Vervolg… ondertussen ben ik weer helemaal de kalmte zelve (of toch bijna).

Deze morgen belde ik ‘meneer De Pool’ met mijn voorstel. Ondertussen had hij zelf ook een voorstel te doen: hij zou vandaag komen, met cheque en eigen nummerplaten.

Alles was netjes voorbereid: factuur opgemaakt, reservesleutels klaargelegd en alle paperassen netjes opgeborgen in een mapje.

Nadien ben ik bij H, mijn buurvrouw een koffietje gaan drinken. Ook zij werd ‘verwend’ met het hele verhaal en ze zou van bij haar een oogje in ’t zeil houden.

Een beetje later kreeg ik weer een nieuw voorstel, nl. dat ze tijdens de middag met cash geld zouden komen. Middag? Cash? Ik vroeg om niet tijdens de middag te komen want dat ik samen met hem naar de bank wou om de echtheid van de biljetten te controleren. Nu begreep de arme man er waarschijnlijk niets meer van, hoe stelde ik me nu aan, wat een wantrouwig mens ben ik toch…? Ik hield voet bij stuk en hij zou trachten voor de middag hier te zijn, toch maar met cheque.

Nog een uurtje wachten dus. Gauw de nummerplaten losgeschroefd en toen ik paperassen en sleutels wou nemen vond ik plots de reservesleutels niet. Het hele huis heb ik 3 keer omgedraaid, op de meest onmogelijke plaatsen gezocht… tevergeefs. Als ik voordien al liep te stressen, wel, dat uurtje wou je echt niet in mijn gezelschap zijn!

Toen ze aankwamen had ik de sleutels nog steeds niet gevonden, maar durfde het niet te zeggen. Wij naar de bank, alles bleek perfect in orde te zijn. Op de terugweg zei de man me dat hij een slecht gevoel overhield aan de verkoop, dat hij al lang zou hebben afgehaakt, maar dat de jongen de auto absoluut wou, maar dat hij stilaan genoeg had van mijn achterdochtig gedoe.

Ik vond dat hij gelijk had.

Terug bij de auto, ik geef mijn sleutel (enkelvoud), waarop direct de vraag volgt: en de reservesleutels? Heu… ik begin te zoeken in mijn handtas, in het handschoenbakje, in de koffer… enfin, ik doe alsof, want ik heb daar al 3 keer gekeken. Om even tot mezelf te komen zeg ik dan maar dat ik ze vermoedelijk boven ergens gelaten heb… en net als ik in de lift sta, gaat er bij mij ineens een lichtje op … boven storm ik dadelijk het toilet in en ja, in het wasbakje liggen de sleutels. Van een ontlading gesproken….

Twee minuten later rijden 2 Polen de straat uit, eentje met een wrang gevoel in een oude Ford en eentje gelukkig en fier in een klein zwart autootje….  

Weer een stapje dichter bij de verhuis, net mijn auto verkocht.

Dit stresskonijn heeft weer het nodige gas gegeven, de adrenaline stroomt nog door mijn lijf.

Het zoekertje op Ebay leverde wel goede reacties op, maar iedereen wou er ietsje afpitsen. Nog even afwachten dus, had toch tijd tot midden juli.

Maar waarom ook geen advertentie in Vlan? Maandag al kreeg ik een telefoontje via Vlan in ’t Frans-met-haar-op, een Poolse dame die me zei dat haar broer heel erg veel interesse had, of hij dinsdagavond mocht komen kijken. Afgesproken!

Gisterochtend moest ik in Woluwe zijn, iets ophalen. Net voor ik de parking van het shopping center indraai telefoon, die Poolse meneer: madame, je viens voir la voiture maintenant…

Na een kleine schrikreactie, spreek ik een halfuurtje later af in de ondergrondse parking. Een man van ongeveer 60 en een jonge man die nauwelijks Frans spreekt keuren de auto… of ze er ook eens mochten inzitten en eens starten…?

Ik dik (heel dik eigenlijk) in paniek, maar sta het toe. De oudere man vraagt of ze ook eens mogen proefrijden…? Gelukkig gebaart de andere dadelijk dat het niet nodig is, dat hij de auto super vindt en akkoord gaat met de prijs.

Ze stellen voor om ’s anderendaags met een gecertificeerde cheque van 8.000€ de auto te komen ophalen en ik geef hun dan 500€ terug!!!??? Menen ze dit nu?! Ik vond dit zeer verdacht, zei dat ik cash wou, maar daar gingen ze niet mee akkoord, wel met het uitschrijven van een cheque voor het juiste bedrag. Thuisgekomen direct naar de bank gebeld die me verzekerde dat ik geen risico liep met zo’n cheque. Oef, beetje gerustgesteld toch.

Ik naar de autokeuring, eventjes 2 en een half uur heb ik daar gestaan. Maar goed, ik had geen keuze.

Terug thuis, zie ik een email van mijn vriend J om te zeggen dat hij een koper heeft voor mijn autootje, tegelijkertijd ging de telefoon, het was J’s vriendin die me telefonisch haar woord gaf dat ze de auto zeker zou kopen.

Ondertussen belde ook die Poolse man om diezelfde avond nog een aantal paperassen te komen ophalen om de platen aan te vragen. Ik was zo zenuwachtig, want had helemaal geen vertrouwen in die mannen, maakte mezelf daar verwijten over… was het omdat het Polen waren of gewoon omdat ik hun niet kende…?

Alleszins heb ik hem enkel de kopieën gegeven en daar was hij niet gelukkig mee, heeft daar een halfuur staan argumenteren, dat hij zo de platen niet kon aanvragen en dat ik dan maar zelf de wagen moest komen leveren a.s. maandag. Zo werd afgesproken, maar ik bleef heel wantrouwig en voelde me er heel slecht bij.

Gelukkig kwam die avond onze buurman op bezoek, die uiteraard mijn hele nerveuze verhaal moest aanhoren en simpelweg zei: je hebt geen enkele verplichting aan die mensen, als jij je beter voelt om die auto aan J’s vriendin te verkopen, moet je dat maar doen. Niet echt voor de volle 100%, maar was toch heel snel voor zijn idee te vinden.

Natuurlijk begon ’s nachts het molentje weer te draaien en kwam ik op het idee die Poolse meneer te bellen en om een voorschot te vragen nog vóór het weekend. Ik wist wel zeker dat hij daar niet akkoord mee zou gaan en zodoende kon ik de auto toch verkopen aan J’s vriendin. Was blij met deze ingeving.

Toen kon ik eindelijk de slaap vinden…

En dit berichtje wordt wat lang… wordt later vervolgd dus.

Vanmorgen boodschappen gaan doen en dat doe ik (bijna) altijd met de fiets. Deze keer toch heel even getwijfeld, want heb weer vreselijk veel last van mijn arm en dan is een auto echt wel handiger én verstandiger.

Een mens heeft dan al het voordeel van midden in de stad te wonen, met 2 supermarkten op minder dan 5 minuutjes loopafstand, maar gewoontebeest als ik ben, ga ik nog steeds naar de supermarkt aan de rand van de stad. Vraag me niet waarom. Uit gewoonte van toen ik nog werkte en die winkel op mijn terugweg lag, zeker?

Stap ik geladen en wel buiten, hang een zware tas achterop de fiets, zwier mijn –ook zwaar geladen- rugzak over mijn schouders en bang! Riem scheurt en rugzak de grond op! Aardbeien en eieren konden al direct de vuilbak in, de rest viel op ’t eerste gezicht nog wel mee.

Tja, en nu? Met één riem over de schouder dan maar proberen… moeilijk… paar 100m verder moet ik stoppen en zie dat er nog een stukje riem overblijft dat net lang genoeg is om weer door de gesp krijgen... oef zeg! Hop! Weer op weg! Ik banjer de ring over, borduur* op borduur af en… bang! Riem scheurt terug en rebelote! Alles vliegt weer de grond op! Spectaculairder deze keer moet ik zeggen, want nu terwijl ik rijd. Alles wat er in de rugzak zit is zwaar gehavend en duidelijk niet meer bruikbaar.

De rest van het verhaal, hoe ik dan toch thuis geraakt ben, nee, ik ga dat niet vertellen, té grote klucht!

Pijnstillers doen ondertussen een beetje hun werk en ik ben opnieuw gaan boodschappen doen… inderdaad, met de auto!

En eigenlijk zou ik op dit postje best een paswoord zetten, zodat W het niet kan lezen, want daar wordt hij pas écht kwaad om! Dat ik niet de auto neem als mijn arm weer eens in de prak ligt...


*eigenlijk moet ik stoeprand zeggen, maar klinkt hier toch zo Hollands.

Naar familie en vrienden (die van dit blogje nog geen weet hadden), stuurden we vorig weekend een mailtje met de melding dat onze oversteek nu toch wel zeker doorgaat. Een lawine aan reacties kregen we!

Heel enthousiaste, supporterende, gelaten en emotionele ook, steunende, lieve, veel deugddoende, interessante, voorzichtige, vertederende, hulpbiedende, grappige … en-ga-zo-nog-maar-even-door mails en telefoontjes stroomden binnen.

De voorbereidingen zijn nu volop aan de gang, de laatste 2 dagen zit ik dan ook constant te mailen of te bellen. Komt nóg veel meer bij kijken dan verwacht.

Ondertussen hebben we besloten ons appartement niet te verhuren. Veel geld dat we aan onze neus laten voorbij gaan, maar het geeft een beter (lees zekerder) gevoel. We hebben hier gelukkig fantastische buren aan wie we onze huissleutel kunnen toevertrouwen en die zeker een oogje in ’t zeil zullen houden.

Mijn autootje meenemen schijnt niet te lukken omdat er voor de Amerikaanse markt een aantal aanpassingen dienen te gebeuren. Dat is een tegenvaller, het is als nieuw en ginder moet ik dan weer afwachten wat ik zal krijgen.
Ondertussen staat mijn bieke op Ebay te pronken. Snik.

Onze look-and-see trip is gepland voor de laatste 2 weken van juni. Dat wordt heel spannend, ik kan amper wachten. Diegenen die me goed kennen weten dat geduld niet mijn beste deugd is en begrijpen vast dat dit stresskonijn nu op volle toeren draait, zelfs zonder Duracell.

…en mijn bloglezers maar vragen of ik al met een writer’s block zit of in een rustperiode beland ben….

Gisteren kreeg ik dit SMS-je van W : “Heb net mijn OK gegeven aan D”.

Oeps!!! Ik voel mijn tikker ineens harder beginnen slaan, moet naar adem happen en ik voel de adrenaline vrij komen. Ik moet zeggen, ik ben behoorlijk van mijn melk. De kogel is dus door de kerk, de verhuis naar California gaat door, net nu ik de US-plannen een beetje uit mijn hoofd begon te zetten. 
Nadien onze ouders en broers gebeld, die reageerden heel emotioneel, ik spaar de details... ik vrees dat zij ondertussen ook al voor henzelf hadden uitgemaakt dat het niet zou doorgaan. En dan ineens BAF!!!

W wordt daar verwacht op 1 augustus, dus dat wordt verhuizen in juli. Nu eerst onze “look-and-see” trip plannen en de voorbereiding van onze verhuis kan starten.

1001 dingen waar ik aan moet denken en navragen:

ü  Auto verkopen of meenemen?

ü  Meubelen huren of mee verhuizen?

ü  Idem dito voor wasmachine, droogkast, TV en andere apparatuur

ü  Abonnementen opzeggen

ü  Kan ik mijn medicatie meenemen voor een aantal maanden?

ü  Wat kan mee?

ü  Wat mag mee?

ü  Wat moét mee?

ü  …

ü  …

ü  …

Oeioeioei… beter nu eerst even terug tot mezelf komen en pas dan aan de slag.
En, geloof het of niet, op dit eigenste ogenblik klinkt 'Living in America' van James Brown op Radio 1, echt waar! Brrr...!!! Ik voel het bloed heel snel door mijn aderen stromen... I'm so excited...

Kan je dit nu geloven???
“Zeg goeiedag en win 25.000€” !!!

Zoiets kan alleen hier, vrees ik! Je moet beloond worden om iemand dag te zeggen. Bah… dat gaat er bij mij niet in! Of ben ik nu te serieus en is dit een ludieke actie?
Blijft jammer dat we zo'n actie nodig hebben in zo'n fijn land.

Omdat ik in mijn leven toch al heel wat gereisd heb kan ik een beetje vergelijken en weet dat hier zelden gegroet wordt. Je moet het zelfs niet eens ver gaan zoeken, ga maar eens naar Frankrijk, Nederland… een wereld van verschil. 
 

Een Nederlands correspondent schreef onlangs een boek* over zijn ervaring in ons land, hij woont hier al 5 jaar. Hij slaat daarin een aantal nagels met koppen, moet ik zeggen. Maar in deze nu, citeer ik hem: onlangs gingen we wandelen in Tervuren, groetten iedereen, maar er werd maar zelden teruggroet en zelfs vreemd aangestaard. Dat doorbreekt het cliché over de arrogante en onpersoonlijke Hollanders en de zo hartelijke en gemoedelijke Belgen.  

Ik ervaar jammer genoeg vaak hetzelfde.

We woonden een paar jaar in Frankrijk, iedereen groet je daar, zelfs kinderen zeggen je beleefd dag.

Een paar vakanties in de US leerden me hetzelfde, mensen groeten je overal.

Ik reisde vroeger regelmatig naar het Oosten, China, Maleisië… steeds lachende gezichten….

Maar, er is hoop hier in ons landje, want je glimlach is nu geld waard! Hoe vaker je iemand groet, hoe groter je kans is om te winnen! Van 5 tot 9 mei dus!  Het initiatief is natuurlijk wel toe te juichen… zou er niet over geld gesproken worden.

Of, misschien heb ik een beter idee, 1 eurootje voor een goed doel voor wie niet groet?

Ik doe hier alvast een oproep om ook na 9 mei verder te gaan! Al is het maar een "joh!!" of "hé!!" of... gewoon een klein glimlachje...


*België bestaat - Cultuurwijzer van een gespleten land van Bart Dirks

En wat denk je nu? Ze schrijft niet meer over een eventuele verhuis? Het gaat niet door of is uitgesteld? Alles kabbelt daar rustig verder?...

Niets is minder waar, rustig is het hier helemaal niet en kabbelen is verre van het juiste woord, want het stormt hier vanbinnen! 9 beaufort! Nog steeds is er niets beslist, worden er een concreet voorstel beloofd voor dan of dan, om toch weer uitgesteld te worden naar een latere datum, om eerst die of die persoon of bureau nog te consulteren… het gepalaver blijft duren en ik vreet mijn schoenzolen op!

Gelukkig heb ik een goede uitlaatklep gevonden, iemand die altijd openstaat, alles opneemt in zijn geheugen… nee, geen hartsvriend(in), maar dit eigenste blogje. Niet dat ik hier wat sarcastisch wil doen of het zielenpootje uithangen, want ik weet heus wel dat ik minstens een handvol vrienden hebben met 2 oren naar mijn gezever. Maar ik vind het zelf zo ongelofelijk vinden, zo absurd, zo’n getalm, gezeik en geleuter, dat ik er gewoon niet meer dùrf over praten.

Ondertussen is de (eventuele) locatie veranderd. ÁLS het doorgaat wordt het niet San Francisco, maar ergens in de buurt van Irvine, tegen Los Angelos, meer zuidelijk dus en dus warmer. Dat laatste zint me natuurlijk niet zo, want eigenlijk hou ik meer van de koelte.
Dit is dan ook het enige wat al concreet is. Knap werk van die Duitsers in (bijna toch) 3 maand tijd! Deutsche gründlichkeit… mijn voeten! Of moet ik het anders uitleggen, duurt het daarom zo lang, moet alles zo perfect... had ik nog niet aan gedacht…

In ieder geval, ik loop de muren op! Want deze regelteef (prachtig woord, gekregen van een vriendin) kan geen stap verder…. Al mijn postjes, zo compleet naast de kwestie, over alles en niets… gewoon therapie is het!

Ik draai vandaag alvast de matras van ons bed en ga er van uit dat we deze zomer weer genieten van ons stadsterras. Bye bye lemon trees and palm trees…?

Winter of zomer, ’s zondags wat gaan snollen in de Marollen… ik doe dat zo graag! Ik weet best, het is allemaal niet meer authentiek, de buurt is helemaal veranderd, maar het blijft voor mij nog steeds een favoriete zondagochtendbezigheid.

Eerst ergens een koffietje gaan drinken, dan naar het Vossenplein wat snuisteren in –voornamelijk- rommel en daarna een ‘geuske’ gaan drinken bij Ploegmans. Dit was –tot voor kort- nog een van de laatste echte buurtcafés. De originele inrichting is wel gebleven, maar de echte sfeer van een paar jaar terug is ver te zoeken. Je kwam dan ’s ochtends binnen en het was er een bont allegaartje van bizarre figuren, les gens du quartier. Nu opent het ‘café’, nee, brasserie, pas om 12u zijn deuren en worden de tafeltjes netjes gedekt voor toeristen, hippe vogels, kunstenaars….

Maar gisteren, onder een staalblauwe hemel, was het zalig toeven op het Vossenplein (of is het nu Kaatsspelplaats, of Place du jeu de balle, of Loeizemet, of Marché aux puces, of…?).

26 maart 2008
Dit zag ik toen ik 's morgens door mijn raam keek, alles was bedekt onder een dun laagje verse sneeuw, alles zo rustig en stil...



25 april 2008 
...vandaag zie ik dit, hoor vogeltjes fluiten, kinderen spelen... ik denk dat de lente nu wel echt in het land is!

Wat een metamorfose... wat een wonder!

Deze morgen gelezen in... De Morgen!

Mogelijke doorbraak in de behandeling van uitgezaaide kanker.

Aan de Universiteit Antwerpen is een mogelijke doorbraak gerealiseerd in de behandeling van uitgezaaide kankertumoren. Onderzoekers ontwikkelden er een nieuwe molecule die inwerkt op uitzaaiingen, die vaak verantwoordelijk zijn voor een slechte afloop van een kanker.

Veel van de huidige kankertherapieën bestrijden de primaire tumor, maar weinig geneesmiddelen werken in op de uitzaaiingen van die tumor. Nochtans zijn die uitzaaiingen vaak de oorzaak van een kwaadaardige evolutie van de kanker, veelal met de dood tot gevolg. Uitzaaiingen kunnen immers vaak ongemerkt voortgroeien, waardoor er na een operatie nog chemo of nabestraling moet worden gegeven. Maar ook dat biedt geen garanties dat de kanker nooit meer terugkeert.

De wetenschappers van de onderzoeksgroep Medicinale Chemie van de Universiteit Antwerpen hebben nu een molecule ontwikkeld die inwerkt op de uitzaaiingen. Het gaat om een molecule die de werking van de uPA (urokinase plasminogeen-activator), een eiwit dat de verspreiding van tumorcellen bevordert, afremt. Testen bij ratten hebben aangetoond dat de uPA-remmers de uitzaaiing van een borstkanker naar de longen met meer dan 70 procent belemmert. Bovendien bleek dat de stoffen na achttien dagen van behandeling nog steeds geen toxische effecten vertoonden.

Volgens de onderzoekers zouden de nieuwe stoffen gebruikt kunnen worden in combinatie met klassieke antitumormiddelen, zodat zowel de hoofdtumor als het uitzaaiingsproces tegelijk stilgelegd zouden kunnen worden. Daarvoor is het evenwel nog een tijd wachten. Gemiddeld duurt het immers twaalf jaar voor een geneesmiddel op de markt kan worden gebracht. De Antwerpse wetenschappers zijn nog volop op zoek naar partners die deze potentiële geneesmiddelen verder kunnen ontwikkelen. (belga/odbs)

Trein 49 ->

Een paar weken geleden kreeg ik deze uitnodiging in de bus. 3 meisjesnamen stonden erop, ik wist dadelijk van een van de drie wie ze was… de andere 2 waren me niet dadelijk bekend. Hoelang was het geleden dat ik haar nog zag of hoorde… zeker meer dan 20 jaar.

We zijn nooit echte vriendinnen geweest, maar in ‘onze jonge jaren’ hebben we samen heel vaak heel veel plezier gemaakt, gelachen, gedanst, gezongen, gesport, gepintelierd, geleuterd, gefuifd, ge…  Altijd fun om samen mee op stap te gaan!

Zouden we er naartoe gaan? We twijfelden. Wat heb je mekaar nog te vertellen na zoveel jaren…? Wat heb je nog gemeen...? Maar algauw concludeerden we dat het meer dan waarschijnlijk geen saai feest zou zijn, integendeel eerder een heuse fuif met heel veel mensen, dit gezien de aard van de (feest)beestjes van toen.

We besloten dus te gaan, de party was al volop aan de gang toen we aankwamen. Inderdaad, een massa volk, een mix van alle leeftijden en natuurlijk al ‘vollen bak ambiance’, zoals we dat altijd met hen gewend waren.

Dan zie je al snel heel wat bekende gezichten, jong en oud(er)… ‘ha, dat is’… ’nee, kan niet, die moet ouder zijn’…. Nadien blijkt dan dat het de ‘dochter van’ of ‘zoon van’ is. Sommigen zijn nauwelijks veranderd, anderen hebben een serieuze ‘coup de vieux’ gekregen. Gelukkig speelde de belichting een beetje in ons voordeel .

Het was een superleuke avond, een spetterende fuif, lang geleden dat we nog eens tot in de vroege uurtjes doorgegaan zijn. Vandaag speelt de belichting duidelijk niét in ons voordeel, de doos paracetamol is al geplunderd . Gelukkig hebben we de hele dag om te recupereren. Oef.

Maar het was fun en die houten kop meer dan waard!

De ontwikkeling van het langverwachte medicijn Lapatinib, een orale behandeling voor vrouwen die aan een agressieve vorm van borstkanker lijden, lijkt op punt te staan. De spectaculaire resultaten van twee jaar onderzoek werden deze week gepresenteerd op de Europese Borstkanker Conferentie in Berlijn.

‘Maar liefst 45 Amerikaanse vrouwen zagen hun tumor met meer dan 60% krimpen, zodat een operatie en amputatie meestal vermeden konden worden’, zegt dr. Angel Rodriguez van het Baylor Collega of Medicine in Houston in de Britse krant The Times.

Het nieuwe medicijn Lapatinib verkleint de tumor in de borst met meer dan 60%. De grote vooruitgang is dat het ook de hersenen kan binnendringen (in tegenstelling tot de antilichamen, die daarvoor te groot zijn) en dat het via de mond kan worden ingenomen.

Dit wou ik een aantal lotgenootjes toch graag meegeven...

Ik ben er eindelijk door. En ja, nu weet ik de héle waarheid over ‘food’. Tenminste, als ik het boek mag geloven.

Ik probeer zelf gezond te eten, maar tegelijk ook lekker. Hiervoor moet ik soms wel eens de regeltjes wat bijschaven…. Volgens mezelf doe ik dit wel eens te vaak, volgens de meesten ben ik eerder een freak….

Ik haal hier een paar zaken aan die ik –in dit boek- toch wel merkwaardig en/of interessant vond:

• Een eetpatroon met veel noten, verse vruchten en groenten (zoals onze voorouders aten) kan helpen om je cholesterolgehalte en bloeddruk te verlagen, zonder medicatie.
• De manier waarop voedsel in wisselwerking staat met je lichaam is deels genetisch bepaald. Zo lijkt een stof (sulforafaan) in broccoli bvb. heel effectief te zijn bij het voorkomen van kanker, maar dan alleen bij mensen die een bepaalde variant van een gen (GSTM1) hebben. Mensen die dit gen missen plassen die sulforafaan sneller uit, dus minder opname. Je kan sulforafaan echter 13X zo effectief maken door te combineren met voedingsmiddelen die selenium bevatten (noten, kop, garnalen, eieren).
• Een vezelrijk eetpatroon zorgt voor regelmatige stoelgang en talrijke andere voordelen. Zo is er bewijs dat ze damkanker kunnen helpen voorkomen.
• Er is geen bewijs dat ontgiftingsdiëten positieve effecten hebben, het lichaam heeft efficiënte manieren om zich van gifstoffen te ontdoen.
• Dikke mensen hebben meestal een snellere stofwisseling dan dunne, niet andersom! Het aantal calorieën dat je verbrandt hangt samen met leeftijd, beweging, geslacht, gewicht. Het is dus niet zo dat je dunne vriending alles kan eten zonder aan te komen.
• Een calciumrijk dieet van magere zuivel kan helpen bij afvallen. 
• Hoe meer we afgeleid worden tijdens het eten, hoe meer we eten als we grote porties krijgen en keuze hebben uit veel voedsel.
• Bepaalde producten vullen meer dan andere, bij een gelijk aantal calorieën, dus heel belangrijk dat je je eetlust begrijpt als je wil afvallen zonder hongergevoel.
• Spinazie is een goede bron van kleurstoffen die je netvlies beschermen, ze behoeden je ogen voor schade, maar vooral voor leeftijdgebonden macula degeneratie LMD (ziekte die mijn moeder heeft).
• Tomaten bevatten lycopeen, die vrije radicalen  opruimt. En is tevens een ingebouwde zonnefilter die je beschermt tegen UV-straling. De test die hier beschreven werd heeft me echt aangezet om dagelijks tomaten te eten omdat ik van vader mijn slechte huid geërfd heb en hoop de schade hierdoor een klein beetje te kunnen beperken.
  En deze laatste 2 zijn dus zeer belangrijk voor mij.

Dit boek onthult niets dan de waarheid over het effect van voedsel op ons lichaam en hoe het aanpassen van je eetjgewoonten je leven kan veranderen.
-Is rode wijn goed of slecht voor je?
-Heeft het zin om 8 glazen water per dag te drinken?
-ga je van bepaald voedsel beter zien
-welk voedsel is lustopwekkend en waarvan verlies je alle lust?
-...

Was het omdat ik gisteren bloed moest laten prikken?
En nu (bang/ niet bang) het resultaat afwacht?
Of komt het door de onderliggende onrust om ons eventueel vertrek?...

Weet niet, maar heb vannacht akelig gedroomd…

Het ene moment werd ik wakker uit droom 1:
Ik was een tijdje afwezig geweest op het werk en kwam die dag terug. Mijn bureau was prachtig vernieuwd, helemaal opnieuw ingericht, zelfs met prachtige uitzicht over een rij bomen…. Maar, L* zat daar op mijn stoel… Oh ja, tijdens je afwezigheid heb ik de opdracht gekregen hier alles te reorganiseren, jij zit nu in mijn bureau…. Ze toonde het mij, zo’n klein kotje en heel onpraktisch ingericht, oud meubilair en….

...sliep na een tijdje terug in en werd weer wakker uit droom 2:
Ik was in het ziekenhuis, wachtte op mijn resultaten, dokter was er nog niet, het verplegend personeel liep verveeld en zenuwachtig rond, fluisterend, naar mij wijzend… dokter nergens te vinden… wachten… het werd avond… nacht… nog geen resultaat… helemaal alleen in de grote lange kale gangen....

Al deze muizenissen die door mijn hoofd flitsen doen me eigenlijk beseffen dat het toch niet makkelijk is alles zomaar opzij te zetten, ondanks het feit dat ik steeds heel stoer verkondig dat ik alles wél een plaatsje gegeven heb en ik ook wel écht denk dat ik me niet nerveus maak naarmate onderzoeken/resultaten naderen….

*L is een ex-collega

Een aantal jaren geleden werkte ik in Frankrijk voor een internationaal bedrijf. Leuk! Dagelijkse contacten met collega’s in heel Europa, veel expats in de firma met wie ik een fantastische band had... een leuke tijd om op terug te blikken. Ook met mijn franse collega’s kon ik het goed vinden. Iedere dag ook had ik Louise aan de lijn, een collega die in Milpitas, California werkte. Voor haar het begin van de werkdag, voor mij het laatste telefoontje van die dag.
Lang geleden is dat ondertussen, toen we het internet nog niet gebruikten. We hadden mekaar nooit ontmoet, maar het ging er altijd heel leuk aan toe, ook al ging het soms over dikke problemen….

In 1992 zouden we een reis maken naar de US en lieten ons door mijn collega Steve, een expat uit San Diego, leiden bij het maken van onze plannen. Een paar dagen voor ons vertrek zei ik aan Louise dat ze het een 3-tal weken zonder mij moest doen, want dat ik vakantie nam.

-En ik ook, zei ze, we gaan naar ons vakantiehuis in Tahoe!

-Tiens, Tahoe staat ook op onze trip…

-Komen jullie naar California?

-Ja!

En dus spraken we een bepaalde dag af op hun adres in Tahoe.

We hadden geen reservaties gemaakt, reisden gewoon overdag en vonden iedere avond makkelijk een motelletje om te slapen. In Tahoe echter waren we tijdens het weekend en het was niet eenvoudig iets te vinden, ook moesten we al vooraf betalen, wat nergens anders het geval geweest was. Maar geen probleem, we zouden daar toch 3 dagen blijven, betaalden, namen een douche en gingen op zoek naar het huis van Louise.

De straat vonden we al snel, nu het huisnummer… toen we ineens aan de weg een grote spandoek zagen met Welcome R & W!!!

Wauw, dat was verrassend en hartverwarmend! Haar man Matt wou ons al dadelijk helpen met het uitladen van onze bagage…

-Nee, die hebben we niet bij, die is in het hotel…

-Hoezo? Hotel? Jullie logeren bij ons!

Hij is naar het hotel gegaan, heeft onze bagage opgehaald, het geld teruggevraagd en we hebben de 4 plezantste vakantiedagen van ons leven gehad, samen onvoorstelbaar veel plezier gehad!  We hebben samen gegeten, vrienden en familie van hun ontmoet, volley gespeeld op het strand, gepicknickt met grote Amerikaanse frigoboxen, ’s avonds gemijmerd bij het haardvuur… heerlijk! (Geniet maar even mee! Het zijn wel foto's van foto's, maar je proeft direct de ambiance!).

 

We zijn daarna verder gereisd, prachtige natuur gezien: Yosimite, Gran Canyon, Death Valley... zo intens mooi! Ik zal die dagen nooit vergeten, onze meest geslaagde vakantie ooit.
Aan het einde van onze trip, in San Francisco, hebben we hun nogmaals ontmoet, toen om afscheid te nemen.

Nu zeggen wij hier wel van de Amerikanen dat het allemaal maar oppervlakkig is, hun vriendelijkheid gemaakt en wat ze vertellen is stom gelul, iedereen lacht en 'lijkt' gelukkig… maar, gelul of niet, oppervlakkig of niet… ik vind het toch ferm plezant dat mensen een vriendelijk woordje voor je over hebben.

Ik vergeet nooit, onze eerste dag daar, we kwamen een winkel binnen, zei iemand:

‘Hi guys! How’re you doing today?’

‘Heu… mmm… fine…’

Wij dachten dat die dame ons voor iemand anders hield, maar al snel merkten we dat we overal zo vriendelijk begroet werden. Wel, jij denkt ervan wat je wil, maar ik vind het toch wel een goed gevoel geven!

Om met mijn ‘Louise-verhaal’ nog even verder te gaan…. Het jaar nadien verhuisden we terug naar België en na een tijd verminderde het contact met mijn franse collega’s en ook met Louise… de firma kwam in nieuwe handen, mensen vertrokken… kortom, na een tijdje waren al die contacten compleet uitgedoofd.

2 jaar geleden moest W voor zijn job naar San Francisco, ik kon mee en we zouden er een paar dagen vakantie aanbreien. Heb ik ergens toch een adres gevonden van Louise, haar meteen gecontacteerd, weer afgesproken en opnieuw werden we warm en met open armen onthaald.

Ik ben wel zeker dat ik ook nu weer op haar zal kunnen rekenen. En daar dacht ik gisteren aan, toen ik opgebeld werd door mijn Nederlandse vriendin S, die mijn blog had gelezen en zei dat zij hélemaal niet zou staan popelen (zie postje van 07/04) om die verhuis te maken ‘je kent daar geen hond’ zo zei ze en idd., ik ken daar geen hond, of eerder geen kat (zoals we in 't Vlaams zeggen, maar soit), ik ken super-Louise!

2 weken geleden leek het of de verhuis toch niet zou doorgaan, vorige week kwam er dan ineens weer beweging in de “affaire”!

Het is zo spannend… ik zit echt in een rollercoaster! En daar hou ik niet van !!! Ik wil duidelijkheid, ik ben een planningsfreak en ik zit hier maar mijn kas op te vreten…. Straks is het ineens alle hens aan dek en dat vind ik ook niet leuk!!! Ik wil alles goed vooraf plannen: wat met ons appartement? Met mijn auto? Meubelen mee of toch niet?...

Komt daar ook nog bij dat ik er voor mezelf echt niet helemaal uit ben. Ik probeer me zelf te overtuigen dat het best fun zal zijn, een verrijking, een welkome afwisseling…. Terwijl –als het dan weer overhelt naar niet- ik weer helemaal een bocht van 180° neem en mezelf overtuig dat ik misschien toch wel veel liever hier zou blijven, dat het maar goed is zo, dat het me veel meer gemoedsrust zal geven….

“Nie gemakkelijk!”. Ben ik niet normaal? Wie zou er nu niet staan popelen om een paar jaar naar Californië te gaan wonen?

18 jaar geleden kregen we zo de kans om tijdelijk naar Frankrijk te verhuizen. Toen kwam het als een geschenk zomaar uit de hemel gevallen. Ik was ‘genezen’ van kanker, had mijn zaak overgelaten en ik had weer een toffe job, het leven was mooi! Maar… alles en iedereen in mijn omgeving deed me aan mijn ziekte denken, terwijl ik die nare periode zo snel mogelijk wou afsluiten.

Was het toen al een vlucht? Ik weet niet, maar nu is het dat zeker… of is het eerder dat ik gewoon de kracht niet heb om te blijven…? De hele situatie met mijn vader is zo pijnlijk…. Ik voel me schuldig en tegelijk maak ik mezelf wijs dat ik niet verantwoordelijk ben voor deze situatie die een beetje voorkomen had kunnen worden… als ze maar een beetje hadden kunnen loslaten en voor rede vatbaar waren geweest…. Het is zo verdomd moeilijk, ik word van de ene gedachte in de andere gekatapulteerd!

Daarnaast worstel ik nog met de angst, bang dat het kankerspook straks weer zijn kop opsteekt, ver van familie en vrienden, maar ook ver weg van de dokters die mijn situatie kennen, die ik kan aanspreken in mijn eigen taal…. Dikke zucht!

Snuisterend in tweedehandboeken bij De Slegte, viel ik op Schaduwkind, P.F. Thomése

Het was in perfecte staat, leek zelfs nog niet gelezen, ik bladerde er even in en wist direct dat ik dit boek moest kopen… niet voor mij, maar voor ons T. 
 

Op de achterflap stond: “Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder vrouw achterblijft, weduwnaar. Een kind zonder ouders is wees. Maar noemt men de vader en moeder van een gestorven kind?”

En toen dacht ik dadelijk: en de oma en opa van dat kindje…? Ik vertelde het hier nog niet eerder, maar vorig jaar verloor haar dochter haar 7 maandenoud  kindje.

Vragen zonder antwoord, verdriet waar geen woorden voor zijn… Hoe pak je nadien weer de draad op van je leven van vóór dat verlies?

Dit boek is zo mooi geschreven, ik heb geen woorden om haar leed te verzachten. Ik denk en hoop dat ze een beetje troost en herkenning zal vinden in dit boek.

Vervolg tekst op achterflap:
Na de dood van zijn dochtertje vond Thomése zichzelf terug in doodstille kamers, tussen onervaren woorden die hij nog moest leren schrijven. Dit is een adembenemend relaas van zoeken naar woorden. Een heel leven wordt overhoop gehaald, elke betekenis moet opnieuw worden uitgevonden. 'Als ze ergens nog is, dan in de taal.'