 |
|
|
| 19-07-2015 |
 Dag 5 Rainbow tour door Bryce canyon (een gratis service als je hier kampeert) |
Dit wordt een opsomming van weetjes omdat we met een tourbus mee konden gaan en we veel informatie kregen van de chauffeur, die we niet verloren willen laten gaan. Wie weet kan ik ze ooit gebruiken voor een reis met de Vlaamse kampeertoeristen?!
Vooreerst: Bryce canyon is helemaal geen canyon; het is een plateau dat door de natuurelementen wordt uitgesleten; voor de zuilen die zo gevormd worden gebruiken ze het woord hoodoos, een woord afkomstig uit Afrika en nu wereldwijd gekend.
De meeste bomen zijn Ponderosa Pines; ( weten jullie nog: Little Joe? Op de Ponderosa range?!); ze hebben lange naalden en kunnen tot 8500ft groot worden. Het zijn zon sterke bomen dat ze een brand, waarbij 2/3e verbrand geraakt, nog overleven; dat gebeurde laatst 4 jaar geleden; spijtig voor de mensen die hier toen van heinde en ver naartoe kwamen want ze konden het park helemaal niet in. Maar dat is heirkracht, nietwaar?! In NZ maakte ik iets gelijkaardigs mee.
We reden langs de Bryce canyon lodge: het enige dat hier veranderd is, is de prijs om te logeren, zei de chauffeur. De lodge werd gebouwd door mensen die de spoorweg aanlegden; niet omdat de lodge naast het spoor ligt want de werknemers moesten met bussen worden opgehaald, maar omdat het centraal lag. Je kan daar een horse back ride beginnen; en je kan in het restaurant altijd terecht, zonder reservatie. We hebben er deze middag geluncht omdat we het wel eens wilden zien, maar het was niet zo bijzonder als we verwacht hadden.
Op 100 jaar tijd eroderen de rotsen met 2 ft; (6ft is 182,82 cm dus die erosie is niet gering); dit gebeurt vooral door bevriezing; soms bevriest en ontdooit het water in de holen en spleten en 2x per dag en dan breken er vaak stukken af. Het landschap verandert dus geologisch gezien vrij snel.
De visarend wordt hier vaak gespot tijdens het broedseizoen; op een keer hoorde de chauffeur een schreeuw die door merg en been ging; hij zocht uit waar het geluid vandaan kwam en vond een arend gevangen in een coyoteval. Hij gooide zijn jasje over de vogel en vroeg zijn zoon het beest zo stil te houden terwijl hij de poot uit de val haalde; plots voelde de vogel dat hij vrij was en hij steeg op, met de jas op zijn rug! Hij kon ver lopen alvorens hij die terug had
De bomen met witte bast zijn Aspen; (een soort ratelpopulier). Het is de enige boom hier die bladeren draagt. Alle Aspen die hier staan komen voort uit hetzelfde zaad, volgens het DNA onderzoek. Hij komt maar voor in 5 Amerikaanse staten.
De oudste bomen zijn de Bristle cone pines; zij kunnen meer dan 5000 jaar oud worden; ze hebben 5 naalden per bundel. In 1963 kapte een onverlaat hier nog een heleboel van deze monumenten weg, wellicht niet wetende dat het zon oude exemplaren waren; ze groeien enorm traag en daardoor schat je ze niet zo oud in.
Toen gingen we naar Yovimpa view; een Indiaans woord voor Pine view. De Navajos zijn hier de oudste bewoners geweest. Zij hadden een heiligdom op een mooie berg die je vanop deze uitkijkplaats kan zien: de Navajo mountain. Dat volk was niet gek! Ze gebruikten meerdere planten die hier nu nog groeien oa de Manzanida; een bitter vruchtje dat maagproblemen verhelpt en de Oregan grape waar limonade van gemaakt wordt; vanop deze plaats konden we zien tot aan de North Rim van de Grand Canyon! Grappig hoe dichtbij alles lijkt terwijl je over de grond bijna een dag moet reizen!
We leerden ook dat National Park en National Monument niet hetzelfde zijn. Bryce canyon is een National Park; maar een eind verder zagen we een landschap dat door president Clinton uitgeroepen is tot National Monument; daar wonen op dit moment nog mensen in en die mogen er blijven wonen tot hun dood; kinderen en kleinkinderen blijven dezelfde rechten behouden maar als ze ooit beslissen om hun stuk te verkopen, dan koopt de regering het en wordt het terug geschonken aan de natuur; een soort uitdovingspolitiek dus, op een menselijke wijze.
Een plant, waar ik de naam niet van ken maar die lijkt op een lupinesoort doet er 5 jaar over om een knop te ontwikkelen; na 5 jaar schiet de plant plots omhoog, maakt hij langs zijn stengel een heleboel bloemen en als het zaad verspreid is, gaat de plant dood
Toen reden we naar Rainbow point. De gids vertelde dat de rode kleur van de rotsen komt van het ijzer in de grond en dat de groene plekken geoxideerd ijzer bevatten; verder heb je kalksteen (sommige rotsen lijken inderdaad op stalagtieten uit grotten), klei, calciet, enz.
Al het water dat hier valt loopt naar het Lake Powell of naar het Lake Mead; niets ervan gaat naar een oceaan; alles wordt gebruikt voor irrigatie en het opwekken van elektriciteit.
De gids toonde ons (op fotos) petrogliefen van de Indianen, zowel van op hun zomer- als hun wintergronden.
Vandaar ging het naar het Ponderosa Point. Als je daar staat dan zie je midden in het landschap een soort castle; van ver lijkt het inderdaad op een kasteeltje, maar het is gewoon geërodeerd land. De Amerikanen zien hier allerlei vormen in de rotsen: het konijn, de kameel, de poedel, de jager
Toen wij gisteren op de Fairyland loop liepen zegden we ook vaak tegen mekaar: zie je daar Nefertete? En daar een oude wijze vrouw?
Je kan de fantasie van het kind in jou de vrije loop geven als je hier rondloopt!
De valken die hier normaal broeden zijn er dit jaar niet omdat er niet genoeg vogels zijn om van te leven; ze hopen dat ze volgend jaar weer komen; die vogels zouden 250 mijl ( zon 400 km) per uur kunnen vliegen!
De gids behoorde tot de CCC (civilian conservation corps); die werd door president Roosevelt na de depressie in 1930 opgericht om werklozen aan het werk te zetten; hij mocht op zijn eerste dag met een schop en houweel de Fairylandloop aanleggen! Dat was één van de vele programmas die in die tijd werden opgezet; ook het bouwen van 6 000 000 dammen is er één van
Hij kent het gebied als zijn broekzak; hij vertelde dat je bij zonsopgang in Bryce Point moet zijn omdat de toppen van de kegels dan precies als kaarsen gaan branden
. De folders en boeken sturen je natuurlijk naar Sunrise point. Zulke informatie krijg je van een autochtoon (hij woont hier al bijna 50 jaar). Hij bevestigde dat de Fairylandloop, die wij gisteren deden, veruit de zwaarste maar ook de mooiste is die je hier kan doen. En vandaag weten we dat we van geluk mogen spreken dat we die gisteren deden want vannacht regende het en vandaag bleef het grotendeels bewolkt. Er komt een lelijke storing over het land; als we morgen onderweg zijn zullen we er nog mee te maken hebben; maar dat betekent ook dat ik (Ingrid) niet zal afzien van te grote hitte
aan alles vind je twee kanten.
Nog als uitsmijter: we kamperen op Rubys Inn Campground, op enkele 100 m van de ingang van het park; Ruby was een man die in het begin van de 20ste eeuw hier kwam wonen en hij kocht al het land dat tussen zijn woning en het park lag zodat er niemand kon bouwen. De gids lachte: vandaag werkt de helft van de plaatselijke bevolking voor Rybys Inn en de andere helft is familie ervan
Hier leven veel dieren; we zagen er een paar van: de eekhoorn, de pairie dog, de reetjes, de vogel met de kuif: Stellers jay en pikzwarte kraaien (als je die voedt, riskeer je een boete van 100 dollar). De leeuw en de beer zagen we (nog) niet
En tot slot een Indiaanse uitspraak: the soul would have no rainbow if the eyes had no tears
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
