Druk op onderstaande knop om mij een e-mailtje te sturen.
Elke in het land van Ozz
Ozz
21-02-2007
Eerste week in Australie
Dag 1 (woensdag)
Ik had eigenlijk voorzien met de (reis)bus van Sydney naar Canberra te rijden, maar Anthony (de Strikers-coach) had geregeld dat ik met het vliegtuig van Sydney naar Canberra kon. Lekker makkelijk. Ik had nog wel wat tijd, dus heb ik er op de binnenlandse luchthaven nog maar snel van geprofiteerd om tax free flip flops te kopen. Mijn eerste Autralische aankoop.
Op het vliegtuigje van S naar C heb ik toch wel effe schrik gehad. Zo'n binnenlandse vlucht gebeurt niet met van die grote mastodonten, maar eerder met een prive-jet-achtig vliegtuigje. Heel schattig, maar ook veel lichter en veeeeel windgevoeliger dan de grote broer... Hmmm, als je geen vliegangst hebt, dan is het risico groot dat je 't toch opdoet tijdens een binnenlandse vlucht.
Soit, ik ben er geraakt, mede dankzij mijn uitstekend boek The Lovely Bones (gaat over een 14-jarig meisje dat vermoord wordt door haar buurman en daarna vanuit de hemel toekijkt hoe haar familie en vrienden omgaan met haar dood. Echt een heel mooi en grappig boek).
In Canberra werd ik meteen opgepikt door mijn coach. Hij reed met mij langs zijn huis, om me te laten kennismaken met zijn vrouw, en bracht mij toen naar hier, mijn Aussie home. Ik woon bij de familie Shepherd, een super leuke familie, maar daarover later meer.
Ik heb me hier effe verfrist en dan ging het meteen richting stad om een telefoonkaart te kopen, want ik wilde natuurlijk direct mijn ventje en mijn altijd ongeruste mama laten weten dat ik goed aangekomen was.
Eens dat gelukt was, zijn we naar 1 van de hockeypubs gereden, om iets te gaan drinklen met Russell en Shannon (Russell was vorig jaar de assistent coach van de Strikers, mijn team). Dat was wel effe aanpassen, ik kwam van het ijskoude weer in Belgie en zat daar nu, met een sapje in de hand willens nillens onder een parasol, want te warm in de zon. We spreken over ongeveer 30 Graden... Ik vermoed dat iedereen moet gezien hebben dat ik geen local was, want ik was niet bleek, niet lijkbleek, maar eerder lichtgevend...
Om zes uur was er training. Ik was echt bekaf, maar wilde niet flauw doen, dus ging ik maar meetrainen. Bij de eerste stap al voelde ik dat dat een zeer slechte beslissing was en dat ik het me nog stevig voor de kop zou kunnen slaan. Eerst een paar shuttlekes, niks echt vermoeiend, tenminste als je niet net een vlucht van zowat 30 uur achter de rug hebt, dan een paar stilstaande fases, en om 't af te maken een matchke over 3/4 veld verdediging tegen aanval. A-MAAI, ik denk dat ik niet eens onder woorden kan brengen hoe slecht het me toen ging. Ik kon ten eerste geen stap zetten, maar moest wel, want ik was tenslotte een match aan 't spelen. Toen mijn tong aan bijn gehemelte plakte en ik zwarte plekken voor mijn ogen zag, kwam Anthony (die ook gezien had hoe slecht ik ging) zeggen dat het wel genoeg was geweest voor mij voor die dag. Ik moest met mijn benen omhoog in de dug out, twee flessen water proberen binnen te houden.
Na de training ben ik thuis na de lekkere BBQ als een blok in slaap gevallen.
Dag 2 (donderdag)
Op donderdag heb ik het kalmpje aan gedaan, ik ben eerst met Russell, Shannon en Sara (Russells zus, die in mijn ploeg speelt) gaan lunchen en dan had ik een kleine bespreking met Anthony over hoe het hier allenaal in elkaar zit, wat hij met de Strikers probeert te doen, enz.
De coach van zowel het dames team (de Strikers) als van het herenteam (de Lakers) werken op een klein kantoortje met ongeveer 6 andere medewerkers en een kine en bewegingsdeskundige. Naast het kantoor is een hockeywinkel. Daar werd mij direct gevraagd met welk merk ik speelde en of ik gesponsord werd. Ik mocht meteen een aantal dingen passen en moest mijn maten opgeven voor shorts, T-shirts, polo's, sweaters, jasjes, kousen, bodysuits, enz... Volgende week zit ik hier dus met meer kleren dan dat er in mijn zak gaan passen om terug te komen, en ik ben nog niet eens gaan shoppen (alleen een echt super goeie zonnebril, die kun je hier goed gebruiken).
Toen ik eindelijk thuis kwam, kon ik in betere vorm uitgebreid kennis maken met mijn Aussie familie; de Shepherds.
DE SHEPHERDS
Mark Shepherd is de coach van 1 van de Canberra teams (Central) en is een echt toffe pee. Zijn vrouw Susan is Engelse, maar is sinds haar derde hier en spreekt dus Australisch met een beetje een Engels accent. Zij hebben twee kinderen; Adair, 17, bijna 18 is een echte sexbom en haar broer Rowan, 15, een heel erg goeie voetbal keeper met enorn grote handen en voeten. Ma en pa zijn echt leuke mensen, heel down to earth en jong, met leuke jobs en super fijne kinderen. Zij hebben net hun huis verbouwd ('t was pas een paar dagen klaar toen ik hier aankwam), dus ik zit hier in een leuk huis bij een leuke familie, what more could a girl want?
Ik mag Susans auto gebruiken, maar tot nu toe heb ik het er nog niet op gewaagd. Ik rijd met de fiets naar het hockeycenter en neem de bus naar de stad. Dit weekend ga ik wel eens proberen. Ik ben er nu stilaan aan gewend dat ik met de fiets links moet rijden, dat ik denk dat ik niet meer zo bang zal zijn als ik met de auto de weg op moet. Adair is net haar rij-examen gaan doen, zij heeft al aangekondigd dat zij mij natuurlijk met plezier overal naartoe zal rijden. Hm, ja, we zullen wel zien hoe lang ze dat volhoudt...
Rowan heeft een vrij zware knieblessure opgelopen met mountainbiken en is gisteren over de voeten van 1 van zijn vrienden gevallen (op de slechte knie natuurlijk). Hij kan vandaag bijna niet op z'n benen staan, dus blijft hij thuis van school. Hij heeft vanmorgen 3 uur lang AL zijn huiswerk voor de rest van de week gemaakt (!!!) en rust nu wat uit voor tv. Je zou voor minder.
Dag 3 (vrijdag)
Om 06.45 werd ik opgehaald door 1 van de meisjes van mijn ploeg om te gaan trainen. Je leest het goed, wij hebben op vrijdagmorgen training om 07.00 uur!!!!!!!!! Jezus, dan ben ik meestal nog in een soort van half-coma. Aangezien ik nog niet aangepast was aan het tijdsverschil, lag ik toch al van 5.30 uur wakker, dus ik was blij toen ik er eindelijk uit kon.
Trainen zo vroeg op de dag is echt wel verfrissend. We doen niet echt ongelooflijk vermoeiende oefeningen, maar als er iets gedaan wordt, dan is dat wel voluit. Een oefening met passing, een oefening 4 aanvallers tegen 3 verdedigers en pc's. En dan is een uur en half al snel om.
Ik ben maar eens een kijkje gaan nemen in de stad, min of meer ook op zoek naar iets anders dan een jeans, iets wat bij deze vreselijk warme temperaturen draagbaar is. Ik heb me tevreden moeten stellen met een shortje, na ja...
Ik had lekker kunnen regelen dat Brett (Funnell, een speler die in Seans team -Herakles gespeeld heeft) en zijn vriendin Laura me dat weekend meenamen naar zee, waar Lauras ouders wonen. Zij zijn momenteel op reis, dus hadden we het huis voor ons alleen. Canberra ligt niet aan zee, je moet ongeveer 2 uur rijden voor je aan de kust komt. Maar de reis is het zeker waard!! In het dorpje waar we naartoe gingen is geen bal te zien, er is hooguit een bakker, een kruidenier en een handvol cafe's. Voor de rest bergen en strand en zee. We hebben gezellig gekookt en hebben dan een domme film gekeken waar we met veel plezier de hele tijd nog dommere commentaar op geleverd hebben. Uiteraard.
Dag 4 (zaterdag)
Van zodra we wakker waren hebben Laura en ik ons klaargemaakt om naar het strand te gaan. Brett moest een paar uurtjes gaan werken en zou dan later ook naar 't strand komen. Hwaah, ZAAAALIG! Laura kent de stranden daar natuurlijk op haar duimpje en wist er eentje uit te pikken waar wij lekker alleen konden genieten van zon, zand en appelblauwzeegroen zeewater. Zet twee vrouwen bij mekaar en ze babbelen tot ze ineens merken dat het 3 uur is en dat ze nog geen lunch gehad hebben... En Brett hadden we ook nog niet gezien. Net toen we opstonden om op te kramen kwam hij er dan toch nog aan. Dan zijn we nog maar een uurtje gebleven.
Toen we dan toch thuis geraakt waren, was het tijd voor een siestaatje en een lekkere douche. Om een uur of 6 namen Brett en Laura mij mee naar een piepklein Fish&Chips restaurantje aan het meer, waar we heerlijk geroosterde verse vis (Hokin, denk ik. lekker) gegeten hebben.
Het meer waar we zaten liep vroeger over in de zee, maar was in de loop der tijd dichtgeslibd. De donderdag voor wij er aankwamen hadden ze de riviermond weer opengegraven en kon de haai die door het dichtslibben van de mond in het meer vast was komen te zitten weer in zee...
De riviermonding was echt wel spectaculair, het water was er donker blauw-bruin en redelijk ruig.
Dag 5 (zondag)
Aangezien we geen hockey hadden dit weekend, had onze coach ons gezegd dat we toch ergens iets moesten proberen te doen dat van dicht of van ver met sport te maken had. Ik ging gewoon voor het rondje joggen. Nu ja, gewoon... Om 8.30 uur ging ik vol goeie moed mijn toertje lopen langs het strand. Eerst lekker bergaf in de schaduw, hmm, 't was toch niet zo warm als Laura mij gezegd had... Tot ik op de terugweg op een mega bergop terecht kwam waar niet eens langs 1 kant van de weg bomen stonden. Omdat ik me had voorgenomen NIET te stoppen, kon ik natuurlijk niet anders dan doorlopen en kwam ik donkerrood en DRUIPEND van 't zweet terug boven op de berg. Goed begin van de dag. Gelukkig had ik de rest van de dag om op het strand uit te rusten en lekker van het perfecte water te genieten.
Ik die nooit de zee inga kon toch niet aan de verleiding weerstaan om ook maar met mijn voeten het water in te gaan. 't Was echt zo fijn dat ik mij dieper en dieper (tot aan mijn heupen!!!) de zee in waagde. Tot ineens een golf mij meesleurde, tegen de vlakte, en weg was... mijn zonnebril (mijn nieuwe, perfecte, ideale zonnebril! NEEEEEEEEEEEEE!) Gelukkig was er Brett, die na zich eerst een breuk te hebben gelachen mijn zonnebril opdook als een pro. Oef, toen kon ik ook meelachen.
Daarna kreeg ik telefoon van mijn ventje! Ik op 't zalige strand en hij met de griep thuis in de zetel. Arm ventje. Onze telefoonrekening zal weer niet te doen zijn, maar daar maak ik me maar even geen zorgen over, we hebben toch weer lekker kunnen kletsen. Ik was zo blij dat ik daarna lekker ben ingedommeld en... toen ik wakker werd waren mijn billen zo warm. En ja, hoor, ook met een dikke laag zonnecreme SPF 30+ verbrand je hier! Gelukkig ben ik niet zo erg verbrand, maar toch moest ik op zondag avond op de blaren zitten.
Dag 6 (maandag)
Op maandag had ik nog eens een meeting met Anthony over stilstaande fases, pc's, het gebruik van gps. Iedere speelster van de starting line up krijgt een gps sports toestelletje in haar bodysuit dat alles registreerd wat zij doet. Een paar van de ongeveer 3000 mogelijkheden: aantal meter sprint, de duur van de langste sprint, hartslag, aantal afgelegde meter eerste helft, tweede helft en hele match, aandeel van stappen in de wedstrijd, lopen, snel lopen en sprinten, en ga zo maar door. Al deze gegeven komen in een computerprogramma en worden door een bewegingsdeskundige gestudeerd. Als er problemen zijn en als je echt ondermaats presteerd, dan moet je extra trainen of anders trainen in de week die komt, om je plaats in de eerst 11 niet te verliezen.
Ik kreeg zelf nog een shottraining van 1 1/2 uur en moest dan naar huis om mijn uniform voor de training te gaan aandoen. Je krijgt hier een unifrom en er wordt dan ook van je verwacht dat je dat effectief draagt tijdens training. Rode short en blauw of wit topje, witte kousen. Iedereen doet wat er gevraagd wordt.
Tijdens de (avond-)training moest ik tussen de oefeningen in de schaduw gaan zitten, omdat ik het te warm vond. We moesten een paar loopoefeningen doen en ik ging er echt bijna aan, kon niet ademen, had rubberen benen en als ik met mijn ogen open liep zag ik overal zwarte plekken. Blijkbaar heeft daar niemand iets van gemerkt, want toen ik daarna tegen de coach zei dat ik het zo heet had gevonden en niet wist waarheen van de warmte, keek die mij vol ongeloof aan. De training was echt leuk, 4 verdegdigers tegen 5 aanvallers. Je kunt je hier echt goed laten gaan...
Weet je, die meisjes zijn zoveel positiever dan wat we in Belgie gewoon zijn! Als je hier iets doet wat anderen goed vinden, dan zeggen ze je dat ook. Ik moest bijvoorbeeld als linksachter uit een moeilijke situatie met 2 tegen 1 geraken en dribbelde (half per ongeluk) Sara Taylor (nationaal team) voorbij en zij zei meteen "good skill". Ik schrok me een ongeluk (maar vond het natuurlijk wel fijn...) Dat doen die meisjes hier veel meer, als ze vinden dat ergens iets goed gaat, dan zeggen ze dat ook. Daardoor wordt de sfeer echt positief.
Dag 7 (dinsdag)
Aangezien ik hier toch meestal vroeg wakker ben, had ik me dan maar voorgenomen vroeg naar de fitness te rijden op mijn fietske. Om 7 uur is er al verbazend veel volk aan 't trainen. De meisjes die overdag niet kunnen gaan, gaan voor het werk of voor school naar de fitnesszaal van de Academi of Sport. Ik mag daar ook binnen, dus maak ik er maar gebruik van ook. Er wordt hier echt anders gewerkt, veel speciefieker dan bij ons. Wij gaan naar de fitness en doen wat iedereen doet. Zij denken bij alles wat ze doen aan hockey. Alle oefeningen (behalve buik-en rugspieroefeningen) zijn op hockey gericht.
We hadden afspraak met de mannen die GPS Sports gelanceerd hebben, een gps-systeem voor sporters. Zij zijn momenteel erg aan het uitbreiden en willen hun website en hun folders in zoveel mogelijk talen vertalen. Anthony kent die mannen en had hen gezegd dat ik een taal of 4 spreek, dus zij waren geinteresseerd in 1 of andere vorm van samenwerken met mij. Als alles goed is mag ik dus voor hun de website en folders vertalen. Leuk!
Op dinsdag krijgt de ploeg altijd een sms met de lijst van 16 speelsters (van de 22) die voor de 2 wedstrijden zullen mogen aantreden.
Ik had er niet op gerekend bij die groep te horen, omdat ik hier tenslotte nog maar een week ben en omdat ik ook nog totaal niet geaklimatiseerd ben. Nu ja, mijn naam stond dus op de lijst. Ik ben blij, maar ook heel bang dat ik niet met de warmte zal omkunnen. Iedereen heeft me al gezegd dat ik me daar geen zorgen over moet maken, want dat ze ijsvestjes hebben die je meteen afkoelen... Dat wil ik wel eens zien.
In de namiddag had ik nadat we samen mijn trainingsschema (3 hockeytrainingen, 3 x fitness en 2 individuele trainingen) hadden opgemaakt, training met Anthony, om 3 uur, midden in de dag, lekker warm aan 't strand, veeeel te warm op een hockeyveld.
Intensieve hockeyoefeningen en looptraining door mekaar, en ik was weg van de wereld. Na een half uur zou ik al mijn geld weggegeven hebben om in een ijsbad te mogen duiken en er niet meer uit te komen. Toen had ik nog shottraining en uitgeven van pc's. Afgezien, ik heb echt afgezien.
's Avonds heb ik sushi gemaakt voor iedereen en wilde ik daarna nog mee tv-kijken, maar dat is er niet meer van gekomen, ik was gewoon te moe, de kaars was op.
Ik ben als een blok in slaap gevallen de seconde dat mijn rug de matras raakte.
Ik ben Elke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frida / Pommes.
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (Belgie) en mijn beroep is hmm.
Ik ben geboren op 04/08/1976 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hockey, fitnessen, lezen, tv-kijken, praten, Sean entertainen, met mijn katjes spelen, met ons super schattig Vicje spel.
Dag 1 (woensdag)
