Druk op onderstaande knop om mij een e-mailtje te sturen.
Elke in het land van Ozz
Ozz
25-02-2007
Vrijdag 23-02
Vrijdag - Dag voor de eerste match
De dag voor de eerste match hadden we voor een keer niet 's morgens om 7 uur training, maar 's avonds om 18.00 uur training. De (logische) reden daarvoor was dat we na de training gezellig met z'n allen zouden gaan eten om het AHL (Australian Hockey League)-seizoen goed in te luiden. Fair enough. De training draaide vooral om stilstaande fases, de press die we zouden gebruiken (kwestie van iedereen op dezelfde golflengte te hebben...) en pc's natuurlijk. Voor een keer een training waarbij we niet al te veel moesten lopen... Tijdens de training goot het pijpestelen, maar dat was eigenlijk nog niet zo erg, aangezien het nog best warm was om 6 uur 's avonds. We hebben dus met andere woorden een uur in de regen gestaan. En niemand die daar ook nog maar een klein beetje over geklaagd heeft.
Na de training snel de douche in en naar 't restaurant, waar we gelukkig vorige week al alles besteld hadden. Lekker gegeten en natuurlijk heel grappig getetterd. Nicole 'Nick' Arrold is een super grappig mens dat altijd lachte met mijn accent. Tot ik een keer in het Nederlands tegen haar begon en ze er natuurlijk geen bal van verstond. Natuurlijk heb ik geen scheldwoorden gebruikt ofzo, maar ze moest toch wel effe slikken. Toen we dan in het restaurant zaten te wachten op ons eten, moest ik haar natuurlijk in 'alle' talen die ik kon leren schelden. Toen heb ik wel effe gelachen. Die Aussies zijn ZO grappig wanneer ze proberen om het even welke andere taal uit te spreken... Ik lag plat van 't lachen.
Er zitten echt interessante mensen in mijn ploeg. We hebben een marinier, een dokter, een voedings- en bewegingsdeskundige, een landbouwdeskundige, veel leerkrachten L.O., een anorexiapatiente, studentes...Het is heel interessant om te horen hoe het schoolsysteem hier in mekaar zit. Ten eerste is er de grote opdeling van Public Schools (openbare scholen, zoals wij die gewoon zijn) en Private Schools (PEPERduur, streng).
Je hebt pre-school (iets wat te vergelijken is met onze kleuterschool - betalend), Primary school (lagere school natuurlijk), High School (year 7 - 10 - bij ons eerste t.e.m. vierde jaar middelbaaar) en dan College (twee laatste jaren middelbaar). De resultaten die je op het einde van dat College haalt zijn bepalend voor wat je nadien kunt gaan doen. Als je naar Unief wil, dan moeten je punten echt goed zijn (tenminste B - ofte grote onderscheiding), anders kun je het wel schudden. Je kunt als je dat niet haalt eventueel via omwegen nog naar de Unief, maar het wordt dan niet alleen moeilijker, maar ook langer... En eens je dan bewezen hebt het waardig te zijn, dan betaal je je blauw. Gelukkig kun je geld lenen bij de overheid, wat bijna iedereen doet. Het enige nadeel is dat de overheid dan nadat je afgestudeerd bent iedere maand een deel van de geleende som direct van je loon afhoudt. Je bent dan meestal een jaar of 5 aan het werk voor je de schuld helemaal afbetaald hebt.
Dat soort gesprekken hebben we dan op restaurant...
Op zaterdag was ik al vroeg wakker, want ik had niet goed kunnen slapen. Voor de eerste keer was ik nerveus voor de wedstrijd. Ik was niet zozeer bezorgd om de wedstrijd op zich, maar om de temperatuur... De weersvoorspellingen hadden zo'n 30 graden voorspeld met kans op onweer in de late namiddag. Wij speelden om 3 uur, niet meteen late namiddag. Wij Belgen zijn het over 't algemeen niet gewoon in super hete temperaturen (boven laat ons zeggen 28 graden) te spelen. Ik moet zeggen dat ik goed tegen de zon kan, zolang het om zonnebaden gaat en niet om effectief bewegen...
We hadden 2 uur voor de wedstrijd afspraak in de coachruimte. Er waren sandwiches, fruit, drinken, een fantastische ventilator en entertainment van de grapjasjes (Nick en Desie) van de ploeg. We hadden tijd om wat te kletsen, te eten, sticks in orde te brengen, posters te handtekenen, onderling te praten over posities en stilstaande fases enz...
Wij hadden op vrijdag na de training allemaal een boekje meegekregen over het weekend. Daarin zat de opstelling van de eerste wedstrijd, opstellingen van verdedigende en aanvallende pc's, press, persoonlijke prestatiefiches (met doelen en resultaten, gewicht voor de match en na de match...), een lijst van de namen van de tegenstrevers ( met daarin naar mijn mening vreselijk veel speelsters van de nationale ploeg...).
De breefing bestond uit een powerpoint voorstelling met alles wat er in ons boekje stond en een aantal clips uit wedstrijden van vorig jaar. Er werden problemen voorgeledgd die wij dan mochten oplossen, alles wat we op vrijdag hadden gedaan werd overlopen en dan werd er gezegd:"Just play hockey and have fun!"
Na de breefing weer wat tijd om te kletsen en om onze bodysuits aan te trekken. Wij dragen dus een bodysuit (badpak met pijpjes) met een rokje over. Bij mij heeft dat wel effen geduurd, want er zit geen rits in dat spul en het is ook een redelijk aanpassend ding. Je kunt maar beter in vorm zijn, want je ziet er echt alles in... Ik was er in het begin niet gerust in en dacht dat dat vreselijk warm zou zijn, maar mijn bodysuit was de enige plek waar ik het niet vreselijk warm had... En 't is echt best wel comfortabel.
We verhuisden ondertussen naar de kleedkamer (waar ons ijsbad al stond koud te lopen) en kregen daar nog wat tijd om ons nog eens in te smeren met zonnecreme, ons haar te doen, naar 't toilet te gaan, onze GPS aan te doen... En dan nog een finale breefing met vier algemene punten: Concentrate, do the simple things, be ruthless, just play hockey.
Okay, ik was er wel klaar voor. Toch kneep ik 'm nog wel wat. 't Was zo warm buiten... En ja, hoor eens buiten: Heet, heet, heet. Bon, soit, je moet je daar proberen over te zetten. Dat is niet zo makkelijk gedaan als gezegd. Tijdens het inslaan kwam Anthony nog even langs en zei dat me geen zorgen moest maken en dat ik er altijd wel effe af kon om af te koelen en dat hij me er dan wel weer zou opzetten als het me weer beter ging. Okay, nu was ik er wel klaar voor.
Voor het begin van iedere match worden alle namen (met persoonlijke sponsor) afgeroepen. Elke is echt en ongewone naam hier en wordt dus steevast verkeerd uitgesproken of verkeerd gespeld. Ik was dus "number 20: Elky Mertens, thanks to Cantec (mijn sponsor)" Grrr, vreselijk.
Bij het begin van de wedstrijd ben ik er maar meteen flink ingevlogen, met als direct gevolg: Zweten, hijgen, puffen. Ik dacht dat mijn hoofd en mijn voeten gingen verbranden. Maar ik wilde niet al na de tweede minuut naar de dugg out, dus heb ik het nog maar een minuut of 20 uitgehouden. Toen ik in de dugg out kwam heb ik me dan maar meteen bedekt met ijs. Zaaaalig...Uitslag na de eerste helft: 3-2 (als ik me niet vergis)
In de tweede helft ging het iets beter, 't was toen al wat bewolkter, dus het was net iets minder heet. Ook de laatste 15 minuten van de tweede helft mocht ik uitpuffen op de bank (thank God). Eindstand: 4-4
Blijkt dat er in de AHL altijd een winnaar moet zijn na een wedstrijd, dus moest er verder beslist worden in 'overtime'. Okay, geen probleem.
Alleen... in de eerste periode overtime moesten wij met 9 (!!) het veld op! Negen tegen negen! Shit, dat had ik echt nog nooit meegemaakt. Dat vond ik echt freaky.
Eindstand na de eerste verlenging: 4-4.
Dan maar naar de tweede verlenging. Ik dacht dat er een paar speelsters gewisseld werden, maar er kwam helemaal geen vervanging op 't veld! Wij stonden daar met zes tegen zes!!!!!!!!!!!!!! Zes tegen zes!!!!! Op een heel veld! Ik dacht dat ik eraan ging... Dit kan toch ni waar zijn? Twee vooraan, twee in 't midden en twee achteraan. MANNEKES! Daar heb ik afgezien! Ik zat compleet kapot, erdoor, de kous was af, niks reserve meer. Maar je moet door, je moet gewoon doorgaan, want je bent maar met ZES... je hebt geen keuze. Ogen toe en doorgaan. En iedereen deed 't. Tot we er bijna bij neervielen. (zalig) Ik heb gespeeld zoals ik nog nooit gespeeld heb: knalhard, gedurfd (mee in de aanval) en vol, boordevol vertrouwen! Die meisjes gaven mij vleuges, ik kon echt alles aan.
Eindstand na de tweede verlenging: 4-4
Over naar de strokes. Eindstand na de eerste reeks: 7-7
Sudden Death. Eindstand: 8-9.
Eerste wedstrijd verloren. Maar iedere ploeg krijgt na de gelijke stand toch een punt, de winnar krijgt er dan uiteindelijk toch nog 2 bij.
Wij konden toch nog met opgeheven hoofd van het terrein komen.
Na onze wedstrijd was het de beurt aan de heren, die speelden tegen de Queensland Blades, de ploeg waar Sean altijd voor gespeeld heeft, met andere klassespeleres als Troy Elder, Dean Butler, Nathtn Eglington, Stephen Lambert en... Darran Bisley! Toen ik voorbij die mannen hun dugg out liep, kwam er een gast met redelijk lange krullen en een baard op mij af en zei:"Hey Elks!" Ik schrok me rot, want op 't eerste zicht herkende ik die gast helemaal niet, maar toen ik hem beter bekeek was het den Bis! Waaaaaah, ik liet natuurlijk van 't verschieten al mijn gerief vallen. Natuurlijk wist ik ook dan den Bis in Autralie was (hallo), maar hij zou niet meedoen met de Blades en hij was zo veranderd! Jezus, kei leuk! Hij wist ook niet dat ik in Aussie was en zag op 't veld zo'n rare naam'Mertens', ook geen alledaagse Australische naam. Toen ik me dan omdraaide, viel hij eerst bijna op zijn gat. 'Elks is hier!!'
Kortom: 't was een leuk weerzien en we hebben effe gekletst in het Nederlands (alle Aussies die ooit in Nederland hadden gespeeld stikjaloers dat den Bis dat kan...) en dan moesten wij naar ons ijsbadje en zij naar hun opwarming.
Ons ijsbad ziet eruit als een opblaasbaar zitbad, verbonden aan een bak waarin ijsblokje zitten. Het water citculeert voortdurend door die ijsbak en stroomt super super koud terug het bad in. Iedereen moet 3 x 1 minuut in het bad en dan onder de hete douche. De eerste keer is dat echt serieus op je tanden bijten en dan wordt er al wel eens gegild, maar keer 2 en vooral keer 3 zijn echt goed te doen. Ik vind dat echt super verfrissend.
Dan nog effe de tweede helft van de wedstrijd tegen Queensland gekeken met Brett en Laura en dan rustig naar huis voor een gezellig avondje girly tv-programma's met Susan.
Ik ben Elke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frida / Pommes.
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (Belgie) en mijn beroep is hmm.
Ik ben geboren op 04/08/1976 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hockey, fitnessen, lezen, tv-kijken, praten, Sean entertainen, met mijn katjes spelen, met ons super schattig Vicje spel.
Eerste match van het AHL-seizoen
