we zijn terug van onze 'uitstap' naar Cruise America, en we moeten toegeven dat het heel erg meegevallen is.
We hadden de oude rakker zo goed mogelijk gepoetst, maar daar werd amper aandacht aan geschonken.
De spiegel, waar we nog tot op het laatste moment jacht op maakten, kostte ons uiteindelijk 53$; dat is niet overdreven want wij kregen een offerte van 35$ van een bedrijf in hun buurt, die de spiegel wel niet in stock had maar hem volgende week tegen die prijs kon leveren. We hadden erger verwacht.
Alle andere klachten werden zonder veel commentaar beluisterd en alle kosten werden afgetrokken, tot de telefoonkosten toe. Misschien had het contact van Amerika Plus met hen toch invloed gehad??? we weten het niet en zullen het ook nooit weten.
De man van Cruise America zei dat we bij de klantendienst naar een compensatie moesten vragen voor onze early bird toeslag die uiteindelijk geen early bird werd omdat de camper niet in orde was; dat zullen we ook nog doen, maar al bij al hebben we maar 170$ moeten betalen voor 'one way, generator en huur van stoeltjes'; een meevaller dus.
We hebben het gevierd met een lekker stukje taart en koffie; we zijn contente mensen!
Bedankt om deze reis samen met ons te willen maken via deze weg, en voor jullie reacties per mail. Als je zo ver van huis bent is wat nieuws van het thuisfront toch altijd wel leuk.
Tot maandag, of één van de volgende dagen of weken. Het ga jullie goed! Veel liefs van Edgard en Ingrid
het is bijna voorbij... de reis die eindeloos leek... maar de tijd gaat snel.
We zijn nu in het hotel waar we vanavond slapen en gaan seffens de camper inleveren; we zullen wel horen wat ze zeggen ivm de spiegel want heel onze zoektocht naar een nieuwe (dezelfde) heeft niks opgeleverd.
We hebben in Jackson, Afton, Thayne, Garden City, Bringham City en Logan gezocht, maar niets gevonden.
We ontmoetten mensen van alle slag: zoals Toon Hermans een gamma aan blote billen beschreef, zo kunnen wij een lijst maken van RV parts dealers en garagehouders; we vonden zo'n oude model niet meer maar weten nu waar we het type van de auto kunnen vinden, we weten dat het geen originele Ford spiegel is, en we weten dat onze kar 5 jaar oud is, en uitgeleefd, maar dat wisten jullie al.
Amerika Plus liet weten dat ze onze lijst van klachten hebben doorgestuurd naar Cruise America en die vertelden hen dat ze op de hoogte waren van ons misnoegen; benieuwd of ze daar straks iets mee gaan doen. We houden jullie op de hoogte van onze soap!
Maar heel dat camperverhaal doet niks af van onze fantastische reis samen. De parken stalen één voor één ons hart; favoriet nummer één is Grand Teton, maar Bryce en Arches en Yellowstone moesten niet onderdoen! Zion was de eerste ervaring en in Canyonlands vroeg Edgard of ik met hem wilde 'trouwen'...
heerlijk was het dit te mogen doen. Te ervaren dat we nog een goede conditie hebben, dat we met mekaar kunnen reizen, en dat we in korte tijd heel veel over campers en rondreizen in Amerika geleerd hebben.
Elk land, elk continent heeft zo zijn gewoonten en mentaliteit; als je reist kan je die best zo snel mogelijk leren kennen en niet steeds jouw eigen referentiekader gebruiken.
Vele mensen vroegen ons of we het hier mooi en fijn vonden; ze zijn zelf heel enthousiast over hun land.
Nadat we in het 'hardere' gedeelte, zeg maar 'natuurlijker' gedeelte waren geweest, beseften we hoe de toeristen in de eerste parken die we aandeden gepamperd worden; uitstappen worden voorgekauwd, free shuttles staan ter beschikking, warenhuizen bij campings hebben haast alles te koop: van kampeergerief, eten, stafkaarten, tot geschenken en schoenen toe; op alles zijn ze voorzien en ze doen gouden zaken.
Ik (Ingrid) kocht hier twee paar wandelschoenen; eindelijk vond ik bergschoenen waarin geen zenuw gekneld geraakt; ik ben de koning te rijk, want ze zijn hier nog een pak goedkoper dan in België op de koop toe.
Het is tijd om naar Cruise America te gaan... tot wederhoren.
Als we door Jackson reden, wat een mooie gezellige stad is, zijn we een cappucino gaan drinken met een muffin . Jackson is trouwens ook een wintersportgebied.
Onze neus viel op een echte koffiebar en dat was een schot in de roos. Niets vermoedend van wat er intussentijd op straat gebeurde, genoten we van onze bio koffie.
We zijn nadien nog in een winkel binnen gelopen en toen we terug bij de camper kwamen zagen we tot onze verbazing dat iemand onze zijspiegel geraakt had. Hierdoor was de bovenste spiegel gebroken. Er lag geen briefje op de voorruit...
We stonden geparkeerd op een redelijk smalle parkeerstrook maar de camper paste er volledig binnen. Achteraf denk je dan, ja ik had misschien mijn spiegel moeten naar binnen trekken maar dat hadden we nog niet moeten doen tenzij één keer in het begin van de vakantie toen we door een tunnel moesten rijden.
Nadien bij het verderzetten van onze reis richting Star Valley, zijn we op meerdere plaatsen gestopt om te kijken of er ons iemand kon helpen om een nieuwe spiegel te plaatsen. Iedereen moest er één bestellen en daar konden we niet op wachten. Het was pas de laatst bezochte persoon die er ons op attent maakte dat dit een spiegel was met een ingebouwd verwarmingssysteem. Hij gaf ons ook aan dat we onderweg naar Salt Lake City wel een RV dealer of een Ford dealer zouden vinden die dit stuk in voorraad heeft. Trouwens achteraf gezien hebben we nog geluk gehad met een ongeluk, want ik kon prima verder rijden op het onderste deel van de spiegel dat nog intact was. Het had erger kunnen zijn. Omdat rijden met een camper op één spiegel enkel aan de passagierskant wel tricky is.
Ingrid had gisterenavond wat gezocht naar mogelijke campgrounds in Star Valley. De eerste die we aandeden was een hele mooie met een golfterrein er naast. Maar ja dat was toch niet voor ons want hij was volzet. Verderop in Thayne vonden we er wel eentje, erg klein maar die had net één plaats en dat was voldoende. Het was nog een full hook up ook en slechts voor de prijs van 33$.
Intussen was het middag geworden en hebben we eerst gegeten.
Nadien zijn we op zoek gegaan naar een trail om te wandelen, maar dit gebied blijkt weinig of geen aangeduide trails te hebben. In het terugkeren ontdekten we ook waarom. Het blijkt een gebied te zijn waar schaapsherders met kuddes rondtrekken en die worden waarschijnlijk niet graag gestoord door wandelaars of toeristen. Op een bepaalde plaats waar we die info vonden, was de routeaanduiding zelfs afgebroken. Maar de US34 is wel een heel mooie weg om te rijden! Blijkbaar is het een historische route, wellicht van voor de tijd dat de Highway 89 aangelegd werd.
We genieten nu van de rust van onze campground . Wat rust kan geen kwaad na zo een intensieve maand van rondtrekken en zeer veel supermooie en boeiende trails gedaan te hebben.
Morgen trekken we verder naar Bear Lake waar we op de heenreis ook waren om dan zaterdag door te rijden naar Salt Lake City waar we de camper inleveren.
Dan is het nog wat rondkuieren in de stad. Dat zal even wennen worden na zo lang in de natuur vertoefd te hebben. Maar we hebben een doel: Bart zou graag een bepaald soort washboard hebben het zou leuk zijn als we dat kunnen vinden.
Zondagochtend stappen we dan weer op het vliegtuig om maandag gedurende de dag thuis te komen.
Na de vele kilometers lopen van gisteren hielden we het vandaag wel voor bekeken. We hebben de South Rim dus maar links laten liggen en zijn meteen doorgereden naar Hayden Valley waar twee stechelende bizons een hele karavaan autos staande hielden; een grappig zicht eigenlijk, maar we bewaarden toch maar voldoende afstand om hen niet nog nerveuzer te maken dan ze al waren!
Een hele kudde liep zowel links als rechts van de weg en deze keer waren er heel wat kalfjes bij; dan moet je natuurlijk super voorzichtig zijn! tussen een moeder en een jong geraken is allesbehalve veilig!
Rangers reden op en neer om alle bizons weer naar de weiden te sturen; ze zwaaiden met fluo vestjes en dat is blijkbaar genoeg voor hen om op te krassen.
Eén stier was blijkbaar uit een bos gekomen want de takken hingen nog aan zijn horens en hij was gekneld geraakt tussen een helling die te steil was naar zijn goesting en de Yellowstone river aan de andere kant van de weg. Hij marcheerden dan maar op zijn dooi gemak over de asfalt tot hij een mogelijkheid zag om weg te komen. Nogmaals verwonderden we ons over zijn omvang! Daar zijn de dikbilstieren bij ons klein bier tegen!
Op het einde van Hayden Valley zagen we weer mensen met verrekijkers op de zijkanten van de weg staan; Edgard zag een grote wolf met twee kleintjes de rivier in de verte oversteken en achter de heuvels verdwijnen; wij zijn maar doorgereden maar we zagen wel dat ze achter ons de weg overstaken! weer waren rangers snel daar om alles veilig te houden. We weten niet hoeveel rangers er werken in Yellowstone en in de andere parken maar het moet een massa volk zijn! zeker hier zien we hen heel vaak patrouilleren; ook als een (meestal gepensioneerde) vrijwilliger op de camping een dier ziet, worden zij verwittigd en komen ze kijken.
Bij Mud Volcano zijn we nog gestopt voor een rondwandeling; de sulphur Caldron lag er dichtbij en we mochten dus nog genieten van de rotte- eieren- geur, maar bij de grootste stinkers zijn we dus niet gestopt.
Op het einde van de wandeling kwamen we bij de Dragons Mouth Spring: een bron die dus tot de verbeelding spreekt! De hete stoom die eruit kwam werd vergezeld door rommelende geluiden die veroorzaakt werden door explosies van gas in de verborgen holten! De kleinkinderen zouden ervan gesnoept hebben (en misschien nachtmerries gehad achteraf).
In Fishing Bridge (waar je niet mag vissen omdat ze het forelbestand willen laten aangroeien) hebben we propaan bijgetankt; we hebben dat nodig voor de generator en om te koken. De generator moet alleen draaien als we de oven willen gebruiken of we apparaten moeten opladen (en we geen elektriciteitsaansluiting hebben). Dat ding maakt een lawaai om u tegen te zeggen dus gebruiken we hem alleen maar in nood, maar vanaf Grand Teton zijn er geen campingplaatsen meer waar je water en elektriciteit hebt aan de camper, laat staan een afvoerput! Die dumpstations en waterkranen staan wel aan de uitgang van de campings, dus je kan alles doen behalve elektriciteit tanken.
Slechts één camping heeft wel full- hookups, en die zit in Grand Teton bij Colter Bay, maar het kostenplaatje is dan ook navenant en hij is permanent volzet. Al is dat geen uitzondering want alle campings waar wij in Yellowstone kampeerden waren elke dag uitverkocht! Gelukkig hadden wij al maanden tevoren gereserveerd, en wij niet alleen! Zoals hier in Bridge Bay hebben ze zelfs 450 plaatsen ter beschikking en er blijft geen enkel onbezet!
Als je zon twee weken echt in de natuur zit, besef je hoe verwend wij thuis zijn, maar ook op campings die bij de andere parken liggen; dit ligt echter dichter bij de natuur. Hier geen Electro smog! En ook geen show van al die maxi campers die meer op een hotel lijken dan op een huis op wielen. Hier zie je enorm veel tenten! Niet allemaal waterdicht en dan is het afzien, maar sommigen zijn zelfs voorzien van een aparte eettent! Die zijn het beu om onder een paraplu te staan terwijl hun eten in de vuurput gaart (elke campingplaats heeft een vuurput met grill en alle Amerikanen maken hier dagelijks gebruik van, weer of geen weer.
Elke avond geven ze op de campings, in het amfitheater, voordrachten; wij zijn dan altijd zo uitgeteld dat we er nog nooit naartoe gingen maar het zijn heel vaak boeiende onderwerpen, zoals over het ontstaan van Yellowstone, of de aanpassing die uilen ondergingen om te kunnen jagen in de nacht, enz
Deze namiddag zijn we naar het Yellowstsone Lake gewandeld (en deze keer niet over boomstammen gelopen!). Een mooi pad leidde ons onder de autoweg onderdoor naar een haventje; zelden liggen havens zo mooi ingebed; dit hier is omzoomd met bossen waarin picknicktafels staan; met een Frappuccino van Starbucks waren we al dik tevreden want een cafetaria zal je hier niet vinden!
Toen we op de terugweg waren zagen we mensen weer met cameras en verrekijkers; we dachten dat ze van de rangergroep van de namiddag waren, maar toen bleek dat net tevoren een grizzly beer naar de overkant was gezwommen een gemiste kans voor ons maar eigenlijk waren we die toch niet zo graag onder de brug tegen gekomen! En zo komt er hier altijd wel één of andere verrassing op je pad.
Morgen gaan we weer naar Grand Teton en dan zit onze vakantie er bijna op! Nog één dag voor een serieuze hike, als het weer het toelaat, en daar rekenen we wel op. Vannacht regende het stevig maar overdag bleef het bijna helemaal droog; morgen zou het nog eens durven druppelen maar daarna zijn de voorspellingen weer sunny wij mogen niet klagen! Op 29 dagen maar enkele regenbuien en dan nog maar alleen als wij er geen last van hadden wat wil je nog meer???!!!
We hebben vandaag kunnen ervaren dat de informatie in de boekjes soms geschreven is om mensen met hoogtevrees te waarschuwen. Er werd geschreven dat de weg naar Tower Roosevelt smal was, geen vangrails in de bochten had, ook niet daar waar de berm van de weg stijl naar benden gaat, af te raden voor mensen met Caravans en aanhangwagens enz.
Oorspronkelijk zouden we dus die weg niet doen maar door een gesprek met iemand van de receptie gisterenavond kregen we andere informatie en daarom zijn we vandaag die richting toch uit gegaan. En goed dat we ons gevoel gevolgd hebben op basis van die info want de weg was prima te doen, wel aan een aangepaste snelheid.
We zijn vroeg vertrokken naar de North Rim en toen we amper de camping uit waren stonden we al stil voor een bizon op de weg; die stapte op zijn dooi gemak in het midden van de baan tot hij een kans zag om aan de overkant in het groen te verdwijnen wauw! wat een krachtig beest, zeker als het maar 1 m van je verwijderd is (we zouden nooit zelf zo dichtbij gaan maar nu konden we niet anders dan hem rustig voorbij rijden).
We daalden de trail af naar de Lower and Upper falls. De mooiste die we tot hiertoe al gezien hebben. Regenbogen waren er niet bij omdat de zon te flauw was deze ochtend, maar toen we vlak boven de Lower Fall stonden en we de kracht van het water mochten voelen, werden we toch weer even stil!
We zijn daarna vanuit Grand View via een trail naar Inspiration point gewandeld. Dat was een zeer mooie wandeling en niet moeilijk, op de flank van de canyon. Het leverde enkele zeer mooie zichten op. Hier zagen we nog eens een ander type grondstof namelijk Travertin, waar dan mooie vloertegens van gemaakt worden. (Tenminste voor wie dat mooi vindt).
We wilden dan naar Mount Washburn maar de parking was vol als we voorbijkwamen. De volgende afslag was niet voor ons want wij mogen niet off road rijden en daar was geen parking om de camper achter te laten. We zijn dan toch naar Tower-Roosevelt door gereden. Een heel ander landschap (min of meer alpenweiden, en hier en daar spookachtige stukken omdat er alleen dode bomen staan en er nog geen groene nieuwelingen zijn)!
De Tower Fall viel ons toch wat tegen (wel 91m hoog, maar eerder een dunne straal en dat na de watermassa die we gezien hadden vanochtend ). Het kan niet altijd feest zijn hè. Daarenboven was de trail voor het laatste stuk gesloten en konden we dus niet tot beneden om de waterval vandaar te kunnen bewonderen.
Op de terugreis hebben we dan Mount Washburn beklommen. Daarvoor neem je de afslag net voor de Dunravenpass (als je van Tower komt). Dat was een pittige wandeling, steeds bergop, maar het gaf uiteindelijk wel een zeer mooi 360° zicht. Het was een klim van een dikke 500m.
(vervolg van mij, Ingrid): op die tocht naar boven zag ik een familie met drie kinderen; plots zagen we hen afwijken van het pad en een short cut maken. Ik geloofde mijn ogen niet! Aan elk begin van de hikes staat dat je op de trail moet blijven om nog meer erosie te vermijden en deze gasten lapten dat gewoon aan hun laars! De ouders gingen gewoon mee!!!
Toen nog een groep mensen dat deed, riep een andere wandelaar hen ter orde en ik beaamde hardop dat ik er ook zo over dacht. Een afdalende vader zei zelfs: hoe moet ik mijn kinderen opvoeden als ze anderen zoiets zien doen?!.
In een tweede bocht van de weg zag ik de tweede zoon van die eerste familie zelfs met stenen gooien!!! Hoe kon hij weten dat er beneden geen dieren of mensen liepen??? Edgard maande me aan om niets te zeggen maar ik kookte zo ongeveer. Ik zei hem dat ze me echt niet van de berg zouden gooien ik kon mijn mond niet houden. Meerdere regels die ik als bergtrekker leerde werden hier overtreden.
Dus toen ik die ene gast weer de rotsen op zag kruipen heb ik hem gezegd dat hij naar beneden moest komen; dat het uitdrukkelijk gevraagd wordt door de rangers; en hij excuseerde zich en kwam op zijn stappen terug; de ouders heb ik niet bekeken; als zij hun verantwoordelijkheid niet nemen zullen ze dit erbij moeten nemen. De zorg om de Aarde en al haar bewoners ligt mij veel te nauw aan het hart.
(De camping ligt op 7918 ft; Dunravenpass op 8859 ft en Mt Washburn op 10 243 ft).
Het weer was vandaag minder zonnig en wat bewolkt. Toen we boven waren zagen we onweerswolken en zijn we snel afgedaald om die voor te blijven. Net hebben we wat druppels gehad maar die zijn nog te verwaarlozen. Uiteindelijk is het onweer aan ons voorbij gegaan.
Vandaag laten we alle inspanningen eens aan ons voorbij gaan want we zijn toch wel moe en toe aan wat rust.
We begonnen dus al met uitslapen tot 8u; pas om 9u vertrokken uit Madison, wat al vrij laat is als je de stroom toeristen op gang ziet komen, maar we hadden niet veel op ons programma staan dus stoorde het ons ook niet.
De eerste stop was die van de Gibbon Falls; een mooie, toegankelijke weg leidde naar de waterval en die was niet overrompelend maar toch een stop waard.
Daarna hebben we nog de wandeling naar de Artists Painpots gemaakt. En dat was zeer de moeite waard! Slechts 1.6 km maar een mooie rondgang erbij die in de hoogte liep en dus een goed overzicht gaf; daarmee zag Edgard de 4e vorm van geothermische activiteit: de mud pot. Een borrelende modderpoel, zeg maar.
De andere drie vormen zagen we de vorige dagen:
- De geisers
- De warmwaterbronnen
- De fumorolen
Alleen de mud pots ontbraken nog. en het waren mooie!
Daarna lieten we veel links liggen want we hadden onszelf een rustdag beloofd.
Norris Junction lieten we voor wat het was; een afslag net erna was niet toegankelijk voor RVs en bussen, dus moesten we de Virginia Falls ook maar ongezien laten want te voet gingen we die weg deze keer niet doen.
En zo staken we Yellowstone middendoor tot in Canyon Village; overal in de centra vind je groceries (winkels, zeg maar, met een beperkt aanbod van basisproducten), giftshops, visitor centers, en hier een daar is er een tankstation en op twee plaatsen kan je ook propaan bijvullen: in Fishing Bridge en in Grant Village. Op vier plaatsen is er ook full service voor autos!
Omdat we nu af en toe de generator moeten gebruiken om stroom te hebben voor het opladen van apparaten, is ons propaangehalte gedaald. Dat merken we aan één kookvuur dat al op een laag pitje brandt. We wilden vandaag dus geen generator op en zijn in de lodge gaan eten; lodges hebben de naam duur te zijn omdat ze kamers en alle luxe bieden midden in de parken, maar alles bijeen kan je er nog eten aan een schappelijke prijs; al bestaat een zalmsalade bv uit héél veel salade en maar weinig zalm; toch heeft het ons gesmaakt!
Gaan eten is alleen voor bijzondere gelegenheden, en die scheppen we zelf, haha
In het educatief center zijn we eens naar een film gaan kijken over Yellowstone nu en we vonden ook veel info over het ontstaan ervan. Het is onstaan door een vulkaanuitbarsting 64 000 jaar geleden; dat was de laatste van een reeks die begon aan de westkust (vandaar al die mooie parken!).
De caldera is 16 000 mijl groot! (x 1.6 km!!!). Je kan die dus niet in zijn geheel zien. De geothermische activiteit is er zo zichtbaar omdat de aardkorst hier zo dun is; je moet dus niet proberen buiten de paden te lopen of je verbrandt je voeten!
Heel het park is eigenlijk een supervulkaan en de wetenschappers verwachten ooit nog een enorme uitbarsting (en die zal niemand kunnen navertellen) maar niemand weet wanneer. Als die zich voordoet, dan zal het noordelijk halfrond bedekt worden door een dikke grijze aslaag Moge het nog héél lang duren voor dat gebeurt!
We zitten gewoon buiten te genieten van de rust (rond 15u) als Edgard plots een Wapiti ziet! Een hert dat meestal nog hoger in de bergen voorkomt (hier is het maar een dikke 2000m hoog), maar hij schijnt het hier goed te kennen en dagelijks zijn kostje te komen bijeen scharrelen. Het gras aan de restrooms van de A loop lijkt voor hem het lekkerste te zijn want hij laat zich door niets of niemand afschrikken. We staan zeker met 20 mensen uit de verschillende tenten en campers naar hem te kijken en hij vindt het blijkbaar goed.
Na een poos komt er een opzichter langs gereden en hij waarschuwt ons dat we niet dichter mogen komen; een half uur later komt een echte ranger langs en die doet van alles om de Wapiti verder uit de buurt van de mensen te krijgen want als dat beest het op zijn heupen krijgt, durft hij mensen wel op zijn horens nemen en dat valt dik tegen, denk ik. De ranger klapt in zijn handen maar de Wapiti graast rustig verder; en dan gaat de ranger in zijn auto en geeft hij een signaal dat misschien de roep van een vrouwtje is want mijnheer gaat wel op stap; nog een paar keer aandringen en hij is weg; tot morgen, misschien!
Terwijl ik zit te typen horen we voor het eerst in meer dan drie weken politiesirenes. Zoveel blauw er op straat loopt in Europa, zo weinig zie je ze hier. De rangers doen natuurlijk heel veel maar we merken hier niets van criminaliteit (hout vasthouden dat we het niet moeten zien!!).
Bier verkopen ze hier als koekenbrood, (en softdrinks in 28 soorten), maar wijn veel minder; die is ook heel duur, al produceert bv Zuid- Amerika echt goede wijn! Alleen voor de export?
We hebben maar 8 dagen meer; volgende week zitten we al in het vliegtuig
We weten nu al dat het niet evident zal zijn om dit achter ons te laten; het enige dat ons kan troosten is ons bed want dat van de camper is van bedenkelijke kwaliteit en dat voelen we toch, hoor! (gelukkig heeft de Carthago wel een goede matras!).
We kennen onze camper nu wel min of meer, en we hopen dat hij geen onaangename verrassingen meer voor ons in petto heeft, maar we zullen hem zonder tegenzin inleveren volgende week! En ze zullen mogen luisteren naar onze klaaglitanie! Onze reisagent liet weten dat we ook onze telefoonkosten mogen aanrekenen, en dat zullen we ook! Maar van mensen die hier met hun eigen camper rondtoeren horen we toch ook dat ze al het één en ander hebben meegemaakt duimen maar dat de Carthago ons geen verrassingen bezorgt! Maar dat is voor later.
Straks moeten we onze dag van morgen plannen; het noordelijk gedeelte hebben we nog niet gezien; daar zouden beren en bizons te zien zijn, dus vroeg uit bed! Ik vermoed ook dat het een ruwer stuk zal zijn dan het deel met de geothermische activiteit. Dat zien we dan wel.
Het weer zou iets minder goed zijn; vandaag voelen we al een lichte daling van de temperatuur maar het is nog steeds zonnig en bijna 29° C! dus prima zo! de was is op een half uur droog!
Om 7u waren we al aan het rijden want we wisten dat Old Faithful druk bezocht is en het is niet fijn om in de warmte te moeten rondrijden om een parkeerplekje te vinden;
De goden waren ons weer goed gezind want één geiser zou 10 min later spuiten, maar we haalden het niet, en kozen ervoor om dan de tussenliggende geisers een bezoekje te brengen: the Castle, the Grand, the Giantess, the Grotto, en zoveel meer zagen we al voor Old Faithful zijn kunsten vertoonde; we zaten wat hogerop en mochten zijn spektakel bewonderen; voor Edgard een eerste ervaring met geisers
Daarna gingen we verder op pad en zagen we nog hele mooie; vooral the River side geyser wist ons te betoveren; hij ligt inderdaad aan de rand van de Firehole river en spuit met een grote boog zijn kokend heet water in de rivier; vaak zie je er een regenboog bij, maar die was nu niet zichtbaar. We hadden al zoveel zegeningen gehad!
Daarna liepen we nog het hele pad ten einde omdat we wisten dat daar the Morining Glory Pool te zien was; die heeft heel intense kleuren: oker, groen en een streepje appelblauwzeegroen wat een pracht! En dan blijkt dat hij door toedoen van toeristen die er per se spullen moesten ingooien al veel verbleekt is! Daardoor zijn er bacteriën kapot gegaan en zij bepalen de kleur!
Wat moet het dan vroeger niet geweest zijn! Zijn koker zie je heel diep de aarde in gaan en hij wordt jaarlijks leeg gemaakt! (dat moet heel speciaal materiaal zijn want die bronnen zijn gloeiend heet!)
Daarna bezochten we nog Daisy en de Punch bowl en toen waren we uitgeteld! Er was ondertussen een massa het park in gekomen; niemand vond nog een plek en dat terwijl er misschien wel 500 of meer parkeerplekken zijn!
We lunchten in onze camper; wat een luxe! Nadien ging ik even naar de Lodge om mails binnen te halen en de blog aan te vullen, en toen reden we naar the Paintpot en the Fairy Falls.
The Paintpot is een schitterende pool in buitenaardse kleuren. Toen we op de trail ernaartoe zaten vertelde een vrouw ons, zomaar, dat we zeker de heuvel op moesten kruipen; dat het zicht daar betoverend was; het was een fikse kli!m (geen pad) maar de beloning was navenant; we zouden nooit de pool in al zijn pracht gezien hebben zonder dit vogelperspectief! Dank aan die engel op ons pad!!!
Weer beneden hebben we overlegd of de waterval er nog bij kon, en omdat iedereen die we tegenkwamen zei dat ze zo mooi was, kozen we die kant van de trail; het was een hele afstand, maar gelukkig vrij plat! Ons avondwandeling van gisteren zat nog in onze benen en daardoor vielen deze 4 km toch zwaar, maar aan de waterval konden we weer bijtanken en zo werd de terugtocht ook haalbaar, al moesten we (deze keer ik vooral) af en toe op de tanden bijten en doorzetten ! maar dat is ons niet vreemd en met een partner als Edgard valt het allemaal nog heel erg mee! ik zie soms vrouwen sukkelen terwijl de mannen lustig een eind voorop lopen; dat overkomt mij niet met mijn attente partner! Wauw!
Maar na een lekkere papaya en een groot glas cappuccino (koud), kwamen we er weer bovenop maar het was toch wel genoeg geweest en dus lieten we de attracties onderweg voor wat ze waren en zochten we de camping voor vanavond op: Madison.
Morgen houden we het even wat rustiger want dit is een heel actieve reis en de kilometers die we al door de bergen zwierven laten wat sporen na; maar na een lekkere douche en een goede nachtrust gaan we er altijd weer tegenaan.
Dag 18 van Gros Ventre (Grand Teton) naar Yellowstone (Grant Village)
Heel vroeg op pad in de hoop dieren te zien op de Antilope flats, en dat lukte! Een hele kudde bizons thv Mormon row! Wat een gezicht! Een moeder wilde met haar kalf naar de andere kant en stak de weg dus over, of beter: wilde de weg oversteken. Alle autos stopten maar een sportwagenbestuurder voelde zich misschien niet gerust, of wilde per se verder en hij dwong de dieren om terug te lopen naar de kant vanwaar ze kwamen
Dat waren dus twee vliegen in één klap: bizons én Mormon Row (een oud huis met de Grand Teton keten met ochtendlicht op de achtergrond onzen dag was al goed!
We stopten bij de Snake River Overlook maar konden de rivier niet zo heel goed zien door de bomen die ondertussen al boven de Overlook uit steken; maar mooi was het wel! die rivier die ontspringt in Yellowstone en die door Grand Teton en nog zuidelijker doorstroomt tot in de Colorado ze bood ons al mooie vergezichten!
Thv de Oxbow Bend kregen we er nog een cadeautje bij: de rivier vloeit daar zo langzaam dat ze een mirror effect heeft! het is geen mirror lake, maar ze heeft er de allures wel van!
Langs de Grand Teton Road is een fietspad aangelegd en dat zijn ze nu ook langs de US 89 aan het doen! een zegen voor de fietsers hier want het is oergevaarlijk om langs die weg te fietsen en toch doen sommigen dat!
Colter Bay viel ons wat tegen; we hadden een klein stadje verwacht, maar verwachtingen zijn eenzijdige afspraken dus hoeft niks of niemand zich eraan te houden. We maakten een lake shore wandeling (ze liep vaak een eind van het meer verwijderd maar bood ons toch een heel mooie plek om stil te worden en te genieten. Edgard heeft een neus voor mooie plekjes en hij wilde naar Leek Marina en dat was een schitterend idee! Een kleinere haven, minder logistiek, maar schilderachtig gelegen restaurant! Op het terras genoten we van een pizza zoals ik (Ingrid) ze nog nooit gegeten had; een aanrader voor wie in de buurt komt!!! Maar zorg dat je veel water bij je hebt om achteraf de dorst te lessen want drinken zal je!!!
Daarna reden we Yellowstone binnen; de eerste beelden waren al overdonderend mooi: de Snake River in de diepte, en dennenbossen zover het oog reikt! Alleen vielen de kale stokken die de brand van 1988 niet overleefden wel op in het landschap! Het begon met een bodembrand, die aangewakkerd door de wind overging in een kruinbrand; de brandgangen boden geen soelaas omdat daar een stevige wind door de canyon waait Duimen kruisen dat zoiets niet snel weer gebeurt! Als je ziet hoeveel volk hier rondrijdt, dan besef je hoe kwetsbaar dit land is.
We bereikten Grant Village kort na de middag en reden door tot Thumb West zodat we morgen dat stuk al kunnen overslagen; het was maar 2 mijl verwijderd van onze camping.
Thumb West gaf al een voorsmaakje van de dag van morgen warmwaterbronnen, sulfur baden, modderpoelen voor Edgard stuk voor stuk weer nieuwe ervaringen en voor mij dankbare herinneringen aan een deel van NZ. We snapten niet dat sommige jongeren ongeïnteresseerd aan de kant zaten waar is hun verwondering voor deze geologische wonderen gebleven?!
We vonden een SD kaart op de wandeling we hebben ze bij de kiosk afgegeven hopelijk komt de eigenaar ze daar ophalen; wat een ramp voor die mensen! Stel je voor dat daar een halve reis op staat!
De camping was al volgeboekt toen wij aankwamen! Reservatie is hier dus geen luxe! Er zijn nochtans meer dan 450 plaatsen!!! Wij waren bij de gelukkigen die een plekje in dit stukje paradijs vonden.
De eekhorens vliegen hier rond onze oren door de bomen; we mochten al een groot hert zien langs de kant van de weg; in de tenten area zou er s avonds ook vaak één lopen! Tjonge wat een grote mannen zijn dat! Maar ja, het zijn Amerikanen, he?!
Morgen doen we een mooi stuk van Yellowstone; we gaan vroeg op pad want er staat heel wat op het programma! Internet hebben we heel de volgende week niet, maar we zien elke dag de meest boeiende natuurfilms voor ons ogen afspelen! Wat een zegen!
Na het avondeten stelde Edgard voor om nog even tot aan het meer te gaan en wij dus op pad, gewapend met licht, water en fotoapparaat en niets ervan was overbodig, zoals later bleek!
We kwamen snel aan het meer en toen zag ik een soort dam lopen en ik vond het heel aantrekkelijk om daar eens op te gaan lopen (in Bear Lake had die mogelijkheid mij al aangetrokken, maar toen waren we braaf geweest)
We zochten een pad en kwamen uiteindelijk uit bij een boomstam die de verbinding maakte met de dam! Het was even voelen of we dat aandurfden maar toen Edgard zei: dat kan zo moeilijk niet zijn, kwam de kwajongen in mij boven en huppekee; hij trok mij op de boomstam en ik dacht dat hij met mij mee liep, maar dat bleek niet zo te zijn! hij stond nog aan de overkant en toen was het even twijfelen: ga ik terug of komt hij? Het was niet diep, maar we wilden geen natte schoenen
Toen ik al op de terugweg was zei Edgard dat hij toch wilde komen, maar halverwege zag ik dat ik dat niet had mogen vragen! hij kwam gelukkig heelhuids aan de overkant (er stonden veel mensen naar hem te kijken en dat moedigde hem aan om door te bijten maar comfortabel voelde hij zich duidelijk niet bij die evenwichtsoefening).
Toen wandelden we naar de ene kant in de hoop zo weer het vasteland te bereiken, maar dat liep uit op een open water gedeelte, dus moesten we terugkeren op onze stappen en een ander uitweg zoeken; die vonden we aan de rand van een bos
Toen was het mijn beurt om me niet op mijn gemak te voelen: alleen met ons twee, in de avond (gelukkig nog wel licht), in een streek waar beren lopen pfff! Ik wilde zo snel mogelijk naar de weg! En we volgden dus een wildpad, maar later bleek hoe ver we uit de richting gelopen waren! we lachten nog bij het begin toen Edgard vol overtuiging zei: we zitten op 244° ZW, en dat moest dus een geruststelling zijn.
Ik leerde nooit met een kompas omgaan maar ik weet nu: ik geraak er niet mee thuis! Haha!
Op de weg volgden we de goede richting maar we liepen tot het pikkedonker was voor we aan onze camper waren! en het was geen sloom gangetje maar een stevige pas, dat kan ik wel zeggen! Ik ben niet bang in het donker maar in berenland ligt het even anders!
We zagen geen beren, maar wel hele mooie elanden, of herten, ik ken het verschil niet; in elk geval grote beesten die gezapig stonden te snoepen van lekker groen
Eind goed, al goed; we weten nu dat we allebei heel sterke mensen zijn! ons fleske water was helemaal leeg, het lichtje deed dienst toen het begon te schemeren en de dieren werden vastgelegd op de gevoelige plaat
Edgard had zijn hoofdkussen nog niet geraakt toen hij al sliep!!! Ik lag te keren en te draaien om weg te geraken bij zijn zalige geluiden en vanmorgen was hij de pineut want toen lag ik te ronken het zou een zegen zijn als we allebei hetzelfde ritme zouden hebben, haha, maar dat is onze kleinste zorg.
Het is hier ongelooflijk mooi, maar daar gaat het een andere keer over, als we nog eens internet hebben tot over een paar dagen!
Na een vrij goede nachtrust zijn we vanochtend rond negen uur vertrokken richting Jenny Lake in het Grand Teton park. We hebben de boot genomen om naar de overkant van het meer te varen. Dat was eens iets anders.
We zijn eerst naar de Hidden Falls gewandeld. Dit is een mooie, krachtige waterval van ongeveer tachtig meter hoog. Nadien zijn we naar Inspiration point getrokken. Dat was zeer pittig stijgen en een behoorlijk tijdje wandelen. Daar hebben we gepicknickt.
Maar onderweg naar Inspiration point werd onze aandacht getrokken door beren die aan het eten waren . Het was een grote zwarte moederbeer en haar twee jongen. Ongelooflijk als je dit ziet. De kleintjes zaten in de struiken en het was een beetje zoeken naar de goede plek om ze goed te kunnen zien. Maar op een bepaald moment zagen we ze vanop een afstand van ongeveer 20 meter en hebben we mooie fotos kunnen maken. In het begin geeft het een vreemd gevoel maar als je ziet hoe rustig ze verder eten terwijl er heel wat mensen staan op te kijken en te fotograferen, dan is het rustgevend.
We hadden voordien wel eens tegen elkaar gezegd dat al die regels die ze overal hangen van wat je moet doen als je beren ziet, marketing is voor deze wandelingen, maar we waren toch blij verrast als we ze echt zagen. We moeten Tom Waes laten weten dat wij van dichterbij de beer gezien hebben dan hij in Alaska.
Wanneer we een nieuwe wandeling langs de Cascade Canyon deden, zagen we een moeder Ree met haar twee jongen ook zeer dicht bij. Toen er kinderen aankwamen schrokken ze en liepen ze weg. Een kleintje rende ons voorbij. Vandaag hebben we dan toch wat wild kunnen zien in volle dag, want dat is niet zo evident omdat er op sommige wandelingen best wel veel volk rondloopt, nu in het hoogseizoen.
Aan de boot was de rij wachtenden om terug te varen zo lang dat we gekozen hebben om langs het meer te voet terug te gaan. Dat leverde onderweg nog een super aangenaam rustmoment op zittend op een grote steen en de voetjes in het water. Heerlijk vertoeven met het zicht over het meer en de bergen als horizon.
Het weer was weer zonnig net als gisteren en een zeer aangename temperatuur van om en bij de 25° Celcius. Heerlijk zo een weer, je went er best snel aan.
Morgen rijden we verder naar Yellowstone, daar zal het weer anders zijn.
De voorbije nacht hadden we beiden minder goed geslapen. We waren dan ook vroeg op en zijn rond 8u vertrokken richting route 89 North.
Onderweg konden we geleidelijk al voorsmaakjes waarnemen in het landschap van wat Grand Teton als uitzicht zou bieden.
Mijn genot als chauffeur werd wel wat verstoord toen er op mijn dashbord de melding verscheen dat vervanging van olie vereist was. Dit gaf me geen veilig gevoel meer omdat ik die kerels aan de telefoon bij de servicedienst van cruise America niet echt meer vertrouwde.
In Jackson, een stadje onderweg, zagen de aandachtige ogen van Ingrid plots een soort garage waar ze service geven om korte onderhoudsbeurten te doen, soort drive-inn voor auto-onderhoud.
We zijn er naartoe gereden en de man aan de receptie begreep meteen onze ongerustheid en was bereid er even naar te kijken. Hij heeft ons dan ook gerust gesteld dat we ons van de meldingen niets moesten aantrekken want dat het oliepeil in orde was en de kwaliteit van de olie ook. Aan de telefoon hadden de mensen van cruise America ons verteld dat de olie ververvangen was voor ons vertrek, maar dat ze waarschijnlijk vergeten waren de reset te doen.
Onderweg hebben we onze plannen voor de dag besproken en zijn we gegaan voor een goedkope maar zeer mooie Campground, behoorlijk in het groen gelegen en ook omringd door de mooie bergen. Hier is geen elektriciteit en water per campingplaats. Dit betekent dat we voor het eerst in deze reis onze generator zullen gebruiken. Hier zit in de huurcampers standaard een generator ingebouwd.
Na de lunch hebben we nog een stevige trail gedaan die ons liet genieten van de combinatie bos, meren en bergen. Wonderlijk mooi en zalige stilte als er geen andere wandelaars in de buurt waren en we even op een rots aan het meer zaten met een schilderachtig decor voor ons.
Ingrid slaagt er, wonder boven wonder, met slechts twee vuren, weer opnieuw in iets lekker en gezond klaar te maken. We hebben geen behoefte om te worden zoals veel big Americans.
Hier meer Noordwaarts zijn de temperaturen wel makkelijker te verteren en bovendien is het zonnig met een blauwe hemel. Heerlijk.
We hebben zopas nog een avondwandelingetje gemaakt naar The Snake River, die hier achter de campground doorloopt. Schitterend mooi. Het was mooi om te zien hoe de zon aan de ene kant onderging achter de bergen en tegelijk aan de andere kant van de rivier de maan opkwam.
Het bevalt ons hier prima en we hebben intussen een tweede nacht bijgeboekt vooraleer we nog meer Noordwaarts gaan naar Yellowstone.
Van mijn kant (Ingrid) nog wat praktische informatie om evt te gebruiken bij andere reizen:
- We passeerden Paris en Montpellier! Haha; waar halen ze het vandaan?!
- In Montpellier ligt een mooie KOA camping langs de US 89!
- Het Red Flat is blijkbaar de graanschuur voor de omliggende gebieden; ook veel veeteelt op de mooie ranches!
- Smoot is een dorpje gelegen op een hoogte van 6619 ft (2018m)
- Afton heeft een heel mooi kerkje en is een heus stadje met lodges en RV park
- Thayne heeft veel te bieden op medische vlak: een kliniek en een chiropracticus
- De drie dorpjes (stadjes) behoren tot de Star Valley
Een koude nacht gehad! Wat een verschil met de vorige dagen en weken!!! Maar des te gezelliger dicht bijeen!
Vanmorgen zijn we op pad gegaan om een camping te zoeken voor 7 augustus want we hadden er één in Salt Lake City maar dan moesten we een hele dag in een stad rondhangen omdat wij pas tussen 15-17u onze camper mogen afgeven. Dat zou zonde zijn als we hier nog zo mooi kunnen logeren. De camping waar we nu zitten is volzet voor die nacht maar we vonden er één die op een parallelbaan ligt! Zalig!
Dan naar de haven gewandeld; lijkt een beetje op Antibes; geen St Tropez! Maar een gezellig haventje met vooral zeilboten. Je kan er een motorboot huren.
Het meer is warmer dan we dachten! Het water zou rond de 20° warm zijn! bijna niet te geloven maar het stond zo geafficheerd.
We kwamen een gedenkplaat tegen met een tekst van een Indiaans stamhoofd : every foot of what you proudly call America not long ago belonged to the red man. The Great Spirit gave it to us. There was room for all His many tribes, and all were happy in their freedom. Deze tekst schreef hij nadat hij was gestuurd naar the Wind River Reservation in het noorden van Wyoming. Niet te geloven wat ze die mensen hebben aangedaan! Maar wel mooi dat ze hen op deze manier toch weer een stukje eren.
Onze lunch was een hartige pannekoek met een lekkere cappuccino en ik een chai latte lekker!!!
Na de middag wat geluierd, gelezen, gemaild en toen nog efkes de benen gestrekt op de bergen (eigenlijk heuvels) hier vlakbij.
De avond vloog voorbij met het opzoeken van allerlei informatie voor de volgende dagen want het kan zijn dat we geen internet meer hebben in Grand Teton en in Yellowstone; dat weten we nog niet. Misschien kunnen we deze blog dus ook niet meer verder schrijven, tot wanneer we hier terug zijn.
Maar binnenkort zijn we er wel weer!
De camping van Springville was fijn en eigenlijk viel er nog geen enkele echt tegen, maar we gaan er alleen maar op vooruit, zoals zou blijken vandaag!
Rond 9u zaten we op de US 89, richting Evanston, al waren we niet goed wakker in het begin en zaten we voor we het wisten op de snelle ipv op de mooie route. Geef ons maar de scenic route!
We zaten er nog maar pas op toen we al stopten voor een foto over de mooie, glooiende bergen en de vallei waar we uitgekropen waren (ja, soms is het kruipen omdat ons karreke zoveel wind vangt dat Edgard heel voorzichtig moet rijden!).
Het was een landschap dat aan Zwitserland doet denken en na al die rode en roze rotsen was al dat groen op de hellingen zeker deugddoend. Maar ons hoor je niet klagen want we zagen zoveel moois, maar het dorre, hete en droge zal ik (Ingrid) toch niet zo erg missen, moet ik toegeven. Ik kan niet zo goed tegen de hitte. En die laten we nu achter ons, joepie! Edgard verdraagt ze beter dan ik.
We passeren het Timpanogo park en een wilderness park waar je niet zonder ranger in mag overbodig te vertellen dat het mooi was, he?!
Die streek ligt vlak bij Provo en Salt Lake city, dus je hoeft niet, zoals onze gids in Bryce, 150 mijlen (toch meer dan 225 km) te rijden om te gaan golfen of om boodschappen te doen (hij combineerde het aangename aan het nuttige); maar de kostprijs van een huis zal hier ook wel hoger liggen!
Een tweede wauw was voor een mooi meer, ontstaan door het aanleggen van een dam ze hebben natuurlijk een hele vallei onder water laten lopen, maar de mensen die er nu aan watersport doen zijn daar niet meer mee bezig; zij genieten van het water en het waren mooie aanlegplaatsen, ingebed in het natuurlijk milieu; dat was een plus!
Toen kwamen we door het Deer Creek State Park, maar we zagen geen enkel reetje
Herber Valley is een plekje in the middle of nowhere, waar gewoon twee wegen samen komen en daar ontstond dus dat godvergeten dorpje; een heel schilderachtig dorpje trouwens, met een heel originele bouwstijl! Tot hiertoe nog niet gezien
We zijn in Evanston even gestopt om wijn te zoeken, want in heel Utah vind je wijn alleen in liquor stores en die liggen vaak niet bij de grootwarenhuizen en de wijn is er pokkeduur. Nu we Wyoming even in reden, grepen we onze kans om wijn te zoeken; maar ook hier niet in de Walmart, maar dan toch in een discount liquor store er recht tegenover. Betaalbare Chardonnay gevonden! Voor de speciale momenten van de komende dagen.
Gisteren had ik de kans om op de camping eens echt te doen aan mensjeskijken! Een koppel van onze leeftijd kwam aangereden met zon super de luxe camperbus, met auto erachteraan een uur waren die bezig om dat ding deftig te installeren!!! Onze pa zou nogal gesmuld hebben bij het zien van alle snufjes en technologie die eraan te pas komt! Eerst moet die auto afgepikt worden; die zat zelfs onder een dik deken dat de man amper in de koffer van de auto kon leggen; hij viel er bijna mee voorover! Die staven worden heel deskundig opgevouwen en ingepakt. Blokjes moeten gelegd worden om de poten te laten op steunen (want die zijn van goud, als je het mij vraagt). Dan verdwijnt de man in de bus en zie je heel stilletjes de poten tevoorschijn komen! dat ding zet zich automatisch waterpas!!! Enfin, nog een heel circus voor ze in hun stoeltje zaten
Wij doen daar juist geteld 12 minuten over, meer niet! En wij hoeven die pukkel van een hond die mee reist ook niet uit te laten haha
We hebben echter nog geen enkele slechte ervaring met de Amerikanen zelf; allemaal zijn ze buitengewoon vriendelijk. Alleen de donkere bevolking durft al eens zuur te kijken; zouden zij nog altijd minder verdienen dan de blanken??? Die laatsten lijken allemaal even graag hun werk te doen;
Ondertussen zijn we dus in Garden City aangekomen en wat een camping hier, vlak bij het Bear Lake!!! Ook een KOA camping, maar al de beste die we mochten meemaken. Heel groen, mooi gelegen, gezellig gewoon; super netjes, met heel wat mogelijkheden voor kinderen en jongelui. En niet eens de duurste! Een deel van de camping is bezet door oversized campers, een deel is voor de normale afmetingen, een ander deel is voorzien voor tenten, die beschut staan; en op de helling staan volledig ingerichte tenten en huifkarren en tipis.
De temperatuur is hier overheerlijk; vandaag zou het hier onweren, en dat zagen we wel gebeuren in de bergen, maar met 5 minuten ruitenwissers op waren wij er al vanaf. Nu zitten we lekker naast de camper in de zon en deze keer is het niet puffen geblazen maar af en toe doen we zelfs onze fleece aan; we kunnen dus weer normaal gekleed gaan; die topjes en losse bloezen ben ik wel een beetje beu; vaak waste ik ze elke avond uit omdat ik er geen massa van mee heb; maar ja, dat is allemaal wel heel ok als je in ruil daarvoor zoveel moois mag zien!
Morgen blijven we hier lekker luieren; misschien een wandeling langs het meer of in de bergen (want drie dagen stil zitten doet ons alweer verlangen naar een flinke stap door de natuur!).
Om kwart na zes was Edgard al niet meer te houden; we wilden naar Devils Garden en we wisten hoe druk en hoe heet het in Arches kan zijn, dus vroeg opstaan en er voor 8u zijn, is de boodschap.
En ook dan waren we al niet meer alleen!
Wat een massa volk! Het is zaterdag en een speciaal weekend, naar het schijnt, dus dat zal ook wel een reden geweest zijn voor de grote drukte. Wij hadden nog wel parkeerplaats maar toen we terug kwamen van de wandeling stonden mensen in die hitte aan te schuiven en toertjes te rijden in de hoop dat er toch iemand zou vertrekken; ik moet het niet dromen!
Aan het begin van de trail stond dat het eerste stuk nog wel meeviel maar dat het tweede deel alleen voor geoefende hikers was; en dat was niet gelogen deze keer. Soms vond ik dat ze wel wat overdreven ivm de moeilijkheidsgraad, maar deze keer was het waar!
Vanaf de Landscape Arch begon het moeilijkere deel en daar liep al niet veel volk meer!
In 1991 was die Landscape Arch ontstaan! Wandelaars die in de buurt waren hoorden een zwaar gerommel en dachten dat er een onweer was losgebarsten in de omgeving. Maar toen bleek dat er een grote massa naar beneden gekomen was; geen grote massa, een héél grote massa! Tonnen steenpuin lag er plots beneden en alleen een dunne boog stond nog overeind.
Door bevriezing en ontdooiing van het water in de barsten was plots de druk te hoog geworden en was de onderste massa dus los gekomen. Toen bleek dat de boog nog vrij sterk was lieten ze nog wel wandelaars toe onder de boog maar sinds enige tijd zijn ze er niet meer zo gerust in en is de trail dus verlegd. Je mag er niet meer onder lopen; op één plaats is hij ook echt wel dun! (misschien maar 1m dik en dat is voor zon grote boog maar minimaal).
Wij dus de primitive trail op. Eerst ploeteren door los zand, maar het mooie was wel dat we in het groen liepen, en niet ver van de rotsen, maar wel ver van de massa.
Het pad werd mooier en mooier. We kwamen dichter en dichter bij de rotsen. Een banaan en een eind verder een boke, dat ging er wel in; we hadden tenslotte om half 7 ontbeten!
En toen we over de helft zaten en dus de bocht hadden gemaakt, toen lag daar plots een rots van wel 10 of 20 m hoog aan de rechter kant en een andere rots aan de linker kant; op geen van beide liep nog het pad en tussen hen in stond een plas water waar we de diepte niet van konden meten.
De mensen voor ons, een jong koppel, waagde de overtocht over de eerste bult van de rots (minstens 10m hoog) en ging op hun achterste naar beneden aan de andere kant. Edgard ging de rots ook op maar zag de afdaling niet zitten; we namen een wijs besluit en zijn op onze stappen teruggekeerd. Het is te gek om ongelukken te doen om een trail rond te maken; voor zoiets moet je heel wat ervaring hebben. Je moet weten wat je aankan en wat niet. Gelukkig was ik niet eerst gegaan want dan hadden we aan de twee kanten gestaan (en was het water misschien veel te diep ).
Teruggekomen aan de landscape arch zijn we nog een stuk van de andere kant gelopen maar toen de trail daar over de rug van een rots bleek te lopen zijn we ook daar omgekeerd. We hadden het wel gehad!
Wat bij mij kwaad bloed zet zijn mensen die van het pad afwijken om op een rots te kruipen; overal wordt aangegeven dat je op de paden moet blijven omdat the crust een heel belangrijk maar uiterst langzaam groeiend organisme is. Door één stap kan je de groei van 100 jaar vernietigen! Het lijken mini torentjes in zand en je hebt geen weet van al het leven dat daar in zit, maar als je even de tijd neemt om de informatie aan het begin van de trails te lezen, dan weet je wel beter. Zonde! Ik wilde hen wel ter orde fluiten!
Wij liepen terug rond half elf en het was bloedheet geworden ondertussen; gewapend met hoedje en heel veel water gaat dat wel, maar dan zie je jonge gezinnen met babys in die hitte lopen en dan schud ik toch mijn hoofd, hoor! In België zijn we ongerust als een baby een dag wat minder drinkt; bang voor dehydratatie en hier zien we hen in een draagdoek hangen in 40° C . Is het zo moeilijk om zon reis uit te stellen tot de kinderen wat groter zijn en zij er ook al iets aan hebben? Of om in de lente te komen, als de temperaturen draaglijk zijn?
Maar anderzijds zien we hier kinderen van 3 tot 5 jaar die dapper mee stappen! Aangemoedigd door lekker drinken en een snoepje misschien? Of door het zoeken van diertjes? Ik hoorde een klein meisje roepen: papa, kom kijken! Neem een foto, vlug! toen ze een gekko in het oog kreeg. Zo makkelijk is een kinderhand gevuld.
We zijn na onze wandeling naar huis gereden want we hadden geen zin in een hitteslag. 35° in de schaduw, zou vandaag het gemiddelde zijn. De airco moet dus op volle toeren draaien in de camper om de choco niet vloeibaar te maken, haha
Morgen gaan we richting noorden; we hebben ervoor gekozen om hier een nacht te annuleren en onderweg nog een nachtje te slapen in Springville (bij Provo). Dan hoeven we geen hele dag in de auto te zitten om tot Bear Lake te geraken. Het is fijn om wat te bekomen na een rit, al is het dan op een camping die niet ver van de weg ligt rijden in deze hitte is ook vermoeiend.
Maandag rijden we dan tot Bear Lake, waar we een dag rust houden om woensdag naar Grand Teton te rijden; dat is ons voorlaatste park en het zal weer heel anders zijn dan al het vorige. Ik vermoed dat het meer zal lijken op de Alpen of op Oostenrijk. Daarna komt nog Yellowstone aan de beurt, maar dat is pas over een week!
Ik bewonder het Talent van Ingrid om dagelijks zon boeiend en levensecht reisverslag op te maken.
Het weer was boven Moab heel wat Belgischer dan we tot hiertoe gekend hadden maar wij vertrokken naar het noorden en daar zag alles mooi blauw
In Price vonden we een lekkere lunch (we eten alleen vis als we eens niet zelf koken omdat we dat zo moeilijk vinden in de winkels) bij Ricardo; de serveerster had Hollands roots! Ze had Nederlands geleerd als kind en sprak het zelfs nog een beetje!
Na Prcice werd de weg mooier en mooier; het landschap werd herkenbaar: meer Oostenrijks!
En we zegden al: het is hier big- bigger- biggest: een locomotief trok wel 60-70 wagons!!! We reden toen op een hoogte van 2400 m! hij passeerde verschillende tunnels, en dan toeterde hij voor hij eruit te voorschijn kwam; tja, stoppen zou er niet bij zijn, vrees ik! Hoe krijg je zon gevaarte gestopt, eenmaal het op gang is???
De straatnaam van onze camping is ook al zo vreemd: 1550,North 1750 West! Het duurde een hele poos voor ik die straat in de gps gevonden had!!! De autosnelweg passeert Springville en we zouden allicht de afrit te laat opgemerkt hebben want je moet verdomd snel zijn! bij de aankondiging van een afrit geven ze op een bord wel aan waarvoor je die afrit moet nemen, bv food and drugs; en zo stond de KOA camping bij de reeks van de tweede afrit; onze gps leidde ons feilloos naar hier;
Heel anders dan de Hollekelderstraat dus! We moesten lachen toen we ons probeerden voor te stellen dat zon grote Gust op de Kapellensteenweg zou rijden en zou proberen onze straat in te draaien uitgesloten! Ze zijn in totaal soms 20 m lang! Grandioos
Een heel fijne camping, deze KOA; op 5 min van de autosnelweg, maar daar heb je weinig last van; veel bomen tussen de parkeerplaatsen, verzorgde restrooms en een ijsje als ontvangstgeschenk! Wassen en drogen is hier goedkoper dan al de vorige keren; het leven kan toch mooi zijn!
Naar het schijnt komen vandaag en morgen een hele groep Belgen naar hier omdat er een dansfestival is in Springville! Als we niet op doorreis waren hadden we hen bezig kunnen zien; volksdansers; kan leuk zijn.
We zitten onder onze boom met een flesje water en een decor om u tegen te zeggen! We zien hier heel mooie campers rijden met de naam Minnie Winnie; heel wat Nederlanders vonden de weg daarnaartoe; Edgard zoekt nu de types en verhuurders ervan op en hij vond er één hier vlakbij! Die campers kosten wellicht niet meer dan onze stekkendoos en ze bieden heel wat meer comfort! We gaan het zeker doorgeven aan Amerika Plus; misschien een goed alternatief voor Cruise America! Als Edgard ooit stopt met werken kan hij misschien solliciteren als adviseur want hij verzamelde al een massa aan informatie!
Gisteren hadden we gelezen dat Arches een druk bezocht park is; het ligt vlak bij Moab en wij zitten op 5 miles van dat stadje, dus zijn we om half 7 opgestaan zodat we om 8u al aan het visitor center waren. En dat was niks te vroeg! We waren er niet alleen!
Uitleg gevraagd over de hikes, water getankt en hup, op naar boven, want klimmen was het! langs heel mooie beelden van rotsen, in alle mogelijke en onmogelijke vormen. The balanced rock was zo een staaltje van sculptuurkunst. We sturen er fotos van door. Wie die rots (of toch dat gedeelte dat op een smalle basis staat) in oog houdt, weet ik niet, maar het zou wel eens plots een fallen rock kunnen zijn! wij zijn er alvast niet gerust in!
In de visitor centers moeten we altijd duidelijk maken dat we wel iets pittigs willen doen; ze zien onze grijze kop en denken dat ze een tour moeten aanduiden die je met de auto kan doen en waarvoor je hoogstens tien minuten moet stappen om een viewpoint te bereiken! Als we aandringen vertellen ze wat een hogere moeilijkheidsgraad heeft, en zo kregen we vandaag de hike naar the delicate arch (ik zeg het maar in het Engels want in het Nederlands klinkt het vaak zo gewoon) uitgelegd: een wandeling van 4 km in de brandende zon, zonder schaduw, over slickrocks en op het einde een draai over kliffen Die doe je dus best in de ochtend of in de late namiddag.
We namen dus de afslag naar de Wolfe range en vertrokken daar op onze hike van de dag. Een massa mensen had hetzelfde idee! Het leek eerder een autostrade (wandelostrade?)! een sliert mensen, sommigen met kleine, zelfs heel kleine kinderen; die hele kleine zitten in een draagdoek of rugzak, maar die 3-5 jarigen moeten vaak grote stukken op hun korte beentjes afleggen; sommigen hebben een vest aan van junior ranger! en fier dat ze zijn als je hen daar dan op aanspreekt!
Het was dus een hele klim en wij hadden natuurlijk voldoende water bij ons, maar vaak zie je mensen die alleen een fototoestel bij zich dragen, terwijl er in koeien van letters staat dat je liefst 4 l water drinkt op die tocht! (dat krijg ik nu ook weer niet binnen, maar onze waterzakken zijn vaak toch wel bijna leeg als we terug aan de auto komen, hoor!).
Boven was het inderdaad heel mooi. De boog (geen brug, al zie je het verschil niet) is al niet meer zo dik en daarom delicaat.
Tijdens onze afdaling hebben we heel wat mensen bemoedigd door te zeggen dat ze niet ver meer van hun doel af waren want het was ondertussen 10 u geworden en de hitte putte hen uit. Gek zijn diegenen die er toen nog aan begonnen want de hitte is er moordend.
Om 10.30u waren wij weer aan de auto (we deden onderweg nog een klein ommetje naar een rots met petrogliefen uit de jaren 1800) en we reden dan naar de populairste site: the windows.
De dubbele boog, de noordelijke en de zuidelijke en de turret arch, we deden ze allemaal. Heel indrukwekkend als je onder zon boog gaat liggen! Maar bij één waren we snel weer weg want een steen van Amerikaans formaat hing los in de boog en we waren ons leven nog niet moe, dus weg ermee!
We picknickten in de schaduw met zicht op twee bogen tegelijk! Een onvergetelijk beeld is dat!
En na alle wandelingen van the Windows zijn we gaan boodschappen doen in Moab. Daarna wachtte mij een wasbeurt want na 14 dagen was het tijd om de gekleurde was aan te pakken; dan de gebruikelijke dingen afhandelen en al een vooruitblik doen naar morgen; we moeten kiezen tussen the island in the sky van Canyonlands of devils garden trailhead van Arches. Die laatste heeft het gewonnen want Canyonlands is toch wel ver rijden en Arches is nog bijzonderderder, volgens ons.
Het valt ons op hoe lang mensen hier werken! Ze doen rustige werkjes zoals met een golfkarretje de campers naar hun plaats leiden, of een camping runnen (de administratie dan), maar ook een kassier van een gezegende leeftijd zagen we aan het werk! Is het noodzaak of is het omdat ze het leuk vinden, we weten het niet.
We spraken wel met jonge Amerikanen en die vertellen ons dat zij eerder lange weekends nemen dan een vakantie van 3 weken. Dus een midweek met twee weekends eraan is al een heel lang verlof voor hen. Ze hebben ook maar 26 dagen verlof op een jaar
Zo, dat was het voor vandaag.
Dag 10 van Natural bridges naar Canyonlands- Arches- Moab
Gisterenavond zagen we tijdens het avondeten een zware wolkmassa aangroeien en donkerder worden maar ze regende leeg boven andere hoofden en wij kregen weer een mooie zonsondergang te zien. Was dat in België ook maar zo!
Die Blue Mountains camping was toch wel mooi, hoor! Zo open, zon uitzicht, zon weidsheid in ons klein landje vind je dat echt niet meer! Ik denk dat wij bijna tot aan Lake Powell konden kijken (als de bergen in de verte er niet tussen hadden gezeten). Onvoorstelbaar!
We waren nog buiten toen onze buurman (er waren wel 5 staanplaatsen vrij tussen ons, dus moet ik zeggen: onze verre buurman) langs kwam rijden; hij werkt in de omgeving aan de weg en logeert in een gigantisch grote trailer, samen met een collega; zo stonden er wel twee op de camping..
Hij vroeg vanwaar wij kwamen, enz; het gewone praatje; en toen wij zegden dat alles wel heel erg groot was (naar onze normen), zei hij: alles is hier groot, ik ook! En hij kwam uit zijn auto en toonde ons zijn 150 kg zwaar lijf
Dat komt van al die hamburgers en vlees hier, zei hij, waarop wij repliceerden dat we inderdaad alleen vlees in de warenhuizen vonden, en geen (of sporadisch maar) vis. Daarop vroeg hij of wij vis wilden en toen we bevestigden zei hij: ik zal eens gaan kijken of ik forel voor jullie kan vinden! en huppekee, weg was hij.
Een uurtje later klopte hij aan de deur van de camper, met twee pakken zalm in de hand! Toen we hem wilden betalen zei hij: dit is Amerika, mensen! en hij verdween!
De weg vanmorgen naar Moab was niet meer zo spectaculair als we al vaak gezien hadden (of zijn we al teveel gewoon?!). We passeerden wel grote stukken waar aangegeven stond dat het zones waren waarin herten migreren; opletten dus! Niet alleen voor die mastodonten van vrachtwagens die ons op een helling van 7% voorbij vliegen (en er lijkt geen einde aan te komen), maar dus ook voor overstekend wild
In Monticello (klinkt toch mooi, he?! ) zagen we dat ze nog een kerk aan het bouwen waren; je gelooft niet hoeveel kerken ze hier soms hebben! In Page zagen we er wel 8 op één baan, naast elkaar, en bij de één kreeg je op woensdag soep en bij de ander kon je boeken uitlenen wat ze al niet moeten doen om zieltjes te sprokkelen!
De RV campground in Monticello is ook heel mooi! met veel groen; voor een bezoek aan the Needles district van Canyonlands is het een prima uitvalsbasis. Voor the island in the sky en voor Arches is Moab meer aangewezen.
Aan de church Rock (en hij leek heus op een basiliek!) gingen we linksaf naar Canyonlands; dat bestaat uit drie delen: the Needles (in het zuiden), Island in the sky (in het Noorden; via Moab te bereiken) en the Maze in het midden.
Op die weg zagen we heel wat open ranges, waar de koeien of paarden dus tegengehouden worden door wildroosters, maar niet door de baan op zich. Die kunnen ze vrij oversteken, als ze vinden dat het gras groener is aan de andere kant.
Onderweg mochten we weer eens genieten van de vrij-heid van een camper! Je kan doen en laten wat je wil onderweg; zin om even te pauzeren met een ijskoude cappucino (nieuwe favoriet van Edgard), of snoepen van een papaya in de schaduw van de camper je doet maar. Er zijn stopplaatsen genoeg voorzien.
Wij liepen de slickrock trail; niet zo heel bijzonder qua uitzicht, maar wel qua energie! De aardekracht is er buitengewoon sterk. Bij de derde viewpoint vroeg Edgard: wil jij met mij trouwen?! ik hoefde niet lang na te denken.
We hadden al eerder over een soort engagementsfeest nagedacht. Geen klassiek huwelijk, maar toch een feest om onze trouw aan mekaar, onze verbintenis met mekaar te vieren met familie en vrienden. Vandaag kreeg ik dus het officieel aanzoek.
Mijn vader zei altijd: voor je met iemand een relatie aangaat, moet je ermee op reis gaan; dan leer je mekaar het best kennen. Dat hebben we dus vorig jaar gedaan en het lijkt nog altijd prima te lukken. We vullen mekaar goed aan; hij doet de buiten en ik doe de binnen (Wim Sonneveld?). Op 10 minuten zijn wij rijklaar! Hij rijdt , ik ben de reisgids (schrijft Edgard) en ik kook (geen pretje op een tweevuurs kookfornuisje; het is puzzelen om er iets eetbaars op klaar te toveren; vandaag dus zalm met courgette en champignons; sowieso volgens de principes van Montignac want een gerecht dat uit drie delen bestaat krijg ik niet klaar op twee vuren! We komen alleszins niet bij!). Ik wilde Edgard wel een glas witte wijn presenteren bij de vis, maar die vind je hier mijlenver in het rond niet! Alleen in liquor stores, en die vind je alleen in stedelijk gebied. Proberen ze zo een alcoholverslaving tegen te gaan?
Maar terug naar de trails: op de campings sluiten we aan op het stadswater maar dat is zo vergeven van de chloor dat je het niet kan drinken. Maar in the middle of nowhere, aan de ingang van de visitor centers, daar vinden we altijd fris en lekker water; ik kocht voor ons allebei een zak die in onze rugzak kan; een leiding steek je in de voorziene lussen en je kan op elk moment drinken door te zuigen. Geen flessen in je hand, geen stopsels open draaien terwijl je klimt en stikt van de dorst een fantastisch systeem.
(Ik kreeg van Edgard juweeltjes van de Navajos; de verkoopster was zelf Navajo, dus geloven we haar maar).
Wat ons hier nog opvalt is dat je meer dan 30 mijl kan rijden zonder enig spoor van menselijke aanwezigheid te zien (bv geen elektriciteitsdraden, alleen natuurgeluiden; geen lichtvervuiling, zalig!)
Nog een uitsmijter: hier, in het Indianengebied, zijn de elektriciteitspalen nog van hout! (misschien ook elders in het land, maar veel hebben we daar niet van gezien).
Morgen naar Arches de tijd loopt! We zijn bijna halverwege onze camperhuurtijd! Niet te geloven! Zullen we het in België nog wel gewoon worden??? (misschien wel want ons bed is daar 100 keer beter dan dat van de camper; dat is al een pluspunt).
Vanuit onze camping reden we een uurtje door alweer een betoverend landschap naar Natural bridges National Monument.
Hellingen van 5-10% zijn de laatste dagen geen aardigheid meer. Edgard kan al goed overweg met de automatic.
In het visitor center vertelden we dat we een hele dag hadden en dat we dus graag de Loop wilden doen. De ranger gaf ons de raad om te vertrekken bij de Owachomo brug; wij dus braaf daarnaartoe en het uitzicht was overweldigend.
Een grote, dunne brug, uitgehold dus door water en wind, een pracht van een bouwwerk van de natuur; Owachomo betekent rotsheuvel in het Hopi.
We zochten hoe de Loop verder ging en dankzij het compas en de kennis van Edgard gingen we wel in de richting die het kaartje aangaf, maar later bleek dat we in de foute richting vertrokken waren.
In de documentatie stond dat je soms het pad niet zou zien en dat je dan best de rivierbedding kon volgen, dus dachten wij dat we dat daar al moesten doen; op een moment werd het echt wel een beetje creepy omdat we moeilijk voorwaarts en nog moeilijker achterwaarts konden, maar we vonden de weg die door het park loopt terug en volgden die tot aan onze camper.
Aan de Sipapu brug, die van boven gezien niet zo indrukwekkend was als de eerste, maar die de tweede langste zou zijn ter wereld (!), waagden we nogmaals een kans en toen we langs ladders, relingen en kliffen de bedding van de rivier bereikten, werden we helemaal betoverd door die plek. Sipapu betekent poort naar de geestenwereld, en we hebben daar dan ook een poosje stil gezeten om te voelen en dankbaar te zijn.
De klim naar boven ging vlotjes; voor Edgard zijn dat geen vanzelfsprekende trails; hij verlegt zijn grenzen telkens weer en dan smaakt de voldoening zoet
Tenslotte bezochten we nog de Kuchina brug maar daar wilden we niet meer helemaal voor afdalen; ze was de minst spectaculaire en onze benen gaven aan dat het genoeg geweest was.
De sterrennacht moeten we aan ons laten voorbij gaan; je kan, als je in het park kampeert, met een ranger naar een brug gaan s avonds en dan daaronder kijken naar de sterrenhemel; de melkweg is daar heel goed zichtbaar omdat er geen lichtvervuiling is, maar wij zitten op een uur rijden van het park en trop cest trop.
Wat boodschappen, eten maken, douchen, namijmeren en vooruit dromen voor morgen, zo gaat een avond snel voorbij. De fotos geraakten nog niet op de blog, maar misschien lukt het vanavond nog.
Als jullie reacties willen sturen, doe het dan maar per mail want de blog werkt blijkbaar niet goed; de opmaak van de tekst gaat verloren, en wat erger is: de reacties komen niet door. Maar daar doen we het maar mee. We hebben al met zoveel dingen geluk; zo was het vandaag een luchtige 29° C, en de regenwolken die zich moesten ontladen schoven aan ons voorbij zodat we weer mogen genieten van een prachtige zonsondergang daar kan een slecht functionerende blog niets aan veranderen
Vanmorgen al vroeg op pad (8u Arizonatijd- 7u Utah tijd) omdat we weer een mooie tocht mochten maken maar eerst even zeggen dat onze waterproblemen opgelost zijn! Gisteren heeft Edgard nog maar eens the travel assistance gebeld! Verteld dat we al van zaterdag op een telefoontje van hen wachtten
Dat verlossend telefoontje kwam dan toch in de late namiddag: we mochten naar een technieker gaan in Page. Gelukkig hebben wij een gps mee en zagen we dat die eigenlijk aan de overkant van de baan zat! Hadden we dat eerder geweten!!!
Die brave man zat tot over zijn oren in het werk maar toen hij hoorde welk probleem we hadden zei hij : ik fiks dat meteen! en tot onze grote verbazing deed hij dat ook! Het was niet de eerste keer dat hij dat stuk verving; op een half uur tijd was zowel de lek aan de buitenkant als onder de afwasbak verholpen! We konden de Antilopecanyon dan wel niet zien, maar we voelden ons als kinderen zo blij nu we ongehinderd water konden tanken en laten lopen
En dan nu het verhaal van vandaag!
Een eindje voorbij Page zagen we de Upper en Lower Antilope Canyon ingang mijn hart ging wat sneller kloppen omdat ik nog kans zag om de Canyon dan toch te zien, maar nog voor het onze beurt was kregen we te horen dat er pas plaats was om 12.30u.
Het was even heel moeilijk voor mij omdat ik al bijna een jaar had uitgekeken naar die tour; de fotos hadden me vroeger al heel erg aangesproken en ik had dat natuurwonder doodgraag in het echt gezien maar het mocht niet zijn, niettegenstaande de zon in volle glorie scheen
We moesten echter niet zo heel ver rijden om mij de ontgoocheling te doen vergeten: toen we op de Interstate 160 zaten namen we een korte afslag naar de Betatakin ruïne. Die omweg was de moeite meer dan waard! We mochten in het Visitor center twee Navajo vrouwen aan het werk zien: de één zat te weven (en sprak een mondje Engels) en de andere zat een mandje te vlechten op de traditionele manier; de tekening stelt de aarde, met haar bergen, de wolken en de regen voor. De rode strippen stellen de regenboog voor. De buitenste driehoeken zijn voor het Heilige volk; zon, maan en sterren en mensen, dieren en planten worden er symbolisch in verwerkt.
In alle Navajo gift shops zien we diezelfde tekeningen.
Aan de achterkant van het Visitor center konden we een wandeling maken naar de ruïne; een mooi pad dat stevig daalt, maar waarop je heel wat van de Navajos te weten komt; hun zweethutten, hun lemen huizen hogans, hun medicijnkennis, enz;
De ruïne ligt aan de overkant van de Canyon in een grot; volgens de archeologen hebben ze de nederzetting, waar wel 40 gezinnen in geleefd hadden, rond 1300 verlaten. De Navajos zetten hun spirituele zoektocht naar het centrum van de wereld verder en trokken weg uit het land dat meer en meer door boeren bewerkt werd.
Honderden zaden werden teruggevonden in de voorraadpotten; dat volk kende zijn land goed! (ook in Peru vond men van de Incas voorraadkamers in de bergen op onbereikbare plaatsen voor wilde dieren! Ook zij namen hun voorzorgen voor mogelijke natuurrampen die hongersnood zouden veroorzaken).
We zetten onze tocht verder naar Blanding maar niet via de route die de gps aangaf; op de kaart hadden we the valley of the gods zien liggen, langs de interstate 163. Wat waren we blij dat we onze intuïtie gevolgd hadden! Even buiten Kayenta leek het of we door een poort reden: links en rechts rezen bijzondere rotsformaties op; Monument Valley heeft zijn naam niet gestolen! We mochten genieten van buitengewone vergezichten; rotsformaties waar we onze fantasie weer konden op loslaten! Een koning op zijn troon, een lievevrouwbeeld bij de poort, de Navajo tweeling in Bluff, enz
Een stukje voor Blanding vonden we de Blue Mountain RV campground, waar we hartelijk onthaald werden door Rose, met wie we al in februari gemaild hadden; we kregen onze full hook up voor de prijs die ze toen opgegeven had! Een camping, nog vrij nieuw, met zicht op de Blue Mountains;
We kunnen weer met een dankbaar hart gaan slapen want morgen wachten ons nieuwe indrukken
Het is normaal dat je op een grote reis al eens iets meemaakt dat spijtig is, toch?!
Dat overkwam ons vandaag: we hadden al in februari onze Slot Canyon Tour vastgelegd, pal op de middag, in de hoop de Antilopecanyon te kunnen zien met een invallende zonnestraal...
Vanmorgen leek alles nog hoopvol, maar rond half 11 begon de hemel te betrekken en zagen we onweer dreigen aan één kant...
We vertrokken toch richting touroperator, maar toen we daar aankwamen kregen we te horen dat de canyon om 12 u werd afgesloten; het onweer kwam zo dreigend dichtbij dat ze geen risico wilden lopen.
Ons geld kregen we terug op de rekening gestort, maar het was toch met spijt in het hart dat we terug naar de camping liepen.
En we werden nat, door ben door nat!
Maar het echt spijtige is dat het nu 14u is en dat de zon weer schijnt!
De touroperator zei wel dat de canyon voor de rest van de dag afgesloten werd, en die tours zijn al maanden op voorhand volgeboekt, dus we moeten het loslaten. Dat is de natuur, en die hebben we niet in de hand...
we proberen zo meteen om de andere blogs van foto's te voorzien...
tot de volgende!
Het is vandaag al een week geleden dat we thuis vertrokken; wat gaat de tijd snel!
Gisterenavond zorgde onze camper weer voor een verrassing: de douche stond bijna tot de rand onder water! Dat was wel schrikken want we hadden nog maar een uur tevoren onze valiezen eruit gehaald! Het had geonweerd en een hele tijd geregend (en het werd vreselijk koud!). We hadden de verwarming nog niet gevonden (niet aan gedacht omdat het tot dan altijd zo warm was geweest) en wilden graag gaan slapen maar we mochten dus beginnen poetsen en de oorzaak vinden!
Edgard ging buiten zoeken en toen hij de vuile watertank even opende liep de laatste liter weg (de rest had ik met het vuilblik in een emmer geschept). Daar zat dus de boosdoener! We snapten er niks van omdat het helemaal geen vuil water leek te zijn en omdat we alles nog maar twee dagen tevoren gedumpt hadden. Enfin, we konden dan toch in ons bed kruipen
Maar niet voor lang want rond half twee begon het brandalarm te tjirpen! Niet het grote alarm, maar een geluid waarbij je geen oog meer dicht kon doen; dus gas gecontroleerd, en toen dat in orde bleek te zijn hield het tjirpen ook op, maar weeral niet voor lang! Dus weer uit ons bed en toen vond Edgard gelukkig hoe hij de melder los kon maken; het was maar een alarm om aan te geven dat de batterij ver op was, maar desalniettemin was het serieus schrikken, vooral omdat we bang waren dat het echte alarm zou afgaan en de hele camping in rep en roer zou staan
Gelukkig viel Edgard nog in slaap want die moest vandaag rijden, maar voor mij was er geen slapen meer aan.
Vanmorgen was het vreselijk koud en ik zocht dus toch maar naar de verwarming; die deed het gelukkig wel! en we ontdekten nog meer! Op de zijkant van de camper was er nog één deurtje dat nog niet open was geweest daar zat de darm achter om het afvalwater af te laten!!! groot was onze verbazing want José had gezegd bij het afhalen dat we geen darm mee hadden omdat die op de campground aanwezig zou zijn (wat dus niet zo is, en waardoor wij een nieuwe kochten). De nieuwe is een hele goede want hij heeft op het einde een doorzichtig stuk, maar we hebben er dus twee (beter dan geen!). In mijn voorbereidingen lazen we ook de uitleg over de juiste volgorde van openen van tanken (wij doen het eigenlijk andersom en vinden het beter om eerst het toiletwater en daarna het afwaswater te lozen maar om één of andere onbekende reden geven ze aan dat je het beter omgekeerd doet).
En last but not least lazen we ook (ik herinnerde het me niet) dat Cruise America blijkbaar een heel speciale manier heeft om zijn vloot in orde te houden: als je iets nodig hebt, dat minder kost dan 76 $, dan mag jet het zonder toelating van hen kopen en betalen zij het terug bij inleveren! Kost het meer, dan moet je de helpdesk bellen voor toelating. Wij vinden dit maar een rare manier van doen, en sommigen delen die mening met ons (bv een Zwitsers koppel), maar de Nederlanders schijnen daar minder zwaar aan te tillen
Soit, wij maken ons nu ook niet meer druk in alle mankementen: we kopen wat we nodig hebben en houden de betaalbewijzen bij; zo krijgen ze een campertje binnen dat tip top in orde is, voor zover we het kunnen oplossen want onze wateraansluiting lekt nog als gek en de technieker liet nog niet van zich horen (misschien werken die niet in het weekend??). We moeten dus telkens de kraan gaan open en dicht zetten omdat anders een massa water verloren gaat.
En dus op pad weer naar de Interstate 89 en dat is zon mooie weg dat we het helemaal niet erg vonden om die nog eens te doen; we moesten deze weg nemen omdat de ander mogelijke route niet mocht gebruikt worden; maar geen nood dus: de Red Canyon nog een keertje mogen zien is geen straf! En die zag nu nog donkerder rood door de regenval van gisteren.
De weg liep dus van een hoogte van 2700 m weer naar beneden; dat ging vlot en in Orderville passeerden we opnieuw de Duitse bakkerij! We moesten niet lang nadenken of we daar weer wilden stoppen!!! Die verkoopt zalig brood met pompoenpitten en heeft heerlijke snoeperijen! We genoten er met volle teugen van; je betaalt bijna een lunchmaaltijd voor wat brood en koffie met taart, maar het is er loeidruk omdat het zo heerlijk is; pistolekes zoals thuis smaken heerlijk na een week zwammenbrood van hier! Voor mij vond ik al Pumpernikkel maar Edgard blijft met zijn waai-weg-sandwichen zitten. Maar nu hebben we weer voorraad voor een paar dagen! Mmmmm
In die Duitse bakkerij hangen super mooie fotos van de Horse shoe bend en van Bryce canyon en die bleken te zijn van een Nederlandse fotograaf! Die zoeken we zeker op als we thuis zijn!
Op een km van Page (onze bestemming voor vandaag) kwamen we de Glen canyon dam; een huzarenstuk op zich! De bouw ervan begon in 1956 en hij was af in 1964 maar het duurde nog tot 1984 voor de eerste liter water elektriciteit opwekte! De dam is 21 verdiepingen hoog! De fundatie is maar liefst 108 m dik en bovenaan hij nog 8 m dik!!! Het Lake Powell is daardoor ontstaan.
Na ons bezoek aan de dam zijn we naar de Horse Shoe Bend gereden (enkele km voorbij onze camping). Je moet daarvoor wel een stukje lopen door een hete zandmassa maar die inspanning is het meer dan waard! De Coloradorivier maakt daar een bocht in de vorm van een hoefijzer en die zie je pas als je een meter van de rand van de klif bent! een duizelingwekkende hoogte zonder reling waar honderden mensen per dag naar beneden kijken en fotos nemen; Edgard had vroeger hoogtevrees en ik vond het wel reuze moedig van hem dat hij deze uitdaging aanging! Niet evident! Maar de canyon straalt zoveel energie uit dat je het moet meegemaakt hebben om het te kunnen geloven. Wat een kracht heeft het water toch om zon canyon van honderden meters diep uit te slijten! Je wordt er helemaal stil van!
Daarna zijn we naar de Lake Powell campground gereden; een KOA camping, dus niet de mooiste, maar heel goed gelegen om morgen de Antilope Slot Canyon te bezoeken. Maanden geleden hebben we onze tour gereserveerd morgen is het zo ver dat we dit natuurwonder mogen bekijken; wat zijn wij gezegende mensen! We duimen voor een open lucht want dan valt een zonnestraal op de middag door de spleet naar beneden, maar hoe het ook zal zijn we voelen ons dankbaar omdat we gezond en wel genoeg zijn om dit te mogen doen!
We zijn in het gebied van de Navajo Indianen; de man aan de receptie heeft duidelijk deze roots; niet onvriendelijk maar een beetje stuurs en gitzwart haar met een bijna blauwe schijn. Voor de Amerikanen hun land afpakten leefden deze mensen in volledige harmonie met deze prachtige natuur; ik hoop maar dat ze, zoals de Maori in NZ ook hier weer eerbied tonen voor de wijsheid en de manier van leven van die mensen. In Australië lukte dat niet en zijn de meeste Aboriginals aan de drank en de drugs geraakt omdat ze helemaal ontheemd zijn en geen voeling meer hebben met hun voorgeschiedenis; moge het deze Indianen beter gaan!
