|
Tja , hoe begin je aan een leuk reisverhaal als het vorige abrupt werd afgebroken? En hoe kan je een vakantie leuk vinden als je net een dierbare bent verloren? Laten we zeggen : deze vakantie was anders.
Laat ik maar beginnen met het begin : 8 juli , de dag voor Werchter Classic, stonden we op onze gebruikelijke plaats bij de plas van Rotselaar. We hadden er een leuke dag opzitten, mooi weer, een toffe cache-wandeling met helaas heel vervelende muggen, een drankje hier , een hapje en 's avonds gezellig in Fons met een lekker lang aperitief-uurtje. Het eten was net binnen, toen ik twee gemiste oproepen kreeg van mijn schoonzus Sabine uit Duitsland. Het derde telefoontje kon ik wel opnemen en wat toen volgde was het onvoorstelbare. Mijn broer Filip had er een dodelijk motor-ongeval gekregen. Eerst ongeloof, schrik, enorme angst om het nieuws aan mijn ouders te gaan vertellen, ... Voor verdriet was er op dat ogenblik nog geen tijd. Dat kwam later pas. De weken daarop waren hectisch, emotioneel zeer zwaar. Er moesten dingen geregeld worden, mijn ouders hadden onze steun nodig, ondertussen nog gaan werken... De steun van de familie en de vele vrienden van Filip deden deugd. Daarvoor langs deze weg ook onze dank, ook mijn enorme dank aan mijn ventje. Ik wist al langer dat hij er altijd voor mij is, dit was buitengewoon. Love you!
Overleggen , twijfelen, praten , we besloten toch maar op reis te vertrekken. Want dit jaar hadden we iets totaal anders voor ogen dan andere zomervakanties. We hadden een huisje gehuurd in Wales, gevonden op google. In alle vroegte namen we de boot in Calais, de DFDS-ferry was nog niet helemaal vertrokken of we hadden al ons Engels ontbijt achter de kiezen. Anderhalf uur later meerde de boot af in Dover en kon het avontuur beginnen. Links rijden bleek voor Marnix niet direct een probleem, mijn hersenen daarentegen moesten dubbel werken. Naar welke kant kijk je nu juist als je een rondpunt op rijd ? En die tegenliggers, zo dicht dat die passeren. Onze gps deed ook nog eens flink haar best en stuurde ons langs de kortste weg. Ja, maar dat betekende ook dwars door de bergen, langs de smalste weggetjes. Heel mooi ja, maar het moment was er nog niet om te genieten. Na een uurtje of zes rijden kwamen we aan in Blaenau Ffestiniog, een oud mijnwerkersdorpje, vol grijze, met leisteen beklede huisjes.  Eentje daarvan konden we het onze noemen , toch voor een dag of tien. "Hier is't" stond aan de voordeur, nee dit is geen Welsch , want het huis heeft Nederlandse eigenaars. Het was wat je noemt een echt typisch Engels huis : vele kleine plaatsjes, vast tapijt, ouderwetse meubeltjes, retro behangpapier, maar behalve Wifi van alle andere comfort voorzien. En met een prachtig zicht op de omliggende bergen. Heerlijk om 's morgens de gordijnen in de slaapkamer op te schuiven en nog even vanuit je bed naar de omgeving te staren.
Het weer : wel heel afwisselend kan je het noemen, je zit uiteraard niet in het zonnige Zuiden, maar we hadden dagen met zon, dagen met regenbuien, met hevige wind, met bewolking,... geen verveling mogelijk in het weerbeeld. We vulden onze dagen met lange wandelingen. Slechts één keer moesten we totaal uitgeregend terugkeren, de mist boven belemmerde ons zicht en het leek ons raadzamer terug te keren. Een droogkast zijn en een warme douche zijn een zegen op dat moment. Wandelen kan je daar overal, een weiland en een erf mag je over. Er staan pijltjes van de wandeling bij aanvang en dan.. is het gedaan. Zoek het zelf maar uit en dat moesten we één keer dan ook echt doen. De beschreven wandeling klopte aan geen kanten, gelukkig zagen we een eenzame inwoner die ook een wandeling maakte en ons gelukkig weer op het juiste pad bracht. Alhoewel, een pad kon je het moeilijk noemen. Nog nooit was ik zo blij om na een uur of vier een pub te zien. De pint smaakte heerlijk.
Wat ook onvergetelijk zal zijn : de wandeling naar de top van de Mount Snowdon, grootste berg van Engeland en Wales en tweede hoogste van de Uk, na de Ben Nevis in Schotland. We startten de wandeling in Penn-y-pass en volgden de Miners Path, de op één na makkelijkste. Dat bleek ook de eerste kilometers, gezapig naar boven , een breed stenig pad. Maar daarna weet ik niet wat er makkelijk aan was. Een bijna verticale rotswand was de uitdaging. Had er niemand anders in de buurt geweest, dan zou ik gedacht hebben dat het niet kon. De kinderen zagen er geen graten in, dus ik tjokte ook naar boven, soms op handen en voeten, met een klein maar hard bonkend hartje. Was het nog ver? Terugkeren was ook geen optie, dus maar doorbijten en andere mensen aanmoedigen. Hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd, en de wind waaide stevig. Eindelijk na twee en een half uur bereikten we de top waar we helaas niet beloond werden met een fenomenaal zicht : we zagen geen tien meten ver en je moest je vasthouden om niet omvergeblazen te worden in deze bitterkoude wind. Maar toch was er voldoening dat we het haalden. Na een warme chocolademelk vatten we de afdaling aan : langs het Llanberis path, veel makkelijker alhoewel je natuurlijk wel je spieren dubbel en dik voelt. Het werd na een uurtje gelukkig ook weer zonniger en warmer. De rustdag de dag erna was welkom.
 Behalve wandelen bezochten we ook een Geocache-event in het mooie plaatsje Llangollen. We bezochten er de Maze, nog maar de derde keer in Europa te zien. Het is een soort tentoonstelling over het ontstaan van cachen en wat het precies is. Je kon op het terrein ook wat labcaches doen (verschillende spelen waardoor je dan een code kan krijgen) en we wandelden ook naar een kleine waterval langs een leuk riviertje.
Als afsluiter en op de terugweg stopten we in Leatherhead, de auto werd geparkeerd, de trein genomen en na een dik half uur waren we in hartje Londen. Waar we ook veel gewandeld hebben, een nachtje geslapen in een eenvoudige jeugdherberg en nog een dag veel gewandeld hebben, maar hé in Londen hé. Altijd leuk om hier terug te komen.
Dit was dus onze zomervakantie in een notendop : geen Fons, geen zonnige zuiden maar wel enkele pittige wandelingen en prachtige natuur. Een aanrader als je niet alleen van zonnebaden houdt.
|
