Het wordt stilaan tijd dat ik kan vertrekken naar warmere oorden. Gisteren, zondag, nog een 12 urenshift gedaan. Gelukkig was het vrij rustig en heb ik mij een drietal keer kunnen neerleggen om even een half uur te rusten, anders had ik het waarschijnlijk niet volgehouden.
Mijn schouders, ellebogen, linkerschouderblad, knieën en enkels deden een helse pijn. Vandaag gaat het, net zoals met het weer, iets beter, al is de pijn er nog, hij is niet meer zo snerpend. Ik ben ook eens gaan kijken op een blog van een politieke partij. Zij hebben het over de sociale zekerheidprofiteurd. Wél, die zullen er wel zijn uiteraard, maar wat met pijnpatiënten waar geen echte diagnose voor bestaat ? Gaat men die mesen stigmatiseren ?
Er is uiteraard een werkloosheidsval. Bepaalde gezonde mensen verdienen meer met thuis te blijven dan met effectief te gaan werken, het is dan ook normaal dat de motivatie daar niet écht hoog is, anderzijds moet men opletten met het gebruik van het woord "nepinvalieden", ook die zullen er wel zijn, maar waar ligt de grens en wie gaat dat bepalen. Op basis van effectieve geneeskunde kan je een schifting maken, maar pijnpatienten zijn vaak moeilijk te diagnoseren én daar wringt het schoentje. Onze Vlaamse Minister President Peeters sprak een tijdje geleden over er met de kam door te gaan, wat uiteraard wel mag, maar de grove borstel er doorhalen zoals anderen het willen lijkt mij héél gevaarlijk.
Leven en Werken met Fibromyalgie
