Jaren heb ik ,met
meer dan grote voldoening, bij en groep(club) van vrienden , meer nog
gevoelsgenoten,geleefd en genoten .
Op en dag was
het op, mooi in zijn tijd, waarom of waardoor laat ik in het
midden of ik maak er een eeuwig raadsel van ;
Echt waar, Pol en
nog meer Vischers in gedachten, soms nog eens een groot licht ,ook
al eens een fragment van vage overdrijving a la VD een echte serieus
van VDB maar altijd met grote voldoening , denk ik terug aan het
basic rugby .
Competitie en sport
ik stel het voor mezelf nog altijd in vraag .
Ik heb altijd
geleerd dat rugby een spel was.
Sport is voor mezelf
het samenbrengen van gelijkgestemden in om het even welk of wat soort
van
bezigheid.
Voor alles gericht
om als vrienden ,of weet ik veel, een zo goed , plezante of gelukkig
mogelijke tijd samen door te brengen.
Zuiver richten op
het moderne einddoel ,de winnaar , is op zich voor mij de sport
voorbij.
Dit idee maakt voor
mij ,als oude bal, sport een beroep.
Sommigen zullen
argumenteren dat elke tijd zijn grenzen heeft.
Dom gezien heeft een
topmetser of schrijnwerker even veel specifieke scils in zijn vak
als om het even welke hedendaagse topsporter in zijn specifiek
sportdomein.
De verloning volgens
de beroepskeuze is absoluut niet evenredig laat staan volgens de
sekses.
Er is dus nog een
massa werk voor de vakbonden.
Gans deze raaizon
ter zijde gelaten het is tog mooi nog vrienden te hebben.
Ik herken het, het
is nog moeilijker om vrienden te houden.
Het moet er niet
bovenop liggen ,maar het mag wel blijven hangen.
Oude ballen hun werk
is memmen en zagen , altijd geweest ,de noodzaak is altijd in vraag
gesteld door de jong kadéen .
Maar het maakt mij
gelukkig als er op en naast het sportterrein individuen begaan zijn
met het overdragen van echte waarden .
Zeker naar het
respecteren van tegenstander en vooral referees.
Hierbij een oproep
naar -alle- oude ballen trap niet in het ijzerken.
Geboren in een tijd
van hoop op een betere toekomst ontstaan uit jaren van ellende.
Als jongetje werd je
doordrongen van het katholieke gelijk.
Er was maar één
God die zaligmakend was. bij een godsvruchtig leven ging je naar de
hemel,
waar je rijstpap kon
eten met gouden lepeltjes. Zoniet volgde het eeuwige hellevuur
Waar was het
verstand van al die godgeleerden van die tijd om het opbod van de
islam ,zijnde
tientallen jonge
maagden, te negeren.
Waarschijnlijk waren
de priesters van die tijd verblind door de aanwezigheid van ,in
hoofdzaak,
vrouwelijke
aanbidders van de clerus. In tijden dat de mannelijke bevolking enkel
maar tijd had voor het heropbouwen van een volledig verwoeste
infrastructuur en gemeenschap.
Daarnaast werd een
groot deel van de bevolking ook soms nog geleerd dat godsdienst opium
was voor het volk. Wat verdeeldheid teweeg bracht.
Maar
Blij met de vrijheid
die ik heb verworven ,om te denken .
Blij met de vrijheid
die ik heb om te zeggen wat ik denk
Blij met het idee
dat in vrijheid denken en spreken niet levensbedreigend is .
Blij dat ik zo'n
tijd heb leren kennen.
Ben ik zeer bezorgd
,en dat is zwak uitgedrukt,in de toekomst van ons samenleven .
Een van de zwartste
bladzijden van het menselijk samenleven was de tijd van de
inquisitie.
Er was maar één
gelijk .Het gelijk van de godgeleerden, die zegden te leven volgens
het Heilige schrift en heersten naar goeddunken.
Daarop is de tijd
van de verlichting ontstaan de tijd van het menselijk denken.
Voornamelijk over het vreedzaam samenleven ,dit met vallen en
opstaan. Met bewegingen als socialisme,communisme, liberalisme,zelfs
in het slechtste geval, fascisme en anarchisme .Al dat denken in
functie van een manier te zoeken om de menselijke geest vrijheid te
geven om zelfstandig te denken en te handelen.
Ik ben zeker geen
geleerde ,maar ik heb de kans gekregen om na te denken. Nadenken in
mijn eigen
mogelijkheden los
van verstikkende dogma's zowel van kerk of staat .Ik heb zelf kunnen
kiezen voor de hel of de hemel.Dit zonder dat me een etiket
opgeplakt werd van godsdienstig of goddeloos ,of sta me bij
vrijdenkend of ateist of ongelovige.
In de lagere school,
kwam heel in het begin,nog de pastoor zwaaien met de vloek van hel en
vagevuur. De nonnen hadden nog kappen om hun kuisheid te benadrukken
en alleen de meester had gelijk. De regel werd niet geschuwd en
gebruikt voor andere dingen als waar hij voor gemaakt was.
Maar men had een
door de overheid opgelegd leerplan waaraan men zich moest houden.
Scholen zijn in Spee
geen doel maar een middel om 'kennis' te verwerven en te verspreiden.
Als scholen maar één
doel hebben ,namelijk het onderwijzen van een éénzijdige
levensvisie is dat een bedreiging van mijn Denken.
Al jaren ga ik op
café ,al jaren ga ik soms onverwachts ergens binnen. Soms heb je het
gevoel dat je er te veel bent. Soms het gevoel dat je er te laat
bent. Soms het gevoel dat je volledig verkeerd bent.
Nooit ben ik
genegeerd als klant of als persoon.
Ik woon al gans mijn
leven naast een café. Soms ben ik misschien niet de ideale klant
voor mijn buurvrouw ,de cafébazin. Maar een buur is en blijft een
buur waar je in de best mogelijke verstandhouding mee wil leven.
Meest van tijd ga ik
een pint drinken in voor mij gepaste momenten,niet altijd de meest
gangbare uren .Meest van tijd ga ik een pint drinken als ik zelf er
meest zin in heb. Meest van tijd ga ik bij mijn gebuur iets drinken
om haar ook iets te gunnen.
Ik ga dus binnen met
een goed gedacht. Ge zegt goedendag tegen de aanwezige klanten .
Ge handelt naar de
heersende sfeer. Ge zegt goeiendag tegen de buurvrouw bazin.
Ge zegt laat de
mensen iets drinken. Ge wacht op een vraag naar wat u wil gebruiken.
Ge ziet de buurvrouw
bazin de micro nemen,het is die avond immers karaoke avond voor de
klanten ,dacht ik, en een nieuw liedje inzetten. Een liedje dat ze de
paar minuten ervoor heel zorgvuldig heeft geselecteerd .Ikzelf
verwachte dat ze ,de cafébazin ,mijn buurvrouw,
alsnog iets zou
inschenken of minstens iets zou aangeven van wacht even.
Nog nooit meegemaakt
mevrouw de bazin begon heel feestelijk mee te zingen, met weet ik
veel welk liedje .De micro heel bedreven onder de neus , de blik op
het magische scherm, volledig als een nog te ontdekken diva opgaand
in haar act .
Ge staat daar dan
wel bij voor piet snot zonder snotneus. Echt dorst had ik wel niet
meer maar .
Voor mezelf en
misschien voor de sfeer in het café was het een goed idee om maar
het pand te verlaten
Naar ik heb vernomen
houd mevrouw de bazin de herberg enkel open als hobby .
Nu ondertussen al 5
a 6 jaar geleden was ik aan de praat met een vriend ,ook
geïnteresseerd
in oud en minder oud
ijzer dat nog kon bollen.
Hij verzameld zowat
alles waar hij ooit mee gereden heeft .Ik vooral dingen die dreigen
op het oud-ijzer te belande.
Zo stond er in zijn,
nog aan te leggen, tuin een oude Renault Goelette volledig te
verkommeren.
Eentje met een
beetje geschiedenis. Het was immers één van die Goeletten die
destijds door het Franse leger aan België zijn overgemaakt in het
kader van de oorlogsschuld.
In Frankrijk
gebruikt als radiowagen bij het beroemde en beruchte legion
etrangère .
Later in België
verder gebruikt als radiowagen, ik denk bij de landmacht.
In België kreeg het
ook zijn bijnaam van Jeanette,omdat het de onhebbelijke gewoonte had
bij een te bruusk
rem manoeuvre op zijn neus te gaan staan met zijn achterste omhoog.
Mijn vriend had een
paar weken eerder bij mij op het erf mijn woonwagen gezien er was er
ook in geïnteresseerd om zich zo een oude werfwagen aan te schaffen
als speelhuis voor de kinderen.
Dus kwamen we tot
een akkoord ik zocht voor hem een oude werfkeet in redelijke staat
en ik mocht met de goelette naar huis. Slepen want het ding wou maar
niet starten Waarschijnlijk was de naft die er in was ook van kort na
de oorlog.
Eens thuis heb ik
hem netjes binnen gezet om eens helemaal op te drogen en hem volledig
te ontdoen van al zijn lompen hij stond er echt bij als een schooier.
Na een vluchtig
nazicht stond ik er van versteld dat al het hout en de karosserie nog
in heel goede staat waren na zoveel jaren buiten in weer en wind.
Maar wat nu, het
staat daar nu ,wat moet ik daar nu van maken. Moet het weer in
origineel militair
of gaan we er iets
anders mee doen.
Eerst eens gaan zien
wat er op internet van te vinden was. Ik ben op de site van de
goelette club van België gestoten en daar heel snel een paar
goelettisten van een speciaal soort ontdekt.
Na een paar dagen
genoeg inspiratie ,een paar schetsen,wat info over de mechaniek en
wij weg.
De eerste hindernis,
starten .Begonnen met de benzinetank open te maken. In de vloer van
de laadbak zit een luikje, daaronder de benzinemeter,open maken
,meter verwijderen,langs deze weg de tank leegmaken,
Er zat een liter
condenswater in,lozen en kuisen .Nieuwe naft in de bak. Bougies kuisen ,en
starten. Hij deed het ,zij het wat sputterend en proestend,hij deed
het.
Heel klein ritje,
voorzichtig remmen. Om naar rechts te draaien moest je niet eens
sturen. Terug binnen en de remmen aanpakken. Vooraan ging het vrij
vlot ,alles nog in goede staat en alles los vrijwel geen roest in de
tamboers. Achteraan een ander paar mouwen. Hoe moest ik die tamboers
er af krijgen?
Na wat zoekwerk, bij
de mannen van de goeletteclub en verder op internet,een werkplaats
handboekgevonden.
Eerste
probleem, u neemt de speciale poulietrekker om de tamboers te
verwijderen.
Aangezien ik geen
speciale poulietrekker had en nergens een kon vinden zat er maar
een ding op ,er zelf een maken.
Een ganse dag later na ,passen, slijpen,lassen,schuren en nog eens passen en schuren, kon ik er ,met behulp van een ferme tik
van een hamer ,de eerste tamboer
aftrekken.
Remcilinders zo vast as wat,open en kuisen en rubbers
vervangen.
Nog niets,de
flexibels ,potdicht .Vervangen ,andere kant het zelfde en alles
ok.
Hij beist dat het een plezier is. Bij kort remmen gaat hij zeker
30cm met zijn neus naar beneden.
Nu nog wat
dichtingskes vervangen ,andere olie op en hij staat mechanisch
redelijk in orde.
Tot zo ver de
mechaniek nu de esthetiek,dat is een ander paar mouwen.
Terwijl ik bezig was
aan rem en co zag ik in mijn ooghoek steeds mijn woonwagen staan.
Als ik nu eens in de
achterbak van de goelette een slaapvertrek kon maken en dat in
combinatie met de woonwagen, dat zou een heel mooi getrek worden.
Er aan begonnen ,de
laadbak strippen. De beugels opkuisen en antiroest behandeling geven.
Beugels met hout bekleden en kader maken. Raampjes maken en insteken en
dakgedeelte uitbuigen. Voor en zijkanten bekleden. Achterpartij met
deur maken .Isolatie aanbrengen en bekleden.
Oef dat was al dat.
Voor de binnen
inrichting is het een ode aan de jaren 50. Ik heb een slaapkamer van
de jaren 50 uit elkaar gehaald en op maat aangepast. Jaren 50
,gebogen deuren vloeiende lijnen en nieuwe materialen.
Het stapelbed, kan
ook worden omgevormd tot tweepersoons met een paar handelingen.
De cabine op zich
,wou ik wel behouden ,als open cabine. Alles in bache ,gaf wel wat
problemen. Daarom heb ik er voor gekozen om een metalen opbouw te
maken met twee zijruitjes .
Gemaakt van
achterzijruitjes van ,ik weet het ,de concurrentie, een twee pk van
citroen.
Maar volgens mij
volledig passend in de tijdsgeest.
Hierbij heb ik
geopteerd ,om met een half open dak ,toch nog in de geest van het
oorspronkelijk
ontwerp van de
goelette te blijven.
Stukken van de
zijruit-verbinding en het dak heb ik met stoom geplooid in triplex.
Afgewerkt met
een,oprolbaar, bache dak.
Kleur kiezen is niet
altijd makkelijk ,maar nu voor mij wel.
Ik heb er voor
gekozen(om nergens aan te komen een twee drie)om heel het getrek
,woonwagen én goelette, in de zelfde kleurcombinaties te zetten.
Hetzij ,eierschaal en diepgroen als basis met naturel hout als
contrast.
Het plezantste van
de restauratie is voorbij. Nu nog de papierwinkel.
Het ging hier om een
ex militair voertuig. Zonder papieren..
Op zoek naar de
aankoopbewijzen .Gevonden.
Op zoek naar de
bewijzen van herkomst. Militair. Gevonden .
Op zoek naar
inschrijvingspapieren. Gevonden.
Aanvraag voor
verzekering, het betreft hier een lichte vracht. Gevonden.
Met een groot hart
naar Zwijnaarde.
Eerst een hele rit alom ,dit ding rijd maar veilig
onder de 60km per uur,dus alle grote ,steen, wegen meiden. Met een
omtrekkende beweging over Eke naar Zwijnaarde , aangekomen op de
keuring .Enige konsternatie bij het personeel. Heel gewillige mensen
en heel hulpvaardig.
De oldtimerkeuring volledig doorlopen. Geslaagd
in de remtest !.In het bezit van de nodige gevaardriehoek.
Papier voor een O
plaat op zak .Ter plaatse afgehaald(zo ging dat vroeger),en wijlen weg.
Ik ben nu de
gelukkige bezitter van een Renault Goelette in rijvaardige staat.
'k ben een tijdje weg geweest. De weken hebben me geholpen. Met alles en niets heb ik me beziggehouden. Zoeken ,kijken en fronsen. Steeds opnieuw draaien en keren. Voorzichtig wat prutsen en kuisen. Zekerder bekennen en erkennen. De natuur in al zijn misterie. Bedrogen door het oog. Zien wat er altijd is geweest.
Het likkende vuur. Likkende tongen een grijpende klauw,vuur klaar voor zijn alles verterend werk
,
Huilende wolf
Ontsnapend uit de dichtheid van de roedel,verlangend naar de zachtheid van nabijheid
Sinds mensenheugenis werd bij ons in de familie ,rond de tijd van st-Antonius ,een varken geslacht.
Slachten van een varken klinkt zo koud enbanaal.Neen het was jaarlijks een bijna rituele gebeurtenis.Een sociaalgebeuren,waarbij de hele familie en een deel van de buren deelnamen en bij werden betrokken.
Het was die dag bij ons op den hof een af en aan geloop van mensen .De ene om te helpen,
de andere om te komen kijken of er niets van de tafel viel.Nogal eens een minderbedeelde
buur of kennis die tijdens het jaar al eens een handje kwam toesteken.
Elk jaar was er dan de bewondering voor de plaatselijke slachter,uiteraard zonder diploma of statuut .Deze man vormde voor de familie nogal eens de link met het verleden.
Er werden verhalen verteld over vroeger,grootnonkels en tantes.Steevast het verhaal hoe goed het vroeger was.Wat een sterke vent die of de gene was.Allerhande nieuws uit het dorp en aangelanden,wie deugde en wie niet.
Kortom zoals eerder gezegd een sociaal gebeurn zonderveel franjes,welk steeds eindigde in een soort van feestmaal a la asterix.
Tot hier het verleden .
Nu vandaag wordt het slachten ,op het erf of gewoon thuis op den hof ,zeer moeilijk gemaakt of verboden.
Weg sociaal gebeuren .weg traditie.weg feest van st.antonius en zijn varken.
Alles hygiënisch en clean ,zonder gevoel,maar met volledige controle van de voedselketen.
Slachten gebeurd in het slachthuis en kost een zak geld;De slachter aan huis moet gediplomeerd zijn .Er moet een aanvraag in drievoud naar de gemeente.Het vlees moet in een daartoe uitgeruste koelwagen vervoerd worden.Een geluk dat we het nog mogen opeten zoals we zelf willen.Dat denk ik toch.
Maar er is licht in de duisternis.
De overheid organiseert jaarlijks een slachtvloer voor rituele slachtingen.Waar het mogelijk is uw eigen dier op rituele wijze te slachten .
Ikzelf ben een diep gelovige Vlaming.Die geloofd in traditioneel erfgoed,in sociale controle in kontact met de buren en wil leven op zijn dorp zoals gans mijn familie er sinds mensenheugenis heeft geleefd .
Ik hoop dat de staattegen volgend jaar, voor mensen als ik,een oplossing kan vinden.
Ik was vandaag weeral eens een grote meneer.Ik heb al zoveel meegemaakt,geboren 52 getogen 68 Ik dacht ik heb het allemaal wel al gezien.Maar toch ,hongerig of niet,je gewoonte getrouw. Tijdens het afzakken naar huis toe,efkes stoppen aan het fritkot op het dorp.Een beetje moe van een paar pintjes, met een groot hart,een pakske frit,een klein want de lijn je weet wel.Daarbij,na een grondige studie van de kaart(zelfs in een fritkot op den buiten hebben ze dat ook al),een mexikano,dit om het vakantiegevoel wat aan te wakkerenen nieuwsgierig,kiplets met schinese sous,om het wat avontuurlijker te maken. dit alles in een VTM corect kader,nietdik liefst te dun en zo snel mogelijk. De kiplets,wat dat ook mag zijn,in een op en top stars en stripes kartonnetje.Gelukkig was er de sous. De mexikano,gelukkig waren er de pintjes. De fritten,de trots van de belgen,gewoon niet te vreten.In het vlaams ,nen hoop petatten zonder veel complimenten grat vermuest,in het vet gekapt.Stoofhout de naam frit niet waard maar wel in een corect wettelijk ingerichte infrastruktuur.Waarschijnlijk een goede verdienste.O dierbaar Belgie O dierbaar land der vaderen , Slaap zacht we gaan er op vooruit.
1975 .Samen met mijn vader gingen we bij een oudere fruitkwekernaar een plukwagen zien.
Bij die wagen kregen we een oud smalspoortractortje aangeboden.Een KRAMER KB17, aan zeg maar een meeneemprijsje.
Wie had toen gedacht dat dit het begin van een hobby zou worden.Een hobby die in wezen niet meer stopt.
1998.Die oude tractor,afgeschreven, stond maar te verkommeren bij mijn broer in zijn keldergarage.Maar het idee van restoratie was in feite nooit ver weg geweest.Maar tijd, je weet wel.
Toch een beetje tijd gevonden,ergens in een hoekje. Eerste werk, volledig nakijken van de mechaniek.Wat weinig problemen gaf,alles bleek nog vrij goed te werken op de zuiger van de lift na.Dat was nog goed te vervangen,kwestie van een beetje geluk en fantasie.
Andere olie er op,nieuwe batterij,voorverwarmen en tok tok tok, op de klop weg.
Het geluid van een oude één ,of in mijn geval een twee,cilinder is waarschijnlijk het verslavend element bij oldtimers.
Het herschilderen moest nog gebeuren.Het tractortje was immers, door de vlijtige kleinzoon van de vorige eigenaar,volledig in het (klassiek) grijs gespoten.Dus op zoek naar de originele kleuren van Kramer.Die kleur dan ook laten maken.Dit was ook de aanleiding voor mijn eerste kontact met een oldtimerboekwerk.echt verrassend die massa verschillende merken en kleuren.
Van een tractor wordt verondersteld dat hij werkt.Voor mij is een oldtimertractor naakt zonder atributten of getrek.Daarom begon ik aan de restoratie ,of noem het opkuis, van een oud melkremorkje van mij ouders uit de jaren 50.Tijdens mijn zoektocht naar onderdelenvond ik op een zolder(ge ziet niets wegsmijten )een oud kabientje van mijn vaders tractor van rond 1965. Deze twee samen vormen nu een getrek voor achter mijn smalspoor.
Mijn aandacht voor Kramer was getrokken.Ik vond voor mezelf wat meer tijd en kwamvia via aan het adres van een andere Kramerbezitter.Raar maar waar ook een KB17, een jaartje ouder,maar de landbouwversie.Zo een combinatie kom je maar zelden tegen ,dus.Meer hij stond nog volledig origineel,met de nodige blutsen en builen natuurlijk.Met zowel al de lichten een maaibalk,voederbakje,derdepunt en trekhaak.
Aan deze trekker was wel wat meer werk aan.Na het verwijderen van 20 jaar kippenmest en stof.Plaatsen van nieuwe sproeiers,(de oude waren meer druppelaars, maar toch nog starten) gloeistiften,waterpomp,koppeling en filters .Al bij al viel dat allemaal toch nog wel mee.
Ondertussen zijn we in 2007. Zijn we lid van De lozen boer. Hebben we een paar ritten en treffens meegedaan. Liefst met mijn koppel. Ik zie ze als een broer en zus ,enkel maar een jaartje verschil,van de zelfde familie.
Zo komen we aan het voorlopig laatste hoofdstuk. Tijdens de rondrit in mei 2007 reden we langs den Oudenbos.Achter op een schapenwei stond een oude werfwagen ,nog enen van den RTT,te verkommeren.
Tijdens het vervolg van die rit,begon ik in mijn hoofd al het plan te tekenen van de restoratie van zo een werfwagen .Ik was al bezig met het nagaan wat ik thuis ,op al die stoffige zolders ,nog liggen had om er aan en in te verwerken.Twee dagen na datum,had ik de eigenaar gezocht en gevonden en was de wagen gekocht.
We zijn nu vier maand later en de wagen is nu ,volgens mezelf en een paar anderen, veranderd in een klein juweeltje van een woonwagen.Binnenin in de oud Vlaamse stijl van rond 1930.Langs buiten naar de zigeunerwagens van voor 1950.
Hiermee kan ik nu naar iets verdere bestemmingen.Overnachten is nu geen probleem.
Het idee is dat ik de wagen eventueel ook kan verhuren aan andere oldtimerbezitters ,die, misschien eens iets anders willen dan, rondtoeren met hun trekker alleen.
Dit weekend ben ik voor de eerste maal met men woonwagen op pad geweest. Zaterdag ,na een zenuwachtige voorbereiding,ben ik toch nog aangezet.Ondanks het reeds 15u30 was en dat ik die dag nog 48 km voor de wielen had.Met de onzekerheid of dat mijn Kramertje wel genoeg kracht bezat om onderweg de komende hellingen te nemen.De woonwagen weegt toch om en bij de 2 ton .De weg naar Audenaarde zag er lang en gevaarlijk uit. Het huis afgesloten,de poort uit en op weg.De reeds bekende wegen van vorige kleinere ritjes gingen prima.Tot Lede geen enkel probleem.Ervaring opdoen ,in verband met remmen en stilstand op een helling ,aan de lichten van vijfhuizen,en vooral het op toeren houden en brengen van de motor. De lichten voorbij ,nu waren we echt weg,links en rechts eens terugwuiven naar vebaasd en verwonderd kijkende bewoners ,het ging prima.Af en toe eens een auto die toeterde of uit goedkeuren of uit frustratie. Net voor Burst ,dacht ik ,een wel heel entoesiaste automobilist.Die bleef maar toeteren en ik begon me af te vragen wat heb ik nu weer misdaan? Met een ferme knal wist ik het onmiddelijk. Een klapband,wat nu,één van de nog maar net 40 jaar geworden banden had het begeven.Stoppen ,eens rondkijken ,eens in men haar krabben en daar was al een madam met de vraag ,Ge moet toch geen krik hebben.Hoe kon die dat nu weten? Maar vooruit ,bij de vriendelijke madam van de schoenmaker,de krik aangenomen ,de wielen vervangen nog een korte babbel en weer een probleem opgelost.Terug vertrokken,toch efkens getwijfeld om om te keren,recht naar mijn doel. Net voor Audenaarde kreeg ik kompanie van 2 andere oldtimermannen die ,met veel plezier ,mij de korste weg toonden naar het terein van de samenkomst op de werktuigendagen Even waande ik me wel in het buitenland wanneer ik voor de Ohiobrug stond,met die twee buffels. Goed zover waren we dan .Ons geplasseerd naast een kanjer van een buldozer .Ons ingeschreven een paar babbelkes gedaan en dan ,spijtig genoeg ,terug met de auto naar huis een rezervewiel gaan zoeken .Wat niet zo gewoon is op een zondagmorgen. Zondagmorgen terug .Ons ogen uitgekeken naar al dat moois dat daar verzameld stond.Terug een paar babbelkes een paar pintjes een bezoekje aan de gespesializeerde stands een rondgang op de werktuigendagen zelf en zeker niet vergeten met één (kenners?)oog dicht naar het ploegen kijken.Goed gewerkt mannen zou ik zeggen. Zondagavond ben ik dan onmiddelijk na de prijsdeling terug op weg gegaan.Een geluk net voor de grote files, want ik had nog een rit van 2u30 voor me die overigens rimpeloos is verlopen.Ik was ,reglementair ,net voor donker nog thuis en ben met een goed gevoel ,welliswaar met stijve knieen,van men trekker gestapt. Ik zal maar zeggen tot onderweg. Herman.
Als hobby mag ik nu en dan eens mee op de werf, met een vriend van mij, Flor de schrijnwerker.
Ik heb in het najaar en deze winter mij eens laten gaan.
'k ben een tijdje weg geweest.
,
Dit weekend ben ik voor de eerste maal met men woonwagen op pad geweest.
