Vanochtend vetrokken in Puerto Iguazu richting San Ignacio, om er de best bewaarde Jezuieten missie te gaan bezoeken. Spijtig genoeg duurde de rit eindeloos (4 speelfilmen lang om precies te zijn, in schittererend gedubt Argentijns) en hadden we nog maar een goede twee uur voor onze aansluiting naar Buenos Aires. Gelukkig konden we onze boletos omruilen om pas morgen te vertrekken en blijven we hier een nachtje. Vanavond een soortement lichtspektakel in de ruines, morgen een kayak-tocht op de rivier en een bezoek aan de missie. Fun! Het minder goede nieuws is dat terwijl ik dit aan het schrijven ben een donderend gerommel ten aarde daalt en de eerste flitsen van het tempeest zich aandienen: tijd voor ons tentje om zijn waarde te bewijzen! Bedankt om onze blog te volgen: jullie reacties zijn hartverwarmend.
Allereerst wil ik al mijn lieve collega´s (ex-collega´s) en mijn schattige familie en schoonfamilie het allerbeste wensen voor 2011. Sorry mensen, maar het is er niet meer van gekomen om nieuwjaarskaartjes te schrijven. Ik hoop dat ik het met deze heb goed gemaakt. We zijn op 1 januari om 18:25 uur vertrokken in Zaventem voor een lange vlucht via Rome. Om 7:30 uur 2de nieuwjaarsdag zijn we geland in Buenos-Aires. En dan...al gauw bleek mijn rugzak te zwaar voor mijn frèle schouders (dat is de schuld van het faillissement van onze fitness!). Met al dat koud weer in ons België-landje dacht ik ´en ik ga het hier nu eens niet koud hebben´; nu daar had ik echt geen sponsen broek en een koltrui met daarboven een oude Levis-sweater hoeven voor aan te trekken. Mijn eerste indruk van Buenos-Aires was eeen stad vol onverantwoordelijke ouders (beetje overdreven); ik begrijp niet waarom mensen kinderen maken, doch ze geen dak boven hun hoofd kunnen geven en dan maar met gevonden afval ´kokeneteke´ gaan spelen. De bus naar Puerto Iguazu was erg relaxed, en Joachim sprak net over verwennerij, alleen houd ik meer van ´hartig´ dan van ´sweet´; al die zoetigheid daar ga ik nooit aan wennen. Gearriveerd in Puerto Iguazu: opnieuw die veel te zware rugzak...en dan op zoek naar slaapplaats! Ik weet nu, ik ben verwend! We gingen op zoek met de Trotter in de hand, maar ik kreeg al vlug jeuk bij het bezichtigen van kamers. Ik voelde mij ook bepaald asociaal met al die vrijpostige mensen in de buurt. Voorlopig dus maar een prijsklasse hoger, wat betekent een leuke kamer in een supergezellig hostelletje (foto volgt morgen) tussen mensen van onze leeftijd. Dat is dus weer een desillusie meer; ja Katya, je bent dus echt niet meer van de jongsten. Ik neem nu afscheid en beloof beterschap!
En wij die dachten dat Antwerpen een grote stad was, of (waarom ook niet) Eindhoven, of zelfs Bree: nee dan Buenos Aires. Avenidas van 6 stroken breed, 12 miljoen inwoners: rammelend, toetend, zingend door elkaar. Residentiële wijken en plots -pas op je geld schatje- barrios kriskras over de stad verspreid. Maar goed: meteen aangekomen en de nachtbus naar Iguazu besteld. De terminal voor de micros (lange-afstands-bussen naar werkelijk overal op het continent) een wereldje op zich waar met de regelmaat van een metronoom de coaches komen en gaan. Die van ons vertrok om 21.15 en het was van het eerste moment genieten: languit achteruit in de chaise longue, filmpje erbij en om de vijf voeten een hostess met versnaperingen. Tegen onze verwachting lekker uitgerust in Puerto Iguazu aangekomen en een pitoresk hostel gevonden. Geen camping want pijpestelen aan het regen (bij een temperatuur van 30 graden). Morgen en overmorgen naar de cataratas natuurlijk, en dan met foto´s.
Moeten we afscheid nemen van deze schitterende winterpracht: ijzige temperaturen, aangevroren wegen, schier eindeloze momenten in de file, op gevaar van eigen leven over een ijsbaan naar de bakker ...
En zeggen dat we zoveel geluk gaan inruilen voor tropische temperaturen en swingende salsa!
