Druk op onderstaande knop om mij een e-mailtje te sturen.
Elke in het land van Ozz
Ozz
13-03-2007
Melbourne-Vrijdag
Vrijdag
Aangezien we afgelopen weekend in Melbourne moesten spelen, vlogen we op vrijdag met z'n allen naar ginder. Ook de Lakers, onze heren vlogen mee. Ik vond het een mooie gelegenheid om de heren wat beter te leren kennen. Samen op reis, dat maakt de sfeer toch wat ontspannener, ni?
De sfeer tussen de Strikers en de Lakers is echt een rare sfeer. Er wordt ongelooflijk veel samen gereisd, we spelen altijd op dezelfde dag, dames eerst en dan de heren, we spelen voor hetzelfde Territory (ACT: Australian Capital Territory), en toch wordt er hier niet 'gemengd'. In de luchthaven werd dat al duidelijk; we moesten allemaal om 7.30 uur daar zijn, maar natuurlijk kwamen de meesten heren er pas rond 8.00 uur door. Moesten waarschijnlijk hun zak nog pakken, hun haar doen, ontbijten??? Weet ik veel. 't Was in ieder geval echt opvallend dat de dames er allemaal waren toen de eerste man erdoor kwam... tss-tss-tss. Er werd dan wel vriendelijk "Goedemorgen" gezegd, maar verder werd er niet veel gepraat met mekaar. De heren roddelden onder mekaar wat over de dames, en de dames roddelden onder mekaar wat over wat ze in de roddelboekjes konden vinden. Blijkbaar is vliegen hier het topmoment om roddelblaadjes to kopen en om ze dan samen te bespreken. Ik had mijn boek meegenomen, maar liet me voor de gelegenheid ook maar lekker meeslepen in dit gebruik... Ook in het vliegtuig zaten mannen en vrouwen apart. De enigen die wat met ons kwamen praten waren de 'oudere' heren en de coach (echt een toffe kerel, een grappige plezante man).
Na een klein uurtje vliegen zat dat er dan ook weer op. Op naar ons 'hotel' met vier gehuurde minibusjes en twee aanhangwagentjes. Die Aussies beschouwen auto's echt als gebruiks- en verbruiksvoorwerpen. Er werd niet met de busjes gereden, maar er werd gescheurd.
Enfin, toen we bij ons hotel kwamen aangescheurd, bleek het een hotel te zijn waar grote kamers verhuurd werden. Ons 'hotel' lag trouwens net naast de befaamde paardenrenbaan in Melbourne, een fan-tas-tisch complex. Wij zaten allemaal in kamers van 6. Ik dacht voor ons vertrek eerder aan een soort van sporthotel met van die slaapzalen met stapelbedden... Hmm, ik ben geen grote fan, maar als het zo is, dan is het zo. In dit hotel geen slaapzalen. We mochten (zoals dat gaat) niet kiezen bij wie we op de kamer gingen, maar de kamers werden netjes ingedeeld door Tracey, onze manager (zoals managers dat zo goed kunnen...).
Ik zat op de kamer bij Kyralee, Dezzy, Nick, Tonina en Ursula. We kwamen binnen in een grote leefruimte met open keuken, eettafel en tv-hoek, met 3 aparte slaapkamers voor 2 personen. Ik vertrok meteen naar de kamer die het verste weg lag van de deur, zette mijn zakken neer en ging dan eens 'op verkenning' door ons apartementje. Dat zag er allemaal goed uit. De keuken wat uitgerust met microgolfoven, oven, fornuis, tooster, waterkoker, vaatwasser en goed-met-melk-en-fruitsap-gevulde-koelkast. Er was tv op iedere kamer en in onze (Ursula en mijn) kamer ontdekten we nog een badkamer en een garderobe! Yes! Eerste keer dat ik een garderobe had, daar ging ik dan lekker gebruik van maken. Vreemd genoeg werd er niet gereclameerd en niet gezeurd over het feit dat Urs en ik duidelijk de beste kamer hadden. Tuurlijk viel mijn frank pas later. De oudste in de ploeg en anciens hebben altijd eerste keuze. Aangezien ik de oudste ben en Ursula de ancien is, werd er gewoonweg zonder boe of ba aanvaard dat wij de beste kamer hadden. Da's ook de eerste keer dat mijn leeftijd in een ploeg een voordeel is...Geen haar dus op mijn hoofd dat er nog maar aan dacht deze kans te laten schieten.
Wij hadden in de vroege namiddag training in het Netball (zzzzzzzzzzzz) and Hokcey Centre. Toen we daar aankwamen viel ik bijna over mijn eigen voeten... dat leek meer op een voetbalstadion dan op een Hockey Centre. A-maai, wat was me dat! Je moest eerst via een grote trap naar de ingang, met receptie en van die schuifdeurtjes waardoor je in de metro in Spanje naar de perrons kunt. Spelersbar hier, soevenierwinkeltje daar. De kleedkamers waren onder de tribunes (over de hele lengte van het veld...) Je had niet alleen kleedkamers langs de kant van de tribunes, maar ook langs de andere kant, want daar was namelijk nog een hokceyveld. Damn, dat zag er echt wel serieus uit. Ik ben elke keer verwonderd dat de hockeycenters hier zo gigantisch zijn, maar eigenlijk is het wel logisch. Ik laat me teveel afleiden door het feit dat we in Belgie allemaal onze eigen club hebben, met een eigen veld en eigen clubhuis. Hier hebben de clubs dat niet (met uizondering van enkele clubs in Sydney). Hier spelen een 10-tal clubs op hetzelfde hockeycenter. Dat hockeycenter heeft dan 2 of 3 echt goeie velden. Na de training gaat iedereen meteen naar huis. Die cultuur die bij ons leeft van nog een beetje te blijven hangen of nog iets te blijven drinken na de training, nee, dat zit er hier niet in.
Na onze training ging het weer richting apartementjes. Nadat we lekker gedoucht hadden gingen we allemaal naar het 'shoppingcentre' dat op loopafstand lag. Bleek er in dat 'shoppingcentre' enkel een Woolworths (a la Carrefour), een bakker en een 'chemist' (a la Di en Kruidvat) te zijn. Tja, we moesten voor die avond ons eigen eten voorzien, per kamer, dus gingen we maar meteen aan de slag. We zouden die avond wat kippenborstjes op de barbecue gooien en er dan een soort van kippenburger mee maken. Iedereen gooide 10 dollar in de pot en we gingen aan het winkelen. De klus was met z'n zessen al snel geklaard. Zo bleef er nog lekker wat tijd over om de tram naar de stad te nemen en eens te gaan kijken wat Melbourne op gebied van shoppen zoal te bieden heeft.
Ik heb me laten vertellen dat Melbourne de meest Europese stad in Australie is. Er wonen enorm veel Europeanen, het weer is er verschrikkelijk onvoorspelbaar en -vooral- het is DE grote modestad op dit grote eiland. AHA! Daar moest ik natuurlijk bij zijn. Ik had besloten met Cristel en Michaela ('Mickey') te gaan rondpluizen. Cristel heeft de reputatie een ongelooflijke shopaholic te zijn, die lijdt aan een hardnekkige schoenenverslaving. Hmm, interessant, ik moet toegeven dat ik zelf ook wel een (klein) zwak heb voor schoenen (accessoires en kleren over 't algemeen), maar naast Cristel val ik gewoonweg in het niet. Zij wist precies waar ze heen wou, hoe ze daar moest geraken en wat ze er ging doen: schoenen kopen, natuurlijk! Een vrouw die recht op haar doel afgaat. Van de ene Adidas-winkel naar de andere, via de surfshops naar de Puma-winkel. Voor de gelegenheid deden we hier en daar een mini stopje in een paar 'deftige' schoenenwinkels voor mij, maar verder gene zever. Omdat Cristel zich voorgenomen had niks te kopen, gingen we dan na onze 'uitspattingen' langs de sushibar om ons verdriet te verzachten met een lekkere sushirol. Hmmm, I love it. Daarom hou ik van Australie, iedere zichzelf respecterende stad of boerenhol heeft een sushibar waar je ongelooflijk heerlijke misosoep en super lekkere sushi kunt eten. Love it, love it, love it.
Terug getramt naar ons hotel, waar ons eten al klaar stond!! Damn, dat was nog eens goeie timing. Koks van dienst Nick en Dezzy hadden de kipfilets die we gekocht hadden en wat uiringen op de bbq gelegd en dat zag er echt goed uit. Ik heb met dan maar meteen opgegeven als opruimer/afwasser van dienst. Gelukkig was er m'n vriend AEG nog ;-)
Na het eten hebben we gezellig naar 'The italian job' gekeken (met Mark Wahlberg!) en zijn dan op een heel deftig uur ons bed in gedoken, we hadden tenslotte de volgende dag een belangrijke wedstijd. 13-03-2007 om 02:29 geschreven door Elke
Wij stonden na de vorige twee weekends niet echt goed gerangschikt op de tabellen, een vijfde plaats kunt je bezwaarlijk goed noemen. Dus moesten we dit weekend deftig uithalen en de twee wedstrijden tegen Victoria winnen. De Victorian Vipers staan niet meteen om hun hockeykwaliteiten bekend, eerder om hun knalharde tackels en meedogenloze stijl. Ons team daarentegen is een team dat probeert op geraffineerde manier mooi maar toch hard hockey op het veld te brengen, gesteund door een deftige fysieke conditie. Tja, die fysieke conditie mag er best wel wezen. In Belgie was ik op m'n gevorderde leeftijd toch ergens op een middelmatig niveau geraakt, maar hier... tja, hoe zal ik 't zeggen, hier ben ik nu niet meteen de fitste speelster. Wel die die er het hardst tegenaan gaat in tackles, maar om nu te zeggen dat ik bij de fittere speelsters behoor...
We hadden dus twee harde wedstrijden voor de boeg. In voorbereiding op de wedstrijden hebben wij altijd 3 breefings. Eentje twee uur voor de match, waarin op video gekeken wordt naar de tegenstrever. Eentje een uur en een kwartier voor de match, waarin uitvoerig besproken wordt wat wij gaan doen en hoe precies. en een laatste korte breefing een half uur voor de match, vlak voordat we ons beginnen opwarmen. In de laatste breefing wordt alles samengevat tot 3 hoofdpunten, en er wordt dan voor de lol altijd aan toegevoegd:"have fun"
Iedere week wordt er een andere kapitein aangeduid (geen slechte methode, zo moeten verschillende speelsters op verschillende momenten hun verantwoordelijkheden opnemen...) en deze week was Peta (Gallagher) onze aanvoerdster. Zij is een speelster die meestal van de verdedigers veel meer ruimte krijgt dan de andere speelsters in ons team. Blijkbaar straalt zij echt wel iets uit, want ze wordt zelden of nooit getackled of aangevallen. Zij is echt een mens dat eerlijk wil spelen. Zij krijgt het dus bijgevolg soms erg hard op haar heupen als er oneerlijke, foute en (erger nog) domme beslissingen vallen tegen ons. Soms komt er dan een boze reactie van haar op de scheidsrechter (de schiedsrechter zijn altijd vrouwen in de damescompetitie en atlijd mannen in de mannencompetitie). Nu, niet om kwaad te spreken over de scheidsrechters en hun erg moeilijke taak op het veld, maar over het algemeen zijn ze eerder schijtsrechters dan scheidsrechters te noemen. Ook in Australie zijn er weinig of geen uitzonderingen die de regel bevestigen...
Peta kent zichzelf en weet dat ze af en toe reageert wanneer het gevoel van oneerlijkheid haar besluipt, bekruipt, bespringt en overweldigd, dus had ze ons voor de wedstrijd gezegd dat we absoluut onverschillig moeten blijven bij verkeerde beslissingen. Je kunt tenslotte altijd reageren met een bal die de verkeerde richting ingaat en een 'dood' object op het veld (zijnde de personen die de wedstrijd in goede banen zouden moeten leiden...) raakt...
Heel grappig was dat Peta de enige (Engelstalige) was die reclameerde op de scheids. Al had dat wel een goede reden. Peta liep op een gegeven moment de cirkel in en dribbelde daarbij schijnbaar moeiteloos twee speelsters op een hoopje. Daarbij had de bal ergens een voet ofzo geraakt, maar Peta bleef aan bal en scoorde. De scheids had blijkbaar (om onverklaadbare reden, dat zijn we niet gewend) ook ergens een voet gezien en floot een halve seconde nadat Petas bal de plank raakte PC... Als ik me niet vergis kun je als scheids de beweging die je maakt bij een PC omzetten in die die een gescoord doelpunt aangeeft. Deze scheids had het blijkbaar een beetje voorzien op Peta, want ze zette de ene beweging (PC) niet om in de andere (goal) en stond erbij te grijnzen terwijl ze Peta aankeek en de beweging voor PC nog eens lekker in de verf zette "Zo, meisje, doe DAAR maar iets aan" Peta ging innerlijk bijna uit haar dak. Scheids kunnen fouten maken, maar bewust spelers een loer draaien, dat begint verdomd meer op een (Paul) Prick-actie te lijken dan op een goeie scheidsrechterlijke beslissing.
Het leuke aan spelen in het buitenland is dat er normaalgesproken niemand is die jouw taal spreekt. Je kunt dus nergens in het Nederlands of het Vlaams terecht omdat er gewoonweg niemand is die die taal nog maar van ver begrijpt! Wat een waaier aan mogelijheden schept met betrekking tot scheidsrechters...
Mijn positie als buitenlandse speelster, deel van de nationale ploeg en coach staat me niet toe het 'praten' tegen scheidsrechters goed te spreken laat staan aan te moedigen, maar hier kan ik me af en toe toch wel effe laten gaan. Vergelijk het met een verslaving aan chocolade (schuldig!); je wil niet, je mag niet, maar soms kun je gewoon niet anders. Het grote voordeel (en mijn redding in ongecontroleerde momenten...) is het feit dat ik maar te kiezen heb uit 1 van de drie andere talen die ik min of meer beheers (toch qua woordenschat gebruikt voor het 'praten' tegen scheidsrechters) om mijn punt duidelijk te maken. Tegen mezelf toch.
Ik heb dit weekend wel een paar keer gezondigd. Dit tot groot jolijt van een aantal medespeelsters en van de mensen die genoten van de heerlijke schaduw op de bank. Het heeft ze blijkbaar aangezet tot groeiende interesse in het Nederlands en het Duits (iets gevaarlijker, aangezien zelfs ongeletterde Aussies kunnen vloeken in het 'Duits'). Na de wedstrijd werd ik dus op het matje geroepen in de kleedkamers en moest ik (onder DWANG!) de geinteresseerden een aantal zeer interessante woorden bijbrengen. Wat meteen een mooie bijnaam voor mijn mate Nick opleverde. Zij had me verteld over een heel grappig voorval vorig weekend, en ik had dan maar besloten haar een nieuwe bijnaam te geven. Ik vroeg haar wat ze het liefst hoorde 'scheet' of 'prot' (ik ben persoonlijk een grote 'prot'-aanhanger, omdat ik dat zo'n grappig woord vind). Zij en Peta waren het erover eens 'scheet' had wel iets. En maar herhalen tot ze het goed hadden, wat echt niet makkelijk is, aangezien je eerst een 's' moet zeggen en dan een 'ch'. Apart lukt dat hier allemaal wel redelijk, maar laat ze dat direct na mekaar uitspreken en je waant je warempel in Mechelen en je lacht je een kriek. 'Fin, ik toch. Toen het eindelijk goed zat en iedereen het woord begon te gebruiken moet er blijkbaar toch ergens een frank gevallen zijn. "Okay, what does it actually mean?" Aha! De vraag waar ik al lang zat op te wachten. Hilariteit alom natuurlijk toen uitkwam wat Nicks nieuwe naam betekent. Hahaha, echt grappig.
Om terug te komen op de wedstrijd, we hebben ze gewonnen met 2-1. Toch verbazend nipt, aangezien wij bijna constant op hun helft stonden en een 15-tal pc's hadden.
Iedereen was dus super goed gezind op weg terug naar onze apartementjes. Wij mochten niet blijven kijken naar de heren, want we moesten aan het zwembad van het hotel onze 'recovery'-sessie gaan doen. Drie keer in een ijsbad, dan in de hete douche en tussendoor rondjes stappen in het zwembad. Helemaal geen aangename sessies, maar omdat iedereen het doet heeft het wel iets. Je kunt met z'n tweeen dat ijsbad in en dan kun je wat kletsen zo gaat de tijd wat sneller vooruit en denk je zo niet aan het feit dat je eigenlijk je voeten helemaal niet meer kunt voelen (!).
Toen iedereen klaar was scheurden we met de busjes richting stad om in een 'gerenomeerd' Italiaans restaurant (1 van de 300 in 1 enkele straat...) te gaan eten. De bediening was vriendelijk en het eten kwam er al vrij snel aan (iedereen verging bijna van de honger), maar wat we kregen bleek niet bij iedereen overeen te komen met wat er op de menukaart stond. Ik ben geen muggenzifter (toch niet altijd ;->), maar op mijn 'hot chicken salad with mango and avocado with mongonaise' was de kip blijkbaar een paar uur geleden wel warm geweest. Dezzy die een tagliatelle met geroosterde pompoen besteld had kreeg spaghetti zonder saus! Zij reclameerde en ze namen haar eten terug mee naar de keuken. Twee minuten later kwam haar bord terug met dezelfde spaghetti (nog steeds geen tagliatelli) en een oranje sausje met wat kaas erover. 't Smaakte naar niks en er werd dus meteen gereclameerd en gezegd dat we die schotel dus niet zouden betalen. Daar zat ik met m'n koude 'hot' kip en durfde dus al niks meer te zeggen. We hebben ons dan na het Italiaanse fiasco maar op een lekker gelatike gestort, niet (!) in hetzelfde restaurant wel te verstaan.
Terug in het apartement duurde het niet meer lang voor iedereen zich ging afkappen. Morgen weer vroeg dag.
Zondag was het voor mij al vroeg dag omdat ik een afspraak had bij de kine nog voor we gingen wandelen en stretchen (en die heeft mij zo'n PIJN gedaan...).
Wij lijden als ploeg nogal aan Zondagitis, op zaterdag betrekkelijk goed, op zondag totaal onproductief. Deze keer zou dat niet mogen gebeuren.
Helaas is Zondagitis erg hardnekkig en niet gemakkelijk weg te krijgen. We hadden er dus weer van; de hele eerste helft in de aanval, pc na pc, agressief en mooi hockey, en de tweede helft komen zij twee keer over de 25-yardslijn en scoren ze twee (okay, mooie) goals. Wij halen uit de 20 pc's die we in de laatste 20 minuten krijgen toch nog 1 goaltje, maar dat is niet genoeg. Heeeeel frustrerend dat je de hele wedstrijd drukt en drukt en aanvalt en mooie dingen doet en dat je een wedstrijd dan toch niet naar je toe kunt trekken. Het was heel stil bij de stretching, iedereen had er duchtig de pest in.
Niets wat met een goeie douche en kijken naar de Lakers (die na een 1-4 achterstand in de laatste 20 minuten wisten terug te komen tot 4-5!) niet verholpen kon worden. Na de wedstrijd ging het meteen richting luchthaven, want we vertrokken 2 uur later al terug op weg naar hier. De sfeer zat er in de busjes al terug goed in. Dat heb je met die Aussies, ze hebben enorm de pest in direct na de match, maar een paar uur nadien kijken ze alweer naar de toekomst 'hoe gaan we dat volgende keer beter doen? Hoe gaan we trainen om dit te vermijden?". (Iets waat ik het persoonlijk moeilijker mee heb als binnenvetter. Dat blijft lang hangen, ik kan dat iets moeilijker van me afzetten.) In de bus werd er dus weer lustig gepraat en gelachen over, tja over datgene waar vrouwen nu eenmaal graag over lachen en praten; mannen, mannen en -oh ja- lekkere mannen. Haha. Ook over stoten die bij gelegenheid al eens durven gebeuren in aanwezigheid van voorgenoemden.
Wie daagden er natuurlijk drie kwartier voor vertrek van het vliegtuig op in de luchthaven? Yep, de Lakers... deze keer allemaal goedgezind, zij hebben nog niet veel wedstrijden kunnen winnen. En er werd warempel al eens iets gezegd tegen ons! Die hadden zeker gedronken (ja dus). De vlucht terug was dus iets aangenamer en vooral veel luidruchtiger dan de heenvlucht. Eindelijk eens wat ambiance met de heren samen. Ik dacht dat het er niet meer van ging komen. Dat schijnt wel een beetje een Aussie ziekte te zijn; redelijk terughoudend wanneer nuchter, maar eens wat in de wind, zeer relaxed en losjes, en soms ook zelfs tegen de vrouwen...
Ik ben Elke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frida / Pommes.
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (Belgie) en mijn beroep is hmm.
Ik ben geboren op 04/08/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hockey, fitnessen, lezen, tv-kijken, praten, Sean entertainen, met mijn katjes spelen, met ons super schattig Vicje spel.
Victoria-games
