Druk op onderstaande knop om mij een e-mailtje te sturen.
Elke in het land van Ozz
Ozz
22-02-2007
Donderdag 22 februari: Pers
Pers-dag
Vanmorgen moest ik alweer vroeg op appel zijn in de fitnesszaal. Gelukkig kon ik vandaag een lift krijgen van mijn allerliefste Australische zusje, dat gisteren trouwens met verve haar rijbewijs gehaald heeft. Je weet hoe dat gaat; in het begin is dat allemaal fun & games en wil je voortdurend die auto in om iedereen constant van hot naar her te brengen... Ik ben eens benieuwd hoe lang ze dit gaat volhouden. Dit weekend onderneem ik zelf trouwens ook een poging om achter het stuur te kruipen in een Aussie auto. Ik ben eens benieuwd.
Anthony had me gisteren gezegd dat ik mijn 'walking outfit' moest meebrengen (wij moeten allemaal een uniform dragen buiten de wedstrijden: witte polo -te groot, maar met SPF 20!- en zwarte knieshort, loopschoenen -> niet meteen mijn favoriete outfit, maar je valt er niet te erg mee op tussen al die super sportieve freaks hier...). Er zou na de training in de fitness een 'kleine' persvoorstelling zijn met 'een soort van kleine' clinic met 'wat' kinderen van de school in de buurt. Bleek echter een heuse persvoorstelling van nieuwe spelers te zijn. Met fotografen, reporters EN tv-ploegen (!!!)
Na een korte introductie aan de andere nieuwe spelers (de mannen had ik nog niet gezien) ging het voor mij direct naar een tv-interview. Gelukkig heb ik wel wat ervaring met praten voor een groep, dus ik kneep ze niet volledig toen ze de microfoon onder m'n neus schoven en mij allerlei vragen begonnen te stellen. "Hoe lang ben je hier al? Wat vind je er tot nu toe van? Waarom ben je naar hier gekomen? Hoe ben je hier eigenlijk terecht gekomen? Wat verwacht je van het weekend?"
Allemaal heel erg vriendelijke mensen. Dan ging het verder met een clinic. Ik mocht gelukkig iets doen met tacling. De andere groep had goalshooting, stel je voor dat ik daarin was verzeild geraakt...dat zou pas gieren geweest zijn.
Wij werden vanuit iedere hoek gefilmd door twee cameraploegen, en dan moest dat nog natuurlijk overkomen. Ik was toch wel een beetje beschaamd dat ik dingen moest zeggen in mijn 'schattig' Euro-Australisch. Ik heb dan maar geprobeerd het luidop coachen aan de twee jongens van de Lakers (onze mannenploeg) over te laten (niet van mijn gewoonten...) en zelf hier en daar wat individuele coaching te doen.
Dan weer een interview voor de Canberra Times en dan direct naar een interview met WIN TV. Dat was allemaal echt wel best grappig. Precies of ik had iets interessants te vertellen, haha! Hilarisch.
Na ons gezellig clinicje kregen wij koffie en een muffin (yam). Daar heb ik nog even zitten babbelen met mijn ploeggenootje en super leuk mens Peta Gallagher. Ik heb me laten vertellen dat zij waarschijnlijk 1 van de grootste Australische hockeysterren van het ogenblik is. En met grote waarschijnlijkheid 1 van de beste aanvallers in de wereld... Maar van sterrenstatus is hier echt totaal geen sprake. Trouwens met geen van de 3 Hockeyroos in mijn team. Nicole Arrold ('Nick'), die een week of 9 geleden een heupoperatie ondergaan heeft, spreekt iedereen aan met "Mate". Als je met haar in hetzelfde team speelt, dan vraagt zij de bal "yeah, mate" of "here, mate". Strange
Van wat ik hier al heb kunnen opvangen zijn de wedstrijden hier echt professioneel. Wij krijgen ieder 2 vrijkaarten voor de wedstrijden. Dat betekent dus logischerwijze dat mensen gaan moeten betalen om naar een dameswedstrijd te komen kijken... Voor iedere wedstrijd is er ook een line up met afroepen van je naam. Ik ben eens benieuwd hoe die van mij eruit gaat komen.
Ik ben Elke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frida / Pommes.
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (Belgie) en mijn beroep is hmm.
Ik ben geboren op 04/08/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hockey, fitnessen, lezen, tv-kijken, praten, Sean entertainen, met mijn katjes spelen, met ons super schattig Vicje spel.
