Druk op onderstaande knop om mij een e-mailtje te sturen.
Elke in het land van Ozz
Ozz
13-03-2007
Melbourne-Vrijdag
Vrijdag
Aangezien we afgelopen weekend in Melbourne moesten spelen, vlogen we op vrijdag met z'n allen naar ginder. Ook de Lakers, onze heren vlogen mee. Ik vond het een mooie gelegenheid om de heren wat beter te leren kennen. Samen op reis, dat maakt de sfeer toch wat ontspannener, ni?
De sfeer tussen de Strikers en de Lakers is echt een rare sfeer. Er wordt ongelooflijk veel samen gereisd, we spelen altijd op dezelfde dag, dames eerst en dan de heren, we spelen voor hetzelfde Territory (ACT: Australian Capital Territory), en toch wordt er hier niet 'gemengd'. In de luchthaven werd dat al duidelijk; we moesten allemaal om 7.30 uur daar zijn, maar natuurlijk kwamen de meesten heren er pas rond 8.00 uur door. Moesten waarschijnlijk hun zak nog pakken, hun haar doen, ontbijten??? Weet ik veel. 't Was in ieder geval echt opvallend dat de dames er allemaal waren toen de eerste man erdoor kwam... tss-tss-tss. Er werd dan wel vriendelijk "Goedemorgen" gezegd, maar verder werd er niet veel gepraat met mekaar. De heren roddelden onder mekaar wat over de dames, en de dames roddelden onder mekaar wat over wat ze in de roddelboekjes konden vinden. Blijkbaar is vliegen hier het topmoment om roddelblaadjes to kopen en om ze dan samen te bespreken. Ik had mijn boek meegenomen, maar liet me voor de gelegenheid ook maar lekker meeslepen in dit gebruik... Ook in het vliegtuig zaten mannen en vrouwen apart. De enigen die wat met ons kwamen praten waren de 'oudere' heren en de coach (echt een toffe kerel, een grappige plezante man).
Na een klein uurtje vliegen zat dat er dan ook weer op. Op naar ons 'hotel' met vier gehuurde minibusjes en twee aanhangwagentjes. Die Aussies beschouwen auto's echt als gebruiks- en verbruiksvoorwerpen. Er werd niet met de busjes gereden, maar er werd gescheurd.
Enfin, toen we bij ons hotel kwamen aangescheurd, bleek het een hotel te zijn waar grote kamers verhuurd werden. Ons 'hotel' lag trouwens net naast de befaamde paardenrenbaan in Melbourne, een fan-tas-tisch complex. Wij zaten allemaal in kamers van 6. Ik dacht voor ons vertrek eerder aan een soort van sporthotel met van die slaapzalen met stapelbedden... Hmm, ik ben geen grote fan, maar als het zo is, dan is het zo. In dit hotel geen slaapzalen. We mochten (zoals dat gaat) niet kiezen bij wie we op de kamer gingen, maar de kamers werden netjes ingedeeld door Tracey, onze manager (zoals managers dat zo goed kunnen...).
Ik zat op de kamer bij Kyralee, Dezzy, Nick, Tonina en Ursula. We kwamen binnen in een grote leefruimte met open keuken, eettafel en tv-hoek, met 3 aparte slaapkamers voor 2 personen. Ik vertrok meteen naar de kamer die het verste weg lag van de deur, zette mijn zakken neer en ging dan eens 'op verkenning' door ons apartementje. Dat zag er allemaal goed uit. De keuken wat uitgerust met microgolfoven, oven, fornuis, tooster, waterkoker, vaatwasser en goed-met-melk-en-fruitsap-gevulde-koelkast. Er was tv op iedere kamer en in onze (Ursula en mijn) kamer ontdekten we nog een badkamer en een garderobe! Yes! Eerste keer dat ik een garderobe had, daar ging ik dan lekker gebruik van maken. Vreemd genoeg werd er niet gereclameerd en niet gezeurd over het feit dat Urs en ik duidelijk de beste kamer hadden. Tuurlijk viel mijn frank pas later. De oudste in de ploeg en anciens hebben altijd eerste keuze. Aangezien ik de oudste ben en Ursula de ancien is, werd er gewoonweg zonder boe of ba aanvaard dat wij de beste kamer hadden. Da's ook de eerste keer dat mijn leeftijd in een ploeg een voordeel is...Geen haar dus op mijn hoofd dat er nog maar aan dacht deze kans te laten schieten.
Wij hadden in de vroege namiddag training in het Netball (zzzzzzzzzzzz) and Hokcey Centre. Toen we daar aankwamen viel ik bijna over mijn eigen voeten... dat leek meer op een voetbalstadion dan op een Hockey Centre. A-maai, wat was me dat! Je moest eerst via een grote trap naar de ingang, met receptie en van die schuifdeurtjes waardoor je in de metro in Spanje naar de perrons kunt. Spelersbar hier, soevenierwinkeltje daar. De kleedkamers waren onder de tribunes (over de hele lengte van het veld...) Je had niet alleen kleedkamers langs de kant van de tribunes, maar ook langs de andere kant, want daar was namelijk nog een hokceyveld. Damn, dat zag er echt wel serieus uit. Ik ben elke keer verwonderd dat de hockeycenters hier zo gigantisch zijn, maar eigenlijk is het wel logisch. Ik laat me teveel afleiden door het feit dat we in Belgie allemaal onze eigen club hebben, met een eigen veld en eigen clubhuis. Hier hebben de clubs dat niet (met uizondering van enkele clubs in Sydney). Hier spelen een 10-tal clubs op hetzelfde hockeycenter. Dat hockeycenter heeft dan 2 of 3 echt goeie velden. Na de training gaat iedereen meteen naar huis. Die cultuur die bij ons leeft van nog een beetje te blijven hangen of nog iets te blijven drinken na de training, nee, dat zit er hier niet in.
Na onze training ging het weer richting apartementjes. Nadat we lekker gedoucht hadden gingen we allemaal naar het 'shoppingcentre' dat op loopafstand lag. Bleek er in dat 'shoppingcentre' enkel een Woolworths (a la Carrefour), een bakker en een 'chemist' (a la Di en Kruidvat) te zijn. Tja, we moesten voor die avond ons eigen eten voorzien, per kamer, dus gingen we maar meteen aan de slag. We zouden die avond wat kippenborstjes op de barbecue gooien en er dan een soort van kippenburger mee maken. Iedereen gooide 10 dollar in de pot en we gingen aan het winkelen. De klus was met z'n zessen al snel geklaard. Zo bleef er nog lekker wat tijd over om de tram naar de stad te nemen en eens te gaan kijken wat Melbourne op gebied van shoppen zoal te bieden heeft.
Ik heb me laten vertellen dat Melbourne de meest Europese stad in Australie is. Er wonen enorm veel Europeanen, het weer is er verschrikkelijk onvoorspelbaar en -vooral- het is DE grote modestad op dit grote eiland. AHA! Daar moest ik natuurlijk bij zijn. Ik had besloten met Cristel en Michaela ('Mickey') te gaan rondpluizen. Cristel heeft de reputatie een ongelooflijke shopaholic te zijn, die lijdt aan een hardnekkige schoenenverslaving. Hmm, interessant, ik moet toegeven dat ik zelf ook wel een (klein) zwak heb voor schoenen (accessoires en kleren over 't algemeen), maar naast Cristel val ik gewoonweg in het niet. Zij wist precies waar ze heen wou, hoe ze daar moest geraken en wat ze er ging doen: schoenen kopen, natuurlijk! Een vrouw die recht op haar doel afgaat. Van de ene Adidas-winkel naar de andere, via de surfshops naar de Puma-winkel. Voor de gelegenheid deden we hier en daar een mini stopje in een paar 'deftige' schoenenwinkels voor mij, maar verder gene zever. Omdat Cristel zich voorgenomen had niks te kopen, gingen we dan na onze 'uitspattingen' langs de sushibar om ons verdriet te verzachten met een lekkere sushirol. Hmmm, I love it. Daarom hou ik van Australie, iedere zichzelf respecterende stad of boerenhol heeft een sushibar waar je ongelooflijk heerlijke misosoep en super lekkere sushi kunt eten. Love it, love it, love it.
Terug getramt naar ons hotel, waar ons eten al klaar stond!! Damn, dat was nog eens goeie timing. Koks van dienst Nick en Dezzy hadden de kipfilets die we gekocht hadden en wat uiringen op de bbq gelegd en dat zag er echt goed uit. Ik heb met dan maar meteen opgegeven als opruimer/afwasser van dienst. Gelukkig was er m'n vriend AEG nog ;-)
Na het eten hebben we gezellig naar 'The italian job' gekeken (met Mark Wahlberg!) en zijn dan op een heel deftig uur ons bed in gedoken, we hadden tenslotte de volgende dag een belangrijke wedstijd. 13-03-2007 om 02:29 geschreven door Elke
Wij stonden na de vorige twee weekends niet echt goed gerangschikt op de tabellen, een vijfde plaats kunt je bezwaarlijk goed noemen. Dus moesten we dit weekend deftig uithalen en de twee wedstrijden tegen Victoria winnen. De Victorian Vipers staan niet meteen om hun hockeykwaliteiten bekend, eerder om hun knalharde tackels en meedogenloze stijl. Ons team daarentegen is een team dat probeert op geraffineerde manier mooi maar toch hard hockey op het veld te brengen, gesteund door een deftige fysieke conditie. Tja, die fysieke conditie mag er best wel wezen. In Belgie was ik op m'n gevorderde leeftijd toch ergens op een middelmatig niveau geraakt, maar hier... tja, hoe zal ik 't zeggen, hier ben ik nu niet meteen de fitste speelster. Wel die die er het hardst tegenaan gaat in tackles, maar om nu te zeggen dat ik bij de fittere speelsters behoor...
We hadden dus twee harde wedstrijden voor de boeg. In voorbereiding op de wedstrijden hebben wij altijd 3 breefings. Eentje twee uur voor de match, waarin op video gekeken wordt naar de tegenstrever. Eentje een uur en een kwartier voor de match, waarin uitvoerig besproken wordt wat wij gaan doen en hoe precies. en een laatste korte breefing een half uur voor de match, vlak voordat we ons beginnen opwarmen. In de laatste breefing wordt alles samengevat tot 3 hoofdpunten, en er wordt dan voor de lol altijd aan toegevoegd:"have fun"
Iedere week wordt er een andere kapitein aangeduid (geen slechte methode, zo moeten verschillende speelsters op verschillende momenten hun verantwoordelijkheden opnemen...) en deze week was Peta (Gallagher) onze aanvoerdster. Zij is een speelster die meestal van de verdedigers veel meer ruimte krijgt dan de andere speelsters in ons team. Blijkbaar straalt zij echt wel iets uit, want ze wordt zelden of nooit getackled of aangevallen. Zij is echt een mens dat eerlijk wil spelen. Zij krijgt het dus bijgevolg soms erg hard op haar heupen als er oneerlijke, foute en (erger nog) domme beslissingen vallen tegen ons. Soms komt er dan een boze reactie van haar op de scheidsrechter (de schiedsrechter zijn altijd vrouwen in de damescompetitie en atlijd mannen in de mannencompetitie). Nu, niet om kwaad te spreken over de scheidsrechters en hun erg moeilijke taak op het veld, maar over het algemeen zijn ze eerder schijtsrechters dan scheidsrechters te noemen. Ook in Australie zijn er weinig of geen uitzonderingen die de regel bevestigen...
Peta kent zichzelf en weet dat ze af en toe reageert wanneer het gevoel van oneerlijkheid haar besluipt, bekruipt, bespringt en overweldigd, dus had ze ons voor de wedstrijd gezegd dat we absoluut onverschillig moeten blijven bij verkeerde beslissingen. Je kunt tenslotte altijd reageren met een bal die de verkeerde richting ingaat en een 'dood' object op het veld (zijnde de personen die de wedstrijd in goede banen zouden moeten leiden...) raakt...
Heel grappig was dat Peta de enige (Engelstalige) was die reclameerde op de scheids. Al had dat wel een goede reden. Peta liep op een gegeven moment de cirkel in en dribbelde daarbij schijnbaar moeiteloos twee speelsters op een hoopje. Daarbij had de bal ergens een voet ofzo geraakt, maar Peta bleef aan bal en scoorde. De scheids had blijkbaar (om onverklaadbare reden, dat zijn we niet gewend) ook ergens een voet gezien en floot een halve seconde nadat Petas bal de plank raakte PC... Als ik me niet vergis kun je als scheids de beweging die je maakt bij een PC omzetten in die die een gescoord doelpunt aangeeft. Deze scheids had het blijkbaar een beetje voorzien op Peta, want ze zette de ene beweging (PC) niet om in de andere (goal) en stond erbij te grijnzen terwijl ze Peta aankeek en de beweging voor PC nog eens lekker in de verf zette "Zo, meisje, doe DAAR maar iets aan" Peta ging innerlijk bijna uit haar dak. Scheids kunnen fouten maken, maar bewust spelers een loer draaien, dat begint verdomd meer op een (Paul) Prick-actie te lijken dan op een goeie scheidsrechterlijke beslissing.
Het leuke aan spelen in het buitenland is dat er normaalgesproken niemand is die jouw taal spreekt. Je kunt dus nergens in het Nederlands of het Vlaams terecht omdat er gewoonweg niemand is die die taal nog maar van ver begrijpt! Wat een waaier aan mogelijheden schept met betrekking tot scheidsrechters...
Mijn positie als buitenlandse speelster, deel van de nationale ploeg en coach staat me niet toe het 'praten' tegen scheidsrechters goed te spreken laat staan aan te moedigen, maar hier kan ik me af en toe toch wel effe laten gaan. Vergelijk het met een verslaving aan chocolade (schuldig!); je wil niet, je mag niet, maar soms kun je gewoon niet anders. Het grote voordeel (en mijn redding in ongecontroleerde momenten...) is het feit dat ik maar te kiezen heb uit 1 van de drie andere talen die ik min of meer beheers (toch qua woordenschat gebruikt voor het 'praten' tegen scheidsrechters) om mijn punt duidelijk te maken. Tegen mezelf toch.
Ik heb dit weekend wel een paar keer gezondigd. Dit tot groot jolijt van een aantal medespeelsters en van de mensen die genoten van de heerlijke schaduw op de bank. Het heeft ze blijkbaar aangezet tot groeiende interesse in het Nederlands en het Duits (iets gevaarlijker, aangezien zelfs ongeletterde Aussies kunnen vloeken in het 'Duits'). Na de wedstrijd werd ik dus op het matje geroepen in de kleedkamers en moest ik (onder DWANG!) de geinteresseerden een aantal zeer interessante woorden bijbrengen. Wat meteen een mooie bijnaam voor mijn mate Nick opleverde. Zij had me verteld over een heel grappig voorval vorig weekend, en ik had dan maar besloten haar een nieuwe bijnaam te geven. Ik vroeg haar wat ze het liefst hoorde 'scheet' of 'prot' (ik ben persoonlijk een grote 'prot'-aanhanger, omdat ik dat zo'n grappig woord vind). Zij en Peta waren het erover eens 'scheet' had wel iets. En maar herhalen tot ze het goed hadden, wat echt niet makkelijk is, aangezien je eerst een 's' moet zeggen en dan een 'ch'. Apart lukt dat hier allemaal wel redelijk, maar laat ze dat direct na mekaar uitspreken en je waant je warempel in Mechelen en je lacht je een kriek. 'Fin, ik toch. Toen het eindelijk goed zat en iedereen het woord begon te gebruiken moet er blijkbaar toch ergens een frank gevallen zijn. "Okay, what does it actually mean?" Aha! De vraag waar ik al lang zat op te wachten. Hilariteit alom natuurlijk toen uitkwam wat Nicks nieuwe naam betekent. Hahaha, echt grappig.
Om terug te komen op de wedstrijd, we hebben ze gewonnen met 2-1. Toch verbazend nipt, aangezien wij bijna constant op hun helft stonden en een 15-tal pc's hadden.
Iedereen was dus super goed gezind op weg terug naar onze apartementjes. Wij mochten niet blijven kijken naar de heren, want we moesten aan het zwembad van het hotel onze 'recovery'-sessie gaan doen. Drie keer in een ijsbad, dan in de hete douche en tussendoor rondjes stappen in het zwembad. Helemaal geen aangename sessies, maar omdat iedereen het doet heeft het wel iets. Je kunt met z'n tweeen dat ijsbad in en dan kun je wat kletsen zo gaat de tijd wat sneller vooruit en denk je zo niet aan het feit dat je eigenlijk je voeten helemaal niet meer kunt voelen (!).
Toen iedereen klaar was scheurden we met de busjes richting stad om in een 'gerenomeerd' Italiaans restaurant (1 van de 300 in 1 enkele straat...) te gaan eten. De bediening was vriendelijk en het eten kwam er al vrij snel aan (iedereen verging bijna van de honger), maar wat we kregen bleek niet bij iedereen overeen te komen met wat er op de menukaart stond. Ik ben geen muggenzifter (toch niet altijd ;->), maar op mijn 'hot chicken salad with mango and avocado with mongonaise' was de kip blijkbaar een paar uur geleden wel warm geweest. Dezzy die een tagliatelle met geroosterde pompoen besteld had kreeg spaghetti zonder saus! Zij reclameerde en ze namen haar eten terug mee naar de keuken. Twee minuten later kwam haar bord terug met dezelfde spaghetti (nog steeds geen tagliatelli) en een oranje sausje met wat kaas erover. 't Smaakte naar niks en er werd dus meteen gereclameerd en gezegd dat we die schotel dus niet zouden betalen. Daar zat ik met m'n koude 'hot' kip en durfde dus al niks meer te zeggen. We hebben ons dan na het Italiaanse fiasco maar op een lekker gelatike gestort, niet (!) in hetzelfde restaurant wel te verstaan.
Terug in het apartement duurde het niet meer lang voor iedereen zich ging afkappen. Morgen weer vroeg dag.
Zondag was het voor mij al vroeg dag omdat ik een afspraak had bij de kine nog voor we gingen wandelen en stretchen (en die heeft mij zo'n PIJN gedaan...).
Wij lijden als ploeg nogal aan Zondagitis, op zaterdag betrekkelijk goed, op zondag totaal onproductief. Deze keer zou dat niet mogen gebeuren.
Helaas is Zondagitis erg hardnekkig en niet gemakkelijk weg te krijgen. We hadden er dus weer van; de hele eerste helft in de aanval, pc na pc, agressief en mooi hockey, en de tweede helft komen zij twee keer over de 25-yardslijn en scoren ze twee (okay, mooie) goals. Wij halen uit de 20 pc's die we in de laatste 20 minuten krijgen toch nog 1 goaltje, maar dat is niet genoeg. Heeeeel frustrerend dat je de hele wedstrijd drukt en drukt en aanvalt en mooie dingen doet en dat je een wedstrijd dan toch niet naar je toe kunt trekken. Het was heel stil bij de stretching, iedereen had er duchtig de pest in.
Niets wat met een goeie douche en kijken naar de Lakers (die na een 1-4 achterstand in de laatste 20 minuten wisten terug te komen tot 4-5!) niet verholpen kon worden. Na de wedstrijd ging het meteen richting luchthaven, want we vertrokken 2 uur later al terug op weg naar hier. De sfeer zat er in de busjes al terug goed in. Dat heb je met die Aussies, ze hebben enorm de pest in direct na de match, maar een paar uur nadien kijken ze alweer naar de toekomst 'hoe gaan we dat volgende keer beter doen? Hoe gaan we trainen om dit te vermijden?". (Iets waat ik het persoonlijk moeilijker mee heb als binnenvetter. Dat blijft lang hangen, ik kan dat iets moeilijker van me afzetten.) In de bus werd er dus weer lustig gepraat en gelachen over, tja over datgene waar vrouwen nu eenmaal graag over lachen en praten; mannen, mannen en -oh ja- lekkere mannen. Haha. Ook over stoten die bij gelegenheid al eens durven gebeuren in aanwezigheid van voorgenoemden.
Wie daagden er natuurlijk drie kwartier voor vertrek van het vliegtuig op in de luchthaven? Yep, de Lakers... deze keer allemaal goedgezind, zij hebben nog niet veel wedstrijden kunnen winnen. En er werd warempel al eens iets gezegd tegen ons! Die hadden zeker gedronken (ja dus). De vlucht terug was dus iets aangenamer en vooral veel luidruchtiger dan de heenvlucht. Eindelijk eens wat ambiance met de heren samen. Ik dacht dat het er niet meer van ging komen. Dat schijnt wel een beetje een Aussie ziekte te zijn; redelijk terughoudend wanneer nuchter, maar eens wat in de wind, zeer relaxed en losjes, en soms ook zelfs tegen de vrouwen...
Op vrijdag kreeg ik een smsje van Laura om es te horen of ik al plannen had voor zaterdag. Nu ja, buiten het feit dat ik die dag in de -waarschijnlijk gloeiende- hitte een belangrijke wedstrijd moest spelen, had ik eigenlijk niet veel gepland, om niet te zeggen gewoonweg niks gepland. Of ik dan geen zin had om een keer mee te gaan naar het Football (rugby)? Aangezien Sean me had aangeraden naar zoveel mogelijk live wedstrijden te gaan kijken om de Australische manier van sportbeleve te gaan opsnuiven, heb ik natuurlijk meteen volmondig ja gezegd.
Laura en Brett kwamen naar onze wedstrijd kijken (zij lekker in de schaduw, wij in de broeiende hitte in volle zon bij 34 graden...) en we hebben na onze wedstrijd, koud-en-warm-bad en behandeling van de kine nog gezellig samen naar de wedsrijd van de Lakers (onze Heren) gekeken. Eens die wedstrijd gedaan en nadat Brett-het-viswijf zich had kunnen losrukken van zijn tetterende vrienden, konden we dan toch op weg naar de grote wedstrijd tussen de Brombies en de Bulls, een Zuid-Afrikaans team.
Ik had uit goede bron vernomen dat de Bulls die avond na hun match nog naar de Canberra Labor Club (onze sponsor) zouden gaan. We hebben met de ouderen in ons team even overlegd of we daar ook even zouden langsgaan (kwestie van wat contacten op te bouwen in geval we ooit een keertje naar Zuid-Afrika gaan). Aangezien we op zondag weer een wedstrijd hadden bij even hoge temperaturen, hebben we dan toch maar besloten het niet te doen. Stel je voor dat we dan slecht zouden presteren, dan zouden we dat allemaal aan die Afrikaantjes te danken hebben... toch maar niet dan.
Op weg naar de grote wedstrijd gingen we nog even langs het bekende hockey-cafe om Brett af te zetten, die wilde absoluut 20 minuutjes op cafe... om te gaan tetteren. Laura en ik gingen nog effe bij Bretts ouders langs (waar Brett en Laura wonen tot hun huis klaar is) om ons wat op te frissen (zoals vrouwen dat doen, naar 't schijnt...) en liepen daar dus ook Bretts ouders tegen het lijf. Zij waren echt heel erg vriendelijk en waren super geinteresseerd in waar ik vandaan kwam, hoe het met Sean ging (zij kennen Sean niet, maar hadden niets dan lof gehoord over hem via Brett en Laura), waar ik woon hier, hoe ik het hier vind, of ik het hier niet te warm vind (JAAAAAAAAAAA!!!! Veel te warm!), of ik het hockey leuk vind, enz. Ah, er begon bij mij natuurlijk al een lichtje te branden over hoe Brett zo'n atypisch mannelijke babbelkous was... Zijn vader: net 't zelfde. Maar echt plezant. Je kunt met de meeste mensen hier trouwens een middellange tot lange conversatie hebben over koetjes en kalfje en over vanalles en nog wat zonder dat je ze echt kent. Ik begin hier nu een beetje te begrijpen hoe de Aussies en Kiwi's zo populair kunnen zijn in Belgie en hoe iedereen absoluut met hen wil praten. Zij waren lange tijd de exotische vreemde eenden in de bijt, zo voel ik me hier nu ook. Er komen in het hockeycenter voordurend mensen op me af die willen weten hoe het met me gaat, waar ik vandaan kom, wat ik doe, of ik het hier leuk vind, en nog zoveel meer. Ze horen mijn gastfamilie uit over mij, of ik een leuke ben, of ik goed Engels spreek (euh, nee?), wat voor werk ik doe, of ik een lief heb (euh)...
Enfin, toen we uitgepraat waren gingen Laura en ik op weg naar het AIS (Australian Institute of Sport) waar de Brombies hun thuisdwedstrijden spelen. Eerst Brett oppikken en langs nog een ander bevriend koppel. Brett had meteen goed nieuws voor mij, hij had van de vriend van 1 van de meisjes in mijn ploeg 2 vrijkaarten kunnen krijgen voor de Brombies-match. Dat kwam wel effe goed uit, want ik had net te horen gekregen dat zo'n ticket 30 AUD kost (ongeveer 18 EURO), wat hier eigenlijk redelijk veel is voor zo'n wedstrijd. Toen we dan aankwamen aan het stadion bleek Ron (vriend van Brett en Laura) een veiligheidsagent te kennen en mochten we met z'n allen gewoon gratis binnen. Hmm, Laura en ik maakten ons de bedenking dat al dat babbelen waar Brett en z'n vrienden een verslaving aan lijken te hebben toch nog tot heel erg nuttige dingen kon leiden... Gratis toegang op een groot sportevent, hm, nicht schlecht.
De sfeer was relax en vrolijk (logisch, 't was nog altijd lekker warm, zo'n 24 graden, en dat om 19.00 uur) en bijna iedereen liep vrolijk babbelend en opgewonden naar de tribunes. Een totaal andere sfeer dan in Belgie, geen geroep, niks agressieve sfeer, veel kinderen, echt een leuke en sportieve sfeer.
De wedstrijd was net begonnen toen we het stadion binnenkwamen, maar we gingen toch nog even langs de eettent, want iedereen had honger en dorst. Toen iedereen voorzien was konden we ons een plaatsje uitkiezen, want het stadion zat lang niet vol. Ik zat tussen Brett en Laura, zodat ze me alletwee af en toe wat uitleg konden geven over de regels. Maar toen we goed en wel zaten, kwamen Bretts vrienden naast Brett zitten en Lauras vriendinnen naast Laura. Ik ben persoonlijk iemand die graag commentaar levert op sportwedstrijden, maar ik vind babbelen tijdens een wedstrijd echt absoluut niet leuk. Af en toe een woordje, maar geen hele conversaties. Nu zat ik tussen twee tetterende fronten en moest ik me alleen zien te focussen op wat er zich op het veld allemaal afspeelde.
Ik moet zeggen dat dat allemaal nog zo makkelijk niet was. Football vind ik persoonlijk niet een echt boeiende sport, deels omdat ik de regels niet zo goed ken en deels omdat ik het maar niks vind dat die mannen constant op de grond liggen en omdat het spel meer stilligt dan dat er iets te beleven valt. Als je op tv Football kijkt valt dat allemaal nog best mee, omdat je constant herhalingen te zien krijgt, maar als je live in het stadion zit, dan zit je de helft van de tijd je tijd te verdoen. Geen wonder dat bijna iedereen gezellig zat te babbelen, er was op het veld toch niet zo veel te beleven. AFL (Australian Footbal League), een Australische variant van Football daarentegen is veel en veel interessanter. Veel dynamischer, veel meer geloop, en vooral, speciaal voor de vrouwelijke supporters, veel meer mannelijk schoon: mouwloze shirtjes en passende shorts die die lekker sportieve mannenlijven mooi omsluiten... een ware streling voor het oog. Zelfs als je de regels niet of nauwelijks kent is AFL een super aanrader!
Ook tijdens de Footballwedstrijd tussen de Brombies en de Bulls zakten mijn gedachten nu en dan af naar een goeie wedstrijd AFL, want op dit veld viel niks te beleven. Bij de helft stond het al 12-0 voor de Bulls, en dat zonder dat we 1 try hadden gezien (bij een try wordt de bal achter de 'achterlijn' van de tegenstrever tegen de grond gekwakt), er waren alleen 3-punters gescoord (strafschoppen waarbij de bal tussen de hoge palen geschopt wordt). We hadden in 40 minuten nog niks spectaculairs gezien.
Na de pauze heb ik me dan ook maar overgegeven aan het gebabbel in mijn buurt, ik ben dan maar mee beginnen praten over scorpioenen en spinnen die leven in cactussen (aan de vrouwenkant) en overgeven in de auto (aan -hoe kon het ook anders?- de mannenkant). Er kwamen nog twee lichtpuntjes toen de Brombies twee 3-punters scoorden, maar voor de rest was er aan die profwedstijd geen moer aan. Was ik blij dat ik gratis was binnen geraakt, want ik zou vreselijk slecht gezind geweest zijn als ik voor zo'n flutmatch 30 Dollar had moeten betalen. Nu ja, dat hebben we dan ook weer gehad. Aan de wedstrijd zelf was niks te beleven, maar de sfeer was echt wel buitengewoon ontspannen en sportief. Ook bij het buitengaan geen geroep, gezang of gedrum, iedereen ging relaxt richting stad.
Ook Brett en Laura gingen nog even de stad in, maar ik wilde (nu ja, 'willen' is misschien niet het juiste woord) naar huis, want ik had op zondag nog een zware en vooral warme wedstrijd voor de boeg. Beter nog even relaxen thuis en dan vroeg m'n bed in.
De dag voor de eerste match hadden we voor een keer niet 's morgens om 7 uur training, maar 's avonds om 18.00 uur training. De (logische) reden daarvoor was dat we na de training gezellig met z'n allen zouden gaan eten om het AHL (Australian Hockey League)-seizoen goed in te luiden. Fair enough. De training draaide vooral om stilstaande fases, de press die we zouden gebruiken (kwestie van iedereen op dezelfde golflengte te hebben...) en pc's natuurlijk. Voor een keer een training waarbij we niet al te veel moesten lopen... Tijdens de training goot het pijpestelen, maar dat was eigenlijk nog niet zo erg, aangezien het nog best warm was om 6 uur 's avonds. We hebben dus met andere woorden een uur in de regen gestaan. En niemand die daar ook nog maar een klein beetje over geklaagd heeft.
Na de training snel de douche in en naar 't restaurant, waar we gelukkig vorige week al alles besteld hadden. Lekker gegeten en natuurlijk heel grappig getetterd. Nicole 'Nick' Arrold is een super grappig mens dat altijd lachte met mijn accent. Tot ik een keer in het Nederlands tegen haar begon en ze er natuurlijk geen bal van verstond. Natuurlijk heb ik geen scheldwoorden gebruikt ofzo, maar ze moest toch wel effe slikken. Toen we dan in het restaurant zaten te wachten op ons eten, moest ik haar natuurlijk in 'alle' talen die ik kon leren schelden. Toen heb ik wel effe gelachen. Die Aussies zijn ZO grappig wanneer ze proberen om het even welke andere taal uit te spreken... Ik lag plat van 't lachen.
Er zitten echt interessante mensen in mijn ploeg. We hebben een marinier, een dokter, een voedings- en bewegingsdeskundige, een landbouwdeskundige, veel leerkrachten L.O., een anorexiapatiente, studentes...Het is heel interessant om te horen hoe het schoolsysteem hier in mekaar zit. Ten eerste is er de grote opdeling van Public Schools (openbare scholen, zoals wij die gewoon zijn) en Private Schools (PEPERduur, streng).
Je hebt pre-school (iets wat te vergelijken is met onze kleuterschool - betalend), Primary school (lagere school natuurlijk), High School (year 7 - 10 - bij ons eerste t.e.m. vierde jaar middelbaaar) en dan College (twee laatste jaren middelbaar). De resultaten die je op het einde van dat College haalt zijn bepalend voor wat je nadien kunt gaan doen. Als je naar Unief wil, dan moeten je punten echt goed zijn (tenminste B - ofte grote onderscheiding), anders kun je het wel schudden. Je kunt als je dat niet haalt eventueel via omwegen nog naar de Unief, maar het wordt dan niet alleen moeilijker, maar ook langer... En eens je dan bewezen hebt het waardig te zijn, dan betaal je je blauw. Gelukkig kun je geld lenen bij de overheid, wat bijna iedereen doet. Het enige nadeel is dat de overheid dan nadat je afgestudeerd bent iedere maand een deel van de geleende som direct van je loon afhoudt. Je bent dan meestal een jaar of 5 aan het werk voor je de schuld helemaal afbetaald hebt.
Dat soort gesprekken hebben we dan op restaurant...
Op zaterdag was ik al vroeg wakker, want ik had niet goed kunnen slapen. Voor de eerste keer was ik nerveus voor de wedstrijd. Ik was niet zozeer bezorgd om de wedstrijd op zich, maar om de temperatuur... De weersvoorspellingen hadden zo'n 30 graden voorspeld met kans op onweer in de late namiddag. Wij speelden om 3 uur, niet meteen late namiddag. Wij Belgen zijn het over 't algemeen niet gewoon in super hete temperaturen (boven laat ons zeggen 28 graden) te spelen. Ik moet zeggen dat ik goed tegen de zon kan, zolang het om zonnebaden gaat en niet om effectief bewegen...
We hadden 2 uur voor de wedstrijd afspraak in de coachruimte. Er waren sandwiches, fruit, drinken, een fantastische ventilator en entertainment van de grapjasjes (Nick en Desie) van de ploeg. We hadden tijd om wat te kletsen, te eten, sticks in orde te brengen, posters te handtekenen, onderling te praten over posities en stilstaande fases enz...
Wij hadden op vrijdag na de training allemaal een boekje meegekregen over het weekend. Daarin zat de opstelling van de eerste wedstrijd, opstellingen van verdedigende en aanvallende pc's, press, persoonlijke prestatiefiches (met doelen en resultaten, gewicht voor de match en na de match...), een lijst van de namen van de tegenstrevers ( met daarin naar mijn mening vreselijk veel speelsters van de nationale ploeg...).
De breefing bestond uit een powerpoint voorstelling met alles wat er in ons boekje stond en een aantal clips uit wedstrijden van vorig jaar. Er werden problemen voorgeledgd die wij dan mochten oplossen, alles wat we op vrijdag hadden gedaan werd overlopen en dan werd er gezegd:"Just play hockey and have fun!"
Na de breefing weer wat tijd om te kletsen en om onze bodysuits aan te trekken. Wij dragen dus een bodysuit (badpak met pijpjes) met een rokje over. Bij mij heeft dat wel effen geduurd, want er zit geen rits in dat spul en het is ook een redelijk aanpassend ding. Je kunt maar beter in vorm zijn, want je ziet er echt alles in... Ik was er in het begin niet gerust in en dacht dat dat vreselijk warm zou zijn, maar mijn bodysuit was de enige plek waar ik het niet vreselijk warm had... En 't is echt best wel comfortabel.
We verhuisden ondertussen naar de kleedkamer (waar ons ijsbad al stond koud te lopen) en kregen daar nog wat tijd om ons nog eens in te smeren met zonnecreme, ons haar te doen, naar 't toilet te gaan, onze GPS aan te doen... En dan nog een finale breefing met vier algemene punten: Concentrate, do the simple things, be ruthless, just play hockey.
Okay, ik was er wel klaar voor. Toch kneep ik 'm nog wel wat. 't Was zo warm buiten... En ja, hoor eens buiten: Heet, heet, heet. Bon, soit, je moet je daar proberen over te zetten. Dat is niet zo makkelijk gedaan als gezegd. Tijdens het inslaan kwam Anthony nog even langs en zei dat me geen zorgen moest maken en dat ik er altijd wel effe af kon om af te koelen en dat hij me er dan wel weer zou opzetten als het me weer beter ging. Okay, nu was ik er wel klaar voor.
Voor het begin van iedere match worden alle namen (met persoonlijke sponsor) afgeroepen. Elke is echt en ongewone naam hier en wordt dus steevast verkeerd uitgesproken of verkeerd gespeld. Ik was dus "number 20: Elky Mertens, thanks to Cantec (mijn sponsor)" Grrr, vreselijk.
Bij het begin van de wedstrijd ben ik er maar meteen flink ingevlogen, met als direct gevolg: Zweten, hijgen, puffen. Ik dacht dat mijn hoofd en mijn voeten gingen verbranden. Maar ik wilde niet al na de tweede minuut naar de dugg out, dus heb ik het nog maar een minuut of 20 uitgehouden. Toen ik in de dugg out kwam heb ik me dan maar meteen bedekt met ijs. Zaaaalig...Uitslag na de eerste helft: 3-2 (als ik me niet vergis)
In de tweede helft ging het iets beter, 't was toen al wat bewolkter, dus het was net iets minder heet. Ook de laatste 15 minuten van de tweede helft mocht ik uitpuffen op de bank (thank God). Eindstand: 4-4
Blijkt dat er in de AHL altijd een winnaar moet zijn na een wedstrijd, dus moest er verder beslist worden in 'overtime'. Okay, geen probleem.
Alleen... in de eerste periode overtime moesten wij met 9 (!!) het veld op! Negen tegen negen! Shit, dat had ik echt nog nooit meegemaakt. Dat vond ik echt freaky.
Eindstand na de eerste verlenging: 4-4.
Dan maar naar de tweede verlenging. Ik dacht dat er een paar speelsters gewisseld werden, maar er kwam helemaal geen vervanging op 't veld! Wij stonden daar met zes tegen zes!!!!!!!!!!!!!! Zes tegen zes!!!!! Op een heel veld! Ik dacht dat ik eraan ging... Dit kan toch ni waar zijn? Twee vooraan, twee in 't midden en twee achteraan. MANNEKES! Daar heb ik afgezien! Ik zat compleet kapot, erdoor, de kous was af, niks reserve meer. Maar je moet door, je moet gewoon doorgaan, want je bent maar met ZES... je hebt geen keuze. Ogen toe en doorgaan. En iedereen deed 't. Tot we er bijna bij neervielen. (zalig) Ik heb gespeeld zoals ik nog nooit gespeeld heb: knalhard, gedurfd (mee in de aanval) en vol, boordevol vertrouwen! Die meisjes gaven mij vleuges, ik kon echt alles aan.
Eindstand na de tweede verlenging: 4-4
Over naar de strokes. Eindstand na de eerste reeks: 7-7
Sudden Death. Eindstand: 8-9.
Eerste wedstrijd verloren. Maar iedere ploeg krijgt na de gelijke stand toch een punt, de winnar krijgt er dan uiteindelijk toch nog 2 bij.
Wij konden toch nog met opgeheven hoofd van het terrein komen.
Na onze wedstrijd was het de beurt aan de heren, die speelden tegen de Queensland Blades, de ploeg waar Sean altijd voor gespeeld heeft, met andere klassespeleres als Troy Elder, Dean Butler, Nathtn Eglington, Stephen Lambert en... Darran Bisley! Toen ik voorbij die mannen hun dugg out liep, kwam er een gast met redelijk lange krullen en een baard op mij af en zei:"Hey Elks!" Ik schrok me rot, want op 't eerste zicht herkende ik die gast helemaal niet, maar toen ik hem beter bekeek was het den Bis! Waaaaaah, ik liet natuurlijk van 't verschieten al mijn gerief vallen. Natuurlijk wist ik ook dan den Bis in Autralie was (hallo), maar hij zou niet meedoen met de Blades en hij was zo veranderd! Jezus, kei leuk! Hij wist ook niet dat ik in Aussie was en zag op 't veld zo'n rare naam'Mertens', ook geen alledaagse Australische naam. Toen ik me dan omdraaide, viel hij eerst bijna op zijn gat. 'Elks is hier!!'
Kortom: 't was een leuk weerzien en we hebben effe gekletst in het Nederlands (alle Aussies die ooit in Nederland hadden gespeeld stikjaloers dat den Bis dat kan...) en dan moesten wij naar ons ijsbadje en zij naar hun opwarming.
Ons ijsbad ziet eruit als een opblaasbaar zitbad, verbonden aan een bak waarin ijsblokje zitten. Het water citculeert voortdurend door die ijsbak en stroomt super super koud terug het bad in. Iedereen moet 3 x 1 minuut in het bad en dan onder de hete douche. De eerste keer is dat echt serieus op je tanden bijten en dan wordt er al wel eens gegild, maar keer 2 en vooral keer 3 zijn echt goed te doen. Ik vind dat echt super verfrissend.
Dan nog effe de tweede helft van de wedstrijd tegen Queensland gekeken met Brett en Laura en dan rustig naar huis voor een gezellig avondje girly tv-programma's met Susan.
Vanmorgen moest ik alweer vroeg op appel zijn in de fitnesszaal. Gelukkig kon ik vandaag een lift krijgen van mijn allerliefste Australische zusje, dat gisteren trouwens met verve haar rijbewijs gehaald heeft. Je weet hoe dat gaat; in het begin is dat allemaal fun & games en wil je voortdurend die auto in om iedereen constant van hot naar her te brengen... Ik ben eens benieuwd hoe lang ze dit gaat volhouden. Dit weekend onderneem ik zelf trouwens ook een poging om achter het stuur te kruipen in een Aussie auto. Ik ben eens benieuwd.
Anthony had me gisteren gezegd dat ik mijn 'walking outfit' moest meebrengen (wij moeten allemaal een uniform dragen buiten de wedstrijden: witte polo -te groot, maar met SPF 20!- en zwarte knieshort, loopschoenen -> niet meteen mijn favoriete outfit, maar je valt er niet te erg mee op tussen al die super sportieve freaks hier...). Er zou na de training in de fitness een 'kleine' persvoorstelling zijn met 'een soort van kleine' clinic met 'wat' kinderen van de school in de buurt. Bleek echter een heuse persvoorstelling van nieuwe spelers te zijn. Met fotografen, reporters EN tv-ploegen (!!!)
Na een korte introductie aan de andere nieuwe spelers (de mannen had ik nog niet gezien) ging het voor mij direct naar een tv-interview. Gelukkig heb ik wel wat ervaring met praten voor een groep, dus ik kneep ze niet volledig toen ze de microfoon onder m'n neus schoven en mij allerlei vragen begonnen te stellen. "Hoe lang ben je hier al? Wat vind je er tot nu toe van? Waarom ben je naar hier gekomen? Hoe ben je hier eigenlijk terecht gekomen? Wat verwacht je van het weekend?"
Allemaal heel erg vriendelijke mensen. Dan ging het verder met een clinic. Ik mocht gelukkig iets doen met tacling. De andere groep had goalshooting, stel je voor dat ik daarin was verzeild geraakt...dat zou pas gieren geweest zijn.
Wij werden vanuit iedere hoek gefilmd door twee cameraploegen, en dan moest dat nog natuurlijk overkomen. Ik was toch wel een beetje beschaamd dat ik dingen moest zeggen in mijn 'schattig' Euro-Australisch. Ik heb dan maar geprobeerd het luidop coachen aan de twee jongens van de Lakers (onze mannenploeg) over te laten (niet van mijn gewoonten...) en zelf hier en daar wat individuele coaching te doen.
Dan weer een interview voor de Canberra Times en dan direct naar een interview met WIN TV. Dat was allemaal echt wel best grappig. Precies of ik had iets interessants te vertellen, haha! Hilarisch.
Na ons gezellig clinicje kregen wij koffie en een muffin (yam). Daar heb ik nog even zitten babbelen met mijn ploeggenootje en super leuk mens Peta Gallagher. Ik heb me laten vertellen dat zij waarschijnlijk 1 van de grootste Australische hockeysterren van het ogenblik is. En met grote waarschijnlijkheid 1 van de beste aanvallers in de wereld... Maar van sterrenstatus is hier echt totaal geen sprake. Trouwens met geen van de 3 Hockeyroos in mijn team. Nicole Arrold ('Nick'), die een week of 9 geleden een heupoperatie ondergaan heeft, spreekt iedereen aan met "Mate". Als je met haar in hetzelfde team speelt, dan vraagt zij de bal "yeah, mate" of "here, mate". Strange
Van wat ik hier al heb kunnen opvangen zijn de wedstrijden hier echt professioneel. Wij krijgen ieder 2 vrijkaarten voor de wedstrijden. Dat betekent dus logischerwijze dat mensen gaan moeten betalen om naar een dameswedstrijd te komen kijken... Voor iedere wedstrijd is er ook een line up met afroepen van je naam. Ik ben eens benieuwd hoe die van mij eruit gaat komen.
Ik had eigenlijk voorzien met de (reis)bus van Sydney naar Canberra te rijden, maar Anthony (de Strikers-coach) had geregeld dat ik met het vliegtuig van Sydney naar Canberra kon. Lekker makkelijk. Ik had nog wel wat tijd, dus heb ik er op de binnenlandse luchthaven nog maar snel van geprofiteerd om tax free flip flops te kopen. Mijn eerste Autralische aankoop.
Op het vliegtuigje van S naar C heb ik toch wel effe schrik gehad. Zo'n binnenlandse vlucht gebeurt niet met van die grote mastodonten, maar eerder met een prive-jet-achtig vliegtuigje. Heel schattig, maar ook veel lichter en veeeeel windgevoeliger dan de grote broer... Hmmm, als je geen vliegangst hebt, dan is het risico groot dat je 't toch opdoet tijdens een binnenlandse vlucht.
Soit, ik ben er geraakt, mede dankzij mijn uitstekend boek The Lovely Bones (gaat over een 14-jarig meisje dat vermoord wordt door haar buurman en daarna vanuit de hemel toekijkt hoe haar familie en vrienden omgaan met haar dood. Echt een heel mooi en grappig boek).
In Canberra werd ik meteen opgepikt door mijn coach. Hij reed met mij langs zijn huis, om me te laten kennismaken met zijn vrouw, en bracht mij toen naar hier, mijn Aussie home. Ik woon bij de familie Shepherd, een super leuke familie, maar daarover later meer.
Ik heb me hier effe verfrist en dan ging het meteen richting stad om een telefoonkaart te kopen, want ik wilde natuurlijk direct mijn ventje en mijn altijd ongeruste mama laten weten dat ik goed aangekomen was.
Eens dat gelukt was, zijn we naar 1 van de hockeypubs gereden, om iets te gaan drinklen met Russell en Shannon (Russell was vorig jaar de assistent coach van de Strikers, mijn team). Dat was wel effe aanpassen, ik kwam van het ijskoude weer in Belgie en zat daar nu, met een sapje in de hand willens nillens onder een parasol, want te warm in de zon. We spreken over ongeveer 30 Graden... Ik vermoed dat iedereen moet gezien hebben dat ik geen local was, want ik was niet bleek, niet lijkbleek, maar eerder lichtgevend...
Om zes uur was er training. Ik was echt bekaf, maar wilde niet flauw doen, dus ging ik maar meetrainen. Bij de eerste stap al voelde ik dat dat een zeer slechte beslissing was en dat ik het me nog stevig voor de kop zou kunnen slaan. Eerst een paar shuttlekes, niks echt vermoeiend, tenminste als je niet net een vlucht van zowat 30 uur achter de rug hebt, dan een paar stilstaande fases, en om 't af te maken een matchke over 3/4 veld verdediging tegen aanval. A-MAAI, ik denk dat ik niet eens onder woorden kan brengen hoe slecht het me toen ging. Ik kon ten eerste geen stap zetten, maar moest wel, want ik was tenslotte een match aan 't spelen. Toen mijn tong aan bijn gehemelte plakte en ik zwarte plekken voor mijn ogen zag, kwam Anthony (die ook gezien had hoe slecht ik ging) zeggen dat het wel genoeg was geweest voor mij voor die dag. Ik moest met mijn benen omhoog in de dug out, twee flessen water proberen binnen te houden.
Na de training ben ik thuis na de lekkere BBQ als een blok in slaap gevallen.
Dag 2 (donderdag)
Op donderdag heb ik het kalmpje aan gedaan, ik ben eerst met Russell, Shannon en Sara (Russells zus, die in mijn ploeg speelt) gaan lunchen en dan had ik een kleine bespreking met Anthony over hoe het hier allenaal in elkaar zit, wat hij met de Strikers probeert te doen, enz.
De coach van zowel het dames team (de Strikers) als van het herenteam (de Lakers) werken op een klein kantoortje met ongeveer 6 andere medewerkers en een kine en bewegingsdeskundige. Naast het kantoor is een hockeywinkel. Daar werd mij direct gevraagd met welk merk ik speelde en of ik gesponsord werd. Ik mocht meteen een aantal dingen passen en moest mijn maten opgeven voor shorts, T-shirts, polo's, sweaters, jasjes, kousen, bodysuits, enz... Volgende week zit ik hier dus met meer kleren dan dat er in mijn zak gaan passen om terug te komen, en ik ben nog niet eens gaan shoppen (alleen een echt super goeie zonnebril, die kun je hier goed gebruiken).
Toen ik eindelijk thuis kwam, kon ik in betere vorm uitgebreid kennis maken met mijn Aussie familie; de Shepherds.
DE SHEPHERDS
Mark Shepherd is de coach van 1 van de Canberra teams (Central) en is een echt toffe pee. Zijn vrouw Susan is Engelse, maar is sinds haar derde hier en spreekt dus Australisch met een beetje een Engels accent. Zij hebben twee kinderen; Adair, 17, bijna 18 is een echte sexbom en haar broer Rowan, 15, een heel erg goeie voetbal keeper met enorn grote handen en voeten. Ma en pa zijn echt leuke mensen, heel down to earth en jong, met leuke jobs en super fijne kinderen. Zij hebben net hun huis verbouwd ('t was pas een paar dagen klaar toen ik hier aankwam), dus ik zit hier in een leuk huis bij een leuke familie, what more could a girl want?
Ik mag Susans auto gebruiken, maar tot nu toe heb ik het er nog niet op gewaagd. Ik rijd met de fiets naar het hockeycenter en neem de bus naar de stad. Dit weekend ga ik wel eens proberen. Ik ben er nu stilaan aan gewend dat ik met de fiets links moet rijden, dat ik denk dat ik niet meer zo bang zal zijn als ik met de auto de weg op moet. Adair is net haar rij-examen gaan doen, zij heeft al aangekondigd dat zij mij natuurlijk met plezier overal naartoe zal rijden. Hm, ja, we zullen wel zien hoe lang ze dat volhoudt...
Rowan heeft een vrij zware knieblessure opgelopen met mountainbiken en is gisteren over de voeten van 1 van zijn vrienden gevallen (op de slechte knie natuurlijk). Hij kan vandaag bijna niet op z'n benen staan, dus blijft hij thuis van school. Hij heeft vanmorgen 3 uur lang AL zijn huiswerk voor de rest van de week gemaakt (!!!) en rust nu wat uit voor tv. Je zou voor minder.
Dag 3 (vrijdag)
Om 06.45 werd ik opgehaald door 1 van de meisjes van mijn ploeg om te gaan trainen. Je leest het goed, wij hebben op vrijdagmorgen training om 07.00 uur!!!!!!!!! Jezus, dan ben ik meestal nog in een soort van half-coma. Aangezien ik nog niet aangepast was aan het tijdsverschil, lag ik toch al van 5.30 uur wakker, dus ik was blij toen ik er eindelijk uit kon.
Trainen zo vroeg op de dag is echt wel verfrissend. We doen niet echt ongelooflijk vermoeiende oefeningen, maar als er iets gedaan wordt, dan is dat wel voluit. Een oefening met passing, een oefening 4 aanvallers tegen 3 verdedigers en pc's. En dan is een uur en half al snel om.
Ik ben maar eens een kijkje gaan nemen in de stad, min of meer ook op zoek naar iets anders dan een jeans, iets wat bij deze vreselijk warme temperaturen draagbaar is. Ik heb me tevreden moeten stellen met een shortje, na ja...
Ik had lekker kunnen regelen dat Brett (Funnell, een speler die in Seans team -Herakles gespeeld heeft) en zijn vriendin Laura me dat weekend meenamen naar zee, waar Lauras ouders wonen. Zij zijn momenteel op reis, dus hadden we het huis voor ons alleen. Canberra ligt niet aan zee, je moet ongeveer 2 uur rijden voor je aan de kust komt. Maar de reis is het zeker waard!! In het dorpje waar we naartoe gingen is geen bal te zien, er is hooguit een bakker, een kruidenier en een handvol cafe's. Voor de rest bergen en strand en zee. We hebben gezellig gekookt en hebben dan een domme film gekeken waar we met veel plezier de hele tijd nog dommere commentaar op geleverd hebben. Uiteraard.
Dag 4 (zaterdag)
Van zodra we wakker waren hebben Laura en ik ons klaargemaakt om naar het strand te gaan. Brett moest een paar uurtjes gaan werken en zou dan later ook naar 't strand komen. Hwaah, ZAAAALIG! Laura kent de stranden daar natuurlijk op haar duimpje en wist er eentje uit te pikken waar wij lekker alleen konden genieten van zon, zand en appelblauwzeegroen zeewater. Zet twee vrouwen bij mekaar en ze babbelen tot ze ineens merken dat het 3 uur is en dat ze nog geen lunch gehad hebben... En Brett hadden we ook nog niet gezien. Net toen we opstonden om op te kramen kwam hij er dan toch nog aan. Dan zijn we nog maar een uurtje gebleven.
Toen we dan toch thuis geraakt waren, was het tijd voor een siestaatje en een lekkere douche. Om een uur of 6 namen Brett en Laura mij mee naar een piepklein Fish&Chips restaurantje aan het meer, waar we heerlijk geroosterde verse vis (Hokin, denk ik. lekker) gegeten hebben.
Het meer waar we zaten liep vroeger over in de zee, maar was in de loop der tijd dichtgeslibd. De donderdag voor wij er aankwamen hadden ze de riviermond weer opengegraven en kon de haai die door het dichtslibben van de mond in het meer vast was komen te zitten weer in zee...
De riviermonding was echt wel spectaculair, het water was er donker blauw-bruin en redelijk ruig.
Dag 5 (zondag)
Aangezien we geen hockey hadden dit weekend, had onze coach ons gezegd dat we toch ergens iets moesten proberen te doen dat van dicht of van ver met sport te maken had. Ik ging gewoon voor het rondje joggen. Nu ja, gewoon... Om 8.30 uur ging ik vol goeie moed mijn toertje lopen langs het strand. Eerst lekker bergaf in de schaduw, hmm, 't was toch niet zo warm als Laura mij gezegd had... Tot ik op de terugweg op een mega bergop terecht kwam waar niet eens langs 1 kant van de weg bomen stonden. Omdat ik me had voorgenomen NIET te stoppen, kon ik natuurlijk niet anders dan doorlopen en kwam ik donkerrood en DRUIPEND van 't zweet terug boven op de berg. Goed begin van de dag. Gelukkig had ik de rest van de dag om op het strand uit te rusten en lekker van het perfecte water te genieten.
Ik die nooit de zee inga kon toch niet aan de verleiding weerstaan om ook maar met mijn voeten het water in te gaan. 't Was echt zo fijn dat ik mij dieper en dieper (tot aan mijn heupen!!!) de zee in waagde. Tot ineens een golf mij meesleurde, tegen de vlakte, en weg was... mijn zonnebril (mijn nieuwe, perfecte, ideale zonnebril! NEEEEEEEEEEEEE!) Gelukkig was er Brett, die na zich eerst een breuk te hebben gelachen mijn zonnebril opdook als een pro. Oef, toen kon ik ook meelachen.
Daarna kreeg ik telefoon van mijn ventje! Ik op 't zalige strand en hij met de griep thuis in de zetel. Arm ventje. Onze telefoonrekening zal weer niet te doen zijn, maar daar maak ik me maar even geen zorgen over, we hebben toch weer lekker kunnen kletsen. Ik was zo blij dat ik daarna lekker ben ingedommeld en... toen ik wakker werd waren mijn billen zo warm. En ja, hoor, ook met een dikke laag zonnecreme SPF 30+ verbrand je hier! Gelukkig ben ik niet zo erg verbrand, maar toch moest ik op zondag avond op de blaren zitten.
Dag 6 (maandag)
Op maandag had ik nog eens een meeting met Anthony over stilstaande fases, pc's, het gebruik van gps. Iedere speelster van de starting line up krijgt een gps sports toestelletje in haar bodysuit dat alles registreerd wat zij doet. Een paar van de ongeveer 3000 mogelijkheden: aantal meter sprint, de duur van de langste sprint, hartslag, aantal afgelegde meter eerste helft, tweede helft en hele match, aandeel van stappen in de wedstrijd, lopen, snel lopen en sprinten, en ga zo maar door. Al deze gegeven komen in een computerprogramma en worden door een bewegingsdeskundige gestudeerd. Als er problemen zijn en als je echt ondermaats presteerd, dan moet je extra trainen of anders trainen in de week die komt, om je plaats in de eerst 11 niet te verliezen.
Ik kreeg zelf nog een shottraining van 1 1/2 uur en moest dan naar huis om mijn uniform voor de training te gaan aandoen. Je krijgt hier een unifrom en er wordt dan ook van je verwacht dat je dat effectief draagt tijdens training. Rode short en blauw of wit topje, witte kousen. Iedereen doet wat er gevraagd wordt.
Tijdens de (avond-)training moest ik tussen de oefeningen in de schaduw gaan zitten, omdat ik het te warm vond. We moesten een paar loopoefeningen doen en ik ging er echt bijna aan, kon niet ademen, had rubberen benen en als ik met mijn ogen open liep zag ik overal zwarte plekken. Blijkbaar heeft daar niemand iets van gemerkt, want toen ik daarna tegen de coach zei dat ik het zo heet had gevonden en niet wist waarheen van de warmte, keek die mij vol ongeloof aan. De training was echt leuk, 4 verdegdigers tegen 5 aanvallers. Je kunt je hier echt goed laten gaan...
Weet je, die meisjes zijn zoveel positiever dan wat we in Belgie gewoon zijn! Als je hier iets doet wat anderen goed vinden, dan zeggen ze je dat ook. Ik moest bijvoorbeeld als linksachter uit een moeilijke situatie met 2 tegen 1 geraken en dribbelde (half per ongeluk) Sara Taylor (nationaal team) voorbij en zij zei meteen "good skill". Ik schrok me een ongeluk (maar vond het natuurlijk wel fijn...) Dat doen die meisjes hier veel meer, als ze vinden dat ergens iets goed gaat, dan zeggen ze dat ook. Daardoor wordt de sfeer echt positief.
Dag 7 (dinsdag)
Aangezien ik hier toch meestal vroeg wakker ben, had ik me dan maar voorgenomen vroeg naar de fitness te rijden op mijn fietske. Om 7 uur is er al verbazend veel volk aan 't trainen. De meisjes die overdag niet kunnen gaan, gaan voor het werk of voor school naar de fitnesszaal van de Academi of Sport. Ik mag daar ook binnen, dus maak ik er maar gebruik van ook. Er wordt hier echt anders gewerkt, veel speciefieker dan bij ons. Wij gaan naar de fitness en doen wat iedereen doet. Zij denken bij alles wat ze doen aan hockey. Alle oefeningen (behalve buik-en rugspieroefeningen) zijn op hockey gericht.
We hadden afspraak met de mannen die GPS Sports gelanceerd hebben, een gps-systeem voor sporters. Zij zijn momenteel erg aan het uitbreiden en willen hun website en hun folders in zoveel mogelijk talen vertalen. Anthony kent die mannen en had hen gezegd dat ik een taal of 4 spreek, dus zij waren geinteresseerd in 1 of andere vorm van samenwerken met mij. Als alles goed is mag ik dus voor hun de website en folders vertalen. Leuk!
Op dinsdag krijgt de ploeg altijd een sms met de lijst van 16 speelsters (van de 22) die voor de 2 wedstrijden zullen mogen aantreden.
Ik had er niet op gerekend bij die groep te horen, omdat ik hier tenslotte nog maar een week ben en omdat ik ook nog totaal niet geaklimatiseerd ben. Nu ja, mijn naam stond dus op de lijst. Ik ben blij, maar ook heel bang dat ik niet met de warmte zal omkunnen. Iedereen heeft me al gezegd dat ik me daar geen zorgen over moet maken, want dat ze ijsvestjes hebben die je meteen afkoelen... Dat wil ik wel eens zien.
In de namiddag had ik nadat we samen mijn trainingsschema (3 hockeytrainingen, 3 x fitness en 2 individuele trainingen) hadden opgemaakt, training met Anthony, om 3 uur, midden in de dag, lekker warm aan 't strand, veeeel te warm op een hockeyveld.
Intensieve hockeyoefeningen en looptraining door mekaar, en ik was weg van de wereld. Na een half uur zou ik al mijn geld weggegeven hebben om in een ijsbad te mogen duiken en er niet meer uit te komen. Toen had ik nog shottraining en uitgeven van pc's. Afgezien, ik heb echt afgezien.
's Avonds heb ik sushi gemaakt voor iedereen en wilde ik daarna nog mee tv-kijken, maar dat is er niet meer van gekomen, ik was gewoon te moe, de kaars was op.
Ik ben als een blok in slaap gevallen de seconde dat mijn rug de matras raakte.
We vonden het een super idee om samen naar Schiphol te treinen; geen gerij, geen stress met files in Nederland. Gezellig met z'n twee sporen naar de luchthaven. Hoe moeilijk kan zoiets zijn? In Berchem zaten we net klaar om te vertrekken toen het bericht kwam dat de trrein een 10-tal minuten vertraging had door een "personeelsongeluk" in het stqtion van Essen. Damn, dat was geen bijzonder goed begin van de reis... Maar dat zou dan wel vlotter gaan eens Essen voorbij. Maar eens Essen voorbij werd het alleen nog maar erger. De trein kwam echt maar stapvoets vooruit en we zagen de tijd spijtig genoeg ongelooflijk Thalys-snel voorbij vliegen. Ik werd natuurlijk al wat zenuwachtig, want het zou niet de eerst keer zijn dat ik een vlucht op Schiphol gemist had door ee vertraging met de trein. Hier had ik al een trauma van, een tweede en ik zou in de toekomst echt serieus twee keer nadenken als ik nog eens vanuit Schiphol zou kunnen vertrekken.Met de trein zou je er al sijn? Ammehoela
Toen we met een uur (!) vertraging aankwamen op de luchthaven liep ik als een kieken zonder kop langs de incheckbalies in de hoop die van Korean Airlines nog open te vinden en in de hoop dat ze me nog zouden laten inchecken. Allemaal zorgen om niks. Ik werd ingecheckt. Geen vragen, geen veelzeggende blik op de klok, gewoon goeie, vriendelijke service en mijn dag begon er dan toch beter uit te zien. Sean dacht dattie ergens een KFC (bweurk!) had gezien en zou van de gelegenheid gebruik maken om nog eens ongezond te snacken voordat hij zijn gezonde periode zou ingaan (:geen kip-mitrailette, geen bier en geen koffie - yeah right!) We hebben dan samen 'gezellig' van ons luchthavenlunchke genoten en moesten dan snel snel naar de pascontrole. <afscheid> Een beetje tijd om snel wat rond te kijken bij Tax Free (da's echt OVERAL hetzelfde) en dan het vliegtuig op. Ik was samen met een ander blondje de enige Westerse. Dat was echt effe raar, iedereen bekeek ons. Op het vliegtuig viel het me meteen op hoe netjes de hostessen erbij liepen. Ze dragen bij Korean Airlines een heel mooi wit en lichtgroen uniformpje en dragen allemaal dezelfde haarspeld in hun lang opgestoken gitzwarte haar. Mooi om te zien. Blijkbaar is het Koreaans een taal die vrij melodieus is en waarbij vooral op het einde van een zin gezongen wordt. Daar is op zich niks mis mee ware het niet dat ze dat zonder verpinken doortrekken in hun overigens heel nette Engels. Ik had er in het begin zel wat moeite mee, moet ik zeggen. Ik had me voorgenomen niet te traditioneel te keizen voor het continentale eten, maar voor wat ze me ook maar als alternatief aanboden. Bij het avondeten kreeg ik een soort van gestoomde rijst met gemengde groenten en sesamolie en hete chilipasta, naar smaak toe te voegen. Smaakte wel wat Asiatisch, maar 't was niks waarbij ik me over de keuze beklaagde. Bij het ontbijt ging ik dus weer voor het traditionele Koreaanse ontbijt. Ik kreeg een soort van rijstporridge met groene thee (warm). Het ding smaakte spijtig genoeg redelijk zout en er zaten bovendien hele kleine stukjes zeewier in. Nu vind ik dat op zich geen probleem (hallo sushi!!), maar als ontbijt ben ik zo'n zware kost niet gewend. Na een hap of wat had ik het dus al gehad (maar ik heb het echt zel geprogbeerd, hoor). Er lagen nog stukjes mango in een bakje! Aha! Mango, daar mag je me nu voor uit mijn bed halen, zie. Maar niet in Korea. Die mango was ook zout en was bovendien nog eens ingesmeerd met sesamolie!! Ik werd er bijna misselijk van. 's Morgens op een nuchtere maag... Alstublieft! Ik heb me dan maar (op hoop van zegen) op het bakje ananas en sinaas gegooid en dat was gelukkig wel te eten. De smaak van het zoute ontbijt heb ik dan maar weggespoeld met een bakje super lekkere koffie. Slapen is er niet echt van gekomen, want alle rijen van vier zetels waren echt razend snel ingenomen door Koreanen. Ik heb me dan maar op m'n eigen 2 zetels zo goed en zo kwaad het kon opgevouwen en nu en dan mijn ogen dichtgeknepen. Geen erg comfortabele vlucht. Bijna niks geslapen en praktisch niet ontbeten. En ik ben al zo'n fantastisch ochtendmens... Hier op de luchthaven van Seoul; same old, same old. De ene Tax Free shop naast de andere, enrom veel ongelooflijk dure merkwinkels en geen enkel coffeeshopke! Je kunt hier echt alles krijgen, van 300 verschillende chocoladesoorten over alles grote merken tot sushi en verse vruhtensapjes, maar koffie... Ik ben geen addict, maar toch: mijn wereld voor een koffie Ik ga nog eens op zoek...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben Elke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frida / Pommes.
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (Belgie) en mijn beroep is hmm.
Ik ben geboren op 04/08/1976 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hockey, fitnessen, lezen, tv-kijken, praten, Sean entertainen, met mijn katjes spelen, met ons super schattig Vicje spel.
Victoria-games
Eerste match van het AHL-seizoen
Dag 1 (woensdag)
