Weke delen reuma Elke dag is er de confrontatie met je pijn Elke dag dezelfde cinema Beperkingen die er steeds weer zijn
Ondertussen kabbelt het leven voort Zelf wil je nog zoveel doen Maar je taken doen zoals het hoort Daarvoor heb je steeds meer hulp vandoen
Je raakt in een isolement Wordt vaak niet begrepen Zelfs al ben je eens in je element De dag erna kan je het weer vergeten
Tot in de kleinste vezel steeds dat gevoel Toch wil je steeds weer optimistisch blijven Je gedachten zijn soms een foute boel Vechten blijf je zonder wind in de zeilen
Echte erkenning zou ons al verlichten Niet meer worden beschouwd als lui en loom Maar tot wie moeten we ons nu richten ? Om te kunnen leven zonder schroom ?
Vandaag ben ik terug naar het werk gegaan. Zeer moe opgestaan en vertrokken. Ik werk op de hulpdiensten in Brussel en geloof me, het komt niet in het nieuws, maar Brussel en Chicago zijn op vele punten vergelijkbaar. Je wordt er een ganse dag de huid volgescholden door mensen die "ook" een Belgische pas hebben.
Tot 4 keer ote ben ik moeten gaan rusten en zowel fysisch als psychisch weegt het erg zwaar, zwaarder met de dag eigenlijk. Ik ben stilaan met mijn gezin aan het overleggen hoe wij verdermoeten als het niet meer gaat. Eén ding is zeker, die tijd is niet meer veraf. Niet dat ik een depressieve persoonlijkheid ben, maar je moet gewoon de waarheid onder ogen zien.
Het is ook tof dat ik zie dat vele mensen dezelfde ervaringen doorworstelen als ik en ook op mijn facebookpagina Fibromyalgie & CVS komen inschrijven. Ik hoop dat ik ondanks mijn ziekte toch met bepaalde dingen bezig kan blijven.
Wie je ook bent of wat je ook doet, maak van je leven het beste, neem de dag zoals hij komt en stel het plezier dat je vandaag kan hebben niet uit tot morgen want van uitstelkomt afstel.
Leven en Werken met Fibromyalgie
