Druk op onderstaande knop om mij een e-mailtje te sturen.
Elke in het land van Ozz
Ozz
27-03-2007
Wollongong-Zondag
Zondagitis is een kwaal waar we tot nu toe nog niet vanaf geraakt zijn. Ondanks een goede voorbereiding, grondige breefings (de speelsters doen hun eigen breefing, Anthony geeft ons videomateriaal, laat ons even met rust en vraagt ons dan zelf een breefing op poten te zetten), een goeie opwarming en lekkere temperaturen, zijn wij op zondag steevast minder dan op zaterdag. Zo ook deze keer. De bal was nog niet op de linkerkant geweest of er stonden al twee goals naast NSW, nul naast Strikers... Een kwartier later waren het er drie...
Hmm, met een 3-0-achterstand de pauze in. Toch heerste er geen panieksfeer, niemand was teneergeslagen, niemand was bang dat we het niet meer zouden halen. Iedreen was pissed dat we het hadden laten gebeuren. Strijdlustig als we zijn trokken we weer het veld op en begonnen aan een geweldige remonte. Al snel stond het 3-2. De tegenstrevers konden nog een goaltje meepikken, maar voor het merendeel van de tweede helft was het in hun helft te doen. Ook nu weer wat problemen met scoren, maar we bleven gaan en 5 minuten voor het eind van de match konden we de aansluitingstreffer scoren. Het stond dan toch eindelijk 3-4. We konden er zelfs in de laatste seconde nog een pc uitpersen, maar het lot was ons ongunstig gezind, we konden de bal er niet inleggen. Als de wedstrijd nog 5 minuutjes langer geduurd had, dan hadden we waarschijnlijk nog verlengingen uit de brand kunnen slepen, ondanks een vreselijke eerste helft.
Iedereen was teleurgesteld en boos, maar we konden er niks meer aan doen. We waren voor de 6 punten gekomen, en gingen met maar 3 punten naar huis. Echt tegenslag...
Op de terugweg was de sfeer in de bus dus eerst wel wat om te snijden. De strikers waren allemaal nog wat slecht gezind om de onnozele nederlaag, en de Lakers wisten niet goed of zij hun overwinning mochten vieren. Toen we stopten bij een drankenwinkel en er massaal veel bier op de bus gesleurd werd, begon het er plots weer wat beter uit te zien. De Lakers gingen en masse aan de fles, zij hadden immers iets te vieren, en de Strikers deden mee. Deels om hun verdriet wat te verdrinken, deels om de sfeer er terug wat in te brengen. Ik ben ab-so-luut geen bierliefhebber (slechte Belg), maar ik haalde eens diep adem, kneep mijn neus dicht en kon er toch ook een pintje inkrijgen (bah). Een van de redenen waarom ik niet graag bier drink (ook niet met limonade of grenadine) is omdat ik er zo bijzonder vaak van naar het toilet moet. Misschien zit dat allemaal in mijn hoofd, maar als ik 1 pintje drink, moet ik om het half uur naar het toilet. Ook nu geen uitzondering. Aangezien het toilet achteraan in de bus was, moest ik telkens voorbij de heren, en het viel me op dat ze ook iedere keer wat luidruchtiger waren. Bij de tweede keer zei er warempel iemand iets tegen mij! In het Nederlands dan nog wel. Bleek het om nog een Aussie te gaan die ergens in Nederland gespeeld had! Die gast deed zoveel moeite om iets te zeggen tegen mij, maar was spijtig genoeg al in een erg vergevorderde staat van dronkenschap, hij kon er geen deftig woord meer uitkrijgen. Zie je, da's nu eens typisch Aussie. Vriendelijk, maar toch redelijk afstandelijk in nuchtere toestand, en eens ze twee biertjes op hebben heeeel vriendelijk. En van die afstandelijkheid is dan ook totaal niks meer te merken... Haha, die Aussies toch!
Toen we weer bij het hockeycenter waren, werd er beslist dat we nog op cafe gingen. Daar was ik wel voor te vinden, Dat kon nog wel eens een grappig avondje worden, en -wie weet- misschien zou ik dan toch eens een conversatie kunnen hebben met een (weliswaar zatte) Laker.
Ik kon met Nick, Ursh en Dessy mee naar huis, om ons te gaan omkleden, want wij hadden allemaal nog ons Strikers-uniform aan, nu niet meteen een outfit waarin je op cafe gaat... We haalden een borstel door ons haar, trokken een jeans en t-shirt aan en gingen op cafe. Toen we er aankwamen, waren er nog 2 strikers (de rest was al na een half uurtje naar huis) en de Lakers die daar waren, waren -op een zeldzame uitzondering na- allemaal al goed beschonken. Ze waren niet meer te houden, en maar praten, en maar praten. Alsof ze me al jaren kennen... Tsss, best wel grappig.
Ik had me voorgenomen niet te snel en niet teveel te drinken, ik wilde niet na een uur al zat zijn. Ik ben namelijk een ongelooflijk slechte drinker. Probleem is dat ik niet genoeg train om een deftige drinker te zijn. Ook daarvoor moet je serieus trainen... Ik drink wel eens graag een glaasje wijn, maar aangezien ik mijn jaren als wilde studente (yeah right) al een tijdje achter me heb en er het nut niet van inzie regelmatig veel en snel alcohol te drinken, ben ik ook met een volle maag (het notoire 'fondke') snel zat. Ik wilde niet om 10.00 uur al zat zijn, dus ik begon met een Tonic. Ik werd meteen zwaar uitgelachen door de mannen en door de vrouwen onder druk gezet om 1 of ander shotje ad fundum te drinken. Aangezien ik redelijk imuun ben voor groepsdruk liet ik dat aan me voorbijgaan. Voor mij geen shotjes, en geen pintjes. Ik zou dan later wel iets drinken. Ze hadden al snel door dat ik daar niet van af te brengen was en in 1-2-3 was het shotje en het pintje door 1 van mijn ploeggenootjes liefdevol 'gebinged'. Dat blijkt hier wel iets hardnekkigs te zijn, binge drinking. De dames kwamen bijvoorbeeld in de pub binnen en voor ik de helft van mijn tonic op had, hadden zij al ieder 3 pintjes op. Daar kunnen zelfs mijn Duitse ploeggenootjes een puntje aan zuigen...
Blijkbaar zat die pub vol met Rugby-, Football- en AFL-spelers. Allemaal grote en wel zeer stevige mannen. Sommigen hadden het wat hoog in hun bol (zoals dat gaat met sportsterren...), maar aangezien ik toch NIEMAND ken, liet ik me daar niet door afleiden. Ook toen ik lastiggevallen werd door some footballster, wist ik van toeten of blazen. Blijkbaar had die gast niet door dat ik geen Aussie ben en ik hem dus niet kende, toen hij indruk probeerde te maken door me te zeggen dat hij een 'Tiger' was. Ik was niet onder de indruk en niet in the mood, dus liet ik hem koudweg staan. Hij was er niet mee gediend, maar de hockeyers stonden er massaal smakelijk om te lachen. "Die Elke toch..."
Toen het in the Old Bar Nun wat op z'n einde liep, ging ik met Ursula en een paar Lakers mee naar Mooseheads, een bar in het centrum van de stad. Ook daar werd er stevig de pas in gehouden qua bingen; ik kon met moeite 1 drankje op, terwijl zij er in die tijd minstens 3 konden doorjagen. Het ging toen niet meer om pintjes, ze waren intussen aan het zwaardere werk begonnen; cola met rum of Jaegermeister met Red Bull... Geen wonder dat iedereen in no time volledig bezopen was. Ik was maar lichtje in de wind en vond het echt prettig iedereen in het oog te houden en te staan lachen om hun ongelooflijk belachelijk, maar erg grappig gedrag. Ik zou dat allemaal niet eens gemerkt hebben als ik meegezopen had. Eindelijk kwamen de Aussies in de mood om te dansen, al kon je niet echt meer van dansen spreken, Ik zou het eerder zwalpen genoemd hebben. Toen Seyi onderuit ging op een natte vloer (net gemopt nadat iemand een glas had laten vallen) terwijl hij met mij probeerde te rocken, werd hij gewoonweg buiten gezet! Ik probeerde vriendelijk te achterhalen waarom hij buiten gezet werd en opperde dat de vloer nat was, maar de buitenwipper was (toen nog) redelijk onvermurwbaar:"Hij had sowieso genoeg gedronken...". Ik voelde mij een beetje verantwoordelijk en vond het nogal zielig voor hem, dat hij daarom buiten gezet werd en ging mee naar buiten. Ik ging effe zitten met hem en we praatten wat over koetjes en kalfjes, over de Lakers en over zijn tijd in Belgie. Toen ik dacht dat hij er wat door kwam, vond ik het wel tijd om te proberen terug binnen te geraken. Ik lachte heel vriendelijk naar de buitenwipper en vroeg nog vriendelijker of mijn vriend mee terug binnen mocht en hij zei "ja". Oef, dat was een makkie.
Een half uur later hield hij het zelf voor bekeken en nam hij een taxi naar huis. Te zat...
Ursula en ik bleven nog wat dansen en we amuseerden ons kostelijk met de zatte Lakers, echt komische talenten, vreselijke dansers, maar ongelooflijk grappig zijn die mannen. Om 5.00 uur kwam Ursh me zeggen dat ze toch ongelooflijk zat was en dat ze stilaan naar huis wilde, dus belde ik een taxi en we reden naar huis. Dat was echt nog eens een gezellig avondje. En ik was blij dat ik WEL was meegegaan, maar dat ik NIET had gezopen.
Dat moeten we zeker nog eens overdoen.
Ik werd wakker met het gebabbel en gelach van mijn twee kamergenootjes op de achtergrond. Zij zaten blijkbaar om 7.30 uur al op ons terrasje te genieten van de zon, en blijkbaar ook te babbelen met een man (!). Nieuwsgierig als ik ben wilde ik snel opstaan en gaan kijken met wie ze dan wel aan het babbelen waren, maar ik besefte dat dat geen goed idee was. Ik was namelijk zo stijf als een hak, het leek alsof ik tegen een lange plank geplakt zat, ik kon dus met andere woorden niet echt vlotjes bewegen. Oh nee! Ik begin toch niet oud te worden, zeker? Al snel kwam ik tot het besluit dat het niet zozeer aan mijn eigen leeftijd, dan wel aan mijn bed en aan dat verschrikkelijk dikke hoofdkussen lag. Oef, gelukkig. Ik had blijkbaar in een wel heel vreemde houding geslapen. Na een tijdje voorzichtig bewegen en wat stretchen kon ik vlot mijn bed uit om te gaan kijken met wie Critsel en Meaghan aan het praten waren. Bleek het Grant, de bewegingsdeskundige, te zijn. Hij is een kleine, vrij magere rosse krollebol, een paar jaar ouder dan ik (grof geschat een 30 dus, ;->), die nooit om een gevatte repliek verlegen zit. Echt een toffe vent. Hij is de man die de GPS-systemen beheert en ons de hartslagmeters geeft voor iedere match. Hij was dus om 8.00 uur 's morgens al de snedige grapjas die hij is. Hm, dit kon ik best wel spijzen.
Net zoals iedere morgen bij een dubbel weekend of op toernooien, gingen we gezellig met z'n allen (ook de staff!) een wandelingetje maken naar de dichtsbijzijnde 'oval' (sportveld, meestal voor football, rugby en cricket), om er dan wat te stretchen. Op de terugweg gingen Dessy, Sally, Nick, Ursula, Kyralee en ik een duikje nemen. Hm, het water leek me net iets minder koud dan de avond ervoor. Toch ben ik meestal niet de persoon die het water insprint en er meteen induikt. Ik ben nogal overtuigd van het weldoende effect van een langzame gewenning van het lichaam aan het grote temperatuurverschil tussen water en lichaam... Soms net iets trager dan anders. Ook nu week ik niet af van mijn overtuiging (call me crazy...), dus stond ik eerst wat pootje te baden, voor ik tot m'n heupen in het water stond, mijn armen en schouders nat maakte en.. ontdekte dat iedereen er al lang in was, en mij vierkant stond uit te lachen. 'Oh, nee, zie die Belg, die kent dat niet, he, de zee..." En ze kwamen allemaal 'helpen'. Toen ik dus helemaal nat was en het zoute water enorm prikte in mijn ogen, begonnen ze aan hun zo-doe-je-dat-in-de-ECHTE-zee-lessen. "Je mag niet weglopen wanneer een golf net breekt daar waar je staat, je kunt er beter induiken, anders ga je tegen de boden, je wordt gewoon neergesmakt door de golven." Hmm, dat had ik in een niet zo ver verleden al eens mogen ondervinden... "En als je een golf ziet aankomen en je denkt "Ja, dit is een goeie", dan begin je als een gek te zwemmen -crawl-, je houdt je zo stijf als een plank en je laat je dan meevoeren door de golf, tot ze breekt" Okay, hoe moeilijk kan zoiets zijn? Niet moeilijk dus, want ik had het meteen door. Hey! Dit was echt wel plezant! Alleen zo spijtig dat dat zoute water zo verschrikkelijk prikt in je ogen... Als het aan mij had gelegen, had ik een zwembrilletje gedragen, maar mijn pro-ploeggenootjes hadden dat zeker niet toegelaten! Ze deden het nu al bijna in hun broek telkens ik weer bovenkwam uit 1 of andere golf en dan mijn uiterste best moest doen om niet direct door de volgende meegesleurd te worden. Als ze er maar om konden lachen, ik had er zelf ook plezier in. We bleven tot iedereen het koud had en besloten dan nog wat op het strand te gaan wandelen. We hadden toch alle tijd, onze wedstrijd was pas om 17.00 uur, tijd genoeg voor wat ontspanning dus. Zolang we maar niet te lang in de zon bleven, anders zouden we tegen de tijd dat we eindelijk het veld op mochten natuurlijk niet veel meer waard zijn.
Tijd genoeg dus voor een uitgebreid ontbijt op ons terrasje. Wij gingen naar het lokale winkeltje om melk en een krant en deelden de krant met onze buren. Gezellig een terrasje doen, babbelen, stretchen en de krant (voor)lezen. Toen we de omgeving aan het bewonderen waren, merkten we dat het in de bergen op een kilometer of wat toch wat mistig aan het worden was. Toen de 'mist' zich verplaatste kregen we door dat het niet zozeer om mist, dan wel om regen ging. Om veel regen. Eerst waren we blij dat wij in de zon zaten, maar al snel was onze vreugde bekoeld en zagen we dat de regen zich eerder in onze richting verplaatste. We begonnen dan maar te wedden hoe lang het nog zou duren voor de regen ons bereikt had (als je dan toch niks te doen hebt...). De inzet? Een kopje thee of Milo, wanneer je maar wou. Nu ben ik niet zo goed in die dingen. Bij ons komt regen toch niet zo plots opzetten als hier, dus ik gooide het op 10 minuten. Ik had er echt geen idee van... De tijden varieerden tussen 2 minuten en 'totaal niet'. Toen het na 5 minuten nog niet regende (man, man, wij zaten daar gewoon te wachten tot het zou beginnen regenen! Crazy Aussies!) ging het nog tussen mij en Sally, die gezegd had dat het niet zou gaan regenen. Ik zou dus winnen als het nog zou beginnen regenen, en Sally kon het alleen in haar dromen nog van me halen, want het was alleen nog maar een kwestie van tijd. Dat kon de leek in mij zelfs aan z'n water voelen... Na 7'34" begon het heel plots heel hard te regenen. YES! Die Milo was binnen! En wij trokken ook massal naar binnen.
Het ging niet om een buitje, maar om een ware 'depressie'.
Tja, wij hadden toch enkel nog afspraken bij de kine en een breefing of 3, dus het kon ons niet echt deren dat het zo hard regende. En ik was echt blij, want je kon voelen dat het begon af te koelen. Dat kon ik echt wel gebruiken. Eindelijk zou ik dan eens in meer 'Belgische' temperaturen kunnen spelen. Dat betekende dat ik me niet zou voelen alsof ik in een sauna aan het rondlopen was en dat ik misschien eens op niveau zou kunnen spelen. Lopen, en blijven lopen, want anders wordt het frisjes.
Toen we aan het veld aankwamen kon je echt voelen dat iedereen er echt zin in had, want iedereen praatte over bepaalde fases, over wat we zouden doen en hoe hard we die grieten eens poepje zouden laten ruiken. NSW staat er nogal bekend om erg arrogant te zijn. Dat zouden wij dan vandaag wel eens even de kop in drukken. De opwarming was geconcentreerd en hard; iedereen ging ervoor, we mepten elkaar de bal toe, moedigden elkaar aan en gingen knalhard tackles aan. Ja, dit zouden ze ons niet afnemen. En ja hoor, wij waren allemaal knal en knal hard. We gingen voor iedere bal, iedere tackle was hard, ieder duel was hard, we liepen voor elkaar en voor onszelf, we moedigden elkaar aan, en we scoorden een paar mooie goals. Er werd bij momenten echt mooie hockey gespeeld.
Ikzelf speelde tegen een enorm grote vrouw die ook bij AIS meegespeeld had toen die in Belgie tegen ons gespeeld hebben. Aha! Dat was een mooie uitdaging voor mij. Ik moest en zou bewijzen dat ik beter was dan die Aussie-reus. En ik was beter (en dat zeg ik zeker niet gemakkelijk...). Die reus was dan wel een goeie kop groter dan ik en was enorm stevig gebouwd, ze raakte geen bal als zij in mijn buurt was. Elke keer dat we samen naar een bal liepen duwde ik haar van de bal, iedere keer wanneer zij mij de bal probeerde af te pakken knalde ik hem haar voor de tenen. Ik had er zoveel plezier in! Ik, de kleine Belg, tegen de grote Aussie Goliath... Oepabakkes!
Iedereen gaf zich 100% en de goals bleven komen. In de tweede helft kwamen de NSWertjes nog wat opzetten, maar we wonnen toch overtuigend. De 3 punten waren binnen! Iedereen was super gelukkig. Eindelijk speelden we niet alleen goed hockey, maar we konden ook scoren, wat in de vorige wedstrijden niet altijd het geval geweest was.
Terug bij onze bungalows dachten we allemaal dat we aan de wisselbaden konden ontsnappen, maar dat was buiten kine Suzy en kinesioloog Grant gerekent. Zij hadden in een wip het ijsbad klaar en stonden met ijszakken klaar om de watertemperatuur op (enorm koud) peil te houden. Daar zaten we dan, met z'n tweeen in het donker in het ijsbad, terwijl het regende. Wat je allemaal moet doen om goed te recupereren...
Ik ben Elke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frida / Pommes.
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (Belgie) en mijn beroep is hmm.
Ik ben geboren op 04/08/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hockey, fitnessen, lezen, tv-kijken, praten, Sean entertainen, met mijn katjes spelen, met ons super schattig Vicje spel.
