Mijn verhaal wat ik jullie nu ga vertellen dateert van zo een zeven maanden geleden, ik durfde het toen niet te vertellen, en ook nu voel ik mij ongemakkelijk, ik ben niet fier op wat er toen is gebeurd maar het was eigenlijk een daad van air kracht ( oef, even goed adem halen ) en hier komt het dan. Het was een zonnige dag in het voorjaar, els ( ik noem haar zo want ze had mij gewaarschuwd dat als ik haar echte naam zou vernoemen ze mij een proces zou aandoen ) en ik waren voor enkele dagen naar zee gegaan, wenduinen, zelfs in het hoog seizoen een rustige plaats, en in het voorjaar heb je het ganse strand voor je alleen, nergens een levende ziel te zien, de winkels op de dijk zijn toe, de restaurants en tavernes gaan maar tegen de middag open, ideaal voor twee geliefden om langs het strand te kuieren. We hadden onze schoenen en kousen uitgedaan, onze pijpen van ons broek opgerold tot de knieén en genoten van het ijskoude zeewater aan onze voeten, ik voelde mij goed bij els, en zij had al verschillende malen gezegd dat ze mij graag zag, al kussend liepen we verder, er kon toch niets gebeuren ( er staan daar geen bomen ) tot els plots een kreet lied < ai, ai mijn voet ai > ze stond daar te dansen van de pijn, ze had met haar voet in een kwal gestapt, zo een hoop snot met in het midden blauwe slierten < doe iets > brulde ze, ik keek rond voor hulp maar nergens was een levende ziel te bespeuren < azijn, kap er azijn over > riep ze wanhopig, en als eeuwige grapjas zocht ik in mijn broekzak naar een fles azijn < nu heb ik die fles azijn toch weer vergeten zeker > was mijn antwoord < doe iets lolbroek > er viel een korte pauze < pis op mijn voet > gebood ze < ikke op uwe voet >. Toen ik haar betraande ogen en de rood gezwollen voet zag heb ik mijn leuter uit mijn broek gehaald, het duurde nog even voor er iets kwam ( de spanning en de stres belemmerde de vrije loop ) toen de straal eindelijk haar voet bereikte sloop ze haar ogen en kreunde lichtjes. Daar stond ik dan op het verlaten strand van wenduinen, allé dat dacht ik toch, we werden opgeschrikt door de sirene van een aankomende quad, zo een moto op vier wielen van de politie < wat zie jie ont doen-ne vies vent-sje > zij die agent, els wees maar die kwal en haar voet, ik zag dat de agent de situatie begreep, voor mij lag het anders, het had wel even geduurd eer de straal kwam, maar daar zomaar mee stoppen is een andere zaak, het leek wel uren te duren eer mijn nieren leeg waren en onder tussen stond die agent er op te zien < steekt hem nu maar snel weer-re terug > zij hij. De agent heeft ons dan toen naar de eerste hulppost gebracht, waar we hem nog altijd dankbaar voor zijn. Oef, ik ben blij dat ik mijn verhaal tegen jullie heb kunnen vertellen, en dit nog, normaal zijn er in het voorjaar geen kwallen aan de zee, maar zo één verloren exemplaar kan je imago flink bekladden. Tot maandag .......
