"Ik ga dikwijls op reis met de rugzak, dan heb ik niet echt luxe nodig. Na een aantal jaren tv-werk heb ik het me wel gepermitteerd om dagcrèmes te kopen. Om naar de fitness te gaan, heb ik geen tijd, maar ik Powerplate geregeld. Dat duurt niet lang en ik heb snel effect. Dat is mijn luxe.
Bovendien heb ik een Airnergy-toestel dat me meer energie geeft, vooral na een jetlag of om mij op te laden voor een lange werkdag. Het werkt met volledig natuurlijke input: lucht en water. Eigenlijk bootst het toestel het proces van fotosynthese na. Het is ook goed tegen hart- en vaatziekten, reuma, rimpels, in feite voor alles wat in ons lichaam met zuurstof heeft te maken - je hele lijf dus. Het ziet er nogal medisch uit, maar ik neem mijn koffertje overal mee. Maar ik word niet gelukkig van oorbellen of een chique sacoche."
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van november/december 2007.
Heb je de koran al eens gelezen? Die is geweldig mooi. Ik zou mij er nooit toe bekeren, omdat ik de noodzaak niet voel, maar als je het van de meest positieve kant bekijkt, geeft de koran een levenswijsheid mee. Spijtig genoeg zien wij alleen maar de extremisten. Maar ik ken tal van Marokkanen die hun hart naar ons openzetten. Er zijn paralellen met het katholicisme - niet dat ik daar zo mee opgezet ben -, maar ze moeten gewoon eens tegenover elkaar worden gezet, zodat je kunt zeggen: bedoelen wij niet hetzelfde? Ik denk dat beide perfect verenigbaar zijn en zelfs enorm verrijkend voor de maatschappij.
Maar heb je de mannen van Al-Qaeda, die zeggen dat de moslims de Heilige Oorlog moeten verklaren, al eens bekeken? Dat zijn grijsaards met lange baarden en een tulband. Ze zien er zeer verzorgd uit, maar hen kom je in de frontlinies niet tegen. Dat zijn niet de mannen die de bommen dragen. Dan denk ik: dié moet je aanpakken, niet de sukkelaars.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
Ik heb een Alfa Romeo van de jaren 70. Dat is voor mij jeugdsentiment. Als ik daarmee rij, is het vakantie. Af en toe ga ik ermee naar een bijeenkomst van oldtimers. Het is meer dan autorijden, het is een hobby. Ik mag er niet mee rijden na zonsondergang of in het buitenland. Dat is een keuze die ik heb gemaakt, maar ik zou mijn oldtimer niet kunnen missen.
En als men morgen met een valabel alternatief komt, dat ik kan gebruiken wanneer ik wil, dat ik kan gebruiken om te geraken waar ik moet zijn, zonder uren onderweg te zijn, dan is dat voor mij prima. Maar ik zie mij al mijn afspraken van vandaag niet met het openbaar vervoer doen, of tot twee uur s morgens ergens te velde deejay gaan spelen zonder auto. Het is zoals met de democratie: die werkt met horten en stoten, maar is tot nader order het beste systeem om een beleid te voeren.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
Nu kan ik weer lachen en weet ik weer wat levenslust is, maar ik ben geconfronteerd geweest met dingen van mezelf die ik niet kende. Door moeheid, door het probleem te minimaliseren, door te denken: ik ben toch een sterke vrouw, ik moet dit aankunnen. Door niet te aanvaarden, door verder te willen. Dat is typisch voor onze maatschappij. Niemand zei me: aanvaard het gewoon, je leven staat even stil, geniet er vooral van. Maar dat deed ik niet. Het was nochtans simpel: ik kreeg kinderen, bleef thuis en deed het huishouden, punt.
Voor Tita had ik gelukkig gekozen voor zes maanden borstvoeding. Maar daarna begon het. Ik weet nu dat ik gewoon creatief wil bezig zijn, dat ik het nodig heb om alles te veruiterlijken wat ik opmerk en zie, in spelen, in schilderen. Ik weet nu dat niet werken voor een mens niet gezond is. Aan de andere kant wou ik thuis zijn voor mijn kinderen en een goede ma zijn. Maar op de duur vraag je jezelf af: wat ben ik, buiten mama? Eigenlijk zijn dat allemaal luxeproblemen.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
"Ze blijven bellen voor een interview over mijn eetstoornissen. Ik heb één keer mijn verhaal gedaan. Is dat niet genoeg? Die eetstoornissen waren een ernstig probleem. Ik kon niet genieten van mijn succes. Alles raasde in sneltreinvaart voorbij. Zelfs bij de dood van ons mama bleef ik maar doorgaan. Ik kropte mijn gevoelens op, ik verdrong ze. Tot ze zich wreekten. De ene grijpt dan naar alcohol, de andere naar drugs en ik greep naar mijn eetprobleem. Tegen meisjes die met dezelfde zorgen zaten, wou ik zeggen: ik heb dat ook gehad, het is geen schande. Maar alles wordt gehypet en opgeblazen. Laat me gewoon even met rust.
De mensen willen het leed van een ander lezen. Dat mijn papa homo is, is sensatie. De bladen hebben niet liever. Toen mijn papa met zijn vriend trouwde, hebben we aan iemand exclusief toegezegd dat hij de fotos mocht maken, maar uiteindelijk stonden er toch ook fotografen van andere magazines. Daar word ik ongelukkig van. Ze moesten eens in mijn schoenen staan."
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
"Ik vraag mij al heel mijn leven af of we gemaakt zijn voor die ene. Ik geloof niet in de prins op het witte paard. Ik weet zeker dat er meerdere zijn. Je maakt er samen het beste van, maar kun je dat je hele leven? Ik heb het mooie voorbeeld van mijn ouders. Ze waren mekaars eerste grote liefde en zijn nog steeds samen. Het is schattig om ze bezig te zien, hoe ze nog op mekaars kont slaan. Daar ben ik zo fier op, maar ik denk dat het een uitzondering is. Mijn langste relatie is vier jaar geweest. Toen was ik dat warme, kriebelachtige gevoel kwijt. Ik vroeg me af of het ooit nog zou terugkomen. Mijn toenmalige vriend beweerde van niet, maar dat er iets diepers voor in de plaats kwam. Nu ben ik al twee jaar samen, en ik hoop dat dit gevoel niet weggaat. Maar ik vraag me wel af of ik mijn hele leven bij die ene persoon kan blijven. Je zou geen mens zijn als je in een lange relatie niet zou verliefd worden op iemand anders. Dat is puur menselijk. Vroeger bleven de mensen bijeen voor de kinderen of omdat uit elkaar gaan niet hoorde. Nu kiezen mensen meer en meer voor zichzelf."
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van september/oktober 2007.
Een bepaald blad interviewde mij gedurende een kwartier op een evenement waar ik had gezongen en sloot af met: En, kindjes? Ik lachte die vraag weg, maar de journalist suggereerde: Je hebt daar zeker geen tijd voor? Het antwoord werd meteen de titel van het artikel: Dit jaar heb ik absoluut geen tijd voor kinderen. Het is niet leuk als mensen je daar nadien over aanspreken, terwijl het nooit mijn bedoeling was om daarover te praten. Dat is jammer. Een kwartier na de finale van Zo is er maar één, vroeg een journalist mij: Denk je dat je hebt gewonnen omdat je mama is gestorven? Ik heb hem op een vriendelijke manier geantwoord, maar de volgende keer hoeft hij zelfs geen vraag meer te stellen. Dat vind ik erover.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van juni-september 2007.
In Vlaanderen moet je om half negen binnen zijn, om vier uur mag je buiten, er staan muren rond de school, in vele gevallen zelfs met pinnen. Als wij op de speelplaats op de grond zaten, kwam men ons aanmanen dat we op de bankjes moesten zitten. Als je een blaadje uit de plantenbak trok, kreeg je onder je voeten omdat je de planten vernielde. Tot juni van het jaar waarin je achttien wordt, ben je een kleuter. Je mag niks, je kunt niks, ze moeten je altijd in de gaten houden, ze moeten je zeggen wanneer je op de grond moet zitten en wanneer niet. Drie maand later ga je naar de unief: je woont alleen, je kookt alleen, je doet je was, je bepaalt zelf of je naar de lessen gaat. Op drie maanden tijd word je dus van een kleuter een volwassene.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van juni-september 2007.
Vroeger zei mijn tandarts: jij bent de witte raaf van de familie, want jij bent een open boek en kunt als enige over jouw gevoelens praten. Dat heb ik als kind wel gemist. Ik praat er wel met andere mensen over, maar thuis kon ik dat niet. Dat was niet omdat mijn ouders er niet voor openstonden, omdat ze geen oog voor mij hadden, omdat ze geen interesse hadden voor wat er binnen in mij leefde, maar omdat zij het niet hadden geleerd van thuis uit. Ik wil erop toezien dat mijn kindjes altijd bij mij terecht kunnen. Ook als ze niet willen praten, wil ik er voor hen zijn.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van juni-september 2007.
Kom, beken het maar: je bent op de titel afgekomen. Als er bloot of seks boven een artikel staat, is het gegarandeerd bingo.
Dat is niets om je over te schamen. Wie zou er in godsnaam aanstoot nemen aan de plaats waar de rug zijn naam verliest en er nog altijd geen sprake is van benen? En als de Schepper himself iets tegen bloot zou hebben, had hij ons met kleren laten geboren worden.
Nee, dit blog gaat over BVs, Bekende Vlamingen, mensen zoals jij en ik, die zich in interviews iets meer bloot geven dan de doorsnee landgenoot aan de tapkast. Bloot in puur overdrachtelijke zin. Respectvol bloot.
Of ik een BV ben? Het antwoord is negatief, tenzij je die keer meetelt dat ik op de cover van Playboy stond. Dat kwam zo.
In een vlaag van opruimwoede had ik mij voorgenomen om mijn uitpuilende verzameling knipsels, tijdschriften en boeken eens uit te mesten. Toen ik een torenhoge stapel maandbladen uit de kast te haalde, ging het hele zootje aan het wankelen en donderde finaal tegen de vlakte. Zonder te kijken deed ik een stap achteruit en voelde iets onder mijn voeten. Ik stond bovenop de cover van een beduimelde Playboy.
Met de échte BVs heb ik vele uren gepraat in hun chique loft of sober rijhuis, in een koele hotellobby of op een zweterige terrasje, in een Spartaanse vergaderzaal of tussen werkloze toneeldecors. Met mijn recordertje in aanslag om maar niets te missen van de soms ontroerende, soms hilarische, soms filosofische verhalen die ze opdisten.
Er wordt wel eens beweerd dat een interview geven een vorm van acteren is, en in een aantal gevallen is dat ongetwijfeld juist. Een BV is ook maar een radertje dat moet meedraaien in de promotiemolen voor zijn of haar laatste film, cd of tv-serie. Maar soms nam mijn gesprekspartner mij onverwachts in vertrouwen en ging hij dieper in op onderwerpen die hem na aan het hart lagen.
Ik wil ze allemaal bedanken voor de bereidwilligheid waarmee ze een deel van hun ongetwijfeld kostbare tijd voor mij vrijmaakten: mannen en vrouwen, homos en lesbiennes. En twijfelaars. Zo, niemand vergeten?
Tot morgen.
Will Jensen
P.S. Toen het nieuws bekend raakte dat ik met dit blog wou starten, kreeg ik al direct een paar reacties:
Teneinde onze onderdanen te beschermen tegen terroristische en andere bedreigingen, achten wij het nodig al uw teksten te onderscheppen via het internationale interceptiesysteem Echelon, te controleren en waar nodig te censureren. Indien u meent dat daardoor uw burgerrechten worden geschonden, kunt u de Verenigde Staten daarvoor niet aansprakelijk stellen, ingevolge de door de President goedgekeurde wetten.
(U.S. National Security Service)
Vanuit het voorzorgsprincipe kunnen wij u geen nihil obstat verlenen, aangezien uw website mogelijk ideeën bevat die het geloof schade toebrengen of in strijd zijn met de leer van de Kerk.
(Censor van de Heilige Ligstoel, Rome)
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Kom, beken het maar: je bent op de titel afgekomen. Als er bloot of seks boven een artikel staat, is het gegarandeerd bingo. 
