Al een paar dagen kwam ik haar s'morgens tegen bij het joggen in het park, als ze mij passeerde stopte ik en keek haar na, ze was knap en in dat looppakje kwam haar figuurtje nog beter uit, door de geluidjes die ze onder het lopen maakte sloeg mijn fantasie op hol, de ganse dag dacht ik aan haar en s'avonds in mijn bed ... ( ga deze passage naar best overslaan ) Ik moest en zou met haar in contakt komen, maar hoe, in een dancing is dat voor mij geen probleem, daar heb ik genoeg van die openingszinnen voor, maar zo iemand vreemd op straat, laat staan in het park aanspreken dat is wat anders, en daarom heb ik mijn groot versier boek geraadpleegd, onder de rubriek * out door * stond, je zegt tegen haar < mag ik u eens iets vragen > als ze dan bevestigend knikt zeg je < heb ik u deze zomer niet gezien in de grotten van han > ze zal dan zeggen < nee > en dan begin je van < oh ik dacht, jij leek sprekend op haar, dan moet ik mij vergist hebben of spijtig want het is daar zeer mooi > Vind het ook niet erg origineel om haar zo aan te spreken, maar nood breekt wet en dan zijn alle middelen goed. En zo startte ik woensdag morgent met volle moed aan mijn versier-run, ginder in de verte zag ik haar aankomen, rustig blijven hermanneke dacht ik, je hebt thuis geoefend hoe je het moet aanpakken, diep adem halen en zeker niet stotteren, je kan het, het moet verdomme, nog een tiental meter en zij is bij jou, het was alsof ze mijn keel dicht nepen zo voelde ik mij en dan plots zag ik haar vallen, ze liet een kreet en greep naar haar enkel, met een spurt was ik bij haar < rustig maar, ik zal je helpen > zij ik, nog nooit in mijn leven heb ik zo genoten van iemand zijn ellende, een beter scenario kon ik mij niet voorstellen, ik keek omhoog en zij stillentjes < dank u > heb dan haar loopschoen uitgedaan, haar sok en met beiden handen zachtjes haar voetje gemasseerd < ik doe je toch geen pijn > vroeg ik < nee > zij ze zacht < het voeld zalig aan > hoe lang ik dat klein lief voetje van haar heb gemasseerd weet ik niet meer, maar we zijn samen daarna in de taverne van het park een koffie gaan drinken, natuurlijk heb ik haar moeten ondersteunen, want na zo een lelijke val mag je u voet niet belasten had ik haar gezegd. Toen we afscheid van elkaar namen bedankte ze mij met een kus en ze vroeg of we de volgende dag samen zouden joggen, nog nooit hebben die 24 uren zo lang geduurd, de ganse dag liep ik met mijn hoofd in de wolken en s'avonds in mijn bed ... ga deze passage maar best overslagen, tot maandag .......
