Op 24 mei ll vertrok de Ryanair vlucht richting Chania weer eens stipt op tijd met o.a. twee enthousiaste jongelingen (wij dus) aan boord. We waren nog maar net van het vliegtuig afgestapt of de bagage rolde al van de band, de bus naar Chania centrum stond ons al op te wachten en vertrok 5 minuutjes later. We stapten daarna blindelings van het busstation naar de eerder geboekte studio Constatino's, misschien liepen we daar al eens in een vorig leven rond ? :) Constatino himself stond ons al op te wachten, we maakten direct kennis met de Griekse gastvrijheid: we kregen een heerlijk frisse pint en wel een uur uitleg over leuke restaurantjes in de buurt, de weg naar het oude Chania, tips voor uitstapjes in de buurt, enz. De studio was dik in orde, basic but very clean, en een klein balkonnetje met zijzicht op zee. Ondertussen waren onze magen al serieus aan t rommelen, dus stapten we het eerste beste restaurantje op de hoek van de straat binnen. En dat was helemaal geen slechte zet. We kregen al direct een wachtbordje bij de bestelde halve liter wijn. De gegrilde inktvispoten smaakten ovenheerlijk en net toen we aan ' t overleggen waren of we nog een half litertje zouden bijnemen, kwam de eigenaar al af met een karafje. Toen hij ons verbaasd gezicht zag, zei hij direct, no problem, it's on the house. Iets wat we de komende week nog zouden horen. Toen we de rekening vroegen, kwam hij nog af met een dessertje en een flesje Raki. Once again : 'on the house'. Van een leuke kennismaking gesproken. De volgende dag gingen we op verkenning in het oude Chania, dat was zo'n 20 minuutjes wandelen van de studio. Chania is een heel gezellig stadje, met smalle straatjes, kleurrijk geschilderde gevels, een oude haven met pier, vele restaurantjes en souvenierwinkeltjes,... Het went snel om in het warme zonnetje rond de dwalen. Nog een dag daarna gingen we te voet andere kant op, langs het strand en andere weggetjes, tot in Agio Marina. We aten er in een restaurantje met zicht op zee, en konden daarna gratis gebruik maken van ligstoelen op het strand. We waagden ons zelf even in het helderblauwe water van de zee. Toen we 's avond weer thuiskwamen, hadden we toch weer heel wat kilometers in de benen. Marnix bereidde een lekkere salade met gebakken worstjes en met een glaasje frisse witte erbij waren we weer de koning te rijk op ons terrasje. Constatino had ons een wandeling aangeraden op het schiereiland naast Chania. We namen eerst de stadsbus naar Chania Airport en vroegen aan de chauffeur om ons af te zetten aan het kruispunt naar de Monestry. Vandaar was het een goed half uurtje wandelen naar de eerste abdij. Vandaar was het een hele trot naar de volgende abdij, er leek geen einde aan de weg te komen, er passeerde wel eens een auto, maar telkens we aan een bocht kwamen, zagen we een ... volgende bocht. Enfin, uiteindelijk geraak je altijd wel ergens, dus bij de volgende abdij, moesten we door een poortje en konden we afdalen tot aan de ruïnes van wat ooit het oudste klooster van Kreta was. En daar begon de wandeling dus dat Constatino had aangeraden. Hij had het over een 'blue-marked footpath' (nee schat, het hele verhaal van de blue market ga ik hier niet vertellen), maar je kon het alles behalve een 'footpath' noemen. Om te beginnen moest je al zo'n 2 à 3 meter naar beneden klauteren voor je het eerste blauwe pijltje kon zien, en ipv een pad was het gewoon een uitgedroogde rivierbedding, waar je over rotsblokken of omgewaaide boomstammen moest klauteren. Moeilijk hé met sandalen aan je voeten Marnix? Gelukkig waren die blauwe stippen zeer frequent aanwezig, want wel 5 uur kwamen we geen andere mensen tegen, zag je geen teken van bewoning en was het muisstil, het belgerinkel van de geiten buiten beschouwing genomen dan. We wisten ook totaal niet hoe ver de wandeling was, wel waar we moesten uitkomen en dat lukte dus weer eens wonderlijk wel. Stavros is een piepklein badstadje, waar ooit de film 'Zorba de Griek' werd opgenomen. Tot 20u45 moesten we ons daar zien bezig te houden, om dan die ene bus naar huis te kunnen nemen. In het midden van de week namen we afscheid van ons studiobaas en namen we om 7u45 weer de enige bus van de dag richting Omalos. De tocht er naar toe was al meer dan de moeite waard, de ene haarspeldenbocht na de andere volgden elkaar op en we gingen steeds hoger. Chapeau voor die buschauffeurs daar hoor. Omalos zelf stelt niet veel voor, een doorlopende straat met aan elke kant 2 hotels. That's it! We hadden er een hotelkamer geboekt voor 2 nachten omdat we dan dicht bij het begin van de Samariakloof waren. Bleek alleen dat als je beneden aan de Samariakloof uitkomt je onmogelijk weer in Omalos geraakt met openbaar vervoer. Maar we hadden oerechance dat de hoteleigenaar die dag bagage moest oppikken in Sougia en we met hem weer naar boven konden. De Samariakloof dus : gewoonweg adembenemend!! De eerste 2 uur is het wel wat druk en daal je voortdurend af langs rotsige trappen, door bossen en stukjes rivier. Maar dan wordt het alleen maar beter en mooier. Moeilijk te beschrijven hoe mooi het wel is, alleen, je voelt je er ontzettend nietig en klein. Om even stil van te worden. Na zo'n 5 uur stappen kwamen we beneden aan, de frisse pint smaakte en daarna was het wachten op de boot naar Sougia. En ja, zoals beloofd stond de hotelbaas ons keurig op te wachten aan de haven. De rit terug was even avontuurlijk en prachtig als de wandeling. Wat wil je : in de auto met een Griek die de bergwegen als zijn broekzak kent, nog eens een binnenbaantje nam, niet eens heel veel remde voor de kudde geiten op de baan die de weg versperden, en nog eens persé een auto met toeristen wilde voorbijsteken ook. Enfin, de spiertjes stonden wel wat gespannen die avond, de warme douche was heerlijk en ondanks dat de menukaart van het hotel niet heel uitgebreid was, smaakte het eten toch ook heerlijk. 's Anderdaags moesten we ook nog weten op te vullen in Omalos, dus waarom dat niet doen met een wandeling? :) Ipv de trappen naar beneden naar de gorge te nemen, kon je ook de berg op. Een pad was er, soms toch, en anders was die overwoekerd met losgekomen stenen. Ik liep er toch niet helemaal op mijn gemak hoor. Na een uurtje stijgen, besloten we dan ook onze broodjes op te eten, van het uitzicht te genieten en terug af te dalen. En dan nog de 5 km terug naar het hotel aan te vangen. De volgende dag gingen de trapjes af toch niet meer zo vlot hoor. Nog één dagje hadden we om te genieten in Chania. Om 8u45 was er een bus terug, we konden onze bagage achterlaten in het busstation en zo nog een dagje meepikken in het oude Chania. Om 20 u was het terug tijd om de lucht in te gaan om een 3 tal uurtjes terug te landen in het natte Charleroi. We voelden ons direct weer thuis. (ahum) We kijken alletwee met een supergoed gevoel terug op ons weekje met zijn tweetjes. Griekenland is fantastisch gastvrij, het is er vrij goedkoop nog om lekker te eten en het weer was super. Kortom : mission acomplished!
Reacties op bericht (2)
08-06-2012
PRACHTIG
mooi geschreven reisverslag, jammer genoeg lukt het hier niet meer om ver weg te gaan. Ik heb maar verlof tijdens de drukste ( lees duurste ) periodes van het jaar en met 2 kotstudenten en een paard in de manege zijn het de laatste 3 jaar enkel autovakanties geworden. Het water liep me net niet uit de mond als ik je verslag las. Hopelijk kunnen Maureen en ik nog eens teruggaan naar Griekenland waar we ooit, in lang vervlogen tijden, een prachtige huwelijksreis hebben meegemaakt. Herken de Griekse gastvrijheid en de vele liters wijn !!
08-06-2012 om 10:20
geschreven door wim
05-06-2012
Opgeladen
Batterijen weer opgeladen zo te lezen
05-06-2012 om 12:01
geschreven door Sigrid
Over mijzelf
Ik ben Heidi
Ik ben een vrouw en woon in Bredene () en mijn beroep is Administratief bediende.
Ik ben geboren op 04/04/1965 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, linedance, muziek, lezen, handwerk, wandelen, geocaching.
