er een dansfestival is in Springville! Als we niet op doorreis waren hadden we hen bezig kunnen zien; volksdansers; kan leuk zijn.
We zitten onder onze boom met een flesje water en een decor om u tegen te zeggen! We zien hier heel mooie campers rijden met de naam Minnie Winnie; heel wat Nederlanders vonden de weg daarnaartoe; Edgard zoekt nu de types en verhuurders ervan op en hij vond er één hier vlakbij! Die campers kosten wellicht niet meer dan onze stekkendoos en ze bieden heel wat meer comfort! We gaan het zeker doorgeven aan Amerika Plus; misschien een goed alternatief voor Cruise America! Als Edgard ooit stopt met werken kan hij misschien solliciteren als adviseur want hij verzamelde al een massa aan informatie!
Gisteren hadden we gelezen dat Arches een druk bezocht park is; het ligt vlak bij Moab en wij zitten op 5 miles van dat stadje, dus zijn we om half 7 opgestaan zodat we om 8u al aan het visitor center waren. En dat was niks te vroeg! We waren er niet alleen!
Uitleg gevraagd over de hikes, water getankt en hup, op naar boven, want klimmen was het! langs heel mooie beelden van rotsen, in alle mogelijke en onmogelijke vormen. The balanced rock was zo een staaltje van sculptuurkunst. We sturen er fotos van door. Wie die rots (of toch dat gedeelte dat op een smalle basis staat) in oog houdt, weet ik niet, maar het zou wel eens plots een fallen rock kunnen zijn! wij zijn er alvast niet gerust in!
In de visitor centers moeten we altijd duidelijk maken dat we wel iets pittigs willen doen; ze zien onze grijze kop en denken dat ze een tour moeten aanduiden die je met de auto kan doen en waarvoor je hoogstens tien minuten moet stappen om een viewpoint te bereiken! Als we aandringen vertellen ze wat een hogere moeilijkheidsgraad heeft, en zo kregen we vandaag de hike naar the delicate arch (ik zeg het maar in het Engels want in het Nederlands klinkt het vaak zo gewoon) uitgelegd: een wandeling van 4 km in de brandende zon, zonder schaduw, over slickrocks en op het einde een draai over kliffen Die doe je dus best in de ochtend of in de late namiddag.
We namen dus de afslag naar de Wolfe range en vertrokken daar op onze hike van de dag. Een massa mensen had hetzelfde idee! Het leek eerder een autostrade (wandelostrade?)! een sliert mensen, sommigen met kleine, zelfs heel kleine kinderen; die hele kleine zitten in een draagdoek of rugzak, maar die 3-5 jarigen moeten vaak grote stukken op hun korte beentjes afleggen; sommigen hebben een vest aan van junior ranger! en fier dat ze zijn als je hen daar dan op aanspreekt!
Het was dus een hele klim en wij hadden natuurlijk voldoende water bij ons, maar vaak zie je mensen die alleen een fototoestel bij zich dragen, terwijl er in koeien van letters staat dat je liefst 4 l water drinkt op die tocht! (dat krijg ik nu ook weer niet binnen, maar onze waterzakken zijn vaak toch wel bijna leeg als we terug aan de auto komen, hoor!).
Boven was het inderdaad heel mooi. De boog (geen brug, al zie je het verschil niet) is al niet meer zo dik en daarom delicaat.
Tijdens onze afdaling hebben we heel wat mensen bemoedigd door te zeggen dat ze niet ver meer van hun doel af waren want het was ondertussen 10 u geworden en de hitte putte hen uit. Gek zijn diegenen die er toen nog aan begonnen want de hitte is er moordend.
Om 10.30u waren wij weer aan de auto (we deden onderweg nog een klein ommetje naar een rots met petrogliefen uit de jaren 1800) en we reden dan naar de populairste site: the windows.
De dubbele boog, de noordelijke en de zuidelijke en de turret arch, we deden ze allemaal. Heel indrukwekkend als je onder zon boog gaat liggen! Maar bij één waren we snel weer weg want een steen van Amerikaans formaat hing los in de boog en we waren ons leven nog niet moe, dus weg ermee!
We picknickten in de schaduw met zicht op twee bogen tegelijk! Een onvergetelijk beeld is dat!
En na alle wandelingen van the Windows zijn we gaan boodschappen doen in Moab. Daarna wachtte mij een wasbeurt want na 14 dagen was het tijd om de gekleurde was aan te pakken; dan de gebruikelijke dingen afhandelen en al een vooruitblik doen naar morgen; we moeten kiezen tussen the island in the sky van Canyonlands of devils garden trailhead van Arches. Die laatste heeft het gewonnen want Canyonlands is toch wel ver rijden en Arches is nog bijzonderderder, volgens ons.
Het valt ons op hoe lang mensen hier werken! Ze doen rustige werkjes zoals met een golfkarretje de campers naar hun plaats leiden, of een camping runnen (de administratie dan), maar ook een kassier van een gezegende leeftijd zagen we aan het werk! Is het noodzaak of is het omdat ze het leuk vinden, we weten het niet.
We spraken wel met jonge Amerikanen en die vertellen ons dat zij eerder lange weekends nemen dan een vakantie van 3 weken. Dus een midweek met twee weekends eraan is al een heel lang verlof voor hen. Ze hebben ook maar 26 dagen verlof op een jaar
Zo, dat was het voor vandaag.
Dag 10 van Natural bridges naar Canyonlands- Arches- Moab
Gisterenavond zagen we tijdens het avondeten een zware wolkmassa aangroeien en donkerder worden maar ze regende leeg boven andere hoofden en wij kregen weer een mooie zonsondergang te zien. Was dat in België ook maar zo!
Die Blue Mountains camping was toch wel mooi, hoor! Zo open, zon uitzicht, zon weidsheid in ons klein landje vind je dat echt niet meer! Ik denk dat wij bijna tot aan Lake Powell konden kijken (als de bergen in de verte er niet tussen hadden gezeten). Onvoorstelbaar!
We waren nog buiten toen onze buurman (er waren wel 5 staanplaatsen vrij tussen ons, dus moet ik zeggen: onze verre buurman) langs kwam rijden; hij werkt in de omgeving aan de weg en logeert in een gigantisch grote trailer, samen met een collega; zo stonden er wel twee op de camping..
Hij vroeg vanwaar wij kwamen, enz; het gewone praatje; en toen wij zegden dat alles wel heel erg groot was (naar onze normen), zei hij: alles is hier groot, ik ook! En hij kwam uit zijn auto en toonde ons zijn 150 kg zwaar lijf
Dat komt van al die hamburgers en vlees hier, zei hij, waarop wij repliceerden dat we inderdaad alleen vlees in de warenhuizen vonden, en geen (of sporadisch maar) vis. Daarop vroeg hij of wij vis wilden en toen we bevestigden zei hij: ik zal eens gaan kijken of ik forel voor jullie kan vinden! en huppekee, weg was hij.
Een uurtje later klopte hij aan de deur van de camper, met twee pakken zalm in de hand! Toen we hem wilden betalen zei hij: dit is Amerika, mensen! en hij verdween!
De weg vanmorgen naar Moab was niet meer zo spectaculair als we al vaak gezien hadden (of zijn we al teveel gewoon?!). We passeerden wel grote stukken waar aangegeven stond dat het zones waren waarin herten migreren; opletten dus! Niet alleen voor die mastodonten van vrachtwagens die ons op een helling van 7% voorbij vliegen (en er lijkt geen einde aan te komen), maar dus ook voor overstekend wild
In Monticello (klinkt toch mooi, he?! ) zagen we dat ze nog een kerk aan het bouwen waren; je gelooft niet hoeveel kerken ze hier soms hebben! In Page zagen we er wel 8 op één baan, naast elkaar, en bij de één kreeg je op woensdag soep en bij de ander kon je boeken uitlenen wat ze al niet moeten doen om zieltjes te sprokkelen!
De RV campground in Monticello is ook heel mooi! met veel groen; voor een bezoek aan the Needles district van Canyonlands is het een prima uitvalsbasis. Voor the island in the sky en voor Arches is Moab meer aangewezen.
Aan de church Rock (en hij leek heus op een basiliek!) gingen we linksaf naar Canyonlands; dat bestaat uit drie delen: the Needles (in het zuiden), Island in the sky (in het Noorden; via Moab te bereiken) en the Maze in het midden.
Op die weg zagen we heel wat open ranges, waar de koeien of paarden dus tegengehouden worden door wildroosters, maar niet door de baan op zich. Die kunnen ze vrij oversteken, als ze vinden dat het gras groener is aan de andere kant.
Onderweg mochten we weer eens genieten van de vrij-heid van een camper! Je kan doen en laten wat je wil onderweg; zin om even te pauzeren met een ijskoude cappucino (nieuwe favoriet van Edgard), of snoepen van een papaya in de schaduw van de camper je doet maar. Er zijn stopplaatsen genoeg voorzien.
Wij liepen de slickrock trail; niet zo heel bijzonder qua uitzicht, maar wel qua energie! De aardekracht is er buitengewoon sterk. Bij de derde viewpoint vroeg Edgard: wil jij met mij trouwen?! ik hoefde niet lang na te denken.
We hadden al eerder over een soort engagementsfeest nagedacht. Geen klassiek huwelijk, maar toch een feest om onze trouw aan mekaar, onze verbintenis met mekaar te vieren met familie en vrienden. Vandaag kreeg ik dus het officieel aanzoek.
Mijn vader zei altijd: voor je met iemand een relatie aangaat, moet je ermee op reis gaan; dan leer je mekaar het best kennen. Dat hebben we dus vorig jaar gedaan en het lijkt nog altijd prima te lukken. We vullen mekaar goed aan; hij doet de buiten en ik doe de binnen (Wim Sonneveld?). Op 10 minuten zijn wij rijklaar! Hij rijdt , ik ben de reisgids (schrijft Edgard) en ik kook (geen pretje op een tweevuurs kookfornuisje; het is puzzelen om er iets eetbaars op klaar te toveren; vandaag dus zalm met courgette en champignons; sowieso volgens de principes van Montignac want een gerecht dat uit drie delen bestaat krijg ik niet klaar op twee vuren! We komen alleszins niet bij!). Ik wilde Edgard wel een glas witte wijn presenteren bij de vis, maar die vind je hier mijlenver in het rond niet! Alleen in liquor stores, en die vind je alleen in stedelijk gebied. Proberen ze zo een alcoholverslaving tegen te gaan?
Maar terug naar de trails: op de campings sluiten we aan op het stadswater maar dat is zo vergeven van de chloor dat je het niet kan drinken. Maar in the middle of nowhere, aan de ingang van de visitor centers, daar vinden we altijd fris en lekker water; ik kocht voor ons allebei een zak die in onze rugzak kan; een leiding steek je in de voorziene lussen en je kan op elk moment drinken door te zuigen. Geen flessen in je hand, geen stopsels open draaien terwijl je klimt en stikt van de dorst een fantastisch systeem.
(Ik kreeg van Edgard juweeltjes van de Navajos; de verkoopster was zelf Navajo, dus geloven we haar maar).
Wat ons hier nog opvalt is dat je meer dan 30 mijl kan rijden zonder enig spoor van menselijke aanwezigheid te zien (bv geen elektriciteitsdraden, alleen natuurgeluiden; geen lichtvervuiling, zalig!)
Nog een uitsmijter: hier, in het Indianengebied, zijn de elektriciteitspalen nog van hout! (misschien ook elders in het land, maar veel hebben we daar niet van gezien).
Morgen naar Arches de tijd loopt! We zijn bijna halverwege onze camperhuurtijd! Niet te geloven! Zullen we het in België nog wel gewoon worden??? (misschien wel want ons bed is daar 100 keer beter dan dat van de camper; dat is al een pluspunt).
Vanuit onze camping reden we een uurtje door alweer een betoverend landschap naar Natural bridges National Monument.
Hellingen van 5-10% zijn de laatste dagen geen aardigheid meer. Edgard kan al goed overweg met de automatic.
In het visitor center vertelden we dat we een hele dag hadden en dat we dus graag de Loop wilden doen. De ranger gaf ons de raad om te vertrekken bij de Owachomo brug; wij dus braaf daarnaartoe en het uitzicht was overweldigend.
Een grote, dunne brug, uitgehold dus door water en wind, een pracht van een bouwwerk van de natuur; Owachomo betekent rotsheuvel in het Hopi.
We zochten hoe de Loop verder ging en dankzij het compas en de kennis van Edgard gingen we wel in de richting die het kaartje aangaf, maar later bleek dat we in de foute richting vertrokken waren.
In de documentatie stond dat je soms het pad niet zou zien en dat je dan best de rivierbedding kon volgen, dus dachten wij dat we dat daar al moesten doen; op een moment werd het echt wel een beetje creepy omdat we moeilijk voorwaarts en nog moeilijker achterwaarts konden, maar we vonden de weg die door het park loopt terug en volgden die tot aan onze camper.
Aan de Sipapu brug, die van boven gezien niet zo indrukwekkend was als de eerste, maar die de tweede langste zou zijn ter wereld (!), waagden we nogmaals een kans en toen we langs ladders, relingen en kliffen de bedding van de rivier bereikten, werden we helemaal betoverd door die plek. Sipapu betekent poort naar de geestenwereld, en we hebben daar dan ook een poosje stil gezeten om te voelen en dankbaar te zijn.
De klim naar boven ging vlotjes; voor Edgard zijn dat geen vanzelfsprekende trails; hij verlegt zijn grenzen telkens weer en dan smaakt de voldoening zoet
Tenslotte bezochten we nog de Kuchina brug maar daar wilden we niet meer helemaal voor afdalen; ze was de minst spectaculaire en onze benen gaven aan dat het genoeg geweest was.
De sterrennacht moeten we aan ons laten voorbij gaan; je kan, als je in het park kampeert, met een ranger naar een brug gaan s avonds en dan daaronder kijken naar de sterrenhemel; de melkweg is daar heel goed zichtbaar omdat er geen lichtvervuiling is, maar wij zitten op een uur rijden van het park en trop cest trop.
Wat boodschappen, eten maken, douchen, namijmeren en vooruit dromen voor morgen, zo gaat een avond snel voorbij. De fotos geraakten nog niet op de blog, maar misschien lukt het vanavond nog.
Als jullie reacties willen sturen, doe het dan maar per mail want de blog werkt blijkbaar niet goed; de opmaak van de tekst gaat verloren, en wat erger is: de reacties komen niet door. Maar daar doen we het maar mee. We hebben al met zoveel dingen geluk; zo was het vandaag een luchtige 29° C, en de regenwolken die zich moesten ontladen schoven aan ons voorbij zodat we weer mogen genieten van een prachtige zonsondergang daar kan een slecht functionerende blog niets aan veranderen
Vanmorgen al vroeg op pad (8u Arizonatijd- 7u Utah tijd) omdat we weer een mooie tocht mochten maken maar eerst even zeggen dat onze waterproblemen opgelost zijn! Gisteren heeft Edgard nog maar eens the travel assistance gebeld! Verteld dat we al van zaterdag op een telefoontje van hen wachtten
Dat verlossend telefoontje kwam dan toch in de late namiddag: we mochten naar een technieker gaan in Page. Gelukkig hebben wij een gps mee en zagen we dat die eigenlijk aan de overkant van de baan zat! Hadden we dat eerder geweten!!!
Die brave man zat tot over zijn oren in het werk maar toen hij hoorde welk probleem we hadden zei hij : ik fiks dat meteen! en tot onze grote verbazing deed hij dat ook! Het was niet de eerste keer dat hij dat stuk verving; op een half uur tijd was zowel de lek aan de buitenkant als onder de afwasbak verholpen! We konden de Antilopecanyon dan wel niet zien, maar we voelden ons als kinderen zo blij nu we ongehinderd water konden tanken en laten lopen
En dan nu het verhaal van vandaag!
Een eindje voorbij Page zagen we de Upper en Lower Antilope Canyon ingang mijn hart ging wat sneller kloppen omdat ik nog kans zag om de Canyon dan toch te zien, maar nog voor het onze beurt was kregen we te horen dat er pas plaats was om 12.30u.
Het was even heel moeilijk voor mij omdat ik al bijna een jaar had uitgekeken naar die tour; de fotos hadden me vroeger al heel erg aangesproken en ik had dat natuurwonder doodgraag in het echt gezien maar het mocht niet zijn, niettegenstaande de zon in volle glorie scheen
We moesten echter niet zo heel ver rijden om mij de ontgoocheling te doen vergeten: toen we op de Interstate 160 zaten namen we een korte afslag naar de Betatakin ruïne. Die omweg was de moeite meer dan waard! We mochten in het Visitor center twee Navajo vrouwen aan het werk zien: de één zat te weven (en sprak een mondje Engels) en de andere zat een mandje te vlechten op de traditionele manier; de tekening stelt de aarde, met haar bergen, de wolken en de regen voor. De rode strippen stellen de regenboog voor. De buitenste driehoeken zijn voor het Heilige volk; zon, maan en sterren en mensen, dieren en planten worden er symbolisch in verwerkt.
In alle Navajo gift shops zien we diezelfde tekeningen.
Aan de achterkant van het Visitor center konden we een wandeling maken naar de ruïne; een mooi pad dat stevig daalt, maar waarop je heel wat van de Navajos te weten komt; hun zweethutten, hun lemen huizen hogans, hun medicijnkennis, enz;
De ruïne ligt aan de overkant van de Canyon in een grot; volgens de archeologen hebben ze de nederzetting, waar wel 40 gezinnen in geleefd hadden, rond 1300 verlaten. De Navajos zetten hun spirituele zoektocht naar het centrum van de wereld verder en trokken weg uit het land dat meer en meer door boeren bewerkt werd.
Honderden zaden werden teruggevonden in de voorraadpotten; dat volk kende zijn land goed! (ook in Peru vond men van de Incas voorraadkamers in de bergen op onbereikbare plaatsen voor wilde dieren! Ook zij namen hun voorzorgen voor mogelijke natuurrampen die hongersnood zouden veroorzaken).
We zetten onze tocht verder naar Blanding maar niet via de route die de gps aangaf; op de kaart hadden we the valley of the gods zien liggen, langs de interstate 163. Wat waren we blij dat we onze intuïtie gevolgd hadden! Even buiten Kayenta leek het of we door een poort reden: links en rechts rezen bijzondere rotsformaties op; Monument Valley heeft zijn naam niet gestolen! We mochten genieten van buitengewone vergezichten; rotsformaties waar we onze fantasie weer konden op loslaten! Een koning op zijn troon, een lievevrouwbeeld bij de poort, de Navajo tweeling in Bluff, enz
Een stukje voor Blanding vonden we de Blue Mountain RV campground, waar we hartelijk onthaald werden door Rose, met wie we al in februari gemaild hadden; we kregen onze full hook up voor de prijs die ze toen opgegeven had! Een camping, nog vrij nieuw, met zicht op de Blue Mountains;
We kunnen weer met een dankbaar hart gaan slapen want morgen wachten ons nieuwe indrukken
Het is normaal dat je op een grote reis al eens iets meemaakt dat spijtig is, toch?!
Dat overkwam ons vandaag: we hadden al in februari onze Slot Canyon Tour vastgelegd, pal op de middag, in de hoop de Antilopecanyon te kunnen zien met een invallende zonnestraal...
Vanmorgen leek alles nog hoopvol, maar rond half 11 begon de hemel te betrekken en zagen we onweer dreigen aan één kant...
We vertrokken toch richting touroperator, maar toen we daar aankwamen kregen we te horen dat de canyon om 12 u werd afgesloten; het onweer kwam zo dreigend dichtbij dat ze geen risico wilden lopen.
Ons geld kregen we terug op de rekening gestort, maar het was toch met spijt in het hart dat we terug naar de camping liepen.
En we werden nat, door ben door nat!
Maar het echt spijtige is dat het nu 14u is en dat de zon weer schijnt!
De touroperator zei wel dat de canyon voor de rest van de dag afgesloten werd, en die tours zijn al maanden op voorhand volgeboekt, dus we moeten het loslaten. Dat is de natuur, en die hebben we niet in de hand...
we proberen zo meteen om de andere blogs van foto's te voorzien...
tot de volgende!
Het is vandaag al een week geleden dat we thuis vertrokken; wat gaat de tijd snel!
Gisterenavond zorgde onze camper weer voor een verrassing: de douche stond bijna tot de rand onder water! Dat was wel schrikken want we hadden nog maar een uur tevoren onze valiezen eruit gehaald! Het had geonweerd en een hele tijd geregend (en het werd vreselijk koud!). We hadden de verwarming nog niet gevonden (niet aan gedacht omdat het tot dan altijd zo warm was geweest) en wilden graag gaan slapen maar we mochten dus beginnen poetsen en de oorzaak vinden!
Edgard ging buiten zoeken en toen hij de vuile watertank even opende liep de laatste liter weg (de rest had ik met het vuilblik in een emmer geschept). Daar zat dus de boosdoener! We snapten er niks van omdat het helemaal geen vuil water leek te zijn en omdat we alles nog maar twee dagen tevoren gedumpt hadden. Enfin, we konden dan toch in ons bed kruipen
Maar niet voor lang want rond half twee begon het brandalarm te tjirpen! Niet het grote alarm, maar een geluid waarbij je geen oog meer dicht kon doen; dus gas gecontroleerd, en toen dat in orde bleek te zijn hield het tjirpen ook op, maar weeral niet voor lang! Dus weer uit ons bed en toen vond Edgard gelukkig hoe hij de melder los kon maken; het was maar een alarm om aan te geven dat de batterij ver op was, maar desalniettemin was het serieus schrikken, vooral omdat we bang waren dat het echte alarm zou afgaan en de hele camping in rep en roer zou staan
Gelukkig viel Edgard nog in slaap want die moest vandaag rijden, maar voor mij was er geen slapen meer aan.
Vanmorgen was het vreselijk koud en ik zocht dus toch maar naar de verwarming; die deed het gelukkig wel! en we ontdekten nog meer! Op de zijkant van de camper was er nog één deurtje dat nog niet open was geweest daar zat de darm achter om het afvalwater af te laten!!! groot was onze verbazing want José had gezegd bij het afhalen dat we geen darm mee hadden omdat die op de campground aanwezig zou zijn (wat dus niet zo is, en waardoor wij een nieuwe kochten). De nieuwe is een hele goede want hij heeft op het einde een doorzichtig stuk, maar we hebben er dus twee (beter dan geen!). In mijn voorbereidingen lazen we ook de uitleg over de juiste volgorde van openen van tanken (wij doen het eigenlijk andersom en vinden het beter om eerst het toiletwater en daarna het afwaswater te lozen maar om één of andere onbekende reden geven ze aan dat je het beter omgekeerd doet).
En last but not least lazen we ook (ik herinnerde het me niet) dat Cruise America blijkbaar een heel speciale manier heeft om zijn vloot in orde te houden: als je iets nodig hebt, dat minder kost dan 76 $, dan mag jet het zonder toelating van hen kopen en betalen zij het terug bij inleveren! Kost het meer, dan moet je de helpdesk bellen voor toelating. Wij vinden dit maar een rare manier van doen, en sommigen delen die mening met ons (bv een Zwitsers koppel), maar de Nederlanders schijnen daar minder zwaar aan te tillen
Soit, wij maken ons nu ook niet meer druk in alle mankementen: we kopen wat we nodig hebben en houden de betaalbewijzen bij; zo krijgen ze een campertje binnen dat tip top in orde is, voor zover we het kunnen oplossen want onze wateraansluiting lekt nog als gek en de technieker liet nog niet van zich horen (misschien werken die niet in het weekend??). We moeten dus telkens de kraan gaan open en dicht zetten omdat anders een massa water verloren gaat.
En dus op pad weer naar de Interstate 89 en dat is zon mooie weg dat we het helemaal niet erg vonden om die nog eens te doen; we moesten deze weg nemen omdat de ander mogelijke route niet mocht gebruikt worden; maar geen nood dus: de Red Canyon nog een keertje mogen zien is geen straf! En die zag nu nog donkerder rood door de regenval van gisteren.
De weg liep dus van een hoogte van 2700 m weer naar beneden; dat ging vlot en in Orderville passeerden we opnieuw de Duitse bakkerij! We moesten niet lang nadenken of we daar weer wilden stoppen!!! Die verkoopt zalig brood met pompoenpitten en heeft heerlijke snoeperijen! We genoten er met volle teugen van; je betaalt bijna een lunchmaaltijd voor wat brood en koffie met taart, maar het is er loeidruk omdat het zo heerlijk is; pistolekes zoals thuis smaken heerlijk na een week zwammenbrood van hier! Voor mij vond ik al Pumpernikkel maar Edgard blijft met zijn waai-weg-sandwichen zitten. Maar nu hebben we weer voorraad voor een paar dagen! Mmmmm
In die Duitse bakkerij hangen super mooie fotos van de Horse shoe bend en van Bryce canyon en die bleken te zijn van een Nederlandse fotograaf! Die zoeken we zeker op als we thuis zijn!
Op een km van Page (onze bestemming voor vandaag) kwamen we de Glen canyon dam; een huzarenstuk op zich! De bouw ervan begon in 1956 en hij was af in 1964 maar het duurde nog tot 1984 voor de eerste liter water elektriciteit opwekte! De dam is 21 verdiepingen hoog! De fundatie is maar liefst 108 m dik en bovenaan hij nog 8 m dik!!! Het Lake Powell is daardoor ontstaan.
Na ons bezoek aan de dam zijn we naar de Horse Shoe Bend gereden (enkele km voorbij onze camping). Je moet daarvoor wel een stukje lopen door een hete zandmassa maar die inspanning is het meer dan waard! De Coloradorivier maakt daar een bocht in de vorm van een hoefijzer en die zie je pas als je een meter van de rand van de klif bent! een duizelingwekkende hoogte zonder reling waar honderden mensen per dag naar beneden kijken en fotos nemen; Edgard had vroeger hoogtevrees en ik vond het wel reuze moedig van hem dat hij deze uitdaging aanging! Niet evident! Maar de canyon straalt zoveel energie uit dat je het moet meegemaakt hebben om het te kunnen geloven. Wat een kracht heeft het water toch om zon canyon van honderden meters diep uit te slijten! Je wordt er helemaal stil van!
Daarna zijn we naar de Lake Powell campground gereden; een KOA camping, dus niet de mooiste, maar heel goed gelegen om morgen de Antilope Slot Canyon te bezoeken. Maanden geleden hebben we onze tour gereserveerd morgen is het zo ver dat we dit natuurwonder mogen bekijken; wat zijn wij gezegende mensen! We duimen voor een open lucht want dan valt een zonnestraal op de middag door de spleet naar beneden, maar hoe het ook zal zijn we voelen ons dankbaar omdat we gezond en wel genoeg zijn om dit te mogen doen!
We zijn in het gebied van de Navajo Indianen; de man aan de receptie heeft duidelijk deze roots; niet onvriendelijk maar een beetje stuurs en gitzwart haar met een bijna blauwe schijn. Voor de Amerikanen hun land afpakten leefden deze mensen in volledige harmonie met deze prachtige natuur; ik hoop maar dat ze, zoals de Maori in NZ ook hier weer eerbied tonen voor de wijsheid en de manier van leven van die mensen. In Australië lukte dat niet en zijn de meeste Aboriginals aan de drank en de drugs geraakt omdat ze helemaal ontheemd zijn en geen voeling meer hebben met hun voorgeschiedenis; moge het deze Indianen beter gaan!
Dag 5 Rainbow tour door Bryce canyon (een gratis service als je hier kampeert)
Dit wordt een opsomming van weetjes omdat we met een tourbus mee konden gaan en we veel informatie kregen van de chauffeur, die we niet verloren willen laten gaan. Wie weet kan ik ze ooit gebruiken voor een reis met de Vlaamse kampeertoeristen?!
Vooreerst: Bryce canyon is helemaal geen canyon; het is een plateau dat door de natuurelementen wordt uitgesleten; voor de zuilen die zo gevormd worden gebruiken ze het woord hoodoos, een woord afkomstig uit Afrika en nu wereldwijd gekend.
De meeste bomen zijn Ponderosa Pines; ( weten jullie nog: Little Joe? Op de Ponderosa range?!); ze hebben lange naalden en kunnen tot 8500ft groot worden. Het zijn zon sterke bomen dat ze een brand, waarbij 2/3e verbrand geraakt, nog overleven; dat gebeurde laatst 4 jaar geleden; spijtig voor de mensen die hier toen van heinde en ver naartoe kwamen want ze konden het park helemaal niet in. Maar dat is heirkracht, nietwaar?! In NZ maakte ik iets gelijkaardigs mee.
We reden langs de Bryce canyon lodge: het enige dat hier veranderd is, is de prijs om te logeren, zei de chauffeur. De lodge werd gebouwd door mensen die de spoorweg aanlegden; niet omdat de lodge naast het spoor ligt want de werknemers moesten met bussen worden opgehaald, maar omdat het centraal lag. Je kan daar een horse back ride beginnen; en je kan in het restaurant altijd terecht, zonder reservatie. We hebben er deze middag geluncht omdat we het wel eens wilden zien, maar het was niet zo bijzonder als we verwacht hadden.
Op 100 jaar tijd eroderen de rotsen met 2 ft; (6ft is 182,82 cm dus die erosie is niet gering); dit gebeurt vooral door bevriezing; soms bevriest en ontdooit het water in de holen en spleten en 2x per dag en dan breken er vaak stukken af. Het landschap verandert dus geologisch gezien vrij snel.
De visarend wordt hier vaak gespot tijdens het broedseizoen; op een keer hoorde de chauffeur een schreeuw die door merg en been ging; hij zocht uit waar het geluid vandaan kwam en vond een arend gevangen in een coyoteval. Hij gooide zijn jasje over de vogel en vroeg zijn zoon het beest zo stil te houden terwijl hij de poot uit de val haalde; plots voelde de vogel dat hij vrij was en hij steeg op, met de jas op zijn rug! Hij kon ver lopen alvorens hij die terug had
De bomen met witte bast zijn Aspen; (een soort ratelpopulier). Het is de enige boom hier die bladeren draagt. Alle Aspen die hier staan komen voort uit hetzelfde zaad, volgens het DNA onderzoek. Hij komt maar voor in 5 Amerikaanse staten.
De oudste bomen zijn de Bristle cone pines; zij kunnen meer dan 5000 jaar oud worden; ze hebben 5 naalden per bundel. In 1963 kapte een onverlaat hier nog een heleboel van deze monumenten weg, wellicht niet wetende dat het zon oude exemplaren waren; ze groeien enorm traag en daardoor schat je ze niet zo oud in.
Toen gingen we naar Yovimpa view; een Indiaans woord voor Pine view. De Navajos zijn hier de oudste bewoners geweest. Zij hadden een heiligdom op een mooie berg die je vanop deze uitkijkplaats kan zien: de Navajo mountain. Dat volk was niet gek! Ze gebruikten meerdere planten die hier nu nog groeien oa de Manzanida; een bitter vruchtje dat maagproblemen verhelpt en de Oregan grape waar limonade van gemaakt wordt; vanop deze plaats konden we zien tot aan de North Rim van de Grand Canyon! Grappig hoe dichtbij alles lijkt terwijl je over de grond bijna een dag moet reizen!
We leerden ook dat National Park en National Monument niet hetzelfde zijn. Bryce canyon is een National Park; maar een eind verder zagen we een landschap dat door president Clinton uitgeroepen is tot National Monument; daar wonen op dit moment nog mensen in en die mogen er blijven wonen tot hun dood; kinderen en kleinkinderen blijven dezelfde rechten behouden maar als ze ooit beslissen om hun stuk te verkopen, dan koopt de regering het en wordt het terug geschonken aan de natuur; een soort uitdovingspolitiek dus, op een menselijke wijze.
Een plant, waar ik de naam niet van ken maar die lijkt op een lupinesoort doet er 5 jaar over om een knop te ontwikkelen; na 5 jaar schiet de plant plots omhoog, maakt hij langs zijn stengel een heleboel bloemen en als het zaad verspreid is, gaat de plant dood
Toen reden we naar Rainbow point. De gids vertelde dat de rode kleur van de rotsen komt van het ijzer in de grond en dat de groene plekken geoxideerd ijzer bevatten; verder heb je kalksteen (sommige rotsen lijken inderdaad op stalagtieten uit grotten), klei, calciet, enz.
Al het water dat hier valt loopt naar het Lake Powell of naar het Lake Mead; niets ervan gaat naar een oceaan; alles wordt gebruikt voor irrigatie en het opwekken van elektriciteit.
De gids toonde ons (op fotos) petrogliefen van de Indianen, zowel van op hun zomer- als hun wintergronden.
Vandaar ging het naar het Ponderosa Point. Als je daar staat dan zie je midden in het landschap een soort castle; van ver lijkt het inderdaad op een kasteeltje, maar het is gewoon geërodeerd land. De Amerikanen zien hier allerlei vormen in de rotsen: het konijn, de kameel, de poedel, de jager Toen wij gisteren op de Fairyland loop liepen zegden we ook vaak tegen mekaar: zie je daar Nefertete? En daar een oude wijze vrouw? Je kan de fantasie van het kind in jou de vrije loop geven als je hier rondloopt!
De valken die hier normaal broeden zijn er dit jaar niet omdat er niet genoeg vogels zijn om van te leven; ze hopen dat ze volgend jaar weer komen; die vogels zouden 250 mijl ( zon 400 km) per uur kunnen vliegen!
De gids behoorde tot de CCC (civilian conservation corps); die werd door president Roosevelt na de depressie in 1930 opgericht om werklozen aan het werk te zetten; hij mocht op zijn eerste dag met een schop en houweel de Fairylandloop aanleggen! Dat was één van de vele programmas die in die tijd werden opgezet; ook het bouwen van 6 000 000 dammen is er één van
Hij kent het gebied als zijn broekzak; hij vertelde dat je bij zonsopgang in Bryce Point moet zijn omdat de toppen van de kegels dan precies als kaarsen gaan branden . De folders en boeken sturen je natuurlijk naar Sunrise point. Zulke informatie krijg je van een autochtoon (hij woont hier al bijna 50 jaar). Hij bevestigde dat de Fairylandloop, die wij gisteren deden, veruit de zwaarste maar ook de mooiste is die je hier kan doen. En vandaag weten we dat we van geluk mogen spreken dat we die gisteren deden want vannacht regende het en vandaag bleef het grotendeels bewolkt. Er komt een lelijke storing over het land; als we morgen onderweg zijn zullen we er nog mee te maken hebben; maar dat betekent ook dat ik (Ingrid) niet zal afzien van te grote hitte aan alles vind je twee kanten.
Nog als uitsmijter: we kamperen op Rubys Inn Campground, op enkele 100 m van de ingang van het park; Ruby was een man die in het begin van de 20ste eeuw hier kwam wonen en hij kocht al het land dat tussen zijn woning en het park lag zodat er niemand kon bouwen. De gids lachte: vandaag werkt de helft van de plaatselijke bevolking voor Rybys Inn en de andere helft is familie ervan
Hier leven veel dieren; we zagen er een paar van: de eekhoorn, de pairie dog, de reetjes, de vogel met de kuif: Stellers jay en pikzwarte kraaien (als je die voedt, riskeer je een boete van 100 dollar). De leeuw en de beer zagen we (nog) niet
En tot slot een Indiaanse uitspraak: the soul would have no rainbow if the eyes had no tears
De zon was vanochtend reeds vroeg van de partij. We zijn met de shuttlebus naar het park gereden en hadden een stopplaats gekozen die ons de mogelijkheid gaf een dagwandeling te maken van dertien kilometer doorheen de kern van het Bryce Canyon Land.
Het eerste stuk van de wandeling bracht ons steeds dalend tot bij de Tower Bridge. Een brug volledig door natuurlijke erosie ontstaan. Een waarachtig kunstwerk als creatie van de natuurlijke evolutie en bewerkt door de weersomstandigheden.
Maar tijdens onze wandeling naar beneden konden we al proeven van de onbeschrijflijk mooie zichten en de kunstwerken van de natuur. Aan de Tower Bridge hebben we onze lunch opgegeten en we zijn dan beginnen stijgen om de Fairyland loop te kunnen doen. We vielen regelmatig van de ene verbazing in de andere van wat we zagen. Het mooie van deze loop was dat je echt in de Canyon wandelt en helemaal in de beleving van die energie kan gaan. Het was puur genieten
We kwamen onderweg mensen tegen waar we even mee babbelden eerst in het Engels, dan in het Frans en uiteindelijk bleken het Nederlandstalige Brusselaars te zijn.
Door het veel stijgen en dalen was de wandeling wel vermoeiender dan verwacht. Uiteraard had het warme weer ook zijn invloed.
We namen op tijd onze rustpauzes en hadden genoeg eten en drinken bij, dus geen probleem. De pracht van de natuur kan je niet vatten in woorden. Dit moet je gewoon live kunnen zien en voelen. Het is uniek wat je hier aan natuurpracht ziet.
Na de wandeling doken we samen in de camping-klussen zoals wassen, boodschappen doen, een aansluiting van de waterdarm vervangen omdat ze lekte, eten maken, ons zelf wassen etc. We verdelen dit intuïtief onder elkaar en dat stroomt op een natuurlijke wijze zonder dat we elkaar hinderen of in de weg lopen. Leuk om dat te beleven.
Het was weer een topdag en zo mogen er nog veel volgen.
Tot zover de ervaring van Edgard; ik vond het heel ontroerend toen hij onderweg zei dat hij nog nooit in zijn leven zon uniek landschap had gezien; hij wilde graag nog meer met mij rondreizen, zei hij, en dat klonk als muziek in mijn oren natuurlijk.
Wat ik zo fijn vind aan deze formule (met een camper reizen) is dat je niet steeds weer in en uit moet pakken; alles krijgt zijn plaats en je komt dus meer thuis dan wanneer je van het ene logement naar het andere verhuist. Op een camping hoef je ook niet zo vroeg uit te checken en als je nog wat in de omgeving wil blijven kan je de camper gewoon buiten op de parking zetten en toch nog gebruik maken van alle faciliteiten zoals shuttle, internet of toiletten.
Wat mij betreft was dit een dag om nog eens over te doen; toen we met de shuttle vertrokken zagen we al snel een reetje tussen de bomen in het park; dat vind ik altijd heel bijzonder.
Dan kwamen we aan op de Sunrise stopplaats; ik hield mijn adem in bij de eerste aanblik van het panorama: zacht roos, wit en oranje gekleurde rotsformaties, sommige glooiend, sommige heel scherp uitgekerfd door de erosie; de kleuren die je in Rustrel ook ziet (terracotta) en rotsformaties die ik ook al in Peru kon zien, maar dit alles gecombineerd en van die majestueuze omvang, dat ik er helemaal stil van werd.
Een wandeling van 13 km in de bergen is niet niks natuurlijk; ons tong hing soms op ons knieën, maar na een kleine rustpauze kwamen we altijd weer op dreef omdat we niet uitgekeken geraakten op het letterlijk betoverend landschap. Wat mij betreft: dit mag gerust blijven duren!
Nu zijn we helemaal op dreef! Eindelijk aangepast aan het tijdsverschil én aan de warmere omgeving. Maar ons hoor je niet klagen!!
Vanmorgen waren we vroeg wakker en konden we genieten van frissere temperaturen; het was heerlijk om buiten te zitten en de zon op de ons omringende bergtoppen te zien opkomen.
We vertrokken naar Bryce via de Cameltunnel; om daar door te mogen moet je de afmetingen van de camper kennen; vanaf 2.40m breed moet je een permit hebben (kost 15 $). De ranger die de tickets verkoopt raadde ons aan om ons eerst aan te bieden bij de ingang van het Zion park, op een km van de camping, zodat we geen permit zouden kopen als dat overbodig was. Als de camper oversized is, dan wordt de tunnel afgesloten en mag je er helemaal alleen door rijden; de tunnel werd in 1920 aangelegd en toen waren de voertuigen niet zo breed als nu vandaar die maatregel.
Wij mochten er in elk geval gratis door, mits het inklappen van de spiegels. De doortocht verliep vlotjes. En de weg ernaartoe was adembenemend mooi: door de Zion canyon, via een heleboel haarspeldbochten langzaam maar zeker omhoog terwijl schitterende rotsformaties toekeken. Iets om stil van te worden!
Edgard kon natuurlijk niet zo rondkijken en stoppen was ook geen optie op die hellingen, dus maar veel fotos nemen om hem later te laten genieten
Niet ver daarvandaan kwamen we in een ander schitterend natuurfenomeen terecht: the red canyon! Prachtige gelaagde rotsen die door de erosie in de grilligste vormen waren uitgesleten we geraakten er niet op uitgekeken en deze keer waren er genoeg stopplaatsen voorzien, zodat ook de chauffeurs hun ogen de kost konden geven.
We zien hier veel campers van een andere verhuurmaatschappij: El Monte RV; we zullen één van de volgende dagen eens polshoogte nemen bij die mensen om te horen hoe hun ervaringen zijn; sommigen die met Cruise America in zee gingen hebben ons al verteld dat het ook bij hen allemaal niet zo goed ging. Vanmorgen moesten wij bv een slang gaan vragen aan andere kampeerders om ons afvalwater te kunnen lozen (volgens de mensen van Cruise America zou die slang bij de dumpingstations aanwezig zijn, wat dus niet zo is!). Toen we hier in Bryce aankwamen wilden we de waterslang aansluiten en die lekt als een gek, dus als we geen water nodig hebben, moeten we de kraan gaan dichtdraaien! Hoe is het mogelijk?! We hebben het al laten weten aan Amerika Plus; benieuwd hoe ze zullen reageren! We zullen Cruise America ook nog contacteren
Maar dat kan onze pret niet bederven, hoor! We genieten van elk moment in deze betoverende omgeving. Vandaag zitten we meer in een Zweeds landschap, met glooiingen en dennenbomen; we blijven hier drie nachten want er is zoveel te doen! een gratis shuttle brengt ons naar het vertrekpunt van de trail morgen; benieuwd wat ons dan weer te beurt mag vallen
De stilte van Zion moeten we missen vannacht, maar de temperaturen zijn stukken beter; zo heeft elke omgeving haar charme (tot zover mijn verhaal).
Het grootse in Amerika omringt je hier ook overal. Met onze kleine camper van nog geen zes meter lengte voelen we ons klein maar wel gelukkig. Het geeft ons een cocon gevoel.
Alles is hier groots, de natuur, de campings, de mobilhomes, de wegen allemaal breed alsook heel wat mensen die groots zijn, ook in de breedte!
Ingrid is blij dat ze nieuwe bergschoenen gevonden heeft. Morgen de grote test, want dan doen we een wandeling van 4à5u.
We voelen ons nog niet helemaal gerecupereerd maar willen toch op pad want dat geeft aarding;
Met de (gratis) shuttle reden we naar ons vertrekpunt; hij vertrok bij ons op de camping bij het visitors centre, wat dus gewoon luxe was voor ons. Onderweg kregen we informatie over het park; zo was er een Indiaan die vertelde over hun land en hun respect voor de aarde en alle wezens die erop leven; hij vroeg uitdrukkelijk om de omgeving achter te laten zoals we ze gevonden hadden.
We passeerden met de shuttle plaatsen met ronkende namen als de 3 Patriarchen , weeping rock, en temple of Sinawawa.
Bij the Grotto stapten we af en staken we the virgin river over; onder een staalblauwe hemel begonnen we de beklimming (4u). We dronken samen wel 3l water! Niet te snappen dat je mensen ziet met maar één flesje water in die verzengende hitte; zij moeten dan bij anderen bedelen om water om nog beneden te geraken.
Halverwege draaide de trail en liepen we door de echo canyon; kinderen ontdekten dat meteen en begonnen vrolijk te roepen of te stampen met hun voeten.
Een massa volk bewoog zich op deze autostrade door de bergen; als mieren die op en neer kruipen; mensen in alle maten en gewichten, sommigen bijna in bikini, anderen helemaal ingepakt en gewapend met een paraplu tegen de zon; een bonte menigte zou je het kunnen noemen.
Helemaal op het einde slingerde de weg zich zigzaggend omhoog; het pad was zelfs met stenen aangelegd! Een grote buis moest de wateroverlast beperken; een meesterwerk!
Het laatste stuk is voor de durvers alleen: een rots die je met behulp van kettingen kan beklimmen; hier en daar moet je het zonder kettingen stellen en dan is het best een huzarenstuk; het was er heel druk en sommigen werden bevangen door angst; dan zie je mensen gekke toeren uithalen; een stuk over de helft hebben wij het gelaten voor wat het was; het uitzicht kon moeilijk nog mooier worden en we hadden geen zin om onze nek te breken;
De terugweg ging heel vlotjes; wel belastend voor de benen om zon lange afdaling te doen, maar het ging wel goed. En dan te denken dat ik een maand geleden onder het mes zou gaan omdat het toch niet meer kon verbeteren (dixit orthopedist! Hij moest eens weten!)
Pootje baden in de rivier deed al het afdaalleed verdwijnen als sneeuw voor de zon. Nog nooit baadde ik in een bergrivier die zo warm was!
We namen de shuttle nog tot op het eindpunt van de canyon, waar hij zo smal wordt dat je er alleen via een river side walk kan door gaan. Vandaag stond de wijzer voor flash floods op veilig; er wordt altijd wel gewaarschuwd voor plotse stijging van het waterpeil (als er hogerop een onweer is losgebarsten bv).
Grijsbruine eekhoorns zie je hier overal; het zijn schavuiten die je niet mag voederen, maar soms bedienen ze zichzelf als iemand een zakje met eten erin bv op de oever van de rivier achterlaat.
Na deze goedgevulde dag kwamen we moe maar voldaan weer thuis.
Onze eerste camping valt erg goed mee. Je hebt hier een grote ruimte voor je zelf met zelfs eettafel, zitbanken en een barbecue put. Vandaag is het heerlijk om nog buiten te zitten s avonds maar gisteren was het ook daarvoor te warm. We hebben het hier prima naar onze zin maar de gewenning aan het tijdsverschil duurt toch wat langer dan verwacht.
Het viel ons op dat jongeren hier warm gemaakt worden voor Junior Ranger Programmas. Op die manier wekken ze reeds vroeg de interesse bij de jeugd voor de natuur. We zijn trouwens verbaasd over de hoeveelheid jongeren dat hier rondloopt in de parken.
Om zes uur alweer op (en al veel langer wakker want voor ons was het namiddag
Het Circus Circus hotel is een klein dorp op zich, met winkels, eetgelegenheden en een heus casino! Daar zaten vanmorgen al mensen te spelen!
Om 8u gebeld naar Cruise America, en die zouden ons, tot onze grote vreugde, een uurtje later al ophalen maar dat uurtje duurde wat langer. We waren al op een bank gaan zitten toen een mooie auto langs kwam gereden; geen reclame van Cruise America, dus wij bewogen niet, maar de chauffeur kwam ons vinden en wij hebben meer dan wat genoten van de sightseeing door het pompeuze Las Vegas; ongelooflijk wat ze daar opgetrokken hebben, en ze zijn nog aan het bouwen!!! Een imitatie van de Eifeltoren en van de Arc de triomphe bv, maar van tal van andere Europese monumenten ook.
De chauffeur vertelde ons dat het goedkoop wonen was in Las Vegas! Dat zou te wijten zijn aan het feit dat ze geen tax hoeven te betalen aan de staat Nevada; dat scheelt natuurlijk! Een huis in Nevada kost zon 240 000 dollar, en hetzelfde zou je in Californië 450 000 dollar betalen;
We waren dus mooi op tijd bij Cruise America, maar er was heel wat niet in orde met de camper (wanneer hadden we dat nog voor? Ik zou het niet weten haha).
Maar om 15u was alles (of toch alles wat we gezien hadden) dan toch klaar en dus konden we eindelijk de stad verlaten; alles is hier wel XXL: trucks met drie containers als aanhanger, wegen en gebouwen, ze zien het allemaal groots en wij vallen amper op met ons klein muggeske; tussen al die mastodonten is onze camper niet groter dan een mug, maar qua leefruimte valt hij heel erg mee; vannacht nog het bed uitproberen natuurlijk
Mesquite was een bijzonder stadje, in the middle of nowhere, maar met de allures van Antibes! Een golfbaan om u tegen te zeggen, palmbomen zoals in Zuid- Frankrijk en dat alles midden in de woestijn
Toen we St Georges passeerden zagen we 101°, Fahrenheit natuurlijk, maar toch de hete wind deed ons meteen weer in de auto vluchten.
En toen werd het mooier en mooier naarmate we Zion naderden; prachtige rotsformaties, in alle mogelijke kleuren, met een slinger groen rond een onooglijk riviertje dat een heuse canyon wist uit te slijten je gelooft je eigen ogen niet.
De Watchmann campground was full; gelukkig niet voor wie er, zoals wij, een plaatske reserveerde; een reetje heette ons welkom op onze campingplaats en ze was niet gehaast om te vertrekken toen wij parkeerden!
Nu zijn we uitgeteld en gaan we slapen want morgen hopen we al een mooie wandeling te maken;
