Vet en andere hanen

Jaren heb ik ,met meer dan grote voldoening, bij en groep(club) van vrienden , meer nog gevoelsgenoten,geleefd en genoten .

Op en dag was ‘ het’ op, mooi in zijn tijd, waarom of waardoor laat ik in het midden of ik maak er een eeuwig raadsel van ;

Echt waar, Pol en nog meer Vischers in gedachten, soms nog eens een groot licht ,ook al eens een fragment van vage overdrijving a la VD een echte serieus van VDB maar altijd met grote voldoening , denk ik terug aan het basic rugby .

Competitie en sport ik stel het voor mezelf nog altijd in vraag .

Ik heb altijd geleerd dat rugby een spel was.

Sport is voor mezelf het samenbrengen van gelijkgestemden in om het even welk of wat soort van

bezigheid.

Voor alles gericht om als vrienden ,of weet ik veel, een zo goed , plezante of gelukkig mogelijke tijd samen door te brengen.

Zuiver richten op het moderne einddoel ,de winnaar , is op zich voor mij de ‘sport ‘voorbij.

Dit idee maakt voor mij ,als oude bal, sport een beroep.

Sommigen zullen argumenteren dat elke tijd zijn grenzen heeft.

Dom gezien heeft een topmetser of schrijnwerker even veel specifieke scils in zijn vak als om het even welke hedendaagse topsporter in zijn specifiek sportdomein.

De verloning volgens de beroepskeuze is absoluut niet evenredig laat staan volgens de sekses.

Er is dus nog een massa werk voor de vakbonden.

Gans deze raaizon ter zijde gelaten het is tog mooi nog vrienden te hebben.

Ik herken het, het is nog moeilijker om vrienden te houden.

Het moet er niet bovenop liggen ,maar het mag wel blijven hangen.

Oude ballen hun werk is memmen en zagen , altijd geweest ,de noodzaak is altijd in vraag gesteld door de jong kadéen .

Maar het maakt mij gelukkig als er op en naast het sportterrein individuen begaan zijn met het overdragen van echte waarden .

Zeker naar het respecteren van tegenstander en vooral referees.

Hierbij een oproep naar -alle- oude ballen trap niet in het ijzerken.

Oprecht Heereman.