Woensdag 25 mei 2016
Westport Limmerick 340 kilometer.
Zoveel schoonheid op één dag is haast te veel van het goede.
Het is 08.20 wanneer de vriendelijke vrouw van de B&B ons uitleg geeft over het traject dat wij vandaag gaan afleggen. Indien we haar mogen geloven zal het marvellous worden. Geen superlatieven in het Iers zijn sterk genoeg om uit te drukken hoe mooi het hier wel is. Ik wist bij voorbaat al, door de dropping met Jos, dat het hier adembenemend was. Maar nu we ruime omgeving wat doorkruisen is deze indruk niet alleen bevestigd, er werd daarbij nog eens een vette dikke dubbele lijn onder getrokken. Regelmatig moeten we stoppen omdat ik zoveel beelden wil vastleggen op mijn SD-kaartje. Het begint zelfs gênant te worden dat er zo dikwijls fotos worden genomen vanuit stilstand. Toch gaat het goed vooruit. Op de middag hebben we reeds 160 km van de 340 km afgelegd. We eten een hamburgertje en drinken een cola, en zetten ons terug op weg. Luk stelde voor om de kustweg te gebruiken, liever dan door het hinterland te cruisen. Dat was wel een schot in de roos. Wat een bloedmooi parcours. Geloof me of niet, maar het woord sprakeloos is hier terecht op zijn plaats. Dit is gewoon niet te beschrijven, of je moet een woord-artiest zijn. Het Ierland dat we hier te zien krijgen tart niet alleen onze diepste verbeelding, dit konden we ons zelfs met de meest inventieve fantasie niet voorstellen. Koeien staan op een weide die gescheiden wordt van de Atlantische oceaan door een muurtje van rotsblokken, amper 1,5 meter hoog. Moeder schapen lopen hier los naast de weg en grazen in het bermgras met hun kleine lammetjes naast hen. Soms moet je al eens diep in de remmen gaan om ze niet omver te rijden. De wilde angstsprongetjes van de nog kleine lammeren verraadt dat ze dit ritueel van motards zo kort naast hen, nog niet helemaal gewoon zijn. Stranden liggen bezaaid met rotsblokken waar lenige randoneurs hun wandelingetje maken. Je ziet een kasteel staan te midden van een modderige vlakte omdat het laag tij is. Boten liggen met hun bodem weggezakt in kleverige modderbrij van de leeggelopen zee.
Een vuurtoren maakt je fantasie wat wijs. Wellicht was dit ooit het enige houvast van menig schipper in troebel water en mistige atmosfeer. De gele brem bloemen steken schril maar toch communicerend af tegen het felgroen van een gezond en goed vochtig gazonnetje. De bomen op een heuvel volgen zo statig met hun kruin de glooiing van het landschap. Trouwens de heuvels zijn een velenging van de golvende zee. Enkel de kleur verschilt. Hoeveel watervalletjes en kronkelende riviertjes onder bruggen en kreupelhout hebben we niet gekruist. De met klimop overgroeide ruïnes die majestueus bewijzen dat ze nog steeds sterker zijn dan de tijd. De wegen die als golvende veters vanuit je schoeisel vertrekken en zich dan lang, heel lang en ver uitrollen voor je motorwielen. Die korte kleine ups en downs die maken dat jij als motard, de wagen voor jou, plots niet meer ziet. De holle wegen, en de zachte bermen, de lange grote overzienbare bochten waar je heerlijk kan in overhellen zonder te flirten met één of andere risico om plat te gaan De smalle baanvakjes die je doen denken aan de loipen van een langlaufpiste. Het links rijden dat nu al tot één mijner laatst aangeleerde beheerste behendigheden behoort. Niet evident dat je nog zoiets bijleert op je bijna 63 ste. Mijn coördinatie wordt behoorlijk op de proef gesteld.
De vaardigheid van het rijden onder ons drie verloopt optimaal. Soms neemt Carl als eens de kop, soms doe ik het al eens. Maar het zoeken naar de juiste weg en richting is tot op heden nog niet echt een probleem geweest.
De Travelodge is een hotel, met vier verdiepen. Niet echt een gezellig ding maar je hebt er wat er nodig is. Alleen de kamer is wat warm. Grote vensters pal op het zuiden en gordijnen die wagenwijd open stonden wanneer we binnen kwamen. Mijn GPS thermometer duidt 25 graden aan. We zullen wel zien wat de nacht zal brengen.
Morgen een relatief korte rit. We rijden een 250 kilometer naar zuidwaarts en overnachten in Glengariff. Ondertussen is mijn dreigende en zwalpende neusverkoudheid volledig doorgebroken. Onder mijn neus prijkt nu een rolletje toiletpapier en naargelang de blaadjes te nat worden, verwijder ik die net als bij een scheurkalender. Het snot loopt hier zoals in Ierland de watervalletjes. Angstig als ik ben, voor morgen op de motor, mijn helm is onderaan op de keel nauw aangesloten. Als ik maar tijdig water kan lozen of ik verzuip in mijn eigen snot.
Ivo kwam vandaag ter sprake omdat hier ook KTMs rondrijden. Ideaal terrein hier. Ook Harleys en Ducatis heb ik al opgemerkt. Maar het merendeel zijn toch de Duitse BMdouble Us.
Blijkbaar krijg ik geen fotkes meer doorgestuurd. Ik probeer en zal mijn best doen u wat mee te laten genieten.
Tot morgen.
