Een bepaald blad interviewde mij gedurende een kwartier op een evenement waar ik had gezongen en sloot af met: En, kindjes? Ik lachte die vraag weg, maar de journalist suggereerde: Je hebt daar zeker geen tijd voor? Het antwoord werd meteen de titel van het artikel: Dit jaar heb ik absoluut geen tijd voor kinderen. Het is niet leuk als mensen je daar nadien over aanspreken, terwijl het nooit mijn bedoeling was om daarover te praten. Dat is jammer. Een kwartier na de finale van Zo is er maar één, vroeg een journalist mij: Denk je dat je hebt gewonnen omdat je mama is gestorven? Ik heb hem op een vriendelijke manier geantwoord, maar de volgende keer hoeft hij zelfs geen vraag meer te stellen. Dat vind ik erover.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van juni-september 2007.
In Vlaanderen moet je om half negen binnen zijn, om vier uur mag je buiten, er staan muren rond de school, in vele gevallen zelfs met pinnen. Als wij op de speelplaats op de grond zaten, kwam men ons aanmanen dat we op de bankjes moesten zitten. Als je een blaadje uit de plantenbak trok, kreeg je onder je voeten omdat je de planten vernielde. Tot juni van het jaar waarin je achttien wordt, ben je een kleuter. Je mag niks, je kunt niks, ze moeten je altijd in de gaten houden, ze moeten je zeggen wanneer je op de grond moet zitten en wanneer niet. Drie maand later ga je naar de unief: je woont alleen, je kookt alleen, je doet je was, je bepaalt zelf of je naar de lessen gaat. Op drie maanden tijd word je dus van een kleuter een volwassene.
Het volledige interview vind je in het blad Exclusief van juni-september 2007.
