 |
|
|
| 24-07-2015 |
 Dag 10 van Natural bridges naar Canyonlands- Arches- Moab |
Gisterenavond zagen we tijdens het avondeten een zware wolkmassa aangroeien en donkerder worden
maar ze regende leeg boven andere hoofden en wij kregen weer een mooie zonsondergang te zien. Was dat in België ook maar zo!
Die Blue Mountains camping was toch wel mooi, hoor! Zo open, zon uitzicht, zon weidsheid
in ons klein landje vind je dat echt niet meer! Ik denk dat wij bijna tot aan Lake Powell konden kijken (als de bergen in de verte er niet tussen hadden gezeten). Onvoorstelbaar!
We waren nog buiten toen onze buurman (er waren wel 5 staanplaatsen vrij tussen ons, dus moet ik zeggen: onze verre buurman) langs kwam rijden; hij werkt in de omgeving aan de weg en logeert in een gigantisch grote trailer, samen met een collega; zo stonden er wel twee op de camping..
Hij vroeg vanwaar wij kwamen, enz; het gewone praatje; en toen wij zegden dat alles wel heel erg groot was (naar onze normen), zei hij: alles is hier groot, ik ook! En hij kwam uit zijn auto en toonde ons zijn 150 kg zwaar lijf
Dat komt van al die hamburgers en vlees hier, zei hij, waarop wij repliceerden dat we inderdaad alleen vlees in de warenhuizen vonden, en geen (of sporadisch maar) vis. Daarop vroeg hij of wij vis wilden
en toen we bevestigden zei hij: ik zal eens gaan kijken of ik forel voor jullie kan vinden! en huppekee, weg was hij.
Een uurtje later klopte hij aan de deur van de camper, met twee pakken zalm in de hand! Toen we hem wilden betalen zei hij: dit is Amerika, mensen! en hij verdween!
De weg vanmorgen naar Moab was niet meer zo spectaculair als we al vaak gezien hadden (of zijn we al teveel gewoon?!). We passeerden wel grote stukken waar aangegeven stond dat het zones waren waarin herten migreren; opletten dus! Niet alleen voor die mastodonten van vrachtwagens die ons op een helling van 7% voorbij vliegen (en er lijkt geen einde aan te komen), maar dus ook voor overstekend wild
In Monticello (klinkt toch mooi, he?! ) zagen we dat ze nog een kerk aan het bouwen waren; je gelooft niet hoeveel kerken ze hier soms hebben! In Page zagen we er wel 8 op één baan, naast elkaar, en bij de één kreeg je op woensdag soep en bij de ander kon je boeken uitlenen
wat ze al niet moeten doen om zieltjes te sprokkelen!
De RV campground in Monticello is ook heel mooi! met veel groen; voor een bezoek aan the Needles district van Canyonlands is het een prima uitvalsbasis. Voor the island in the sky en voor Arches is Moab meer aangewezen.
Aan de church Rock (en hij leek heus op een basiliek!) gingen we linksaf naar Canyonlands; dat bestaat uit drie delen: the Needles (in het zuiden), Island in the sky (in het Noorden; via Moab te bereiken) en the Maze in het midden.
Op die weg zagen we heel wat open ranges, waar de koeien of paarden dus tegengehouden worden door wildroosters, maar niet door de baan op zich. Die kunnen ze vrij oversteken, als ze vinden dat het gras groener is aan de andere kant.
Onderweg mochten we weer eens genieten van de vrij-heid van een camper! Je kan doen en laten wat je wil onderweg; zin om even te pauzeren met een ijskoude cappucino (nieuwe favoriet van Edgard), of snoepen van een papaya in de schaduw van de camper
je doet maar. Er zijn stopplaatsen genoeg voorzien.
Wij liepen de slickrock trail; niet zo heel bijzonder qua uitzicht, maar wel qua energie! De aardekracht is er buitengewoon sterk. Bij de derde viewpoint vroeg Edgard: wil jij met mij trouwen?! ik hoefde niet lang na te denken.
We hadden al eerder over een soort engagementsfeest nagedacht. Geen klassiek huwelijk, maar toch een feest om onze trouw aan mekaar, onze verbintenis met mekaar te vieren met familie en vrienden. Vandaag kreeg ik dus het officieel aanzoek.
Mijn vader zei altijd: voor je met iemand een relatie aangaat, moet je ermee op reis gaan; dan leer je mekaar het best kennen. Dat hebben we dus vorig jaar gedaan en het lijkt nog altijd prima te lukken. We vullen mekaar goed aan; hij doet de buiten en ik doe de binnen (Wim Sonneveld?). Op 10 minuten zijn wij rijklaar! Hij rijdt , ik ben de reisgids (schrijft Edgard) en ik kook (geen pretje op een tweevuurs kookfornuisje; het is puzzelen om er iets eetbaars op klaar te toveren; vandaag dus zalm met courgette en champignons; sowieso volgens de principes van Montignac want een gerecht dat uit drie delen bestaat krijg ik niet klaar op twee vuren! We komen alleszins niet bij!). Ik wilde Edgard wel een glas witte wijn presenteren bij de vis, maar die vind je hier mijlenver in het rond niet! Alleen in liquor stores, en die vind je alleen in stedelijk gebied. Proberen ze zo een alcoholverslaving tegen te gaan?
Maar terug naar de trails: op de campings sluiten we aan op het stadswater maar dat is zo vergeven van de chloor dat je het niet kan drinken. Maar in the middle of nowhere, aan de ingang van de visitor centers, daar vinden we altijd fris en lekker water; ik kocht voor ons allebei een zak die in onze rugzak kan; een leiding steek je in de voorziene lussen en je kan op elk moment drinken door te zuigen. Geen flessen in je hand, geen stopsels open draaien terwijl je klimt en stikt van de dorst
een fantastisch systeem.
(Ik kreeg van Edgard juweeltjes van de Navajos; de verkoopster was zelf Navajo, dus geloven we haar maar).
Wat ons hier nog opvalt is dat je meer dan 30 mijl kan rijden zonder enig spoor van menselijke aanwezigheid te zien (bv geen elektriciteitsdraden, alleen natuurgeluiden; geen lichtvervuiling,
zalig!)
Nog een uitsmijter: hier, in het Indianengebied, zijn de elektriciteitspalen nog van hout! (misschien ook elders in het land, maar veel hebben we daar niet van gezien).
Morgen naar Arches
de tijd loopt! We zijn bijna halverwege onze camperhuurtijd! Niet te geloven! Zullen we het in België nog wel gewoon worden??? (misschien wel want ons bed is daar 100 keer beter dan dat van de camper; dat is al een pluspunt).
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
