Ik ben ondertusen al enkele dagen in Sydney. Ik verblijf in het Chili Blue Backpackers hostel, gelegen in de wijk Kings Cross. Zeer fijn hostel! Het is een zogenaamd party-hostel, gericht op jonge mensen die vooral willen feesten. Het was toch even aanpassen, zo na men verblijf in het Novotel. Daar werd iets minder beer-pong gespeeld. Da's een spelletje waarbij men een pingpongbaletje in een half bekertje wijn tracht te mikken, als dit lukt moet de eigenaar van het bekertje dit leegdrinken. Zeer grappig om gade te slaan, een deelname ambieer ik echter niet onmiddelijk.

Sydney is een geweldige stad! 't Is wel grappig hoe ze hun geschiedenis koesteren, terwijl hun oudste gebouwen doorgaans nieuwer zijn dan onze nieuwste gebouwen. Die oude gebouwen zijn wel supermooi! Maar ik ben vooral verkocht aan de botanical gardens, zeer aangenaam park! Doorgaans vul ik men dagen met lange wandelingen naar een bepaald deel van de stad, waar ik dan de sfeer ga opsnuiven en indien mogelijk nog enkele nuttige aankopen doe en weer terug.

Gisteren ben ik naar de Blue Mountains geweest, een groot natuurgebied een goei uurtje rijden van Sydney. Een hele andere wereld! We reden eerst naar een weide waar we kangeroes konden spotten, zeer fijn. Dan naar een dorpje voor een toiletbezoek en een stop in de supermarkt of coffee shop. Toen we vertrokken merkte een van de medereizigers dat Jimmy, de gids de lichten van het busje had laten branden. Hilariteit alom tijdens het in gang duwen van het oude ding! Dan op naar de blue mountains, naar Katoomba falls voor een bushwandeling. Na enkele minuten wandelen besloot de gids om van het grote wijde af te wijken naar een "newly opened really cool sidetrack". En dat we mogelijk enigszins verloren zouden kunnen lopen. We liepen al snel allemaal op een rij, ons door de vegetatie te wringen. Dit was helemaal geen pad meer! Jimmy besloot dus om ons terug naar het hoofdpad te leiden. Het was vervbazingwekkend moeilijk om vooruit te komen, zeer speciale ervaring!

Terug op het hoofdpad gingen we verder naar het begin van de waterval. Daar had je een prachtig zicht over de wouden met de blauwe mist. Die wordt op zonnige dagen veroorzaakt door het verdampen van olie in de blaren. Een eindje verder naar beneden kregen we de kans om een lange trap in de rotsen aan te gaan, helemaal naar beneden naar het einde van de waterval. Dit deden we, ons al gauw zorgen makend over de vele vele ongelijke en vaak erg hoge trappen. Maar het zicht beneden was waanzinnig en het pootjebaden in het meertje was zalig! De weg naar boven was net zo zwaar als we ons voorgesteld hadden op de weg naar beneden, het was zweten en afzien! Terug boven wist de gids ons te vertellen dat de rots die we net af en op waren geweest ook wel eens Heart-attack rock wordt genoemd, dolletjes. We waren dan wel moe en verzuurd, maar het was echt de moeite geweest!

Na een lekkere lunch aan een megatoeristische lookout om de rotsformatie "the three sisters" te bewonderen maar vooral te fotograferen gingen we weer een valei in, een regenwoudgebied in. De wandeling ging tot helemaal beneden, waar we de wereld's stijlste trein konden nemen terug naar boven. We reden net niet recht de souvernirwinkel in, waar je dan dure rommel behoort te kopen om thuis dan weg te gooien of - geven. Ik vond er allemaal niks aan, maar om het traject terug naar boven te lopen zag ik toch niet helemaal meer zitten.

De volgende en laatste stop was het olympisch park, maar zag Jimmy niet echt veel in. Na overleg met ons nam hij ons mee naar flat rock. Maar eerst langs een bottle shop zodat we het uitzicht konden bewonderen met een biertje. Flat rock is een door de toerismeindustrie nog niet-ontdekte lookout over de blue mountains (en de three sisters). Het is een overhangende platte rotsformatie, niet verminkt met hekjes en winkeltjes. Dit was weer helemaal geweldig! Blijkbaar nemen enorm veel lokale koppels hier hun trouwfoto's. En terrecht! Er lagen ook behoorlijk wat autowrakken beneden die de lokale jeugd wel eens van de rots pleegt te lanceren. Ondertussen zijn er wel versperringen aangebracht om dit te bemoeilijken.

Maandag neem ik overnight de Greyhound bus richting Byron Bay en begint mijn tocht langs de oostkust. In een notendop: Na Byron Bay volgt Brisbane, een bezoek aan het Everglades park, 4x4 op Frasier Island, Airlie beach, een cruise op Whitsunday, en verder naar boven tot Cairns. Daar arriveer ik rond 20 maart, het zal dus hard gaan de komende weken! In Cairns wil ik nog een tour regelen van Cape Tribulation. Dan wijk ik af van de meest platgetreden paden en ga ik door niemandsland richting Alice Springs, een stad centraal in Australie.

Ik schrijf dit tijdens het lange wachten op men vligtuig richting Sydney. Men laatste dag in de UAE was... vreemd! Ik checkte uit rond 12u, en probeerde zo lang mogelijk rond te blijven hangen in het hotel. Er was me verteld dat dit mocht, en ik wou uit het zonnetje blijven. Op naar het computerklasje dus! Wegens werken was er mar een computer vrij, na even wachten kon ik. Even later kwam er helaas al iemand anders aan dus moest ik er al snel en einde an beginnen breien.

Hup, op naar het zwembad: publieke ruimte #2. Ik selecteerde een plaatsje leker in de schaduw en maakte me klaar voor een plonske. Maar zo'n buitenzwembad op't 6e verdiep is toch niet alles, er stond maar en koud windje dat mijn zin in enkele baantjes al snel deed weg-ebben. Het is per slot van rekening zelfs in Abu Dhabi "winter".

Enfin, plan B: Burger King!

Op weg naar Burger King voelde ik de zon toch een beetje branden, dus na men Whopper menu op naar de toiletten met men tuubje zonnebrand. De factor 30 die ik meehad was helaas geen creme, dat was lijm! Ik zag helemaal wit. Na wat paniekerig inmasseren begon ik paars uit te slaan, een flinke dosis angstzweet later zag ik vuurrood, erger dan voor het insmeren maar ik kon er alleszins mee leven.

Terug naar het hotel voor een welverdiende koffie in de bar. "No coffee, sir". Cola dan maar... "Eightteen Dirham, sir". Lang geleden dat "Zwansde gij dermee maat?" zo op men lippen brandde!

Iedereen weet dat een minibar doorgaans niet echt goedkoop is, en in de minibar kost cola 3UAD! Bie...-pardon-Heineken ging aan 22UAD, ik wil echt niet weten wat die Britten aan de toog elke keer moesten neerleggen per rondje! Soit, en uur later was mijn laatste slokje pepsi voorzichtig gedegusteerd en makte ik me maar klaar om me nar de bus te begeven richting vlieghaven.

Nog even langs een winkeltje voor een klein souvernir, zo'n sjeik-hoofddoek die daar flink in de mode is. Ik vroeg de winkelbediende voor een rood exemplaar, de populairste kleur. Prompt begonnen DRIE winkelbedienden alle identieke exemplaren tentoon te stellen, halverwege even onderbroken door ruzie., gedurende ik een beetje schaapachtig stond te lachen.

Verder had ik een zeer vlotte en aangename reis op de bus richting vlieghaven. Ik had op internet gelezen dat er een verschil was tussen terminal 1 en - 3, dus aangekomen aan terminal 1 bleef ik netjes zitten. De bus stroomde vol met Indische gastarbeiders (vermoed ik) voor de vele vele werven in de stad... en bleef staan. De chauffeur was verdwenen! Ik begon stilaan toch te twijfelen aan mezelf en begon inlichtingen te vragen aan men medereizigers, maar helaas: Telkens kreeg ik als repliek "No English"...

Uiteindelijk was de chauffeur terug bij zijn morrelende passagiers en ging he-le-maal uit zijn dak omdat ze ongeduldig waren (opnieuw: vermoed ik). Hij begon luid vloekend de busfares op te halen bij de passagiers. Ik klampte hem aan wanneer hij mijn stoel passeerde, blijkbaar was dit wel mijn halte! Chanceke!

Nu kijk ik uit naar men vlucht, 13 uur lekker filmpje kijken en niets doen. Ik verander wellicht van idee 15 minuten na het opstijgen, maar dat zien we dan wel weer.