Na enkele dagen relaxen aan het zwembad was het weer tijd voor iets activievers, en men Groovy Grape tour richting Adeaide was net waar ik weer klaar voor was! Het was intens. De afstanden in de outback zijn niet van de poes, dus eerste werk was enkele uren richting Kings Canyon rijden. Perfect om al een beetje kennis te maken met mijn levensgezellen voor de komende paar dagen. Tussendoor even wat brandhout sprokkelen, en op de camping een vuurtje stoken en het eten bereiden. We sliepen in swags, een soort slaapzak waar je je slaapzak instopt, en dan slaap je buiten onder de sterren. Er hangt een flapje aan het hoofdeind, de zogenaamde "monster flap". In geval een dingo of krokodil ofzo besluit om je gezicht op te eten kan je steeds je monsterflapje sluiten, vandaar de naam. Daarnaast zorgt het er ook voor dat je lekker warm blijft tijdens koude nachten.
De volgende dag was het vroeg dag. We maakten een lange wandeling rond Kings Canyon, afgerond met een zwempartijtje in een meertje tussen de rotsen. Da's best speciaal want de eeuwige meren in dit gebied zijn zowat allemaal heilige grond voor de aboriginal. Een aboriginal die heiligschennis pleegt en een plonske waagt in een heilig meer mocht niet zo erg lang geleden een speer door zijn been verwachten als straf!
Dit kurkdroge stukje Australie ligt onder de zeespiegel. Alle rivieren zijn "usualy dry", maar als er dan eens wat water doorkomt sijpelt het in de poreuse rotsgrond en wordt er veilig van de warmte bewaard in deze gigantische spons. Versprijd over het land zijn er enkele meertjes die gevoed worden door dit grondwater. Als het lang niet regent verdampt elk druppeltje vocht, en alleen deze meertjes blijven constant gevuld. Ze dienden dus als een soort spaarpotje voor de aboriginal. In tijden van extreme droogte waren ze een garantie op water, vlees en veggies. Een verfrissend duikje kan het wild wegjagen en het water vervuilen, geen strak plan dus.
Na Kings Canyon op naar Uluru, waar we tegen de valavond aankwamen. Het was prachtig om de zonsondergang te zien! En de volgende dag gingen we de zonsopgang bewonderen. Daarvoor moesten we uit onze swag kruipen om 4u30! Zonder pardon de bus in, geen ontbijt, en veel erger: geen koffie. Ik heb lang niet meer zo afgezien! Voor de zon opkwam stond ik te slapen op men benen, tijdens de zonsopgang ging ik door alle stadia van men ochtendhumeur in zeer korte tijd, dan was er een kortstondig gevoel van algehele gelukzaligheid, en dan kwamen de vliegen in actie. In de hele outback is er geen enkele plaats waar je wegkomt van de duizenden vliegen! Op zich zou ik er zelfs aan kunnen wennen, maar ze gaan best doelgericht voor je oren, ogen, neus en mond. Verschrikkelijk! Maar, het was ronduit hilarisch om te zien hoe iedereen er gewoon het beste van probeerde te maken, en er dan af en toe eens iemand mentaal brak en helemaal door het lint ging, in zijn eigen taal vloekend gaten in de lucht schoppend. Ik zit weer te gniffelen wanneer ik dit schrijf! Ik ben twee keer beginnen rondstuiteren.
Later, op de camping kregen we de kans een kameelritje te maken, wat ik uiteraard niet aan me voorbij heb laten gaan! Mijn kameel leek een beetje op den Yves. Daarna was het weer rushen om men lunch binnen te krijgen en weer op naar Uluru, voor een opnieuw waanzinnig mooie wandeling. en zonsondergang met hapjes en pintjes!
De volgende dag was er tijd over voor een laatste wandeling in de omgeving van Uluru, de rest van de dag was het weer roadtrippen richting Coober Pedy. Coober Pedy is Aboriginal voor White man's hole. De eerste mijnwerkers in de opaalmijnen hier ondervonden al snel dat de temperaturen ondergronds een stuk beter te pruimen vielen dan in hun tentenkampen, en verhuisden dus al snel, tot grote verbazing van de aboriginal, in zelfgegraven holen onder de grond. We arriveerden later dan gepland in het stadje, maar Michael, onze wezenloos coole gids had gelukkig gregeld dat de laatste stop en het dinner tegelijkertijd konden plaatsvinden. We aten dus pizza tussen de kunstwerken van duizenden dollars. Da's Australische cultuur in een notendop! Na ons dinner op wel erg decadente placemattekes kwam het zijprojectje van de kunstgalerij/juwelier aan bod: Het kangeroe-weeshuis. We zagen enkele oudere tamme exemplaren, die om diverse redenen niet geschikt waren om te rehabiliteren in het wild, en daarna enkele jongere kangeroepups, joeys, die wel weer vrijgelaten kunnen worden. De avond werd afgesloten met een Kodak moment voor iedereen, We kregen een voor een een joey in onze armen!
De volgende dag was het weer roadtrippen naar Port Agusto, en verder naar Adelaide naar onze hostels en de grote outback-tour zat erop.
Na men vlucht uit Cairns was ik even toe aan wat me-time. Ik bleef 5 nachten in Alice Springs, dus tijd was heel even geen factor. De eerste paar dagen heb ik lekker alleen aan de rand van het zwembad gespendeerd met een goed boek. Ergens rond de derde of vierde dag was het weer tijd voor wat vriendjesmakerij, en ik ontmoette al snel iemand wiens naam me ondertussen helaas is ontgaan. Laat ik hem Jean noemen. De Jean was een jongeman uit Melbourne die piloot wou worden. De gangbare manier hier is scenic flights beginnen doen met propellervliegtuigen ergens in een toeristisch plaatsje. Na genoeg vlieguren kan je dan aan de slag met kleine jets voor bedrijven en privecharters. Jeanke was dus op een enorme roadtrip langs al deze toeristische plaatsjes op zoek naar een bedrijf dat hen wil opleren. Mogelijk, maar best ambitieus. Gewoon een CV'tje mailen is alleszins geen optie, dus zijn insteek is een van de betere.
Alice Springs was alles behalve wat ik er van verwacht had. Het was een behoorlijk slaperig stadje, met een stadskern ter grootte van een Kempisch dorp. Er waren enorm veel aboriginals die doelloos rondhingen in publieke plaatsen, mogelijk in afwachting van het openen van de bottle shops. Je kan enkel drank kopen tussen zeer welbepaalde tijden, en helemaal geen goon. Goon is zo'n slechte wijn dat het wettelijk geen wijn genoemd mag worden. Doorgaans verpakt in 5l tapzakken en verkocht aan $12. Ter illustratie, 1 blikje bier kost ongeveer $2. Goon bevat mogelijk sporen van melk. ei of visproducten. Perfect voor backpackers en andere marginalen dus. Soit, Er valt weinig positiefs te zeggen over Alice Springs... Behalve dan dat ik er helemaal dol op was! Ik weet echt niet waarom, maar hoe lelijk het ook was, ik vond het een geweldige plaats om rond te dolen, te ervaren gewoon!
Zo! De oostkust zit er op. Zometeen dus naar Alice Springs. Het was toch nog best druk, de laatste dagen hier! Na Airlie Beach nam ik de Greyhound van 8pm naar Cairns, die eerste dag heb ik de stad een beetje verkend en wat kleinigheidjes gedaan.
De volgende dag moest ik er alweer vroeg uit voor men daytrip naar Cape Tribulation. Dit bleek een zeer vreemd uitstapje te zijn. Er waren maar 3 mensen, mezelf inclusief. Die andere twee dames gingen bovendien hun eigen weg uit na de lunch. Blijkbaar was er iets misgegaan met de organisatie. Anyway, ik had dus de hele namiddag een privegids, ook weer eens iets anders! Daniel, sympathieke man! En ik kan je vertellen, onze bus was enorm! Het moet echt een enorm stom zicht geweest zijn om ons te zien rondtouren!
Dat terzijde. Het regenwoud was schitterend. Spijtig van de schade de de orkaan aangericht heeft, maar Daniel wist ne te vertellen dat dat binnen de 6 maanden alweer grotendeels vergeten is. Verder ging ik op een boottochtje, en ik heb er enkele krokodilletjes van een jaar oud gezien. best cool! De grotere exemplaren waren helaas niet te vinden. Na een voormiddag vol zonneschijn zorgde de koudere temperaturen in de namiddag ervoor dat de opgewarmde krokodillen op jacht waren, en de meeste kleinere waren zich gaan verstoppen in het struikgewas.
De dag erna was het alweer vroeg uit bed voor men duikuitstapje aan het outer great barrier reef. Zeer fijne mensen, opnieuw prachtige natuur! Alleen een beetje spijtig dat we tijdens onze eerste duik onze armen in elkaar moesten haken en op een rijtje zwemmen. Voos, claustrofobisch, en ik vond het persoonlijk ook best gevaarlijk! Koraal grooit ongeveer 2cm per jaar, en zowat iedereen die ik sprak over de eerste duik gaf toe het koraal enkele flinke stampen verkocht te hebben! We zagen wel weer enkele prachtige dingen tijdens deze eerste duik, onder andere een zeeschildpad! We zijn tot ongeveer 50cm genaderd, supercool! Ik schat dat hij/zij een goeie 80cm lang was van kop tot staart!
De tweede duik was natuurlijk veel leuker, aangezien die in groep verliep, maar los van elkaar. Dan komt het absolute gevoel van vrijheid en gewichtloosheid pas echt tot zijn recht! Tijdens deze duik zagen we twee reefsharks, ik schat ze eveneens een klein metertje groot. Nu moet ik stilaan de vlieger op, naar een heel andere wereld!
Enkele uren geleden aangekomen in Cairns. Vreemd! Al die tijd heb ik gezegd dat ik helemaal naar Cairns ga... en nu ben ik er! Het reizen gaat gewoon onverminderd voort, maar het hoofdstuk Oostkust is toch klaar om afgesloten te worden. Het zet een mens al eens aan tot reflecteren. En het was gewoonweg geweldig, no regrets!
Ik ben Airlie Beach toch een beetje met een klein hartje vertrokken. Na enkele dagen samenleven met zo'n fijne mensen is het afscheid en het nieuwe begin een beetje dubbel. Vandaag heb ik tijd om het lekker lui te doen. De stad een beetje verkennen, een nieuw boek kopen, inchecken, ... En op tijd het bedje in want morgen moet ik er vroeg uit!
De Whitsunday Islands waren fantastisch! Enfin, de eilanden zelf fantastisch, maar het waren de riffen voor de kusten die echt fantastisch in het kwadraat waren! We gingen snorkelen over deze riffen en zagen vissen en koraal in alle kleuren van de regenboog. Het was dagenlang stralend weer voor het eerst in lange tijd, en de 27 medereizigers waren stuk voor stuk heerlijk om mee samen te leven, zelfs opeengeperst op een bootje.
De tweede dag besloot ik om de crash course in scuba-duiken te volgen die aangeboden werd, met een duik tot 10m diepte tot gevolg. Het is onbeschrijflijk hoe wezenloos cool het is om onder water te kunnen ademen en om gewichtloos tussen de koralen en vissen te zwemmen! Snorkelen was ook super, ook na deze duik bleef dit enorm fijn, maar duiken was gewoon van een andere wereld!
Het is echt enorm vreemd om die eerste keren in te ademen terwijl je helemaal onder water bent! Door de opwinding en nervositeit had ik het gevoel dat ik net niet genoeg lucht tegelijk binnenkreeg, en ik kreeg het niet voor elkaar men lichaam wijs te maken ook de reservelucht die je normaal binnen houdt onder water mee uit te ademen. Ik zat dus op men knieen in 1.5m water kortadimig te happen. Enige gedachte: Ik wil terug rechtstaan! Het wende gelukkig snel! Dan Moesten we drie oefeningetjes doen. Eerst ons mondstukje droogblazen voor moest er water in belanden, dan ons mondstukje laten vallen en terugvinden, en als laatste water uit de bril blazen. Toch ook weer een beetje beangstigend, vooral dat mondstukje laten vallen!
De duik ging van een leien dakje. We kregen een clownvis te zien en het hele rif van een ander perspectief. Geweldig! Een van men mededuikers was even afgeleid door de mooie visjes, en begon per ongeluk een ander duikklasje te volgen. Dat was wel even grappig toen we hem terugvonden en hij dat vertelde!
Enige kleine nadeel aan de cruise is dat we niet konden douchen. Alles in de boot was constant klammig dus stonk best hard, na drie dagen stonken we allemaal naar natte hond ofzoiets! Zelfs een zeer uitgebreide douche kon de geur niet helemaal wegnemen... Maar het schept een band, zo opeengestapeld zitten stinken op een bootje!
Ik blijf een extra nacht in Airlie Beach alvorens ik naar Cairns trek. De 24e vlieg ik naar Alice Springs. Cairns wordt nog redelijk druk, in Alice Springs heb ik normaal enkele dagen om gewoon wat rond te hangen en alles weer wat te laten insijpelen.
Gisteren ben ik aangekomen in Airlie Beach, na een busrit van 13 uur. Het hostel is zeer netjes. We hebben een eigen badkamer per kamer, wat een luxe! En de mensen zijn ook enorm goed gezelschap! Vandaag is een lekker plat daggetje, Het enige dat op de planning staat is slenteren, zitten, en geeuwen. Zelfs de was stel ik uit tot na men Whitsunday trip!
Ik heb vandaag pas de tijd gehad om de reacties op men blog eens door te lezen. superfijn! Bij deze dus hartelijk bedankt aan iedereen voor de fijne reacties!
Het weer is de laatste veel-te-veel-dagen niet echt om over naar huis te schrijven, net wat ik nu dus zit te doen, feitelijk. Hopelijk wordt het er beter op! Op Fraser waren de voormiddagen doorgaans supermooi en de namiddagen overtrokken en nat. Als het zo kan zijn op Whitsunday ben ik al een zeer gelukkig man! En anders, snorkelen is toch meestal een redelijk nat tijdverdrijf, nietwaar?
Na mijn verblijf in Brisbane ben ik naar Noosa gegaan. Tijdens de busrit begon het alleen maar harder en harder te regenen, tegen dat ik in het hostel was - midden in een sjieke villawijk, zeer vreemd - was ik door en door zeiknat! De komende paar dagen zou die toestand zowat de norm worden. Na een zeer gezellig avondje in het hostel vertrok ik naar de Everglades naar Gagaju bushcamp.
Dit bleek een permanente campsite te zijn met een behoorlijk hoog sloppenwijkgehalte. De gids wist ons dingen aan te wijzen zoals kangeroes, het plaatselijke winkeltje, en de "fucking pikies".
Het bushcamp was best verschrikkellijk. Naast het slechte weer was de groep helemaal niet sociaal, het was dus 3 dagen en 2 nachten wegkwijnen geblazen. De natuur was gelukkig wel zeker en vast de moeite waard! Maar natuurlijk, als je in een kano zit met twee duitsers en het regent pijpenstelen ontgaat die schoonheid je wel enigszins.
Na bushcamp ben ik enigszins getraumatiseerd weer naar men hostel in Noosa getrokken, en de fijne avond beleefd die ik zo enorm nodig had! Ik was men boek er vergeten, helaas heb ik het er niet meer terug kunnen vinden..
De volgend ochtend was het weer op naar de volgende stop, Hervey Bay, om me klaar te maken voor 3 dagen 4x4 op Fraser. Olly, onze gids, gaf ons nog de waterdichte levenswijsheid mee, betreffende de fauna op het eiland: "If you don't know it, don't fucking poke it!"
Ik was de main driver dus ik moest de kolos van een auto van het hostel naar de ferry rijden, aan de linkerkant! Dat was... interessant! Het schakelen en het pinken is anders, in het begin reed ik dus meermaals met loeiende motor en zwiepende ruitenwissers door de straten van Hervey Bay, wereldberoemd als recordhouder van de langste stoet van elektrische rolstoelen en bijgenaamd heavens waiting room. Ik heb vermoedelijk wel enkele tsk-tsk-tsk'jes en "de jeugd van tegenwoordig toch"-jes losgeweekt bij de lokale senioren.
Hoedanook, ik had het rijden redelijk snel onder de knie, en eens op Fraser ging het supervlot! Ik had niet gedacht dat het zo enorm leuk zou zijn om met de jeep offroad te gaan! Plus het eiland is echt wondermooi! Prachtige helderblauwe meren en ongetemde wouden alom. En natuurlijk dingos, wilde honden. Cheeky bastards! De dingos hingen zowat overal rond waar een gemakkelijk maal te scoren valt, dus ook bij de campsites. Sommigen zijn zo slim dat ze de ritsen van de tenten openkrijgen! Anderen vinden dat dan weer iets te veel moeite en bijten domweg door de wand heen. Ze zijn verlekkerd op schoenen, portefeuilles, make-up en alles wat dierlijke bestanddelen bevat.
Naast irritant zijn ze toch best gevaarlijk. Het veraderlijkste is hun aaibare voorkomen,omdat ze zo op hun tamme neefjes lijken. De beste manier om met ze om te gaan als ze te dichtbij komen is om te stoppen met hetgene waar je mee bezig bent en ze strak aankijken. Weglopen garandeert een aanval, en agressief wegjagen kan je midden in een terretoriumstrijd brengen als het toevallig het alfamannetje was. Een keer had ik toch prijs en was er eentje bijzonder geinteresseerd in mijn doen en laten. Mijn coolste blik was voldoende om hem af te schrikken maar men hart ging toch net dat slagje sneller hoor!
Het gaat echt hard nu, vanavond vertrek ik alweer naar Airlie Beach voor men cruise op Whitsunday. Da's een busrit van 13 uur, verschrikkelijk! Ik had beter nog een tussenstop ingelast, maar da's nu te laat natuurlijk.
28-2 Vertrek uit sydney
Vandaag begint mijn 20 dagen durende oostkust tour! Ik ben uitgecheckt, mijn bus vertrekt om 19u. De rit duurt ongeveer 13 uur, ik kom dus netjes 's ochtens aan in Byron Bay. Hopelijk kan ik een beetje slapen op de bus. Tot dan ga ik proberen in het hostel te blijven, tot 17u ongeveer. Hopelijk gooien ze me er niet uit! Ik heb niet echt veel zin om zeven uur rond te lopen met men backpack en dagrugzak, beide best zwaar. Ik ben benieuwd wat de toekomst zal brengen!
01-3 Byron Bay
Ondertussen ben ik aangekomen in Byron Bay. De busrit viel mee, maar ik had het toch onderschat! Volgende keer denk ik dat ik toch eerder een extra nacht in het hostel betaal, of minder grote etappes tegelijk neem. Ik typ dit stukje in een cafe'tje met een dubbele espresso. Mijn pupillen zullen zich dus spoedig openzetten, wellicht. Ze hebben hier a propos echt beestige koffie!
Ik was gisterenavond op de bus toch even een beetje pruilerig, meer dan ik verwacht had. Vooral Anthony, de superjoviale en sympathieke Nieuw Zeelander vond ik minder fijn om achter te laten. Anthony kan niet overweg met computers, dus contact houden wordt zeer moeilijk.
Na men koffie ben ik het stadje wat onveilig gaan maken, en even langs het strand geweest. Ondanks men dikke laag zonecreme en men plaatsje in de schaduw is men arm langs de zonnenkant na nog geen half uur rood uitgeslagen, zo hard brandt de zon hier! en het was halftien op dat moment! Ik vrees dat ik vandaag maar binnenblijf tot de late namiddag. Het uitzicht over het strand is wel adembenemend!
03-3 Brisbane
Ondertussen zijn we weer een tijdje in Brisbane. Zeer aangename stad. Ik had een beetje moeilijkheden om contact te leggen met andere reizigers in Byron Bay. Verder dan een halfslachtige conversatie met een stel Britse dames ben ik niet geraakt, geen idee waarom. Hoedanook, Ik was nog niet half aangekomen in Brisbane of ik zat al op cafe met Shane, een behoorlijk beschonken halfbloed aboriginal. Echt een vriendelijke jongen, maar toen hij me begon voor te stellen aan zo ongeveer iedereen op straat begon het toch enigszins genant te worden. Daar was mijn befaamde schaapjeslach weer! Gelukkig vonden de meeste Aussies het best hilarisch, no harm done dus.
Na Shane begon ik een praatje met een Braziliaans duo, twee jongemannen die hier op taalcursus zijn. Ik ben met ze meegegaan naar een Braziliaanse stijl BBQ-restaurant. De obers brengen massieve stukken vlees op kebabspiesen rond en je neemt wat je wil, zeer feestelijke ervaring! Plus het was all you can eat: Hoera! Spijtig wel dat het typisch Braziliaanse bier dat -4*C behoort te zijn een "lauwe" +4*C was, ik had het graag eens geprobeerd in het fijne gezelschap van de heren.
Na het etentje besloot ik om men kamergenoot (uit Perth) mee op sleeptouw te nemen, dat was helaas een kleine vergissing mijnerwege. Hij is nogal vreemd, zo zijn er zoveel hier, maar toen hij begon te vertellen over zijn zwarte band in karate en het gebruik daarvan in huis- tuin- en keukentoepassingen begon ik toch af te haken. Vanochtend stelde hij voor om gezellig samen de stad te gaan verkennen, maar met ware doodsverachting heb ik toch maar vriendeijk bedankt. Gelukkig zonder zijn favoriete wurggreep (ofzo, weet ik veel) tot gevolg.
Goeie jongen, maar het best te pruimen in beperkte dosissen. Morgen vertrek ik naar Noosa, klaar voor een driedaagse bushcamp/canooing trip. Ik kijk er naar uit om weer even in de bossen te zijn!
Ik ben ondertusen al enkele dagen in Sydney. Ik verblijf in het Chili Blue Backpackers hostel, gelegen in de wijk Kings Cross. Zeer fijn hostel! Het is een zogenaamd party-hostel, gericht op jonge mensen die vooral willen feesten. Het was toch even aanpassen, zo na men verblijf in het Novotel. Daar werd iets minder beer-pong gespeeld. Da's een spelletje waarbij men een pingpongbaletje in een half bekertje wijn tracht te mikken, als dit lukt moet de eigenaar van het bekertje dit leegdrinken. Zeer grappig om gade te slaan, een deelname ambieer ik echter niet onmiddelijk.
Sydney is een geweldige stad! 't Is wel grappig hoe ze hun geschiedenis koesteren, terwijl hun oudste gebouwen doorgaans nieuwer zijn dan onze nieuwste gebouwen. Die oude gebouwen zijn wel supermooi! Maar ik ben vooral verkocht aan de botanical gardens, zeer aangenaam park! Doorgaans vul ik men dagen met lange wandelingen naar een bepaald deel van de stad, waar ik dan de sfeer ga opsnuiven en indien mogelijk nog enkele nuttige aankopen doe en weer terug.
Gisteren ben ik naar de Blue Mountains geweest, een groot natuurgebied een goei uurtje rijden van Sydney. Een hele andere wereld! We reden eerst naar een weide waar we kangeroes konden spotten, zeer fijn. Dan naar een dorpje voor een toiletbezoek en een stop in de supermarkt of coffee shop. Toen we vertrokken merkte een van de medereizigers dat Jimmy, de gids de lichten van het busje had laten branden. Hilariteit alom tijdens het in gang duwen van het oude ding! Dan op naar de blue mountains, naar Katoomba falls voor een bushwandeling. Na enkele minuten wandelen besloot de gids om van het grote wijde af te wijken naar een "newly opened really cool sidetrack". En dat we mogelijk enigszins verloren zouden kunnen lopen. We liepen al snel allemaal op een rij, ons door de vegetatie te wringen. Dit was helemaal geen pad meer! Jimmy besloot dus om ons terug naar het hoofdpad te leiden. Het was vervbazingwekkend moeilijk om vooruit te komen, zeer speciale ervaring!
Terug op het hoofdpad gingen we verder naar het begin van de waterval. Daar had je een prachtig zicht over de wouden met de blauwe mist. Die wordt op zonnige dagen veroorzaakt door het verdampen van olie in de blaren. Een eindje verder naar beneden kregen we de kans om een lange trap in de rotsen aan te gaan, helemaal naar beneden naar het einde van de waterval. Dit deden we, ons al gauw zorgen makend over de vele vele ongelijke en vaak erg hoge trappen. Maar het zicht beneden was waanzinnig en het pootjebaden in het meertje was zalig! De weg naar boven was net zo zwaar als we ons voorgesteld hadden op de weg naar beneden, het was zweten en afzien! Terug boven wist de gids ons te vertellen dat de rots die we net af en op waren geweest ook wel eens Heart-attack rock wordt genoemd, dolletjes. We waren dan wel moe en verzuurd, maar het was echt de moeite geweest!
Na een lekkere lunch aan een megatoeristische lookout om de rotsformatie "the three sisters" te bewonderen maar vooral te fotograferen gingen we weer een valei in, een regenwoudgebied in. De wandeling ging tot helemaal beneden, waar we de wereld's stijlste trein konden nemen terug naar boven. We reden net niet recht de souvernirwinkel in, waar je dan dure rommel behoort te kopen om thuis dan weg te gooien of - geven. Ik vond er allemaal niks aan, maar om het traject terug naar boven te lopen zag ik toch niet helemaal meer zitten.
De volgende en laatste stop was het olympisch park, maar zag Jimmy niet echt veel in. Na overleg met ons nam hij ons mee naar flat rock. Maar eerst langs een bottle shop zodat we het uitzicht konden bewonderen met een biertje. Flat rock is een door de toerismeindustrie nog niet-ontdekte lookout over de blue mountains (en de three sisters). Het is een overhangende platte rotsformatie, niet verminkt met hekjes en winkeltjes. Dit was weer helemaal geweldig! Blijkbaar nemen enorm veel lokale koppels hier hun trouwfoto's. En terrecht! Er lagen ook behoorlijk wat autowrakken beneden die de lokale jeugd wel eens van de rots pleegt te lanceren. Ondertussen zijn er wel versperringen aangebracht om dit te bemoeilijken.
Maandag neem ik overnight de Greyhound bus richting Byron Bay en begint mijn tocht langs de oostkust. In een notendop: Na Byron Bay volgt Brisbane, een bezoek aan het Everglades park, 4x4 op Frasier Island, Airlie beach, een cruise op Whitsunday, en verder naar boven tot Cairns. Daar arriveer ik rond 20 maart, het zal dus hard gaan de komende weken! In Cairns wil ik nog een tour regelen van Cape Tribulation. Dan wijk ik af van de meest platgetreden paden en ga ik door niemandsland richting Alice Springs, een stad centraal in Australie.
Ik schrijf dit tijdens het lange wachten op men vligtuig richting Sydney. Men laatste dag in de UAE was... vreemd! Ik checkte uit rond 12u, en probeerde zo lang mogelijk rond te blijven hangen in het hotel. Er was me verteld dat dit mocht, en ik wou uit het zonnetje blijven. Op naar het computerklasje dus! Wegens werken was er mar een computer vrij, na even wachten kon ik. Even later kwam er helaas al iemand anders aan dus moest ik er al snel en einde an beginnen breien.
Hup, op naar het zwembad: publieke ruimte #2. Ik selecteerde een plaatsje leker in de schaduw en maakte me klaar voor een plonske. Maar zo'n buitenzwembad op't 6e verdiep is toch niet alles, er stond maar en koud windje dat mijn zin in enkele baantjes al snel deed weg-ebben. Het is per slot van rekening zelfs in Abu Dhabi "winter".
Enfin, plan B: Burger King!
Op weg naar Burger King voelde ik de zon toch een beetje branden, dus na men Whopper menu op naar de toiletten met men tuubje zonnebrand. De factor 30 die ik meehad was helaas geen creme, dat was lijm! Ik zag helemaal wit. Na wat paniekerig inmasseren begon ik paars uit te slaan, een flinke dosis angstzweet later zag ik vuurrood, erger dan voor het insmeren maar ik kon er alleszins mee leven.
Terug naar het hotel voor een welverdiende koffie in de bar. "No coffee, sir". Cola dan maar... "Eightteen Dirham, sir". Lang geleden dat "Zwansde gij dermee maat?" zo op men lippen brandde!
Iedereen weet dat een minibar doorgaans niet echt goedkoop is, en in de minibar kost cola 3UAD! Bie...-pardon-Heineken ging aan 22UAD, ik wil echt niet weten wat die Britten aan de toog elke keer moesten neerleggen per rondje! Soit, en uur later was mijn laatste slokje pepsi voorzichtig gedegusteerd en makte ik me maar klaar om me nar de bus te begeven richting vlieghaven.
Nog even langs een winkeltje voor een klein souvernir, zo'n sjeik-hoofddoek die daar flink in de mode is. Ik vroeg de winkelbediende voor een rood exemplaar, de populairste kleur. Prompt begonnen DRIE winkelbedienden alle identieke exemplaren tentoon te stellen, halverwege even onderbroken door ruzie., gedurende ik een beetje schaapachtig stond te lachen.
Verder had ik een zeer vlotte en aangename reis op de bus richting vlieghaven. Ik had op internet gelezen dat er een verschil was tussen terminal 1 en - 3, dus aangekomen aan terminal 1 bleef ik netjes zitten. De bus stroomde vol met Indische gastarbeiders (vermoed ik) voor de vele vele werven in de stad... en bleef staan. De chauffeur was verdwenen! Ik begon stilaan toch te twijfelen aan mezelf en begon inlichtingen te vragen aan men medereizigers, maar helaas: Telkens kreeg ik als repliek "No English"...
Uiteindelijk was de chauffeur terug bij zijn morrelende passagiers en ging he-le-maal uit zijn dak omdat ze ongeduldig waren (opnieuw: vermoed ik). Hij begon luid vloekend de busfares op te halen bij de passagiers. Ik klampte hem aan wanneer hij mijn stoel passeerde, blijkbaar was dit wel mijn halte! Chanceke!
Nu kijk ik uit naar men vlucht, 13 uur lekker filmpje kijken en niets doen. Ik verander wellicht van idee 15 minuten na het opstijgen, maar dat zien we dan wel weer.
Ik ben vertrokken! En aangekomen in Abu Dhabi. De cultuurshock valt behoorlijk mee, al blijft het best vreemd wanneer de oproep tot gebed door de stad klinkt, kleine reminder dat ik toch echt 1000km ofzo van thuis verwijderd ben. Het is hier enorm aangepast aan westerlingen en toeristen, quasi iedereen is behulpzaam en kan Engels.
Men eerste dag heb ik bijna helemaal weggeslapen, ik had op het vliegtuig nochtans ook een lekker dutje gedaan. misschien was ik zo moe door het wegvallen van de spanning... Ik had helemaal geen zin om dingen uit te zoeken die eerste avond, men eerste maaltijd was dus een zakje M&M's, een twix en een mars op de hotelkamer. Complimenten aan de traiteur van dienst, you're a lifesaver, Veerle!
Gisteren ben ik dan op stap gegaan. Ik ben heel de strandboulevard afgewandeld van mijn hotel in't oosten tot aan het presidentieel paleis en heritage village, een soort equivalent aan bokrijk maar dan veel kleiner. Alles samen kom ik toch aan een wandeling van minstens 15km! Ik denk ondertussen wel een redelijk idee te hebben van wat de stad te bieden heeft, en ik moet toegeven dat ik er niet helemaal weg van ben. Alles is hier groot, nieuw, blinkt. Enfin, ik ben terug aan het hotel gekomen met twee enorme bleinen en een verbrande nek en gezicht. En verbrande lippen, da's een pijnlijke primeur! Maar da's natuurlijk allemaal men eigen stommiteit, ik had me gewoon te laat ingesmeerd.
Hoedanook, vandaag heb ik eveneens bijna helemaal weggeslapen. Verbranden is topsport, zo blijkt. De nacht is ondertussen gevallen, al is het maar 19u, zometeen ga ik eropuit op zoek naar een hapje. Het Chinees restaurant in't hotel is niet echt all that.
Morgen heb ik de voormiddag nog, dan trek ik er ruim op tijd op uit richting vlieghaven, op naar de volgende halte: Sydney!
Vijftien februari, dag 0 van men grote avontuur! Straks om halfacht check ik in in Zaventem. Ik sta uiteraard behoorlijk strak, maar al bij al verbaas ik mezelf, echt nerveus ben ik niet. Vreemd, want doorgaans wordt ik al zenuwachtig als ik naar 't frituur moet.
Men eerste stop is Abu Dhabi, daar blijf ik 4 dagen. In zekere zin maak ik me toch meer zorgen over deze stopover dan over de eindbestemming in Sydney. Alles is er zo chique (en duur), niet echt voorzien op backpackers. Maar ik heb men hotel en er is een burger king, dus zelfs het worst case scenario valt nog behoorlijk mee. Mijn Arabisch is eerder beperkt, en aangezien je met "u mama" doorgaans geen vrienden maakt heb ik mezelf toch nog even "dankjewel" in 't Arabisch aangeleerd: shekkerah. Gemakkelijk te onthouden als Shakira-met-E'kes.
Zaterdagavond vertrek ik dan uit het Midden-Oosten met bestemming Australië! Men timing laat wel een en ander te wensen over, maar ik hoop toch dat de voorbije overstromingen, tropische stormen en bosbranden geen te grote problemen zullen vormen. Na de overstromingen las ik op een Australische website dat toeristen welkom blijven, dus alles komt wel goed. Dat doet het doorgaans altijd.
