Mijn derde muzikale hartenbreker leerde ik kennen
door Jan Van Rompaey. Af en toe draaide hij het liedje in zijn radioprogramma
Jan en Alleman. Voor de juiste naam van het programma steek ik mijn hand niet
voor in het vuur, maar soit. Ik herinner mij nog de laatste uitzending van de
reeks. Aan het einde fluisterde hij: Ik ben moe. En toen duwde hij Trois
petites notes de musique in de ether. Ik kreeg er zowaar een krop van in de
keel.
Een paar jaar later interviewde ik hem op de VRT en vroeg:
Als je ooit met pensioen gaat, mag dan dit liedje op het feestje gespeeld
worden of ligt dat te emotioneel? Waarop hij glimlachend antwoordde: Ik denk
dat ik dat zal reserveren voor mijn begrafenis. Dat het een ontroerend
afscheid zal worden, staat nu al vast.
Trois petites notes de musique is een trage wals, weemoedig
en met een gevoelig timbre gezongen door Cora Vaucaire. Een deuntje waarop de
Fransen een patent lijken te hebben. Kenners van de cultuur van onze
zuiderburen zullen vol bewondering knikken als ze de naam van de componist
horen: Georges Delerue. De tekst is van Henri Colp en vertelt het verhaal van
een man die het betreurt dat hij nooit is ingegaan op de avances van een
meisje. Colp regisseerde ook de film waarin Trois petites notes voorkomt:
Une aussi longue absence.
Toen ik wat opzoekwerk verrichtte voor dit blog,
schrok ik even. Cora Vaucaire bleek in september overleden te zijn in Parijs.
Ze werd 93. Jan Van Rompaey zal er het hart van in zijn.
