Veel sneller dan verwacht lag de Green Card op me te wachten in de brievenbus. De dame had tijdens het interview gezegd dat "eind van de week, begin volgende week" de bevestigingsbrief zou komen, en dat het dan 4 tot 6 weken zou duren voor de Green Card zou komen.
De bevestigingsbrief kwam "begin volgende week", op maandag, en daarin stond dat ik de Green Card kon verwachten binnen 3 weken. Tot mijn grote verbazing (en vreugde natuurlijk!!) kwam de Green Card al op vrijdag binnen! Zo snel had ik hem niet verwacht!
Ik dacht dat deze donderdag (de 15e oktober) de mensen van de Social Security Office in de stad zouden zijn, maar helaas, zij komen niet de derde donderdag van de maand, maar de donderdag na de derde woensdag ....
En nu alles zoveel sneller gaat dan verwacht, en ik daar eigenlijk blij mee zou moeten zijn (en ook heus wel ben, hoor) merk ik nu dat ik deze vertraging minder goed kan hebben. Ik wil het nu weleens achter de rug hebben! Ik wil dat nummer! Ik wil nu eindelijk eens aan de slag met m'n rijbewijs! *zucht*
De perfecte timing was ook omdat Mike deze week vrij had genomen, en we dus zonder problemen naar die Social Security mensen konden. Nou ja, volgende week levert het ook geen problemen op, natuurlijk.
Dus toch nog even geduld uitoefenen, het is niet anders.
Van een heel andere orde: het eerste weekend van oktober waren de races 'in town'. Ook dit jaar deed Mike niet mee, maar broer Roy zou wel deelnemen, en het weekend bij ons doorbrengen. Dat alleen al was beregezellig, en Mike en ik gingen ook met hem mee als "cheer team". Voor mij de allereerste ervaring van zo'n racegebeuren na alle verhalen van Mike. Ik wist nog niet wat ik ervan moest vinden, of ik het uberhaupt wel leuk zou vinden.
Ik moet zeggen, ik heb het ontzettend naar m'n zin gehad en als er weer een race in te buurt is zou ik zo weer meegaan. 't Is toch even een heel andere wereld, en ik heb met volle teugen genoten. Ik heb ook zo'n 200 foto's gemaakt, en die zijn inmiddels op de website van de locale race organisatie geplaatst en ik kreeg er veel complimenten voor.
De eerste dag van de races zat het Roy niet super mee, hij kwam niet superhoog in de lijst terecht, maar de tweede dag, op een motor ooit van Mike gekregen, heeft hij de eerste plaats behaald! Of onze aanmoedigingen daarbij hebben geholpen .. Wie zal het zeggen. Maar wel heel erg trots op hem, natuurlijk.
En ik had het al genoeg naar m'n zin, en toen waren de quads aan de beurt om te racen....! Ik vond dat helemaal geweldig om te zien, de beste foto's waren ook van de quads (vind ik zelf, in ieder geval) en meteen had ik fantasien om ook zoiets te gaan doen. Maar goed, realiteit haalde me rap weer in, als absolute beginner durf ik nog niet eens al te hard een bocht in te gaan, uit angst van de quad te kukelen. En daarbij, op de quad die ik nu heb kan ik niet racen, die is daar niet voor bedoeld. En we hebben niet bepaald een geldboom in de tuin om ook nog een race quad aan te schaffen.
Maar och, een mens mag toch dromen, niet?
Ik heb het in ieder geval erg naar m'n zin gehad, en hieronder volgen wat foto's die vast een impressie geven van de races. En de quads. En lekker spelen in de modder.
Een impressie van de kampeerplek naast de racebaan, waar veel mensen hun tijdelijke kamp hadden opgeslagen. Ook Mike had z'n trailer aangehaakt, 's avonds gingen we wel weer naar huis, maar het was wel erg handig om die trailer te kunnen gebruiken overdag, voor een plasje, hapje eten, even uitblazen, van dat soort dingen:
Zwager Roy is klaar voor z'n eerste race. Dit is dus de eerste dag, ik had helaas geen foto van hem gemaakt voor de tweede race, met de andere motor waarop hij heeft gewonnen:
Een foto van de start van een van de races. Rij voor rij moeten ze vertrekken. Een kabaal van jewelste!:
Al mijn foto's zijn in 'de arena' gemaakt, met de sprong en de modderbak. Ik had zo het idee dat dit meer spectaculaire plaatjes zou kunnen opleveren en daarbij, in de arena waren ook de tribunes, dus een plekje om te zitten:
Een foto van Roy tijdens zijn winnende race. Voor mij het makkelijkst herkenbaar vanwege de kleine videocamera die hij op z'n helm had bevestigd:
En hier komen de quads ..... :
Bij de quads waren ook de zijspannen gevoegd. Deze tak van racen is niet zo heel erg groot in Amerika.
En als klap op de vuurpijl ook nog een Nederlandse Amerikaan tegen het lijf gelopen! Op de foto hieronder is hij degene aan het stuur. Hij heet Conrad en woont inmiddels zo'n 20 jaar in Amerika. Kon ik ook wel horen aan z'n accent. Maar even gezellig in het Nederlands kunnen kletsen, dat was best wel grappig!
Afgelopen maandag zijn we naar Fresno vertrokken, gezien het vroege tijdstip van het interview dinsdagochtend (7:30 uur!). Een rit van 5 uur. Mike had een hotelkamer geregeld, en het was lekker in orde (alleen een wat bedompte lucht). Redelijk groot, met een aparte bank (want je wordt wel erg hangerig van op bed moeten liggen als er geen zitgelegenheid is).
En, helaas, ook vlak bij de barruimte. Waar 's avonds laat een erg rumoerige groep zat, dus voor half 2 's nachts lukte het me niet om in slaap te vallen. De wekker ging alweer om 5 uur, zodat we rustig de tijd hadden om te douchen, te ontbijten, en op tijd op weg omdat we ook geen idee hadden hoe druk het zou zijn. Maar dat laatste viel dus reuze mee, we waren erg vroeg bij het gebouw en moesten nog zo'n 45 minuten wachten.
Maar zodra de deuren open gingen, ging het ook erg vlot. Eerst door security, toen werden we naar een wachtruimte gebracht en het duurde geen 10 minuten voor mijn naam werd geroepen.
Het interview zelf stelde voor mij weinig voor. De informatie zoals ik die had ingevuld op de I-485 (het formulier waarmee ik de Green Card heb aangevraagd) werd doorgenomen, en alles werd nog een keer gecheckt, om zeker te weten dat alle informatie correct was. Geen strikvragen, geen inlopertjes, gewoon checkwerk.
In de uitnodiging voor het interview stond ook dat we allehande zaken mee mochten nemen, waarvan we dachten dat het van belang kon zijn tijdens het interview. Ik had wat foto's meegenomen, wat mail en een fotoboek dat ik ooit voor Mike heb samengesteld over onze eerste jaar samen. Maar naar dit alles werd niet eens gevraagd.
De vrouw legde de gang van zaken "mocht ik de Green Card gaan krijgen" uit, en vervolgens vertelde ze me dat ik de Green Card kreeg.
Het is weer even geduld hebben. Eind deze week, wellicht begin volgende week, krijg ik een bevestigingsbrief. En dan kan het 4 to 6 weken duren alvorens de Card met de post komt. Dit was wel een kleine domper, ik had gelezen dat het 2 weken kon duren. Wellicht is dit het geval, maar vooralsnog ga ik maar uit van de langste periode (na alle andere tegenvallers op deze route).
En bovendien, ik had helemaal niet verwacht dit interview al zo snel te hebben, ik had het niet eerder dan het eind van het jaar verwacht,dus eigenlijk moet ik niet eens mopperen!
Voorlopig het eind van deze lange route, kan ik wel zeggen. Natuurlijk is het niet het einde van alle papierhandel, er moet per slot van rekening nog steeds een Social Security Number aangevraagd worden en een permit aangevraagd (en uiteindelijk een rijbewijs gehaald), maar het emigratieproces is voor de komende twee jaar ten einde!
Over twee jaar moet ik een I-751 invullen, dit is bedoeld om de "tijdelijke voorwaarden" van m'n Green Card te verwijderen. En de 'permanente' Green Card is dan 10 jaar geldig.
Het gaat eindelijk gebeuren (al is het toch nog sneller dan gedacht)! Dinsdag 29 september om 7:30 uur in de hele vroege ochtend heb ik m'n interview!
Ik moet een boel papieren meenemen. Plus m'n man. Da's wel handig, want hij moet rijden.
Het is in Fresno, en da's nog een behoorlijk eind weg (volgens Mike zo'n 5 uur rijden), dus we vertrekken die maandag ervoor, zoeken een goedkoop hotelletje en brengen daar de nacht door.
Voordeel van het vroege tijdstip: we hebben genoeg tijd om weer naar huis te kachelen.
Als het goed is, krijg ik tijdens het interview al te horen of ik de Green Card krijg, en als dit het geval is, wordt het met een paar weken via de post opgestuurd. Niet eens aangetekend ...
Ik heb geen idee wat ik zou moeten aanvangen als me die Green Card wordt geweigerd, maar het is een mogelijkheid (als de official vindt dat we niet voldoende kunnen aantonen dat we een legitieme relatie hebben). Dus daar wil ik verder niet aan denken, maar het is nog wel een mogelijkheid.
Deze eerste Green Card zal twee jaar geldig zijn, dan moet hij weer worden verlengd, en de volgende is 10 jaar geldig. In die 10 jaar zou ik me ook kunnen laten ombouwen tot Amerikaanse, hoef ik me ook niet meer druk te maken over verlengingen e.d.
In ieder geval: duim voor me op dinsdag 29 september, het is om half 5 's middags Nederlandse tijd, dus jullie hoeven er niet vroeg voor op te staan.
Even een tussendoortje. Kon het niet laten hier een foto van te maken.
Hieronder twee foto's, met een groot verschil.
De bovenste maakte ik een tijd terug, dit is normaal gesproken het uitzicht dat we hebben.
De onderste foto is het uitzicht van vandaag.
Het verschil is niet vanwege noodweer. Of laaghangende bewolking.
Dit is dus het effect van een bosbrand in de buurt van de stad Lancaster.
De hele dag was er al een typisch licht, de zon scheen, maar alles kleurde alsof je door een amberkleurige bril keek.
De zon wordt nu steeds meer afgeschermd door de rook, en het begint ook aardig onfris (branderig) te ruiken.
't Is dus niet altijd rozengeur en zonnenschijn in sunny California! ;)
Gisteren zijn Mike en ik naar Lake Isabella gereden, een naburig dorpje waar ook een DMV is. Want na dat achterlijke gedoe in Ridgecrest hadden we geen zin daar opnieuw de confrontatie mee aan te gaan.
In het bezit van mijn afwijzing voor een SSN (Social Security Number), wat we toch echt moesten hebben alvorens we die permit konden aanvragen, en alle nodige (en overbodige .. voor alle zekerheid alles maar meegenomen. Behalve dan m'n typdiploma. En reddingsbrevet.) papieren meegenomen.
Op weg naar Lake Isabella!
Sowieso een lekker ritje, dus ik had er zin in.
Mike was er wel van overtuigd dat ik de test ging halen.
Ik ook wel, maar ik was er niet van overtuigd dat ik de test mocht doen. Na al het gedoe zover had ik het gevoel dat ik niet in aanmerking kwam voor de permit, simpelweg omdat ik niet op officiele titel hier verblijf.
En inderdaad. Ik kan m'n permit pas aanvragen als ik m'n Green Card heb.
Ik ben het land binnengekomen op een K1 Verloofden visum. Die is nu verlopen.
Bij binnenkomst kreeg ik een I-94 in m'n paspoort geniet. Een soort van officiele toestemming om binnen te komen. Geldig voor drie maanden, en binnen die drie maanden moest ik getrouwd zijn.
Dat is gebeurd, maar we zijn verder dan drie maanden (ik zit hier nu bijna een half jaar!), en die I-94 is dus ook verlopen.
Officieel ben ik nu in "overstay", in afwachting van de afhandeling van de Green Card. En hoewel dat officieel geen legale status is, komt het zo vaak voor (vanwege de enorme achterstand bij de Green Card verwerking) dat ik me niet druk hoef te maken over uitzetting of zo. Ik heb alleen nergens recht op.
Goed, lieve jongens en meisjes.
Wat hebben we fout gedaan?
We hebben geluisterd naar het advies van een 'officiado'.
Toen ik net aan was gekomen heeft Mike gebeld met het bureau dat de SSN verstrekt. Deze persoon adviseerde Mike om te wachten met aanvragen van een SSN voor mij tot we getrouwd waren, omdat het anders een enorm gedoe gaf met naamsverandering (eerst SSN op mijn meisjenaam, dan zou er een papierhandel volgen om de SSN om te zetten naar m'n nieuwe naam).
En dat hebben we dus gedaan, braaf afgewacht tot we getrouwd waren. En ook al was er geen vertraging geweest in de afhandeling van de trouwakte, dan nog waren de drie maanden verlopen waarin de I-94 geldig was.
Wat hadden we dus moeten doen?
Meteen na aankomst SSN aanvragen, want toen had ik er nog recht op, al was het maar een tijdelijke geweest. En met die (evt. tijdelijke) SSN had ik in ieder geval m'n permit kunnen krijgen. Natuurlijk is het speculeren wat er daarna was gebeurd. Had ik m'n driver's license gekregen, in California ook officieel een ID document, terwijl m'n I-94 op het punt stond van verlopen? Ik gok zelf van niet, maar wie weet. Ik had in ieder geval flink kunnen oefenen met autorijden.
Natuurlijk was ik nog wel steeds afhankelijk van een ander om te kunnen rijden.
Voor mij scheelt het in ieder geval dat ik nu mobieler ben dankzij m'n quad, en in ieder geval de supermarkt kan bereiken voor de dagelijkse boodschapjes.
Maar ik heb ook een 'tijdelijke toestemming om te kunnen gaan werken' aangevraagd. En dan valt het maar te bezien in hoeverre het geregeld kan worden dat ik kan gaan werken, zonder vervoer.
Sinds afgelopen vrijdag ben ik een stukje mobieler geworden!
Michael kwam met het voorstel, omdat het toch allemaal wat langer duurt dan gedacht met mijn rijbewijs. Ook al mag ik er niet mee op de geasfalteerde weg, met de quad kan ik, via allerhande zandwegen, toch bij de belangrijkste winkel(s) komen, dus daarmee ben ik in een klap een stuk mobieler geworden. En niet alleen praktisch .. we hebben het er al heel lang over dat we graag de woestijn en/of de bergen in willen, en Mike's truck heeft wel 4-wheel drive, maar is voor sommige wegen te groot.
Mike heeft z'n motoren en kan er daamee wel komen. Ook had hij een oude quad in de garage staan en het was de bedoeling dat hij die ging opknappen, die was dan voor mij om op rond te kachelen. Maar voor Mike gaat veiligheid voor alles, en hij was er niet van overtuigd dat de oude quad voldoende veilig zou zijn voor mij. Dus een nieuwe quad is het geworden (na alle financien even op een rijtje te hebben gezet).
Vrijdagmiddag zijn we haar gaan ophalen, en ben ik wat oefenrondjes in de tuin gaan maken. (Haar ja, want ondanks het formaat en een zekere aura van stoerheid vind ik de quad wel iets vrouwelijks hebben.)
En ook m'n eerste mijl erop gehaald. Aaaaaaah!
Zaterdag ben ik voor 't eerst het hek uitgeweest, en heb op zandpaden rond het huis rondgereden. (En een eerste transformatie is al zichtbaar. De vorige dag nog met m'n gewone T-shirt, nu al in een van Mike's race jerseys. Is ook verstandiger, lange mouwen, met bescherming op de ellebogen .. En het is de bedoeling dat er nog een echte broek bij komt, maar dat wordt vast nog een frustrerende trip naar de winkel en passen, passen, passen!)
En zondag zijn Mike en ik een rit wezen maken. Hij op een van zn vintage motoren, ik op mn tank. De trip duurde uiteindelijk vier uur! Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar zo kom je er rap achter dat de wereld een heel stuk kleiner is geworden, je snel op een andere plek bent, en dan ook heel snel denkt: "Nu we hier toch zijn ... kunnen we ook daar en daar even gaan kijken". Mike zei achteraf dat hij zich een beetje ongerust had gemaakt, want we hadden niet veel water meegenomen. Maar gelukkig is het goed gegaan, wel een goede les voor de volgende keer om toch vooral goed voorbereid te blijven, en desnoods veel meer water mee te nemen dan de geplande trip zou toelaten. Je weet tenslotte maar nooit.
Met een topsnelheid van zon 90 km/u kan ik aardig hard gaan. De eerste keer buiten het hek vond ik 50 km/u al hard genoeg, maar tijdens de zondagse rit heb ik het gered tot zon 85 km/u! Maar zon snelheid hou ik niet lang vol, op die zandpaden. Zeker omdat ik nog onbekend ben met het terrein, en het nog moet leren lezen. Zo weet ik nog niet of een bepaalde donkere verkleuring een gat in de weg is, of simpelweg een andere kleur zand. En op topsnelheid lig je zo op je (gebroken) rug, als je niet uitkijkt.
Al met al vind ik het prima om met een gangetje tussen de 30 en 40 km/u rond te kachelen. Kan ik ook de tijd nemen om even om me heen te kijken en van de omgeving te genieten.
Gedurende onze vier uur durende trip zijn we niemand tegen gekomen. Wel verkeer gezien in de verte, (onze route bracht ons op gezette tijden in de buurt van een snelweg) maar daar bleef het bij. Een hele bijzondere gewaarwording. Ga op zondag in Nederland maar een gebied in, je stuikelt over de wandelaars, families met kinderen, hondenuitlaters, en andersoortig volk!
We zijn onder andere bij een verlaten mijn geweest. Best wel spookachtig! We hebben daar een pauze gehouden, daar was nl. wel voldoende schaduw. Helaas heb ik nu geen foto's van de trip, ik had m'n camera niet meegenomen. Maar het is zeker de bedoeling dat foto's volgen, want dat wilde ik altijd al, zolang ik hier ben. De paden op, de bergen in, met camera en alles vastleggen!!
Vorige week zaterdag, 8 augustus, zijn we naar Bakersfield gereden voor de biometrics. Het was ongeveer een trip van 2 uur en een kwartier. Een leuke trip voor mij, omdat we dit keer een kant opgingen die voor mij helemaal onbekend was.
De afspraak was om 2 uur 's middags, we waren op tijd vertrokken en ruim op tijd voor de afspraak (tien voor half 2). We besloten meteen naar binnen te gaan en dan wel te zien wat er gebeurde. br> Ik werd meteen geholpen, een vriendelijke heer gaf me een formulier om in te vullen, en daarna liep hij het met me door om te zien of alle informatie er was.
Daarna moest ik weer even op een stoeltje gaan zitten, in afwachting van het volgende. Een kleine 10 minuten later werd ik geroepen en werden m'n vingerafdrukken genomen. Alles electronisch tegenwoordig, geen geneuzel meer met stempelinkt e.d. Na de vingerafdrukken de foto, en dat was alles! Het meest langdurige was het gedoe met de vingerafdrukken, eerst alle vingers van de linkerhand, dan de duim van de linkerhand, vervolgens alle vingers van de rechterhand, vervolgens de duim van de rechterhand, vervolgens vinger voor vinger linkerhand, vinger voor vinger rechterhand, en nog een keer de wijsvinger van de rechterhand.
Om 2 uur liepen we weer naar buiten, dus dat was mooi op tijd. Aangezien we toch in de buurt van een winkelcentrum waren, besloten we nog even te shoppen. We zijn een Smart en Final ingegaan, waar je meer spullen in bulk kunt kopen, dus meteen maar een voorraad van het een en ander ingeslagen.
's Avonds om half 8 waren we weer thuis. Dat viel dus reuze mee!
Even wat mooie plaatjes van Mono Lake. Deze dag was het water helemaal glad, en gaf een mooi spiegelend effect. Dat moest natuurlijk even vastgelegd worden. De tweede foto is een close up van de tufa towers, opbouw van mineralen e.d. Oorspronkelijk was dit gebied nl. de bodem van een groot meer.
Hier een foto van de oude dames, zoals ik ze altijd noem. Het zijn vulkanen, en het zijn eigenlijk relatief jonge bergen (de jongste is ongeveer 650 jaar oud).
Vrijdag zijn we richting Virginia Lakes gegaan, waar Mike weer even lekker aan het vissen is geslagen. Ik had een leesboekje en puzzelboekje bij me, en het begon met lekker warm en zonnig weer. Heerlijk, lekker zitten nietsdoen!
In het water kijkend, zag ik allerhande stenen met allemaal kringels erop (zandafzetting). Een prachtig gezicht, en het is zowaar gelukt er een plaatje van te schieten.
Ik heb ook heel voorzichtig eentje uit het water gehaald, en het lukte me zonder het zand eraf te spoelen. Ik heb hem heelhuids thuis gekregen, maar als ik m nu in het water leg, gok ik dat ik de kringels er alsnog afspoel. Dus maar even bedenken hoe ik dat ga oplossen. Wellicht met een lijmspray of zo.
Op onze kampeerplek hadden we veel bezoek van kleine eekhoorntjes, grondmarmotten en ook vogels. Van de knaagdieren heb ik geen fotos, die zijn zo snel! Maar een foto van de vogel is gelukt. Grappige punker! Naar die vogel kijkend, konden we ons zo voorstellen dat de indianen, heel vroeger, zulke beesten zagen en daarmee ideeen opdeden voor kapsels en hoofdtooien!
Onze laatste ochtend daar waren er ineens 3 tegelijk. We denken dat het een familie was. Mike had eerder wat kruimels gegooid naar een eekhoorntje (al zei ik dat hij dat beter niet kon doen maar ja, soms is de neiging sterker dan gezond verstand ...), maar die zag het niet.
De vogels zagen het wel, maar de kruimels waren redelijk dichtbij ons. Toen ging (we vermoedden) vadervogel op de grond liggen, vleugels gespreid. Hij zag er ernstig gewond uit ... Af en toe draaide hij zn koppie naar ons om te zien wat we deden. Wij bleven gewoon zitten, maar verstoorden ook de andere vogels niet, terwijl ze de kruimels oppikten.
Vader deed een nieuwe poging, opnieuw zag het er dramatisch uit!! Geen reactie onzerzijds. Ik geloof dat hij toen wel geloofde dat we geen kwaads in zin hadden, en ging ons van een afstandje zitten bekijken. Moeder en kind deden zich tegoed aan de kruimels, behalve die welke het meest dicht bij ons lagen.
Mike zei even later, toen we binnen zaten, dat hij had gezien dat pa de laatste kruimels oppikte. Had hij ook nog een lekker hapje, en verdiend, na al het harde werken!
Achteraf gezien vind ik het wel jammer dat we niet meespeelden met pa vogel. Ik ben ervan overtuigd dat - als we opgestaan waren en naar hem toe waren gelopen om te zien wat er aan de hand was - hij verderop was gegaan, en daar weer gewond vogeltje ging spelen, ons weglokkend van zijn familie. Kan het nu dus niet bewijzen, maar ik geloof wel dat het zo zou zijn gegaan.
En tja, aan alles komt een eind, dus ook aan deze kampeertrip. Zaterdag zijn we weer huiswaarts gekeerd. We hebben er alle tijd voor genomen, het is ongeveer 4 uur rijden, maar we vertrokken om 1 uur s middags en kwamen 9 uur s avonds aan. Onderweg zijn we diverse keren gestopt, een keer voor een langere tijd, zodat Mike weer even kon vissen. (En nee, hij heeft deze hele trip geen geluk gehad, en geen visje aan de haak geslagen, helaas.)
Onderweg zagen we helaas tot twee keer toe rook van bosbranden, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door bliksem.
Deze was ongeveer ter hoogte van een dorpje Indepence geheten. We zijn even gestopt om dit vast te leggen.
Deze brand was dichter bij huis, ongeveer ter hoogte van Olancha (een uur verwijderd van Ridgecrest). Dit keer zijn we niet gestopt, deze foto is vanuit de rijdende auto genomen.
Toen we thuis kwamen, konden we de rook nog steeds zien, in de verte.
En vandaag, 3 weken later, brandt het nog steeds .
De reden: het gebied waar de bosbrand is, is het officieel aangemerkt als wilderness. Dit betekent dat je er alleen te voet kunt komen en mag rondlopen (niet met off road vehicles komen). Het wordt ook niet onderhouden. Maar het betekent ook dat, als het brandt, er niet wordt ingegrepen en men de natuur zijn gang laat gaan.
Poeh, ik zie aan de datum dat ik wat achterstallig onderhoud heb, op dit blog.
Mn laatste bericht was in juli, inmiddels is het alweer ruimschoots augustus.
Waar blijft de tijd?!?
We hebben weer een kampeertrip achter de rug, wederom vlakbij Lee Vining. We waren er beiden hard aan toe om er eens helemaal uit te zijn. Helaas lukte dit niet geheel. Vlak voor vertrek (maandagmiddag, we vertrokken dinsdag) had Mike nog een vergadering en moest daarvoor een dik pakket papierwerk doornemen. De vergadering werd vervolgens uitgesteld, en Mike werd verondersteld alle op- en aanmerkingen die hij had te mailen. Nou had hij er zich met een jantje van leiden vanaf kunnen maken, maar zo is hij niet. Dus de woensdag en de donderdag van de kampeertrip stonden toch vooral in het teken van de nog te mailen opmerkingen. Hoewel Mike eerst aangaf dat hij dit niet erg vond, moest hij later toch toegeven dat het hem minder goed was gelukt om helemaal relaxed te zijn en ons doel om er even helemaal uit te zijn niet had gehaald. Maar desondanks is het een lekkere trip geweest.
Ook deze trip hebben we Lars meegenomen. De vorige keer heeft hij zich keurig gedragen, de terugweg is hij helemaal stil gebleven en had hij zich niet bevuild. Maar dat deed hij wel op de heenweg, en dat vond ik toch wel erg vervelend (hoewel we toch ook regelmatig gestopt zijn en we hem bij de kattenbak neerzetten).
Dus deze keer hebben we iets nieuws geprobeerd. Zodra we comfortabel op weg waren, hebben we de draagmand op de console van de truck gezet, en hem eruit gehaald. Ik zette hem bij mij op schoot, en vol verwachting wachtten we op zijn reactie. Mike was bang dat hij in paniek zou raken en door de auto zou schieten. Maar nee, niets van dit alles. Hij was wel een beetje onrustig, maar bleef in eerste instantie op mn schoot zitten, druk om zich heen kijkend.
Na verloop van tijd wilde hij even aan de andere kant een kijkje nemen, ik had hem toch vast bij de riem, dus als hij alsnog gek werd kon ik hem zo binnenhalen. Maar dit alles was nergens voor nodig, hij ging lekker bij Mike op schoot staan en keek naar buiten.
Na verloop van tijd ging hij zn draagmand in, ging comfortabel liggen, en we hebben geen kat meer aan hem gehad! De rest van de trip heeft hij daar gelegen. Dus dat was blijkbaar wat hij nodig had: de mogelijkheid om zn mand uit te komen wanneer hij daar behoefte aan had.
We hadden deze keer een geweldige plek op de camping! Helemaal omringd door groen, en daardoor geen directe buren.
Hoewel we nu wat verder van het water zaten, konden we het nog steeds horen als we s avonds in bed lagen. Heel rustgevend geluid.
De bergen zijn nooit ver weg ..
De foto hierboven, achter deze bergen ligt Yosemite. Deze keer zijn we er niet geweest, de toegang kost $ 20,- en deze trip zaten we op een strikt budget. Jammer genoeg hadden we geen vooruitziende blik. Je kunt nl. voor $ 40,- een toegangsbewijs voor het hele jaar krijgen!! En inmiddels zijn we er twee keer geweest, en hebben dus al $ 40,- betaald. Maar we hadden niet voorzien dat we zo vaak in de buurt zouden komen .. Suf, en zonde van de centjes. Maar volgend jaar weten we beter ;)
Mike moest natuurlijk ook even een poging doen om te vissen.
We hadden nu ook wat hout meegenomen, om lekker gebruik te maken van een knapperend vuurtje, s avonds. Hier zijn pa en moe, met Lars op schoot.
Donderdag heeft Mike een groot deel van de middag aan zn laptop zitten werken. s Avonds zijn we even een stukje wezen rijden, naar Mono Lake. We hebben Lars meegenomen, en toen we eruit gingen om een stukje te lopen, namen we hem natuurlijk mee.
Ik ben ervan overtuigd dat we inmiddels goed bekend staan als The crazy couple with the cat.
We hebben inmiddels de hele papierhandel voor de Green Card op de post gedaan, meteen ook een formulier met toestemming om te werken. Nu is het afwachten op een reactie, eerst volgt een afspraak voor 'biometrics', dat is een foto maken en vingerafdrukken maken, van dat soort.
Het kan nog wel een half jaar duren voor ik m'n Green Card in bezit heb, dus het heeft geen zin me daar nu al druk over te maken.
Afgelopen donderdag waren de mensen van de Social Security in Ridgecrest, dus wij er ook naar toe om voor mij een Social Security Number aan te vragen. Nou is de Social Security vooral voor uitkeringen en zo bedoeld, en een keer in de maand komen dus afgevaardigden naar Ridgecrest zodat mensen vragen kunnen stellen, veranderingen kunnen doorgeven, of een nummer aanvragen. 't Is dus vooral voor de lagere klasse (al moet iedereen die werkt ook zo'n nummer hebben, want je hebt het ook weer nodig bij teruggave van belastingen en zo) en ik moet zeggen, ons bezoek aan de afgevaardigden heeft toch een aantal vooroordelen bevestigd, vrees ik. Ik heb nog nooit zoveel tandenloze vrouwen, bh-loze vrouwen en opgeblazen mannen met tatoeages tot in hun nek bij elkaar gezien!
Ik zag er een beetje tegenop, niet wetend wat er allemaal van me verwacht werd, en gezien onze ervaringen met een aantal 'officiados' in het verleden zette ik me al schrap. Maar nee hoor, nergens voor nodig. Het was een zeer vriendelijke man die de zaken afhandelde, en eigenlijk was het niet meer dan 'alleen maar even de papieren inleveren'. Tussen de 8 tot 10 werkdagen zouden we een reactie krijgen, en dat kan een afwijzing worden, maar ook een nummertoewijzing.
Inmiddels zijn we een week verder, en heb ik mn officiele afwijzing voor een SSN binnen. Keurig binnen de tijd, ruim, zelfs.
We hebben besloten om niet meer naar de DMV hier in Ridgecrest te gaan, met alle ervaringen uit het verleden lijkt het erop dat men hier niet genegen is om zich aan de regels te houden. Een en ander blijkt op basis van de discretion of the manager te gaan, en hoewel ik steeds met de vereiste papieren ben langsgeweest was men niet van plan mij een permit te geven. Om de een of andere reden durfde men dat niet aan.
Dus we gaan het binnenkort een stukje verderop proberen. Misschien in Palmdale, of Mojave. Wellicht zijn daar wel mensen die de juiste papieren herkennen en weten wat ze kunnen doen.
En ook is de uitnodiging voor de biometrics binnen. Op 8 augustus a.s. moet ik om 2 uur s middags bij het kantoor in San Bernardino zijn. Ik ga toch maar even bellen of dit klopt, want 8 augustus is een zaterdag! Maar het zal vast wel kloppen, ondanks alle ervaringen tot nog toe ga ik er toch vanuit dat er ook hier hardwerkende rijksambtenaren zijn ;)
En verder nog wat gezelligheid rond huize G. We hebben al een tijd lang aanspraak van een familie quails. Ik heb geen idee hoe ze in het Nederlands heten, en voor de volledigheid geef ik maar even een link naar Wikipedia, voor meer tekst en uitleg. Ja, het is wel in het Engels, vrees ik.
http://en.wikipedia.org/wiki/California_Quail
Het begon met een viertal volwassen vogels, die altijd rond 6 uur s avonds langs kwamen en druk in de grond aan het pikken waren. Vervolgens kwamen ze met een stel kleintjes, en inmiddels is het aangegroeid tot een hele (extended) familie. Laatst kwamen ze weer eens langs, en besloten gezellig te buurten in onze garage. Op zich vond ik dat wel knus, maar we hebben hier ook een dikke kat die vast wel een quailtje lust, dus Mike en ik deden diverse pogingen om de familie uit de garage te jagen. Nou, dus niet! Als die kleintjes ergens goed in zijn dan is het in wegstuiven, ergens verstoppen en vervolgens doodstil blijven zitten! Pa quail gaat vervolgens uitgebreid ergens anders rondhollen, en probeert je weg te lokken van de kleintjes. Wel erg grappig om allemaal te zien, en ik heb getracht een en ander vast te leggen op de foto.
Het lukte dus niet om ze uit de garage te krijgen, daar hebben we het op een gegeven moment maar bij gelaten, beseffend dat ze vanzelf weer verder trekken. En inderdaad, een half uur later waren ze al vertrokken, en voor zover we hebben gezien is er geen verorberd door onze Lars.
Moeder gaat de garage binnen.
Daar komt Pa Quail aan.
Moeder Quail nog een keer, beetje onscherp want lastig scherp te stellen met al die motoren in de garage!
Ieniemienie Quailtjes schieten de garage binnen.
Nog even een close up van een paar quailtjes.
Gisteren kwam ik buiten en deed de hele Quail goegemeente opschrikken. En tot mn grote verrassing waren er weer meer kleine quailtjes bij! We hebben zo onderhand een familie van zon 30 quails
Ja, inderdaad, ze schijnen ook overheerlijk te smaken. Maar laat de recepten maar achterwege. :p
