Om kwart na zes was Edgard al niet meer te houden; we wilden naar Devils Garden en we wisten hoe druk en hoe heet het in Arches kan zijn, dus vroeg opstaan en er voor 8u zijn, is de boodschap.
En ook dan waren we al niet meer alleen!
Wat een massa volk! Het is zaterdag en een speciaal weekend, naar het schijnt, dus dat zal ook wel een reden geweest zijn voor de grote drukte. Wij hadden nog wel parkeerplaats maar toen we terug kwamen van de wandeling stonden mensen in die hitte aan te schuiven en toertjes te rijden in de hoop dat er toch iemand zou vertrekken; ik moet het niet dromen!
Aan het begin van de trail stond dat het eerste stuk nog wel meeviel maar dat het tweede deel alleen voor geoefende hikers was; en dat was niet gelogen deze keer. Soms vond ik dat ze wel wat overdreven ivm de moeilijkheidsgraad, maar deze keer was het waar!
Vanaf de Landscape Arch begon het moeilijkere deel en daar liep al niet veel volk meer!
In 1991 was die Landscape Arch ontstaan! Wandelaars die in de buurt waren hoorden een zwaar gerommel en dachten dat er een onweer was losgebarsten in de omgeving. Maar toen bleek dat er een grote massa naar beneden gekomen was; geen grote massa, een héél grote massa! Tonnen steenpuin lag er plots beneden en alleen een dunne boog stond nog overeind.
Door bevriezing en ontdooiing van het water in de barsten was plots de druk te hoog geworden en was de onderste massa dus los gekomen. Toen bleek dat de boog nog vrij sterk was lieten ze nog wel wandelaars toe onder de boog maar sinds enige tijd zijn ze er niet meer zo gerust in en is de trail dus verlegd. Je mag er niet meer onder lopen; op één plaats is hij ook echt wel dun! (misschien maar 1m dik en dat is voor zon grote boog maar minimaal).
Wij dus de primitive trail op. Eerst ploeteren door los zand, maar het mooie was wel dat we in het groen liepen, en niet ver van de rotsen, maar wel ver van de massa.
Het pad werd mooier en mooier. We kwamen dichter en dichter bij de rotsen. Een banaan en een eind verder een boke, dat ging er wel in; we hadden tenslotte om half 7 ontbeten!
En toen we over de helft zaten en dus de bocht hadden gemaakt, toen lag daar plots een rots van wel 10 of 20 m hoog aan de rechter kant en een andere rots aan de linker kant; op geen van beide liep nog het pad en tussen hen in stond een plas water waar we de diepte niet van konden meten.
De mensen voor ons, een jong koppel, waagde de overtocht over de eerste bult van de rots (minstens 10m hoog) en ging op hun achterste naar beneden aan de andere kant. Edgard ging de rots ook op maar zag de afdaling niet zitten; we namen een wijs besluit en zijn op onze stappen teruggekeerd. Het is te gek om ongelukken te doen om een trail rond te maken; voor zoiets moet je heel wat ervaring hebben. Je moet weten wat je aankan en wat niet. Gelukkig was ik niet eerst gegaan want dan hadden we aan de twee kanten gestaan (en was het water misschien veel te diep ).
Teruggekomen aan de landscape arch zijn we nog een stuk van de andere kant gelopen maar toen de trail daar over de rug van een rots bleek te lopen zijn we ook daar omgekeerd. We hadden het wel gehad!
Wat bij mij kwaad bloed zet zijn mensen die van het pad afwijken om op een rots te kruipen; overal wordt aangegeven dat je op de paden moet blijven omdat the crust een heel belangrijk maar uiterst langzaam groeiend organisme is. Door één stap kan je de groei van 100 jaar vernietigen! Het lijken mini torentjes in zand en je hebt geen weet van al het leven dat daar in zit, maar als je even de tijd neemt om de informatie aan het begin van de trails te lezen, dan weet je wel beter. Zonde! Ik wilde hen wel ter orde fluiten!
Wij liepen terug rond half elf en het was bloedheet geworden ondertussen; gewapend met hoedje en heel veel water gaat dat wel, maar dan zie je jonge gezinnen met babys in die hitte lopen en dan schud ik toch mijn hoofd, hoor! In België zijn we ongerust als een baby een dag wat minder drinkt; bang voor dehydratatie en hier zien we hen in een draagdoek hangen in 40° C . Is het zo moeilijk om zon reis uit te stellen tot de kinderen wat groter zijn en zij er ook al iets aan hebben? Of om in de lente te komen, als de temperaturen draaglijk zijn?
Maar anderzijds zien we hier kinderen van 3 tot 5 jaar die dapper mee stappen! Aangemoedigd door lekker drinken en een snoepje misschien? Of door het zoeken van diertjes? Ik hoorde een klein meisje roepen: papa, kom kijken! Neem een foto, vlug! toen ze een gekko in het oog kreeg. Zo makkelijk is een kinderhand gevuld.
We zijn na onze wandeling naar huis gereden want we hadden geen zin in een hitteslag. 35° in de schaduw, zou vandaag het gemiddelde zijn. De airco moet dus op volle toeren draaien in de camper om de choco niet vloeibaar te maken, haha
Morgen gaan we richting noorden; we hebben ervoor gekozen om hier een nacht te annuleren en onderweg nog een nachtje te slapen in Springville (bij Provo). Dan hoeven we geen hele dag in de auto te zitten om tot Bear Lake te geraken. Het is fijn om wat te bekomen na een rit, al is het dan op een camping die niet ver van de weg ligt rijden in deze hitte is ook vermoeiend.
Maandag rijden we dan tot Bear Lake, waar we een dag rust houden om woensdag naar Grand Teton te rijden; dat is ons voorlaatste park en het zal weer heel anders zijn dan al het vorige. Ik vermoed dat het meer zal lijken op de Alpen of op Oostenrijk. Daarna komt nog Yellowstone aan de beurt, maar dat is pas over een week!
Ik bewonder het Talent van Ingrid om dagelijks zon boeiend en levensecht reisverslag op te maken.
Het weer was boven Moab heel wat Belgischer dan we tot hiertoe gekend hadden maar wij vertrokken naar het noorden en daar zag alles mooi blauw
In Price vonden we een lekkere lunch (we eten alleen vis als we eens niet zelf koken omdat we dat zo moeilijk vinden in de winkels) bij Ricardo; de serveerster had Hollands roots! Ze had Nederlands geleerd als kind en sprak het zelfs nog een beetje!
Na Prcice werd de weg mooier en mooier; het landschap werd herkenbaar: meer Oostenrijks!
En we zegden al: het is hier big- bigger- biggest: een locomotief trok wel 60-70 wagons!!! We reden toen op een hoogte van 2400 m! hij passeerde verschillende tunnels, en dan toeterde hij voor hij eruit te voorschijn kwam; tja, stoppen zou er niet bij zijn, vrees ik! Hoe krijg je zon gevaarte gestopt, eenmaal het op gang is???
De straatnaam van onze camping is ook al zo vreemd: 1550,North 1750 West! Het duurde een hele poos voor ik die straat in de gps gevonden had!!! De autosnelweg passeert Springville en we zouden allicht de afrit te laat opgemerkt hebben want je moet verdomd snel zijn! bij de aankondiging van een afrit geven ze op een bord wel aan waarvoor je die afrit moet nemen, bv food and drugs; en zo stond de KOA camping bij de reeks van de tweede afrit; onze gps leidde ons feilloos naar hier;
Heel anders dan de Hollekelderstraat dus! We moesten lachen toen we ons probeerden voor te stellen dat zon grote Gust op de Kapellensteenweg zou rijden en zou proberen onze straat in te draaien uitgesloten! Ze zijn in totaal soms 20 m lang! Grandioos
Een heel fijne camping, deze KOA; op 5 min van de autosnelweg, maar daar heb je weinig last van; veel bomen tussen de parkeerplaatsen, verzorgde restrooms en een ijsje als ontvangstgeschenk! Wassen en drogen is hier goedkoper dan al de vorige keren; het leven kan toch mooi zijn!
Naar het schijnt komen vandaag en morgen een hele groep Belgen naar hier omdat er een dansfestival is in Springville! Als we niet op doorreis waren hadden we hen bezig kunnen zien; volksdansers; kan leuk zijn.
We zitten onder onze boom met een flesje water en een decor om u tegen te zeggen! We zien hier heel mooie campers rijden met de naam Minnie Winnie; heel wat Nederlanders vonden de weg daarnaartoe; Edgard zoekt nu de types en verhuurders ervan op en hij vond er één hier vlakbij! Die campers kosten wellicht niet meer dan onze stekkendoos en ze bieden heel wat meer comfort! We gaan het zeker doorgeven aan Amerika Plus; misschien een goed alternatief voor Cruise America! Als Edgard ooit stopt met werken kan hij misschien solliciteren als adviseur want hij verzamelde al een massa aan informatie!
Gisteren hadden we gelezen dat Arches een druk bezocht park is; het ligt vlak bij Moab en wij zitten op 5 miles van dat stadje, dus zijn we om half 7 opgestaan zodat we om 8u al aan het visitor center waren. En dat was niks te vroeg! We waren er niet alleen!
Uitleg gevraagd over de hikes, water getankt en hup, op naar boven, want klimmen was het! langs heel mooie beelden van rotsen, in alle mogelijke en onmogelijke vormen. The balanced rock was zo een staaltje van sculptuurkunst. We sturen er fotos van door. Wie die rots (of toch dat gedeelte dat op een smalle basis staat) in oog houdt, weet ik niet, maar het zou wel eens plots een fallen rock kunnen zijn! wij zijn er alvast niet gerust in!
In de visitor centers moeten we altijd duidelijk maken dat we wel iets pittigs willen doen; ze zien onze grijze kop en denken dat ze een tour moeten aanduiden die je met de auto kan doen en waarvoor je hoogstens tien minuten moet stappen om een viewpoint te bereiken! Als we aandringen vertellen ze wat een hogere moeilijkheidsgraad heeft, en zo kregen we vandaag de hike naar the delicate arch (ik zeg het maar in het Engels want in het Nederlands klinkt het vaak zo gewoon) uitgelegd: een wandeling van 4 km in de brandende zon, zonder schaduw, over slickrocks en op het einde een draai over kliffen Die doe je dus best in de ochtend of in de late namiddag.
We namen dus de afslag naar de Wolfe range en vertrokken daar op onze hike van de dag. Een massa mensen had hetzelfde idee! Het leek eerder een autostrade (wandelostrade?)! een sliert mensen, sommigen met kleine, zelfs heel kleine kinderen; die hele kleine zitten in een draagdoek of rugzak, maar die 3-5 jarigen moeten vaak grote stukken op hun korte beentjes afleggen; sommigen hebben een vest aan van junior ranger! en fier dat ze zijn als je hen daar dan op aanspreekt!
Het was dus een hele klim en wij hadden natuurlijk voldoende water bij ons, maar vaak zie je mensen die alleen een fototoestel bij zich dragen, terwijl er in koeien van letters staat dat je liefst 4 l water drinkt op die tocht! (dat krijg ik nu ook weer niet binnen, maar onze waterzakken zijn vaak toch wel bijna leeg als we terug aan de auto komen, hoor!).
Boven was het inderdaad heel mooi. De boog (geen brug, al zie je het verschil niet) is al niet meer zo dik en daarom delicaat.
Tijdens onze afdaling hebben we heel wat mensen bemoedigd door te zeggen dat ze niet ver meer van hun doel af waren want het was ondertussen 10 u geworden en de hitte putte hen uit. Gek zijn diegenen die er toen nog aan begonnen want de hitte is er moordend.
Om 10.30u waren wij weer aan de auto (we deden onderweg nog een klein ommetje naar een rots met petrogliefen uit de jaren 1800) en we reden dan naar de populairste site: the windows.
De dubbele boog, de noordelijke en de zuidelijke en de turret arch, we deden ze allemaal. Heel indrukwekkend als je onder zon boog gaat liggen! Maar bij één waren we snel weer weg want een steen van Amerikaans formaat hing los in de boog en we waren ons leven nog niet moe, dus weg ermee!
We picknickten in de schaduw met zicht op twee bogen tegelijk! Een onvergetelijk beeld is dat!
En na alle wandelingen van the Windows zijn we gaan boodschappen doen in Moab. Daarna wachtte mij een wasbeurt want na 14 dagen was het tijd om de gekleurde was aan te pakken; dan de gebruikelijke dingen afhandelen en al een vooruitblik doen naar morgen; we moeten kiezen tussen the island in the sky van Canyonlands of devils garden trailhead van Arches. Die laatste heeft het gewonnen want Canyonlands is toch wel ver rijden en Arches is nog bijzonderderder, volgens ons.
Het valt ons op hoe lang mensen hier werken! Ze doen rustige werkjes zoals met een golfkarretje de campers naar hun plaats leiden, of een camping runnen (de administratie dan), maar ook een kassier van een gezegende leeftijd zagen we aan het werk! Is het noodzaak of is het omdat ze het leuk vinden, we weten het niet.
We spraken wel met jonge Amerikanen en die vertellen ons dat zij eerder lange weekends nemen dan een vakantie van 3 weken. Dus een midweek met twee weekends eraan is al een heel lang verlof voor hen. Ze hebben ook maar 26 dagen verlof op een jaar
Zo, dat was het voor vandaag.
Dag 10 van Natural bridges naar Canyonlands- Arches- Moab
Gisterenavond zagen we tijdens het avondeten een zware wolkmassa aangroeien en donkerder worden maar ze regende leeg boven andere hoofden en wij kregen weer een mooie zonsondergang te zien. Was dat in België ook maar zo!
Die Blue Mountains camping was toch wel mooi, hoor! Zo open, zon uitzicht, zon weidsheid in ons klein landje vind je dat echt niet meer! Ik denk dat wij bijna tot aan Lake Powell konden kijken (als de bergen in de verte er niet tussen hadden gezeten). Onvoorstelbaar!
We waren nog buiten toen onze buurman (er waren wel 5 staanplaatsen vrij tussen ons, dus moet ik zeggen: onze verre buurman) langs kwam rijden; hij werkt in de omgeving aan de weg en logeert in een gigantisch grote trailer, samen met een collega; zo stonden er wel twee op de camping..
Hij vroeg vanwaar wij kwamen, enz; het gewone praatje; en toen wij zegden dat alles wel heel erg groot was (naar onze normen), zei hij: alles is hier groot, ik ook! En hij kwam uit zijn auto en toonde ons zijn 150 kg zwaar lijf
Dat komt van al die hamburgers en vlees hier, zei hij, waarop wij repliceerden dat we inderdaad alleen vlees in de warenhuizen vonden, en geen (of sporadisch maar) vis. Daarop vroeg hij of wij vis wilden en toen we bevestigden zei hij: ik zal eens gaan kijken of ik forel voor jullie kan vinden! en huppekee, weg was hij.
Een uurtje later klopte hij aan de deur van de camper, met twee pakken zalm in de hand! Toen we hem wilden betalen zei hij: dit is Amerika, mensen! en hij verdween!
De weg vanmorgen naar Moab was niet meer zo spectaculair als we al vaak gezien hadden (of zijn we al teveel gewoon?!). We passeerden wel grote stukken waar aangegeven stond dat het zones waren waarin herten migreren; opletten dus! Niet alleen voor die mastodonten van vrachtwagens die ons op een helling van 7% voorbij vliegen (en er lijkt geen einde aan te komen), maar dus ook voor overstekend wild
In Monticello (klinkt toch mooi, he?! ) zagen we dat ze nog een kerk aan het bouwen waren; je gelooft niet hoeveel kerken ze hier soms hebben! In Page zagen we er wel 8 op één baan, naast elkaar, en bij de één kreeg je op woensdag soep en bij de ander kon je boeken uitlenen wat ze al niet moeten doen om zieltjes te sprokkelen!
De RV campground in Monticello is ook heel mooi! met veel groen; voor een bezoek aan the Needles district van Canyonlands is het een prima uitvalsbasis. Voor the island in the sky en voor Arches is Moab meer aangewezen.
Aan de church Rock (en hij leek heus op een basiliek!) gingen we linksaf naar Canyonlands; dat bestaat uit drie delen: the Needles (in het zuiden), Island in the sky (in het Noorden; via Moab te bereiken) en the Maze in het midden.
Op die weg zagen we heel wat open ranges, waar de koeien of paarden dus tegengehouden worden door wildroosters, maar niet door de baan op zich. Die kunnen ze vrij oversteken, als ze vinden dat het gras groener is aan de andere kant.
Onderweg mochten we weer eens genieten van de vrij-heid van een camper! Je kan doen en laten wat je wil onderweg; zin om even te pauzeren met een ijskoude cappucino (nieuwe favoriet van Edgard), of snoepen van een papaya in de schaduw van de camper je doet maar. Er zijn stopplaatsen genoeg voorzien.
Wij liepen de slickrock trail; niet zo heel bijzonder qua uitzicht, maar wel qua energie! De aardekracht is er buitengewoon sterk. Bij de derde viewpoint vroeg Edgard: wil jij met mij trouwen?! ik hoefde niet lang na te denken.
We hadden al eerder over een soort engagementsfeest nagedacht. Geen klassiek huwelijk, maar toch een feest om onze trouw aan mekaar, onze verbintenis met mekaar te vieren met familie en vrienden. Vandaag kreeg ik dus het officieel aanzoek.
Mijn vader zei altijd: voor je met iemand een relatie aangaat, moet je ermee op reis gaan; dan leer je mekaar het best kennen. Dat hebben we dus vorig jaar gedaan en het lijkt nog altijd prima te lukken. We vullen mekaar goed aan; hij doet de buiten en ik doe de binnen (Wim Sonneveld?). Op 10 minuten zijn wij rijklaar! Hij rijdt , ik ben de reisgids (schrijft Edgard) en ik kook (geen pretje op een tweevuurs kookfornuisje; het is puzzelen om er iets eetbaars op klaar te toveren; vandaag dus zalm met courgette en champignons; sowieso volgens de principes van Montignac want een gerecht dat uit drie delen bestaat krijg ik niet klaar op twee vuren! We komen alleszins niet bij!). Ik wilde Edgard wel een glas witte wijn presenteren bij de vis, maar die vind je hier mijlenver in het rond niet! Alleen in liquor stores, en die vind je alleen in stedelijk gebied. Proberen ze zo een alcoholverslaving tegen te gaan?
Maar terug naar de trails: op de campings sluiten we aan op het stadswater maar dat is zo vergeven van de chloor dat je het niet kan drinken. Maar in the middle of nowhere, aan de ingang van de visitor centers, daar vinden we altijd fris en lekker water; ik kocht voor ons allebei een zak die in onze rugzak kan; een leiding steek je in de voorziene lussen en je kan op elk moment drinken door te zuigen. Geen flessen in je hand, geen stopsels open draaien terwijl je klimt en stikt van de dorst een fantastisch systeem.
(Ik kreeg van Edgard juweeltjes van de Navajos; de verkoopster was zelf Navajo, dus geloven we haar maar).
Wat ons hier nog opvalt is dat je meer dan 30 mijl kan rijden zonder enig spoor van menselijke aanwezigheid te zien (bv geen elektriciteitsdraden, alleen natuurgeluiden; geen lichtvervuiling, zalig!)
Nog een uitsmijter: hier, in het Indianengebied, zijn de elektriciteitspalen nog van hout! (misschien ook elders in het land, maar veel hebben we daar niet van gezien).
Morgen naar Arches de tijd loopt! We zijn bijna halverwege onze camperhuurtijd! Niet te geloven! Zullen we het in België nog wel gewoon worden??? (misschien wel want ons bed is daar 100 keer beter dan dat van de camper; dat is al een pluspunt).
Vanuit onze camping reden we een uurtje door alweer een betoverend landschap naar Natural bridges National Monument.
Hellingen van 5-10% zijn de laatste dagen geen aardigheid meer. Edgard kan al goed overweg met de automatic.
In het visitor center vertelden we dat we een hele dag hadden en dat we dus graag de Loop wilden doen. De ranger gaf ons de raad om te vertrekken bij de Owachomo brug; wij dus braaf daarnaartoe en het uitzicht was overweldigend.
Een grote, dunne brug, uitgehold dus door water en wind, een pracht van een bouwwerk van de natuur; Owachomo betekent rotsheuvel in het Hopi.
We zochten hoe de Loop verder ging en dankzij het compas en de kennis van Edgard gingen we wel in de richting die het kaartje aangaf, maar later bleek dat we in de foute richting vertrokken waren.
In de documentatie stond dat je soms het pad niet zou zien en dat je dan best de rivierbedding kon volgen, dus dachten wij dat we dat daar al moesten doen; op een moment werd het echt wel een beetje creepy omdat we moeilijk voorwaarts en nog moeilijker achterwaarts konden, maar we vonden de weg die door het park loopt terug en volgden die tot aan onze camper.
Aan de Sipapu brug, die van boven gezien niet zo indrukwekkend was als de eerste, maar die de tweede langste zou zijn ter wereld (!), waagden we nogmaals een kans en toen we langs ladders, relingen en kliffen de bedding van de rivier bereikten, werden we helemaal betoverd door die plek. Sipapu betekent poort naar de geestenwereld, en we hebben daar dan ook een poosje stil gezeten om te voelen en dankbaar te zijn.
De klim naar boven ging vlotjes; voor Edgard zijn dat geen vanzelfsprekende trails; hij verlegt zijn grenzen telkens weer en dan smaakt de voldoening zoet
Tenslotte bezochten we nog de Kuchina brug maar daar wilden we niet meer helemaal voor afdalen; ze was de minst spectaculaire en onze benen gaven aan dat het genoeg geweest was.
De sterrennacht moeten we aan ons laten voorbij gaan; je kan, als je in het park kampeert, met een ranger naar een brug gaan s avonds en dan daaronder kijken naar de sterrenhemel; de melkweg is daar heel goed zichtbaar omdat er geen lichtvervuiling is, maar wij zitten op een uur rijden van het park en trop cest trop.
Wat boodschappen, eten maken, douchen, namijmeren en vooruit dromen voor morgen, zo gaat een avond snel voorbij. De fotos geraakten nog niet op de blog, maar misschien lukt het vanavond nog.
Als jullie reacties willen sturen, doe het dan maar per mail want de blog werkt blijkbaar niet goed; de opmaak van de tekst gaat verloren, en wat erger is: de reacties komen niet door. Maar daar doen we het maar mee. We hebben al met zoveel dingen geluk; zo was het vandaag een luchtige 29° C, en de regenwolken die zich moesten ontladen schoven aan ons voorbij zodat we weer mogen genieten van een prachtige zonsondergang daar kan een slecht functionerende blog niets aan veranderen
Vanmorgen al vroeg op pad (8u Arizonatijd- 7u Utah tijd) omdat we weer een mooie tocht mochten maken maar eerst even zeggen dat onze waterproblemen opgelost zijn! Gisteren heeft Edgard nog maar eens the travel assistance gebeld! Verteld dat we al van zaterdag op een telefoontje van hen wachtten
Dat verlossend telefoontje kwam dan toch in de late namiddag: we mochten naar een technieker gaan in Page. Gelukkig hebben wij een gps mee en zagen we dat die eigenlijk aan de overkant van de baan zat! Hadden we dat eerder geweten!!!
Die brave man zat tot over zijn oren in het werk maar toen hij hoorde welk probleem we hadden zei hij : ik fiks dat meteen! en tot onze grote verbazing deed hij dat ook! Het was niet de eerste keer dat hij dat stuk verving; op een half uur tijd was zowel de lek aan de buitenkant als onder de afwasbak verholpen! We konden de Antilopecanyon dan wel niet zien, maar we voelden ons als kinderen zo blij nu we ongehinderd water konden tanken en laten lopen
En dan nu het verhaal van vandaag!
Een eindje voorbij Page zagen we de Upper en Lower Antilope Canyon ingang mijn hart ging wat sneller kloppen omdat ik nog kans zag om de Canyon dan toch te zien, maar nog voor het onze beurt was kregen we te horen dat er pas plaats was om 12.30u.
Het was even heel moeilijk voor mij omdat ik al bijna een jaar had uitgekeken naar die tour; de fotos hadden me vroeger al heel erg aangesproken en ik had dat natuurwonder doodgraag in het echt gezien maar het mocht niet zijn, niettegenstaande de zon in volle glorie scheen
We moesten echter niet zo heel ver rijden om mij de ontgoocheling te doen vergeten: toen we op de Interstate 160 zaten namen we een korte afslag naar de Betatakin ruïne. Die omweg was de moeite meer dan waard! We mochten in het Visitor center twee Navajo vrouwen aan het werk zien: de één zat te weven (en sprak een mondje Engels) en de andere zat een mandje te vlechten op de traditionele manier; de tekening stelt de aarde, met haar bergen, de wolken en de regen voor. De rode strippen stellen de regenboog voor. De buitenste driehoeken zijn voor het Heilige volk; zon, maan en sterren en mensen, dieren en planten worden er symbolisch in verwerkt.
In alle Navajo gift shops zien we diezelfde tekeningen.
Aan de achterkant van het Visitor center konden we een wandeling maken naar de ruïne; een mooi pad dat stevig daalt, maar waarop je heel wat van de Navajos te weten komt; hun zweethutten, hun lemen huizen hogans, hun medicijnkennis, enz;
De ruïne ligt aan de overkant van de Canyon in een grot; volgens de archeologen hebben ze de nederzetting, waar wel 40 gezinnen in geleefd hadden, rond 1300 verlaten. De Navajos zetten hun spirituele zoektocht naar het centrum van de wereld verder en trokken weg uit het land dat meer en meer door boeren bewerkt werd.
Honderden zaden werden teruggevonden in de voorraadpotten; dat volk kende zijn land goed! (ook in Peru vond men van de Incas voorraadkamers in de bergen op onbereikbare plaatsen voor wilde dieren! Ook zij namen hun voorzorgen voor mogelijke natuurrampen die hongersnood zouden veroorzaken).
We zetten onze tocht verder naar Blanding maar niet via de route die de gps aangaf; op de kaart hadden we the valley of the gods zien liggen, langs de interstate 163. Wat waren we blij dat we onze intuïtie gevolgd hadden! Even buiten Kayenta leek het of we door een poort reden: links en rechts rezen bijzondere rotsformaties op; Monument Valley heeft zijn naam niet gestolen! We mochten genieten van buitengewone vergezichten; rotsformaties waar we onze fantasie weer konden op loslaten! Een koning op zijn troon, een lievevrouwbeeld bij de poort, de Navajo tweeling in Bluff, enz
Een stukje voor Blanding vonden we de Blue Mountain RV campground, waar we hartelijk onthaald werden door Rose, met wie we al in februari gemaild hadden; we kregen onze full hook up voor de prijs die ze toen opgegeven had! Een camping, nog vrij nieuw, met zicht op de Blue Mountains;
We kunnen weer met een dankbaar hart gaan slapen want morgen wachten ons nieuwe indrukken
Het is normaal dat je op een grote reis al eens iets meemaakt dat spijtig is, toch?!
Dat overkwam ons vandaag: we hadden al in februari onze Slot Canyon Tour vastgelegd, pal op de middag, in de hoop de Antilopecanyon te kunnen zien met een invallende zonnestraal...
Vanmorgen leek alles nog hoopvol, maar rond half 11 begon de hemel te betrekken en zagen we onweer dreigen aan één kant...
We vertrokken toch richting touroperator, maar toen we daar aankwamen kregen we te horen dat de canyon om 12 u werd afgesloten; het onweer kwam zo dreigend dichtbij dat ze geen risico wilden lopen.
Ons geld kregen we terug op de rekening gestort, maar het was toch met spijt in het hart dat we terug naar de camping liepen.
En we werden nat, door ben door nat!
Maar het echt spijtige is dat het nu 14u is en dat de zon weer schijnt!
De touroperator zei wel dat de canyon voor de rest van de dag afgesloten werd, en die tours zijn al maanden op voorhand volgeboekt, dus we moeten het loslaten. Dat is de natuur, en die hebben we niet in de hand...
we proberen zo meteen om de andere blogs van foto's te voorzien...
tot de volgende!
Het is vandaag al een week geleden dat we thuis vertrokken; wat gaat de tijd snel!
Gisterenavond zorgde onze camper weer voor een verrassing: de douche stond bijna tot de rand onder water! Dat was wel schrikken want we hadden nog maar een uur tevoren onze valiezen eruit gehaald! Het had geonweerd en een hele tijd geregend (en het werd vreselijk koud!). We hadden de verwarming nog niet gevonden (niet aan gedacht omdat het tot dan altijd zo warm was geweest) en wilden graag gaan slapen maar we mochten dus beginnen poetsen en de oorzaak vinden!
Edgard ging buiten zoeken en toen hij de vuile watertank even opende liep de laatste liter weg (de rest had ik met het vuilblik in een emmer geschept). Daar zat dus de boosdoener! We snapten er niks van omdat het helemaal geen vuil water leek te zijn en omdat we alles nog maar twee dagen tevoren gedumpt hadden. Enfin, we konden dan toch in ons bed kruipen
Maar niet voor lang want rond half twee begon het brandalarm te tjirpen! Niet het grote alarm, maar een geluid waarbij je geen oog meer dicht kon doen; dus gas gecontroleerd, en toen dat in orde bleek te zijn hield het tjirpen ook op, maar weeral niet voor lang! Dus weer uit ons bed en toen vond Edgard gelukkig hoe hij de melder los kon maken; het was maar een alarm om aan te geven dat de batterij ver op was, maar desalniettemin was het serieus schrikken, vooral omdat we bang waren dat het echte alarm zou afgaan en de hele camping in rep en roer zou staan
Gelukkig viel Edgard nog in slaap want die moest vandaag rijden, maar voor mij was er geen slapen meer aan.
Vanmorgen was het vreselijk koud en ik zocht dus toch maar naar de verwarming; die deed het gelukkig wel! en we ontdekten nog meer! Op de zijkant van de camper was er nog één deurtje dat nog niet open was geweest daar zat de darm achter om het afvalwater af te laten!!! groot was onze verbazing want José had gezegd bij het afhalen dat we geen darm mee hadden omdat die op de campground aanwezig zou zijn (wat dus niet zo is, en waardoor wij een nieuwe kochten). De nieuwe is een hele goede want hij heeft op het einde een doorzichtig stuk, maar we hebben er dus twee (beter dan geen!). In mijn voorbereidingen lazen we ook de uitleg over de juiste volgorde van openen van tanken (wij doen het eigenlijk andersom en vinden het beter om eerst het toiletwater en daarna het afwaswater te lozen maar om één of andere onbekende reden geven ze aan dat je het beter omgekeerd doet).
En last but not least lazen we ook (ik herinnerde het me niet) dat Cruise America blijkbaar een heel speciale manier heeft om zijn vloot in orde te houden: als je iets nodig hebt, dat minder kost dan 76 $, dan mag jet het zonder toelating van hen kopen en betalen zij het terug bij inleveren! Kost het meer, dan moet je de helpdesk bellen voor toelating. Wij vinden dit maar een rare manier van doen, en sommigen delen die mening met ons (bv een Zwitsers koppel), maar de Nederlanders schijnen daar minder zwaar aan te tillen
Soit, wij maken ons nu ook niet meer druk in alle mankementen: we kopen wat we nodig hebben en houden de betaalbewijzen bij; zo krijgen ze een campertje binnen dat tip top in orde is, voor zover we het kunnen oplossen want onze wateraansluiting lekt nog als gek en de technieker liet nog niet van zich horen (misschien werken die niet in het weekend??). We moeten dus telkens de kraan gaan open en dicht zetten omdat anders een massa water verloren gaat.
En dus op pad weer naar de Interstate 89 en dat is zon mooie weg dat we het helemaal niet erg vonden om die nog eens te doen; we moesten deze weg nemen omdat de ander mogelijke route niet mocht gebruikt worden; maar geen nood dus: de Red Canyon nog een keertje mogen zien is geen straf! En die zag nu nog donkerder rood door de regenval van gisteren.
De weg liep dus van een hoogte van 2700 m weer naar beneden; dat ging vlot en in Orderville passeerden we opnieuw de Duitse bakkerij! We moesten niet lang nadenken of we daar weer wilden stoppen!!! Die verkoopt zalig brood met pompoenpitten en heeft heerlijke snoeperijen! We genoten er met volle teugen van; je betaalt bijna een lunchmaaltijd voor wat brood en koffie met taart, maar het is er loeidruk omdat het zo heerlijk is; pistolekes zoals thuis smaken heerlijk na een week zwammenbrood van hier! Voor mij vond ik al Pumpernikkel maar Edgard blijft met zijn waai-weg-sandwichen zitten. Maar nu hebben we weer voorraad voor een paar dagen! Mmmmm
In die Duitse bakkerij hangen super mooie fotos van de Horse shoe bend en van Bryce canyon en die bleken te zijn van een Nederlandse fotograaf! Die zoeken we zeker op als we thuis zijn!
Op een km van Page (onze bestemming voor vandaag) kwamen we de Glen canyon dam; een huzarenstuk op zich! De bouw ervan begon in 1956 en hij was af in 1964 maar het duurde nog tot 1984 voor de eerste liter water elektriciteit opwekte! De dam is 21 verdiepingen hoog! De fundatie is maar liefst 108 m dik en bovenaan hij nog 8 m dik!!! Het Lake Powell is daardoor ontstaan.
Na ons bezoek aan de dam zijn we naar de Horse Shoe Bend gereden (enkele km voorbij onze camping). Je moet daarvoor wel een stukje lopen door een hete zandmassa maar die inspanning is het meer dan waard! De Coloradorivier maakt daar een bocht in de vorm van een hoefijzer en die zie je pas als je een meter van de rand van de klif bent! een duizelingwekkende hoogte zonder reling waar honderden mensen per dag naar beneden kijken en fotos nemen; Edgard had vroeger hoogtevrees en ik vond het wel reuze moedig van hem dat hij deze uitdaging aanging! Niet evident! Maar de canyon straalt zoveel energie uit dat je het moet meegemaakt hebben om het te kunnen geloven. Wat een kracht heeft het water toch om zon canyon van honderden meters diep uit te slijten! Je wordt er helemaal stil van!
Daarna zijn we naar de Lake Powell campground gereden; een KOA camping, dus niet de mooiste, maar heel goed gelegen om morgen de Antilope Slot Canyon te bezoeken. Maanden geleden hebben we onze tour gereserveerd morgen is het zo ver dat we dit natuurwonder mogen bekijken; wat zijn wij gezegende mensen! We duimen voor een open lucht want dan valt een zonnestraal op de middag door de spleet naar beneden, maar hoe het ook zal zijn we voelen ons dankbaar omdat we gezond en wel genoeg zijn om dit te mogen doen!
We zijn in het gebied van de Navajo Indianen; de man aan de receptie heeft duidelijk deze roots; niet onvriendelijk maar een beetje stuurs en gitzwart haar met een bijna blauwe schijn. Voor de Amerikanen hun land afpakten leefden deze mensen in volledige harmonie met deze prachtige natuur; ik hoop maar dat ze, zoals de Maori in NZ ook hier weer eerbied tonen voor de wijsheid en de manier van leven van die mensen. In Australië lukte dat niet en zijn de meeste Aboriginals aan de drank en de drugs geraakt omdat ze helemaal ontheemd zijn en geen voeling meer hebben met hun voorgeschiedenis; moge het deze Indianen beter gaan!
