Druk op onderstaande knop om mij een e-mailtje te sturen.
Elke in het land van Ozz
Ozz
04-03-2007
The Brombies
Op vrijdag kreeg ik een smsje van Laura om es te horen of ik al plannen had voor zaterdag. Nu ja, buiten het feit dat ik die dag in de -waarschijnlijk gloeiende- hitte een belangrijke wedstrijd moest spelen, had ik eigenlijk niet veel gepland, om niet te zeggen gewoonweg niks gepland. Of ik dan geen zin had om een keer mee te gaan naar het Football (rugby)? Aangezien Sean me had aangeraden naar zoveel mogelijk live wedstrijden te gaan kijken om de Australische manier van sportbeleve te gaan opsnuiven, heb ik natuurlijk meteen volmondig ja gezegd.
Laura en Brett kwamen naar onze wedstrijd kijken (zij lekker in de schaduw, wij in de broeiende hitte in volle zon bij 34 graden...) en we hebben na onze wedstrijd, koud-en-warm-bad en behandeling van de kine nog gezellig samen naar de wedsrijd van de Lakers (onze Heren) gekeken. Eens die wedstrijd gedaan en nadat Brett-het-viswijf zich had kunnen losrukken van zijn tetterende vrienden, konden we dan toch op weg naar de grote wedstrijd tussen de Brombies en de Bulls, een Zuid-Afrikaans team.
Ik had uit goede bron vernomen dat de Bulls die avond na hun match nog naar de Canberra Labor Club (onze sponsor) zouden gaan. We hebben met de ouderen in ons team even overlegd of we daar ook even zouden langsgaan (kwestie van wat contacten op te bouwen in geval we ooit een keertje naar Zuid-Afrika gaan). Aangezien we op zondag weer een wedstrijd hadden bij even hoge temperaturen, hebben we dan toch maar besloten het niet te doen. Stel je voor dat we dan slecht zouden presteren, dan zouden we dat allemaal aan die Afrikaantjes te danken hebben... toch maar niet dan.
Op weg naar de grote wedstrijd gingen we nog even langs het bekende hockey-cafe om Brett af te zetten, die wilde absoluut 20 minuutjes op cafe... om te gaan tetteren. Laura en ik gingen nog effe bij Bretts ouders langs (waar Brett en Laura wonen tot hun huis klaar is) om ons wat op te frissen (zoals vrouwen dat doen, naar 't schijnt...) en liepen daar dus ook Bretts ouders tegen het lijf. Zij waren echt heel erg vriendelijk en waren super geinteresseerd in waar ik vandaan kwam, hoe het met Sean ging (zij kennen Sean niet, maar hadden niets dan lof gehoord over hem via Brett en Laura), waar ik woon hier, hoe ik het hier vind, of ik het hier niet te warm vind (JAAAAAAAAAAA!!!! Veel te warm!), of ik het hockey leuk vind, enz. Ah, er begon bij mij natuurlijk al een lichtje te branden over hoe Brett zo'n atypisch mannelijke babbelkous was... Zijn vader: net 't zelfde. Maar echt plezant. Je kunt met de meeste mensen hier trouwens een middellange tot lange conversatie hebben over koetjes en kalfje en over vanalles en nog wat zonder dat je ze echt kent. Ik begin hier nu een beetje te begrijpen hoe de Aussies en Kiwi's zo populair kunnen zijn in Belgie en hoe iedereen absoluut met hen wil praten. Zij waren lange tijd de exotische vreemde eenden in de bijt, zo voel ik me hier nu ook. Er komen in het hockeycenter voordurend mensen op me af die willen weten hoe het met me gaat, waar ik vandaan kom, wat ik doe, of ik het hier leuk vind, en nog zoveel meer. Ze horen mijn gastfamilie uit over mij, of ik een leuke ben, of ik goed Engels spreek (euh, nee?), wat voor werk ik doe, of ik een lief heb (euh)...
Enfin, toen we uitgepraat waren gingen Laura en ik op weg naar het AIS (Australian Institute of Sport) waar de Brombies hun thuisdwedstrijden spelen. Eerst Brett oppikken en langs nog een ander bevriend koppel. Brett had meteen goed nieuws voor mij, hij had van de vriend van 1 van de meisjes in mijn ploeg 2 vrijkaarten kunnen krijgen voor de Brombies-match. Dat kwam wel effe goed uit, want ik had net te horen gekregen dat zo'n ticket 30 AUD kost (ongeveer 18 EURO), wat hier eigenlijk redelijk veel is voor zo'n wedstrijd. Toen we dan aankwamen aan het stadion bleek Ron (vriend van Brett en Laura) een veiligheidsagent te kennen en mochten we met z'n allen gewoon gratis binnen. Hmm, Laura en ik maakten ons de bedenking dat al dat babbelen waar Brett en z'n vrienden een verslaving aan lijken te hebben toch nog tot heel erg nuttige dingen kon leiden... Gratis toegang op een groot sportevent, hm, nicht schlecht.
De sfeer was relax en vrolijk (logisch, 't was nog altijd lekker warm, zo'n 24 graden, en dat om 19.00 uur) en bijna iedereen liep vrolijk babbelend en opgewonden naar de tribunes. Een totaal andere sfeer dan in Belgie, geen geroep, niks agressieve sfeer, veel kinderen, echt een leuke en sportieve sfeer.
De wedstrijd was net begonnen toen we het stadion binnenkwamen, maar we gingen toch nog even langs de eettent, want iedereen had honger en dorst. Toen iedereen voorzien was konden we ons een plaatsje uitkiezen, want het stadion zat lang niet vol. Ik zat tussen Brett en Laura, zodat ze me alletwee af en toe wat uitleg konden geven over de regels. Maar toen we goed en wel zaten, kwamen Bretts vrienden naast Brett zitten en Lauras vriendinnen naast Laura. Ik ben persoonlijk iemand die graag commentaar levert op sportwedstrijden, maar ik vind babbelen tijdens een wedstrijd echt absoluut niet leuk. Af en toe een woordje, maar geen hele conversaties. Nu zat ik tussen twee tetterende fronten en moest ik me alleen zien te focussen op wat er zich op het veld allemaal afspeelde.
Ik moet zeggen dat dat allemaal nog zo makkelijk niet was. Football vind ik persoonlijk niet een echt boeiende sport, deels omdat ik de regels niet zo goed ken en deels omdat ik het maar niks vind dat die mannen constant op de grond liggen en omdat het spel meer stilligt dan dat er iets te beleven valt. Als je op tv Football kijkt valt dat allemaal nog best mee, omdat je constant herhalingen te zien krijgt, maar als je live in het stadion zit, dan zit je de helft van de tijd je tijd te verdoen. Geen wonder dat bijna iedereen gezellig zat te babbelen, er was op het veld toch niet zo veel te beleven. AFL (Australian Footbal League), een Australische variant van Football daarentegen is veel en veel interessanter. Veel dynamischer, veel meer geloop, en vooral, speciaal voor de vrouwelijke supporters, veel meer mannelijk schoon: mouwloze shirtjes en passende shorts die die lekker sportieve mannenlijven mooi omsluiten... een ware streling voor het oog. Zelfs als je de regels niet of nauwelijks kent is AFL een super aanrader!
Ook tijdens de Footballwedstrijd tussen de Brombies en de Bulls zakten mijn gedachten nu en dan af naar een goeie wedstrijd AFL, want op dit veld viel niks te beleven. Bij de helft stond het al 12-0 voor de Bulls, en dat zonder dat we 1 try hadden gezien (bij een try wordt de bal achter de 'achterlijn' van de tegenstrever tegen de grond gekwakt), er waren alleen 3-punters gescoord (strafschoppen waarbij de bal tussen de hoge palen geschopt wordt). We hadden in 40 minuten nog niks spectaculairs gezien.
Na de pauze heb ik me dan ook maar overgegeven aan het gebabbel in mijn buurt, ik ben dan maar mee beginnen praten over scorpioenen en spinnen die leven in cactussen (aan de vrouwenkant) en overgeven in de auto (aan -hoe kon het ook anders?- de mannenkant). Er kwamen nog twee lichtpuntjes toen de Brombies twee 3-punters scoorden, maar voor de rest was er aan die profwedstijd geen moer aan. Was ik blij dat ik gratis was binnen geraakt, want ik zou vreselijk slecht gezind geweest zijn als ik voor zo'n flutmatch 30 Dollar had moeten betalen. Nu ja, dat hebben we dan ook weer gehad. Aan de wedstrijd zelf was niks te beleven, maar de sfeer was echt wel buitengewoon ontspannen en sportief. Ook bij het buitengaan geen geroep, gezang of gedrum, iedereen ging relaxt richting stad.
Ook Brett en Laura gingen nog even de stad in, maar ik wilde (nu ja, 'willen' is misschien niet het juiste woord) naar huis, want ik had op zondag nog een zware en vooral warme wedstrijd voor de boeg. Beter nog even relaxen thuis en dan vroeg m'n bed in.
Reacties op bericht (2)
07-03-2007
Hm...
Lekkere mannenlijven in strakke shirtjes en broekjes... lijkt me ook wel wat... Bij ons in het voetbal worden de shortjes steeds langer en wijder en de t-shirts steeds grotere zakken (behalve bij de Italianen natuurlijk, de ijdeltuiten). Vergelijk de broekjes maar eens met beelden van pakweg 20 jaar geleden...
07-03-2007 om 10:48 geschreven door Enid
05-03-2007
MaMarjolein
Super, wat een toffe kleine verslagjes! Je stelt het er precies goed! Ik beklaag het me een beetje dat ik 'rap ff tussendoor' naar je blog wilde komen kijken, heb het namelijk veel te druk op het werk en ben toch alles beginnen lezen, haha! En ik kom zeker terug! Amai, ben klein beetje gezond jaloers, hoor! Wat een heerlijk leventje heb je toch!
Groetjes uit Rumst Marjolein
05-03-2007 om 15:57 geschreven door MaMarjolein
Over mijzelf
Ik ben Elke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frida / Pommes.
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (Belgie) en mijn beroep is hmm.
Ik ben geboren op 04/08/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hockey, fitnessen, lezen, tv-kijken, praten, Sean entertainen, met mijn katjes spelen, met ons super schattig Vicje spel.
