We zijn nu ruim een week weg en daarom wil ik jullie op de hoogte brengen betreffende mijn leerprocessen. Mijn eerste woordjes Spaans betreffen een conversatie met een meisje van 8 en haar broertje van zes (totnogtoe voert Joachim het woord met de volwassenen!). ´Señora, entrar la piscina´, moedigen ze mij aan aan het zwembad van ons hostelletje in Puerto Inguazú. Ik kom te weten dat ze ´hermana en hermano´ zijn en dat de eigenares hun ´madrina´ is. Het grappige met kleine kinderen is dat ze maar blijven doorratelen, terwijl wel duidelijk is dat ik doorgaans niet begrijp wat ze mij te vertellen hebben. Mijn obsessief bezig zijn met muggebeten te vermijden, heb ik laten varen en de informatiebrochures van het Tropisch Instituut rond Malaria (wat in Argentinië eigenlijk enkel en zeer beperkt voorkomt in het uiterste noordoosten) heb ik aan de kant geschoven. Onze bagage is wat lichter geworden doordat we een handdoek zijn kwijt geraakt en al enkele spullen gedropt hebben. In San Ignacio waren we gehuisvest op een camping en we konden kiezen: douchen buiten of in een kot met één voet in de douche en de andere op het toilet. Terug in Buenos Aires zijn we gelogeerd in het fantastische hostel van het Viavia Traveller´s Café (Belgisch initiatief) en we hebben daar alle comfort. Ik moet mij ook pardoneren bij Buenos Aires...het is een toegankelijke stad met mooie parken, brocante- en ambachtelijke marktjes en talrijke vintage winkeltjes. Wij prefereren de gezellige San Telmo-wijk, waar we verblijven, en Puerto Madero (gelijkenis met ´het eilandje´ in Antwerpen). We bezochten het museo de Arte español Enrique Larreta (aristocraat, schrijver, Argentijns ambassadeur in Parijs en groot kunstverzamelaar); vooral het huis zelf en de superromantische tuin wist ons hart te stelen.
Na een verkwikkende (erg letterlijk te nemen: airco op koelkast-temperatuur gedurende gans de nacht, geen dekentje!) rit in de bus, terug in Buenos Airos en meteen een kamer geboekt in het Via Via hostel (een Leuvens initiatief met ondertussen 12 hostels over heel de wereld). Lichtspektakel in de ruines van de Jezuiëten missie was maar zo-zo en de historische correctheid dubieus (genocide op de Guarani Indianen? Allemaal de schuld van die dekselse Portugezen). Mmm: toch nog maar eens naar The Mission kijken. Gisteren kayak op de Rio Parana en erna diep in de jungle de ruines van het huis van Martin Bormann bezocht: Dolfs´secretaris die na WO II bescherming vond in Argentinië. Van zodra we een fatsoenlijke pc vinden, sturen we de plaatjes door.
Vanochtend vetrokken in Puerto Iguazu richting San Ignacio, om er de best bewaarde Jezuieten missie te gaan bezoeken. Spijtig genoeg duurde de rit eindeloos (4 speelfilmen lang om precies te zijn, in schittererend gedubt Argentijns) en hadden we nog maar een goede twee uur voor onze aansluiting naar Buenos Aires. Gelukkig konden we onze boletos omruilen om pas morgen te vertrekken en blijven we hier een nachtje. Vanavond een soortement lichtspektakel in de ruines, morgen een kayak-tocht op de rivier en een bezoek aan de missie. Fun! Het minder goede nieuws is dat terwijl ik dit aan het schrijven ben een donderend gerommel ten aarde daalt en de eerste flitsen van het tempeest zich aandienen: tijd voor ons tentje om zijn waarde te bewijzen! Bedankt om onze blog te volgen: jullie reacties zijn hartverwarmend.
Allereerst wil ik al mijn lieve collega´s (ex-collega´s) en mijn schattige familie en schoonfamilie het allerbeste wensen voor 2011. Sorry mensen, maar het is er niet meer van gekomen om nieuwjaarskaartjes te schrijven. Ik hoop dat ik het met deze heb goed gemaakt. We zijn op 1 januari om 18:25 uur vertrokken in Zaventem voor een lange vlucht via Rome. Om 7:30 uur 2de nieuwjaarsdag zijn we geland in Buenos-Aires. En dan...al gauw bleek mijn rugzak te zwaar voor mijn frèle schouders (dat is de schuld van het faillissement van onze fitness!). Met al dat koud weer in ons België-landje dacht ik ´en ik ga het hier nu eens niet koud hebben´; nu daar had ik echt geen sponsen broek en een koltrui met daarboven een oude Levis-sweater hoeven voor aan te trekken. Mijn eerste indruk van Buenos-Aires was eeen stad vol onverantwoordelijke ouders (beetje overdreven); ik begrijp niet waarom mensen kinderen maken, doch ze geen dak boven hun hoofd kunnen geven en dan maar met gevonden afval ´kokeneteke´ gaan spelen. De bus naar Puerto Iguazu was erg relaxed, en Joachim sprak net over verwennerij, alleen houd ik meer van ´hartig´ dan van ´sweet´; al die zoetigheid daar ga ik nooit aan wennen. Gearriveerd in Puerto Iguazu: opnieuw die veel te zware rugzak...en dan op zoek naar slaapplaats! Ik weet nu, ik ben verwend! We gingen op zoek met de Trotter in de hand, maar ik kreeg al vlug jeuk bij het bezichtigen van kamers. Ik voelde mij ook bepaald asociaal met al die vrijpostige mensen in de buurt. Voorlopig dus maar een prijsklasse hoger, wat betekent een leuke kamer in een supergezellig hostelletje (foto volgt morgen) tussen mensen van onze leeftijd. Dat is dus weer een desillusie meer; ja Katya, je bent dus echt niet meer van de jongsten. Ik neem nu afscheid en beloof beterschap!
En wij die dachten dat Antwerpen een grote stad was, of (waarom ook niet) Eindhoven, of zelfs Bree: nee dan Buenos Aires. Avenidas van 6 stroken breed, 12 miljoen inwoners: rammelend, toetend, zingend door elkaar. Residentiële wijken en plots -pas op je geld schatje- barrios kriskras over de stad verspreid. Maar goed: meteen aangekomen en de nachtbus naar Iguazu besteld. De terminal voor de micros (lange-afstands-bussen naar werkelijk overal op het continent) een wereldje op zich waar met de regelmaat van een metronoom de coaches komen en gaan. Die van ons vertrok om 21.15 en het was van het eerste moment genieten: languit achteruit in de chaise longue, filmpje erbij en om de vijf voeten een hostess met versnaperingen. Tegen onze verwachting lekker uitgerust in Puerto Iguazu aangekomen en een pitoresk hostel gevonden. Geen camping want pijpestelen aan het regen (bij een temperatuur van 30 graden). Morgen en overmorgen naar de cataratas natuurlijk, en dan met foto´s.
Moeten we afscheid nemen van deze schitterende winterpracht: ijzige temperaturen, aangevroren wegen, schier eindeloze momenten in de file, op gevaar van eigen leven over een ijsbaan naar de bakker ...
En zeggen dat we zoveel geluk gaan inruilen voor tropische temperaturen en swingende salsa!
