Na ons bezoekje aan het strand in Glenelg waren we ietsje later dan de bedoeling was op weg richting oosten, bestemming Beachport. Een Canadees koppel dat we leerden kennen op de Groovy Grape tour was eveneens op de weg in zo'n busje. Zij waren vroeger vertrokken en we gingen proberen daar weer samen te komen. We waren aan de late kant dus de laatste uren moesten we 's nachts reizen, de roadkill langs de kant van de weg een grimmige reminder dat we maar beter alert bleven. Uiteindelijk kwamen we tegen verminderde snelheid rond 21u aan in Beachport, zonder brokken.
De volgende morgen kwamen we de Canadezen per toeval tegen in het dorpje, zij waren ook te laat en waren iets voor Beachport gestopt, zonder bereik dus ze konden ons niets laten weten. De rest van de dag reisden we samen. Eerst naar Portland en Cape Nelson, zeer aangename stop! Portland was een gezellig dorpje, en Cape Nelson was prachtig. Na een tijdje hier gingen we weer verder richting Port Fairy, het begin van de Great Ocean Road.
Ik heb men verjaardag gevierd in ons busje in Port Fairy, met een bekertje goon en schijfjes ananas. Het was heerlijk (figuurlijk, goon is niet heerlijk)! De volgende dag gingen we de Great Ocean Road af, de wonderen der natuur komen hier per dozijn! Prachtige stranden, rotsformaties, bush en regenwoud. We waren iets te laat in Melbourne, we moesten het busje nog propermaken, daarna vonden we het Wicked kantoor niet... En daardoor waren we te laat. We besloten dan maar om de nacht door te brengen in het busje, dat scheelt weer een nacht accomodatie betalen. De canadezen hadden het behoorlijk moeilijk om een hostel te vinden en sliepen uiteindelijk in een hostel aan $35 per persoon! De volgende ochtend vroeg uit de veren, busje netjes opgeruimd, en gewacht op het openen van het kantoor. Er was geen probleem dus we kregen netjes onze borg terug, Dat we te laat waren was geen zorg. Met het uitgespaarde geld hebben we een taxi genomen naar het centrum, en we vonden onmiddellijk een behoorlijk hostel aan $26, score!
Vanavond spreek ik wellicht af met enkele mensen van de Groovy Grape tour die ook deze richting uit zijn gegaan, dinsdag vliegen Bernard en ik naar Perth. Van daaruit tracht ik weer richting noorden te gaan. Het is nazomer in het uiterste zuiden, en hoewel het tot nu toe nog prachtig weer is geweest begint het toch stilaan iets te herfstig aan te voelen. Ik heb per slot van rekening maar 1 trui bij!
In de afterglow van de wezenloos coole Groovy Grape tour bleven we grotendeels samen in Adelaide. Ik had al enorm vaak "Adelaide is shit" gehoord, maar iedereen van ons was er behoorlijk weg van! Het is een volwaardige stad, maar dan zonder het overspannen metropolitan-gevoel van bv Sydney. De eerste dag hebben we de stad een beetje verkend, boodschappen gedaan, wat doelloos rondgewandeld en de free WiFi van de bibliotheek benut. De tweede dag zijn we naar Glenelg gegaan, het strandplaatje verbonden aan Adelaide. Beestige sushi gegeten!
Die avond wou de ATM mij geen centjes geven, hoewel ik er helemaal zeker van was dat er geen probleem kon zijn. Er bleek dus wel een probleem te zijn, en ik had even geen geld. Gelukkig was er net een actie en konden we voor $3 een Wicked van huren! Voorwaarde was dat we het binnen de drie dagen afleverden in Melbourne. De volgende dag ben ik dus lekker vroeg opgestaan en samen met Bernhard, een Duitse jongen, zo'n busje gaan halen. Bernhard wist van mijn situatie en zag er geen graten in om boodschappen en benzine voor te schieten tot we in Melbourne waren, tegen dan was mijn geld-stresske wellicht opgelost. Feitelijk wilden we allebei naar Perth, maar dit buitenkansje was iets te mooi om te laten liggen dus besloten we om vanuit Melbourne te vliegen. Vluchten vanuit Melbourne zijn sowieso goedkoper dan vanuit het kleinere Adelaide. Eerste stop in ons knalroze Elvis-busje was Glenelg, voor we de highway opgingen richting Melbourne.
We hadden geen wegenkaart, noch enig idee waar we heen moesten. Het gezicht van de bediende in de autowinkel toen we directies vroegen aan de hand van een 12cm groot kaartje van heel South Australia was onbetaalbaar. Gelukkig is alles hier best simpel dus we waren al snel op de juiste weg.
Na enkele dagen relaxen aan het zwembad was het weer tijd voor iets activievers, en men Groovy Grape tour richting Adeaide was net waar ik weer klaar voor was! Het was intens. De afstanden in de outback zijn niet van de poes, dus eerste werk was enkele uren richting Kings Canyon rijden. Perfect om al een beetje kennis te maken met mijn levensgezellen voor de komende paar dagen. Tussendoor even wat brandhout sprokkelen, en op de camping een vuurtje stoken en het eten bereiden. We sliepen in swags, een soort slaapzak waar je je slaapzak instopt, en dan slaap je buiten onder de sterren. Er hangt een flapje aan het hoofdeind, de zogenaamde "monster flap". In geval een dingo of krokodil ofzo besluit om je gezicht op te eten kan je steeds je monsterflapje sluiten, vandaar de naam. Daarnaast zorgt het er ook voor dat je lekker warm blijft tijdens koude nachten.
De volgende dag was het vroeg dag. We maakten een lange wandeling rond Kings Canyon, afgerond met een zwempartijtje in een meertje tussen de rotsen. Da's best speciaal want de eeuwige meren in dit gebied zijn zowat allemaal heilige grond voor de aboriginal. Een aboriginal die heiligschennis pleegt en een plonske waagt in een heilig meer mocht niet zo erg lang geleden een speer door zijn been verwachten als straf!
Dit kurkdroge stukje Australie ligt onder de zeespiegel. Alle rivieren zijn "usualy dry", maar als er dan eens wat water doorkomt sijpelt het in de poreuse rotsgrond en wordt er veilig van de warmte bewaard in deze gigantische spons. Versprijd over het land zijn er enkele meertjes die gevoed worden door dit grondwater. Als het lang niet regent verdampt elk druppeltje vocht, en alleen deze meertjes blijven constant gevuld. Ze dienden dus als een soort spaarpotje voor de aboriginal. In tijden van extreme droogte waren ze een garantie op water, vlees en veggies. Een verfrissend duikje kan het wild wegjagen en het water vervuilen, geen strak plan dus.
Na Kings Canyon op naar Uluru, waar we tegen de valavond aankwamen. Het was prachtig om de zonsondergang te zien! En de volgende dag gingen we de zonsopgang bewonderen. Daarvoor moesten we uit onze swag kruipen om 4u30! Zonder pardon de bus in, geen ontbijt, en veel erger: geen koffie. Ik heb lang niet meer zo afgezien! Voor de zon opkwam stond ik te slapen op men benen, tijdens de zonsopgang ging ik door alle stadia van men ochtendhumeur in zeer korte tijd, dan was er een kortstondig gevoel van algehele gelukzaligheid, en dan kwamen de vliegen in actie. In de hele outback is er geen enkele plaats waar je wegkomt van de duizenden vliegen! Op zich zou ik er zelfs aan kunnen wennen, maar ze gaan best doelgericht voor je oren, ogen, neus en mond. Verschrikkelijk! Maar, het was ronduit hilarisch om te zien hoe iedereen er gewoon het beste van probeerde te maken, en er dan af en toe eens iemand mentaal brak en helemaal door het lint ging, in zijn eigen taal vloekend gaten in de lucht schoppend. Ik zit weer te gniffelen wanneer ik dit schrijf! Ik ben twee keer beginnen rondstuiteren.
Later, op de camping kregen we de kans een kameelritje te maken, wat ik uiteraard niet aan me voorbij heb laten gaan! Mijn kameel leek een beetje op den Yves. Daarna was het weer rushen om men lunch binnen te krijgen en weer op naar Uluru, voor een opnieuw waanzinnig mooie wandeling. en zonsondergang met hapjes en pintjes!
De volgende dag was er tijd over voor een laatste wandeling in de omgeving van Uluru, de rest van de dag was het weer roadtrippen richting Coober Pedy. Coober Pedy is Aboriginal voor White man's hole. De eerste mijnwerkers in de opaalmijnen hier ondervonden al snel dat de temperaturen ondergronds een stuk beter te pruimen vielen dan in hun tentenkampen, en verhuisden dus al snel, tot grote verbazing van de aboriginal, in zelfgegraven holen onder de grond. We arriveerden later dan gepland in het stadje, maar Michael, onze wezenloos coole gids had gelukkig gregeld dat de laatste stop en het dinner tegelijkertijd konden plaatsvinden. We aten dus pizza tussen de kunstwerken van duizenden dollars. Da's Australische cultuur in een notendop! Na ons dinner op wel erg decadente placemattekes kwam het zijprojectje van de kunstgalerij/juwelier aan bod: Het kangeroe-weeshuis. We zagen enkele oudere tamme exemplaren, die om diverse redenen niet geschikt waren om te rehabiliteren in het wild, en daarna enkele jongere kangeroepups, joeys, die wel weer vrijgelaten kunnen worden. De avond werd afgesloten met een Kodak moment voor iedereen, We kregen een voor een een joey in onze armen!
De volgende dag was het weer roadtrippen naar Port Agusto, en verder naar Adelaide naar onze hostels en de grote outback-tour zat erop.
Na men vlucht uit Cairns was ik even toe aan wat me-time. Ik bleef 5 nachten in Alice Springs, dus tijd was heel even geen factor. De eerste paar dagen heb ik lekker alleen aan de rand van het zwembad gespendeerd met een goed boek. Ergens rond de derde of vierde dag was het weer tijd voor wat vriendjesmakerij, en ik ontmoette al snel iemand wiens naam me ondertussen helaas is ontgaan. Laat ik hem Jean noemen. De Jean was een jongeman uit Melbourne die piloot wou worden. De gangbare manier hier is scenic flights beginnen doen met propellervliegtuigen ergens in een toeristisch plaatsje. Na genoeg vlieguren kan je dan aan de slag met kleine jets voor bedrijven en privecharters. Jeanke was dus op een enorme roadtrip langs al deze toeristische plaatsjes op zoek naar een bedrijf dat hen wil opleren. Mogelijk, maar best ambitieus. Gewoon een CV'tje mailen is alleszins geen optie, dus zijn insteek is een van de betere.
Alice Springs was alles behalve wat ik er van verwacht had. Het was een behoorlijk slaperig stadje, met een stadskern ter grootte van een Kempisch dorp. Er waren enorm veel aboriginals die doelloos rondhingen in publieke plaatsen, mogelijk in afwachting van het openen van de bottle shops. Je kan enkel drank kopen tussen zeer welbepaalde tijden, en helemaal geen goon. Goon is zo'n slechte wijn dat het wettelijk geen wijn genoemd mag worden. Doorgaans verpakt in 5l tapzakken en verkocht aan $12. Ter illustratie, 1 blikje bier kost ongeveer $2. Goon bevat mogelijk sporen van melk. ei of visproducten. Perfect voor backpackers en andere marginalen dus. Soit, Er valt weinig positiefs te zeggen over Alice Springs... Behalve dan dat ik er helemaal dol op was! Ik weet echt niet waarom, maar hoe lelijk het ook was, ik vond het een geweldige plaats om rond te dolen, te ervaren gewoon!
