Kerry brengt ons zoveel schoonheid en geeft pittig kruid aan deze reis!
Donderdag 26 mei 2016
Lysborn - Glengardiff 251 KM
Zoveel prachtige taferelen op één dag kunnen niet goed zijn voor de gezondheid.
Reeds om 07.10 hoor ik van tussen mijn verwrongen oorkussen en verkreukte lakens,broer Luk naast mij zijn pakken maken. Ik verschiet me wakker en vraag wat er aan de hand is om zo vroeg reeds de bagage in te pakken. Ik kon toch niet meer slapen zegt hij. Ik sta dan ook maar op. De schade aan mijn ochtendritueel is toch niet meer te herstellen. Pas veel later dan het Iers ontbijt dat we ondergingen om 08.oo uur (gebakken worstjes,- 1 rond stuk zwarte pens van 1,5 centimeter dik gebakken champignons, ui en tomaat een gebakken roerei een schel bacon - 2 geroosterde boterhammetjes) komt een verlegen zonnetje onze beide banden aan het stuur ook wat mee opwarmen. Het blijft droog en het wegdek ligt er grandioos berijdbaar bij. Op mijn GPS staat het 12,5 graden. Niet koud, maar aangenaam warm is toch wat meer Celcius waard. Gelukkig heb ik mijn trouwe halskraag aan die reikt van aan mijn motorvest tot boven op mijn kaal hoofdige paters kruinplek. Raar, het is belangrijk, wanneer mijn hoofd warm heeft, is eigenlijk heel mijn lichaam als het ware verwarmd. Dus we rijden vandaag wat eigenlijk een te verwachten rit met dikke dubbele stip zou moeten zijn, althans volgens insiders en ook de waardin van de B&B gisteren. De ring van Kerry . The Baera way. Als het gisteren al mooi was, voor de panoramas van vandaag alleen al wil ik terug komen. Het is digitaal niet allemaal vast te leggen wat onze impressies waren, maar neem van ons alle drie aan dat we er toch bij wijlen een beetje stil van werden. Nu, we hebben al wat gereisd en gezien op deze stil aan onverdraagzaam wordende aarden bol, ( bij jullie wordt zoveel gestaakt in België) maar ik blijf erbij dat dit voor mij de top blijft. De natuur van de Connemara en Kerry is zo innemend mooi en indrukwekkend onbeschrijfbaar. Ik begin er niet meer aan om mijn netvlies te transformeren naar scriotieve formule's. Het is toch ontoereikend en haast zinloos. Wat ik zag, zal nooit worden wat je krijgt in woorden. Maar Carl stond verstijfd te kijken naar al dat moois en gebruikte een woord dat ik voor de gevoelige vrouwelijke lezers liever niet neer schrijf. De gebruikte term begint met org en eindigt op asme. Daarmee stelt mijn broer zijn gevoel voor... Bij het zien van dit echt niet pornografisch beeldmateriaal, is dit misschien wel de meest doorslaggevende en allesomvattende term. De Kerry streek kan je vergelijken met massale rotsformaties en rotsblokken op de grond. Daartussen zijn er dan weer die groene grasvlakten. Denk aan het gebergte van de Pyreneeën. Echter meer uitgestrekt en meer glooiend en minder hoog. De grazende schapen, de kleine boerderijen in de diepte, de bruine wegeltjes en bergpaden van onder meer de bekende wandelweg (Kerry way), de hellingen waartegen de schapen hun groen eetbord tot tegen de aardkorst afschrapen en het water van de zee en inlandse meren onder ons geven een extra dimensie aan dit zicht. Ik hou er mee op, ik bezit niet de kunst noch de gave om dit beeld in veelzeggende woorden om te zetten. Ik voel me wederom zo een kleine Johannes in heel dit natuurgebied. Dit vraagt om respect en laat mij hopen dat mijn kinderen, klein en achterkleinkinderen dit ooit ook nog mogen zien. Ik beloof haast aan mijn vrouw in een SMS-ke dat we hier de volgende keer zeker samen eens naar toe komen. Dit moet zij in haar leven ook eens hebben gezien. In plaats van thuis te zitten verven aan garagepoorten en ramen, moet ze mee naar deze zee. Al moet ik eerlijk bekennen, thuis komen en alles wat moest onderhouden worden onderging een nieuwe verfbeurt, dat heeft toch ook zijn charmes. Ik was gisteren bezig de blog te tikken, toen plots Windows 10 op mijn scherm zijn intrede deed. De laptop viel uit met de melding dat ik welkom was bij Windows 10. Waarschijnlijk heb ik vergeten om aan te vinken dat Windows 10 NIET moest geïnstalleerd worden. Vandaar mijn vertraging; Het is nu exact twee minuten voor twee uur op vrijdag morgen. Broer Luk ligt weliswaar vredig en zacht maar toch licht te snurken. Ik gun het hem. Karl en ik zijn gisterenavond nog een kleine wandeling gaan maken na ons avondmaal. We vallen hier van de ene verbazing in de andere. We ontdekten een klein wandel park met rivier en ferry-boot. Zo idyllisch en sfeervol. Je kan denken dat het plaatje uit één of andere feeëriek filmpje is gerukt. En ik ben dan zon romanterische ziel Ik neem straks speciaal de tijd om er even wat fotos te gaan schieten, want gisteren had ik noch mijn I-phone, noch mijn vogeltjesschieter bij. Meermaals gedurende de dag mijmerde ik terug aan de tijd toen ik hier met Jos droppings kwam verkennen. Wat prijsden we ons toen toch ook onwetend gelukkig. Ik herkende sommige bewandelde stroken, andere dan weer niet. Ik had heel graag een paar mensen bezocht van B&Bs uit die tijd, maar vond geen aanknopingspunt . Er was dat ouder koppel: zij leenden destijds hun kinderkamer aan ons opdat we beiden toch deftig zouden kunnen slapen. Jos noemde hem Bassie omdat zijn vriend en hijzelf een cloon waren van het beroemde Nederlandse duo Bassie en Adriaan. Bassie zorgde zelfs voor dagverse zalm tijdens onze dropping. Mensen toch, toen is er gegaffeld geworden. Met de vingers kuisten we de kastrollen uit. Bassie had een trekorgeltje en daarmee speelde hij dan s avonds Irish music. Na de nodige centiliters whisky (zonder E, op zijn Iers) en Hasselt's Koffie, zong hij daar dan nog wat Ierse folk bij. Die Hasseltse koffie, dat was een schot in de roos want dit kenden ze hier niet. Den Bassie was er wild zot van, en hoe meer hij ervan dronk des te beter kon hij de toon houden. We neurieden dan wat mee, want dat het vals klonk kon toch niemand wat schelen. De tijd van toen, zou Jan Theys zaliger zeggen. Straks rijden we door naar Cork. Ook een heel mooi stadje zo bleek toch uit de folders. Het weer zou droog blijven maar licht bewolkt. Daar tekenen we voor.
Ik kan Lilliane gerust stellen. Ik vond een hele mooie kaart van Ierland met afbeeldingen uit verscheidene streken. Regelmatig denk ik er aan dat ik mensen beloofde om een aanzichtkaart mee te brengen. Bij deze is dat dus gebeurd.
Morgen reeds onze laatste dag rit voor de afreis. De tijd vliegt alsmaar vlugger. We zijn net aangekomen en spreken al over de terugreis.
De fotos doorsturen lukte me gisteren ook opnieuw. De goed nieuws show blijft hier maar duren. Als ik de tekst straks nog buiten krijg, kan deze jonge dag niet meer stuk. Nu nog wat slapen en dan gezond weer op.
Tot sebiet!
