We verlieten het hippe Mendoza voor het weinig toeristische La Rioja. Nochtans is La Rioja de uitvalsbasis voor een bezoek aan twee parken die behoren tot het Unesco werelderfgoed. Wij gingen op verkenning in één van deze parken. Talampaya verbergt overblijfselen van bewoners van meer dan tweeduizend jaar geleden (petrogliefen) en de erosie van water en wind zorgde voor mooie beeldhouwwerken. Laat jullie verbeelding de vrije loop, maar vind wel de koning op de kameel. Ciao!
Reken maar dat we door beide (sol y vino) werden verwend: malbec is de typische druivensoort voor Argentinië, maar we kregen ook andere wijnen te proeven. Het zonnetje lacht ons toe met op de achtergrond de Andes en in het bijzonder: de Aconcagua, de hoogste top van het Amerikaanse continent (6959 m). De foto´s sturen we jullie met plezier, kijk maar!
P.S. Een dikke verjaardagsknuffel voor het spookje uit Stabroek!
In Villa la Angostura aan het Nahuel Huapí meer heeft het 36 uur aan een stuk pijpestelen geregend zodat we daar niet veel anders hebben kunnen doen dan Irish Coffee drinken en délicieuse taart eten. Daarnaast zaten we bang afwachtend of onze tent het wel zou trekken; gelukkig heeft die ons niet in de steek gelaten. Via de Camino de Siete Lagos voerde de busrit ons naar San Martín de los Andes. Voor de zekerheid kozen we daar voor de formule van een hostal. Voor de eerste keer in mijn leven sliep ik in een dormitorio (slaapzaal) met vreemde mensen, maar dankzij Cecilia en Sébastian is dat goed bevallen. De babbelgrage Sébastian heeft ons geïnstrueerd in de Argentijnse politiek. Hij hoopt dat Latijns-Amerika zich in de toekomst kan verenigen zoals de Europese Unie. En uit respect voor Sébastian vragen wij jullie om in het vervolg te spreken over de Malvinas in plaats van over de Falkland eilanden. Vanuit het hostal werd een excursie georganiseerd naar het Parque Nacional Lanín; en zo mochten we deze perfect konische vulkaan, de Lanín, van alle kanten bewonderen. We bezochten het stadje Junín de los Andes, waarbij ons vooral de kerk is bijgebleven waar de kerkdienst gezamelijk met katholieken en Mapuché indianen gevierd wordt. De ramen van de kerk tonen zowel het katholieke kruis, als de blaadjes van de boom die de indianen vuur schonk. De Jezusfiguur op het kruisbeeld boven het altaar is een indiaan. We waren ook te gast in een Mapuché dorpje, alwaar we getuige waren van de artisanale talenten van deze mensen. Een lange busrit bracht ons in het zonnige Mendoza, alwaar we morgen de wijnroute met de fiets langs de bodega´s gaan doen: proost!
Een speciaal woordje voor ons nichtje Johanna, die vandaag acht jaar wordt: Feliz cumpleaños!
Gisteravond hebben we fantastisch lekker gegeten met een aangepast wijntje erbij (Syrah San Diego 2006) in Tinto Bistro. We hebben kort geconverseerd in het Nederlands en de hand geschud van de eigenaar van de zaak en niemand minder dan de broer van Maxima Zorreguieta, jullie goedlachse kroonprinses. Het spijt ons dat we in short en loopbroek moesten verschijnen, maar we hebben nu éénmaal geen kostuum en cocktailjurk in onze rugzak zitten.
Zaterdag hebben we vanuit Puerto Madryn het land doorkruist van Oost naar West, waarna we toekwamen in Esquel. Vandaaruit hebben we het nationaal park Los Alerces bezocht. In tegenstelling tot hoger in Argentinië is het hier koud en de wind doet te goed zijn best. Zo werd één van de wandelingen, die we daar gedaan hebben (16 km), geschat op 4 à 5 uur en wij deden er, gejaagd door de wind, 2 uur 15 minuten over. Tevoren hadden we ons moeten registreren, maar we hadden niet begrepen dat we ons ook uit moesten registreren na de wandelingen. Zodoende werden we vanochtend in ons hostal gewekt door een zeer attente politie-agent, die ons opgelucht in levende lijve aantrof. We zijn nu net gearriveerd in Villa La Angustura, te midden van het Lake District. Geniet van de foto´s. Bij deze willen wij jullie laten weten dat wij genieten van jullie fijne reacties. Het is dan best moeilijk om niet te reageren op wat jullie schrijven, maar ik begrijp van Joachim dat dat niet de bedoeling is van een blog.
Vandaag een dagje luieren aan het strand van Puerto Madryn, net zoals de zee-olifanten die we gisteren in Península Valdés zagen. Gelukkig hoef ik Joachim niet te delen met een hele harem andere wijfjes zoals het geval is bij de zeeleeuwen en zee-olifanten. Península Valdés, een schiereiland aan de Atlantische Oceaan, is gekend voor zijn speciale fauna. Een groot deel zeeleeuwen had net gebaard, dus we konden talrijke puppies aanschouwen. Magalhäes-pinguïns zijn vlijtige beestjes; helling op, helling af waggelend. De mannetjes pinguïns komen eerst aan vanuit de warmere Braziliaanse wateren om hun nestjes van het vorige jaar te herstellen. Dan komen de vrouwtjes toe en deze monogame dieren herkennen elkaar onmiddelijk door het specifieke dansje dat het vrouwtje doet voor haar partner. Dat geeft mij inspiratie! De walvissen zijn in december terug vertrokken naar de diepere zee; vandaar dat we hen niet konden ontmoeten. Gelukkig zagen we geen orka´s, want die komen de puppies-zeeleeuwen en zee-olifanten opeten. In het steppe-landschap kwamen we vele guanaco´s (familie van de kamelen) tegen, een vos en een struisvogel. Kijk maar...
1. Katya met onze hond, ¨ Doggy¨. 2. Tigre: grootse rivierdelta op 50 minuten treinen van Buenos Aires. 3. De koningin van Nederland. 4. Museum van Larreta. 5. Het eilandje, Argentijnse versie. 6. Vintage in de San Telmo wijk. 7. idem.
1. Katya heeft dorst. 2. Joachim ook: let op het verschil in beker. 3. Klaar voor een woeste tocht op de Rio Parana. 4. De ruines van de Jezuïeten missies in San Ignacio. 5. idem 6. Het gruwel-huis van Nazi Bormann, diep verscholen in de jungle. 7. Yerba Maté: dé nationale drank. 8. Door de kolkende rivier. 9. idem.
We zijn nu ruim een week weg en daarom wil ik jullie op de hoogte brengen betreffende mijn leerprocessen. Mijn eerste woordjes Spaans betreffen een conversatie met een meisje van 8 en haar broertje van zes (totnogtoe voert Joachim het woord met de volwassenen!). ´Señora, entrar la piscina´, moedigen ze mij aan aan het zwembad van ons hostelletje in Puerto Inguazú. Ik kom te weten dat ze ´hermana en hermano´ zijn en dat de eigenares hun ´madrina´ is. Het grappige met kleine kinderen is dat ze maar blijven doorratelen, terwijl wel duidelijk is dat ik doorgaans niet begrijp wat ze mij te vertellen hebben. Mijn obsessief bezig zijn met muggebeten te vermijden, heb ik laten varen en de informatiebrochures van het Tropisch Instituut rond Malaria (wat in Argentinië eigenlijk enkel en zeer beperkt voorkomt in het uiterste noordoosten) heb ik aan de kant geschoven. Onze bagage is wat lichter geworden doordat we een handdoek zijn kwijt geraakt en al enkele spullen gedropt hebben. In San Ignacio waren we gehuisvest op een camping en we konden kiezen: douchen buiten of in een kot met één voet in de douche en de andere op het toilet. Terug in Buenos Aires zijn we gelogeerd in het fantastische hostel van het Viavia Traveller´s Café (Belgisch initiatief) en we hebben daar alle comfort. Ik moet mij ook pardoneren bij Buenos Aires...het is een toegankelijke stad met mooie parken, brocante- en ambachtelijke marktjes en talrijke vintage winkeltjes. Wij prefereren de gezellige San Telmo-wijk, waar we verblijven, en Puerto Madero (gelijkenis met ´het eilandje´ in Antwerpen). We bezochten het museo de Arte español Enrique Larreta (aristocraat, schrijver, Argentijns ambassadeur in Parijs en groot kunstverzamelaar); vooral het huis zelf en de superromantische tuin wist ons hart te stelen.
Na een verkwikkende (erg letterlijk te nemen: airco op koelkast-temperatuur gedurende gans de nacht, geen dekentje!) rit in de bus, terug in Buenos Airos en meteen een kamer geboekt in het Via Via hostel (een Leuvens initiatief met ondertussen 12 hostels over heel de wereld). Lichtspektakel in de ruines van de Jezuiëten missie was maar zo-zo en de historische correctheid dubieus (genocide op de Guarani Indianen? Allemaal de schuld van die dekselse Portugezen). Mmm: toch nog maar eens naar The Mission kijken. Gisteren kayak op de Rio Parana en erna diep in de jungle de ruines van het huis van Martin Bormann bezocht: Dolfs´secretaris die na WO II bescherming vond in Argentinië. Van zodra we een fatsoenlijke pc vinden, sturen we de plaatjes door.
Vanochtend vetrokken in Puerto Iguazu richting San Ignacio, om er de best bewaarde Jezuieten missie te gaan bezoeken. Spijtig genoeg duurde de rit eindeloos (4 speelfilmen lang om precies te zijn, in schittererend gedubt Argentijns) en hadden we nog maar een goede twee uur voor onze aansluiting naar Buenos Aires. Gelukkig konden we onze boletos omruilen om pas morgen te vertrekken en blijven we hier een nachtje. Vanavond een soortement lichtspektakel in de ruines, morgen een kayak-tocht op de rivier en een bezoek aan de missie. Fun! Het minder goede nieuws is dat terwijl ik dit aan het schrijven ben een donderend gerommel ten aarde daalt en de eerste flitsen van het tempeest zich aandienen: tijd voor ons tentje om zijn waarde te bewijzen! Bedankt om onze blog te volgen: jullie reacties zijn hartverwarmend.
Allereerst wil ik al mijn lieve collega´s (ex-collega´s) en mijn schattige familie en schoonfamilie het allerbeste wensen voor 2011. Sorry mensen, maar het is er niet meer van gekomen om nieuwjaarskaartjes te schrijven. Ik hoop dat ik het met deze heb goed gemaakt. We zijn op 1 januari om 18:25 uur vertrokken in Zaventem voor een lange vlucht via Rome. Om 7:30 uur 2de nieuwjaarsdag zijn we geland in Buenos-Aires. En dan...al gauw bleek mijn rugzak te zwaar voor mijn frèle schouders (dat is de schuld van het faillissement van onze fitness!). Met al dat koud weer in ons België-landje dacht ik ´en ik ga het hier nu eens niet koud hebben´; nu daar had ik echt geen sponsen broek en een koltrui met daarboven een oude Levis-sweater hoeven voor aan te trekken. Mijn eerste indruk van Buenos-Aires was eeen stad vol onverantwoordelijke ouders (beetje overdreven); ik begrijp niet waarom mensen kinderen maken, doch ze geen dak boven hun hoofd kunnen geven en dan maar met gevonden afval ´kokeneteke´ gaan spelen. De bus naar Puerto Iguazu was erg relaxed, en Joachim sprak net over verwennerij, alleen houd ik meer van ´hartig´ dan van ´sweet´; al die zoetigheid daar ga ik nooit aan wennen. Gearriveerd in Puerto Iguazu: opnieuw die veel te zware rugzak...en dan op zoek naar slaapplaats! Ik weet nu, ik ben verwend! We gingen op zoek met de Trotter in de hand, maar ik kreeg al vlug jeuk bij het bezichtigen van kamers. Ik voelde mij ook bepaald asociaal met al die vrijpostige mensen in de buurt. Voorlopig dus maar een prijsklasse hoger, wat betekent een leuke kamer in een supergezellig hostelletje (foto volgt morgen) tussen mensen van onze leeftijd. Dat is dus weer een desillusie meer; ja Katya, je bent dus echt niet meer van de jongsten. Ik neem nu afscheid en beloof beterschap!
En wij die dachten dat Antwerpen een grote stad was, of (waarom ook niet) Eindhoven, of zelfs Bree: nee dan Buenos Aires. Avenidas van 6 stroken breed, 12 miljoen inwoners: rammelend, toetend, zingend door elkaar. Residentiële wijken en plots -pas op je geld schatje- barrios kriskras over de stad verspreid. Maar goed: meteen aangekomen en de nachtbus naar Iguazu besteld. De terminal voor de micros (lange-afstands-bussen naar werkelijk overal op het continent) een wereldje op zich waar met de regelmaat van een metronoom de coaches komen en gaan. Die van ons vertrok om 21.15 en het was van het eerste moment genieten: languit achteruit in de chaise longue, filmpje erbij en om de vijf voeten een hostess met versnaperingen. Tegen onze verwachting lekker uitgerust in Puerto Iguazu aangekomen en een pitoresk hostel gevonden. Geen camping want pijpestelen aan het regen (bij een temperatuur van 30 graden). Morgen en overmorgen naar de cataratas natuurlijk, en dan met foto´s.
