Juli 2008 verhuisden we met ons hele hebben en houwen van Mechelen naar California. Uiteraard is die beslissing niet over een nacht ijs gegaan. Enerzijds familie en vrienden moeten achterlaten, mijn wankele gezondheidstoestand…. Anderzijds was dit laatste dan ook weer een extra reden om deze mooie kans niet zomaar links te laten liggen, vooral omdat ik de laatste 2 jaar van mijn leven als een extra bonus beschouwde. Al 2 keer was ik aan die verdomde sluipmoordenaar (kanker) kunnen ontsnappen, tot ik 5 jaar geleden te horen kreeg dat hij bleek uitgezaaid te zijn.
Gedurende lange tijd leefde ik zo’n beetje van dag tot dag, elke dag een nieuw geschenk, maar dankzij de medicatie die zo wonderwel goed en lang werkte bij mij, durfde ik weer plannen op een iets langere termijn en trokken we naar de USA.
Bedoeling van dit blog was een goede band te houden met vrienden en familie en onze avonturen te delen.
Dat was toen... ---------------------------------
Ondertussen zijn we sinds eind januari 2010 terug in Mechelen. Het afscheid van vrienden in de US was veel moeilijker dan destijds hier, omdat je weet dat het dit keer definitief is. Alleszins zullen we altijd met een goed gevoel terugdenken aan die mooie tijd die we daar hadden.
En nog even een update over mijn gezondheid . Eind juni 2010 terug met een chemobehandeling gestart, Taxol., tot maart 2011. Een consolidatie radiotherapie volgde in mei. Eind juli 2 nieuwe meta's op de nekwervels, waarvoor weer tomotherapie, 15 keer. Een nieuwe behandeling drong zich echter op gezien de stijgende tumormerkers, vocht op de pleura en nieuwe meta's op sacrale wervels. Midden oktober 2011 hiervoor in trial gestapt, terug chemo (taxol en carboplatine) + olaparib . Ben ondertussen volledig uitgeput van de therapie, maar het schijnt nu toch eindelijk te werken.
Jammer genoeg is daarmee de toon van mijn blog veranderd, van wat als een avontuurlijk plezierig blogje begon blijft niet veel meer over. Maar opgeven is nog lang niet aan de orde.
2 weken geleden leek het of de verhuis toch niet zou doorgaan, vorige week kwam er dan ineens weer beweging in de affaire!
Het is zo spannend ik zit echt in een rollercoaster! En daar hou ik niet van !!! Ik wil duidelijkheid, ik ben een planningsfreak en ik zit hier maar mijn kas op te vreten . Straks is het ineens alle hens aan dek en dat vind ik ook niet leuk!!! Ik wil alles goed vooraf plannen: wat met ons appartement? Met mijn auto? Meubelen mee of toch niet?...
Komt daar ook nog bij dat ik er voor mezelf echt niet helemaal uit ben. Ik probeer me zelf te overtuigen dat het best fun zal zijn, een verrijking, een welkome afwisseling . Terwijl als het dan weer overhelt naar niet- ik weer helemaal een bocht van 180° neem en mezelf overtuig dat ik misschien toch wel veel liever hier zou blijven, dat het maar goed is zo, dat het me veel meer gemoedsrust zal geven .
Nie gemakkelijk!. Ben ik niet normaal? Wie zou er nu niet staan popelen om een paar jaar naar Californië te gaan wonen?
18 jaar geleden kregen we zo de kans om tijdelijk naar Frankrijk te verhuizen. Toen kwam het als een geschenk zomaar uit de hemel gevallen. Ik was genezen van kanker, had mijn zaak overgelaten en ik had weer een toffe job, het leven was mooi! Maar alles en iedereen in mijn omgeving deed me aan mijn ziekte denken, terwijl ik die nare periode zo snel mogelijk wou afsluiten.
Was het toen al een vlucht? Ik weet niet, maar nu is het dat zeker of is het eerder dat ik gewoon de kracht niet heb om te blijven ? De hele situatie met mijn vader is zo pijnlijk . Ik voel me schuldig en tegelijk maak ik mezelf wijs dat ik niet verantwoordelijk ben voor deze situatie die een beetje voorkomen had kunnen worden als ze maar een beetje hadden kunnen loslaten en voor rede vatbaar waren geweest . Het is zo verdomd moeilijk, ik word van de ene gedachte in de andere gekatapulteerd!
Daarnaast worstel ik nog met de angst, bang dat het kankerspook straks weer zijn kop opsteekt, ver van familie en vrienden, maar ook ver weg van de dokters die mijn situatie kennen, die ik kan aanspreken in mijn eigen taal . Dikke zucht!
31-03-2008
Verlies...
Snuisterend in tweedehandboeken bij De Slegte, viel ik op Schaduwkind, P.F. Thomése
Het was in perfecte staat, leek zelfs nog niet gelezen, ik bladerde er even in en wist direct dat ik dit boek moest kopen niet voor mij, maar voor ons T.
Op de achterflap stond: Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder vrouw achterblijft, weduwnaar. Een kind zonder ouders is wees. Maar noemt men de vader en moeder van een gestorven kind?
En toen dacht ik dadelijk: en de oma en opa van dat kindje ? Ik vertelde het hier nog niet eerder, maar vorig jaar verloor haar dochter haar 7 maandenoud kindje.
Vragen zonder antwoord, verdriet waar geen woorden voor zijn Hoe pak je nadien weer de draad op van je leven van vóór dat verlies?
Dit boek is zo mooi geschreven, ik heb geen woorden om haar leed te verzachten. Ik denk en hoop dat ze een beetje troost en herkenning zal vinden in dit boek. Vervolg tekst op achterflap: Na de dood van zijn dochtertje vond Thomése zichzelf terug in doodstille kamers, tussen onervaren woorden die hij nog moest leren schrijven. Dit is een adembenemend relaas van zoeken naar woorden. Een heel leven wordt overhoop gehaald, elke betekenis moet opnieuw worden uitgevonden. 'Als ze ergens nog is, dan in de taal.'
Gelezen...
Stupeurs et tremblements van Amélie Nothomb:
Dankzij haar vader Patrick Nothomb, die ambassadeur van België is, brengt zij haar jeugd achtereenvolgens door in Japan, China, USA, Laos, Birma en Bangladesh.
Na haar universiteitsdiploma behaald te hebben, keert Nothomb terug naar Tokio, waar zij gaat werken bij een grote Japanse onderneming. In deze roman vertelt ze over haar nare ervaringen die ze daar op deed. Ze degradeert van vertaalster naar toiletjuffrouw als gevolg van botsingen met superieuren in een buitengewoon autoritaire cultuur. Beetje bizar verhaal, zoals alles wat ik reeds van haar las. Voor dit werk, dat zij pas een aantal jaren later zal publiceren, wordt ze onderscheiden met de Grand Prix van de Académie Française en zodoende haar internationale reputatie definitief zal vestigen.
28-03-2008
ontslag...
Gisteren met 2 ex-collegaatjes op stap geweest, altijd fun en dan voel ik me er ook meteen weer 'bijhoren'.
Ik zei eerder reeds dat ik gestopt ben met werken omwille van gezondheidsredenen. Het was een zeer moeilijke, zware beslissing, een van de lastigste in mijn leven. Denk nu niet dat ik makkelijk met superlatieven gooi (of wel?), maar dit was toch wel heel ingrijpend. Ik heb àltijd gewerkt, ben nooit werkloos geweest, heb nooit een break genomen... zelfs tijdens de radio- en chemotherapie bleef ik (deels) aan de slag. Iedereen verklaart je dan wel voor gek, misschien is het dat ook, of mogelijk zat er ook een kronkel in mijn hoofd... of is het om jezelf wijs te maken dat het allemaal niet zo erg is, als je kan gaan werken ben je niet zó ziek... of omdat ik altijd met zoveel plezier gewerkt heb...? En dat laatste maakte het dus zo moeilijk om de knoop door te hakken. een paar sfeerbeelden op mijn afscheidsfeestje...
Ik heb bij die beslissing gelukkig veel begrip gekregen van mijn baas en collega's, maar het was moeilijk voor iedereen. Ik vraag me nog vaak af of ik wel de goed beslissing nam, temeer dat ik nu fysiek sterker ben dan toen, minder pijn, minder moe, minder bijwerkingen van de medicatie... Of is het omdat ik geen stress meer heb dat het beter gaat...?
Dit is een stukje uit de mail die ik kreeg van iemand van de directie: Ik realiseer me erg goed, dat deze beslissing jou heel zwaar valt. Ik kan echter niet anders dan bewondering opbrengen voor jou correct gedrag naar ons/mij toe, in die zin dat je deze moeilijke knoop doorhakt omdat je denkt jouw belangrijke rol binnen onze organisatie niet langer op de manier zoals jij het zélf wil, te kunnen vervullen. Met andere woorden: jij hebt de lat altijd hoog gelegd, en liever dan de lat nu lager te leggen, hak je deze moeilijke knoop door. Dat vergt moed en verdient alle respect...
En daar was ik heel blij mee, want dat vat heel goed samen waarom ik het niet langer kon volhouden, iedere dag vertrok ik op kantoor met zo'n onvoldaan gevoel, ik wou nog dat... en dat... en dat... Terwijl ik voordien nooit op de klok zat te kijken, 's morgens als eerste én fluitend binnenstapte, met plezier een paar uurtjes later bleef... en dan kon en mocht het ineens niet meer... 15:00 en licht uit!
Ondertussen meer dan 2 jaar later zijn de gevoelens nog steeds gemengd, maar heb er vrede mee genomen.
26-03-2008
Ras le bol!
Ppfffww ik ben het beu, kotsbeu!!! Ras le bol!!! Dat wachten, die onzekerheid wanneer gaan we nu eindelijk weten of die relocatie doorgaat??!!
Ondertussen laten we heel wat aan onze neus voorbij gaan:
·Skivakantie
·Citytrip naar Venetië
·Weekendje hier of daar
en pakken we straks nog naast onze zomervakantie op de koop toe!
Hoewel het deze week nog flink gesneeuwd heeft wil mijn warme, dikke kleren en jassen opbergen en de zomerspulletjes tevoorschijn halen, die zitten nu al lang genoeg in die rode dozen
Plus dat ik de kriebels krijg om mijn terras klaar te maken voor de lente. Ik ben nl. een verwoede terrastuinierster! Alles wat eetbaar is en te kweken in potten en bakken is s zomers op mijn terras te vinden rozemarijn, basilicum, salie, bloedzuring, verschillende soorten sla, tomaatjes, rucolla, tijm, bieslook, postelein
Vorige week heb ik toch al wat basilicum en kerstomaatjes gezaaid, die ondertussen hun kopjes boven steken maar watmottikermee? Een mailvriendin wil ze al adopteren J en voor mijn olijf- en laurierboompje heb ik al een logeeradres, die mogen naar ons T. De rest zal voor het containerpark zijn zeker? Of niet blijven we gewoon hier?
Maar dan wil ik beginnen en mijn potten met kruiden terug opfrissen, bijknippen naar een tuincentrum gaan en van alles kopen: zaad, kruiden, grond
!ù£§! Ik krijg er wat van geduldig zijn is al niet mijn sterkste kant, van zon gelamenteer zakt mijn broek af
Euthanasie
Uit: "De Standaard, ongelooflijk interessant"... Hmm, deze keer toch, wat mij betreft
Senaat mag praten over euthanasie
BRUSSEL - Er is geen open verzet tegen een 'sereen debat', in de Senaat, over een uitbreiding van de euthanasiewet. Maar de weg naar een akkoord is lang, en de sereniteit van het debat ligt niet voor de hand...
Ik erger me enorm aan sommige uitspraken. Hoe kan je nu oordelen of wat weet je nu van het lijden van iemand ? Danneels meent het wel te weten . Hoe kan je nu zeggen dat iemand zomaar uit het leven stapt? Wat een lijden gaat daaraan vooraf?
De media brachten de keuze van Hugo Claus nochtans op een serene manier, nergens een aanval op mensen, patiënten . Maar door al die bemoeienissen van de kerk laait dat debat weer helemaal op, hopelijk wordt de ruimte die Claus kreeg nu niet weggeveegd. Ik doe mijn hoed af voor deze prachtige man en de manier waarop hij gestorven is. Iedereen zou toch vrij moeten zijn en zijn levenseinde zelf kunnen kiezen...
Is de inzet hiervan macht en gelijk? Ik hoop op een mooi open debat zodat het eindelijk een beetje duidelijk (én toegankelijk) wordt voor iedereen. Al die vermijdbare ellende...
24-03-2008
familie
Gisteren hebben we de knoop doorgehakt en zijn naar onze familie getrokken met het nieuws over onze plannen
Eerst mijn moeder, dat was heel emotioneel, ik begrijp het natuurlijk, nog heel gezond van geest en lichaam, maar is 86, dus rekent meer en meer op de steun van haar kinderen. Mijn broer F en schoonzus C wonen wel vlakbij, daar kan ze altijd op rekenen, ook op haar kleindochter I, die zoveel van moeke houdt.
Dat geeft me een goed gevoel en zo sus ik mijn geweten.
Nadien gingen we bij F & C langs. F vertrok net voor een ritje met zijn paard, C was heel erg aangedaan. (Op de foto F&C, oh we lijken helemaal niet op elkaar... en dan moet je me zuster broer zien...)
Ook Ws ouders, een stukje jonger dan mijn ouders, reageerden toch ook nogal ontdaan. W is de oudste van 3 jongens. C woont met zijn gezin (vrouw en 3 kinderen) in de US, daar hebben ze dus niet veel aan, maar gelukkig is er nog de jongste, D, die met zijn vrouw N en kinderen M&T vlakbij mijn schoonouders woont.
s Avonds kwam mijn broer nog langs, dat deed me enorm veel plezier en het voelde goed dat ik al dadelijk het gevoel kreeg dat hij het wel begreep. Nu praten we zelden over gevoelens, hebben nooit echt diepgaande gesprekken, we zijn zo verschillend, ik denk dat we mekaar nooit ontmoet zouden hebben mochten we niet broer en zus zijn, maar toch is er een speciale verbondenheid en een wederzijds gevoel van vertrouwen.
En nu hoop ik dat er heel snel een duidelijke overeenkomst uit de bus komt betreffende het relocation project.
23-03-2008
ons T
Rustig paasweekend zaterdag kregen we vrienden op bezoek, T & W.
Zij zijn zoals ik het noem- oude vrienden. T ken ik al van in de papschool! Al is ze tijdens onze kindertijd nooit een dikke vriendin geweest, ze is dat nu des te meer. We waren wel samen bij de scouts, gingen naar dezelfde lagere school, speelden wel eens samen, maar verder niets.
Het is pas jaren later dat we echt bevriend raakten, ondertussen al zon 30 jaar.
Nu moet een mens niet morsen met het woord "vriend", maar hier is het toch zeker op zijn plaats.
T is een tussenin-kind, zo noemt ze zichzelf toch, komt uit een gezin van 7 en zij is de 4e. Het is een heel hecht gezin, grote bende, broer en zussen hebben allemaal kinderen, kleinkinderen hun moeder is nog steeds in goede gezondheid mooi allemaal om jaloers op te zijn, vooral als je zelf uit een klein gezinnetje komt. Zij is in dat gezin ook de spil waar alles om draait en haar huis staat altijd open.
Doordat iedereen dus ons T zegt, hebben we dat zelf ook overgenomen.
Zij is een heel speciale dierbare vriendin, met een groot hart en dat zit ook nog op de juiste plaats! Ze is iemand op wie ik altijd kan steunen en ik weet heel zeker dat ik dat altijd zal kunnen blijven doen. En dat niet alleen, ook als de handen uit de mouwen moeten gestoken worden staat ze klaar, ondanks het feit dat ze thuis ook meer dan genoeg te doen heeft, groot huis, eigen zaak Ze is echt someone very precious, om te koesteren.
Misschien net omdat we zo close zijn, had ik haar nog niets verteld over onze plannen, terwijl een aantal vrienden toch al even op de hoogte zijn. Het was dus wel emotioneel, maar ons T zou ons T niet zijn, want ze bood natuurlijk ook direct aan te komen helpen met onze verhuis typisch, niemand heeft daar al aan gedacht, laat staan dat voorstel gedaan.
Lieve lieve T, je bent zon schat!
20-03-2008
lotgenotencontact
Hoewel het geenszins mijn bedoeling was dit blogje teveel te beïnvloeden door mijn ziekte, merk ik toch dat ik vaak de drang heb erover te schrijven . Mensen die ooit met kanker te maken hadden zullen dat zeker begrijpen maar de meesten vinden dat je moet proberen alles opzij te zetten en er niet aan te denken.
Een lotgenootje noemde ze ooit de haves en de have-nots. Laatst las ik op een blogje over lotgenoten als eilandbewoners, ook een zeer mooie omschrijving. Vandaag heb ik weer zon mijmerdagje, denk aan lotgenoten die ik heb leren kennen via internet, op informatiedagen, in het ziekenhuis en die ondertussen dierbare vriendinnen zijn geworden en mijn leven zo verrijken en -helaas moet ik voor een paar van hen ook in de verleden spreken- verrijkt hebben.
Zo net nog, ik wou gewoon een kort mailtje sturen naar E, een beetje steun geven in deze moeilijke periode. E sukkelt van de ene zware behandeling in de andere, de bijwerkingen hebben haar al een aantal maal bijna helemaal genekt maar iedere keer opnieuw kruipt ze overeind, raapt ze al haar moed bij elkaar en gaat er weer tegenaan. Die moed is ondertussen steeds moeilijker en verder te vinden begrijpelijk ze is een prachtige dame, een schat van een vriendin.
Ik weid uit, en dat deed ik daarnet ook toen ik haar mailde maar wat ik wou zeggen, 5 minuutjes nadien krijg ik van haar een parel van een mail terug, zon verbondenheid, zo helemaal op dezelfde lijn, zo begripvol ONTROEREND!
En terwijl ik toch in mijmerstemming ben, plak ik hierbij een stukje dat ik vorig jaar schreef, naar aanleiding van overdreven en eenzijdige berichtgeving in de media.
Het werd op een paar sites over borstkanker gezet en heb daar prachtige reacties op gekregen.
De keerzijde.
De laatste tijd wordt er in de media steeds vaker bericht over kanker. Reportages op tv en in tijdschriften, "bekende Vlamingen" die over hun eigen ervaringen met kanker praten, ze zijn niet meer uit de pers weg te slaan. Al die aandacht kan ik uiteraard alleen maar toejuichen, want kanker is en blijft een zware dobber. Hoe meer bespreekbaar het onderwerp wordt, hoe beter ik dat vind.
Hoewel ik zelf heel positief ben ingesteld en weet dat steeds meer mensen volledig genezen, vind ik de berichtgeving toch vaak te eenzijdig en te positief. Al die positieve berichten, goed natuurlijk, want je moét weten dat de kans op overleven heel groot is, dat er schitterende behandelingen zijn Maar ... niet iedereen komt er beter uit, niet bij iedereen is een borstreconstructie mogelijk, niet iedereen geneest zoals het bij vele mensen misschien wel overkomt.
Helaas wordt er weinig of meestal helemaal geen aandacht besteed aan de moeilijke periode waar je doorheen moet als genezing niet meer mogelijk is. Juist doordat er steeds nieuwe behandelingen en medicijnen op de markt komen die ervoor zorgen dat je zelfs aan uitzaaiingen niet meteen dood gaat en de ziekte in vele gevallen heel lang onder controle kan worden gehouden, zijn er steeds meer mensen die elke dag moeten leven met heel wat onzekerheden. Want nadat je bent geconfronteerd met uitzaaiingen begin je vaak aan een parcours waarbij je van de ene behandeling in de andere rolt. Iedere keer weer moet je afrekenen met de vrees dat de nieuwe behandeling niet zal aanslaan en - indien ze wel werkt - dat het slechts tijdelijk zal zijn. Na een stabiele periode moet je elke keer weer al je moed bijeen rapen om er weer eens tegenaan te gaan voor een nieuwe behandeling met alle gevolgen van dien: weer zieker worden, weer ziekenhuis, weer spanningen Keer op keer weer moet je de energie zien te vinden om je niet te laten ontmoedigen
Deze problematiek komt veel te weinig aan bod. Ik denk dan ook dat veel mensen op hun honger blijven zitten na het zien van nog eens een good news uitzending (als Kom op tegen Kanker of een reportage in Koppen) of bij het lezen van een of ander interview.
Het onderwerp kanker mag dan stilaan uit de taboesfeer komen, uitgezaaide kanker zit er mijns inziens nog heel diep in.
Als ik op deze site (www.borstkanker.net) zie hoeveel vragen er worden gesteld over behandelingen in tweede en derde lijn, weet ik wel zeker dat ik niet alleen sta met deze mening. Ik wou het alleen even kwijt.
Want het leven is zo mooi en blijft het waard die strijd te strijden! Seize the day!
Op deze site, waar de informatie veel ruimer en realistischer is, blijf ik gelukkig niet op mijn honger zitten. Met dank aan Nancy, webmaster van dit prachtig initiatief.
18-03-2008
nieuw boek...
Vandaag in de opnamestudio mijn boek Als Cassablanca helemaal tot het einde gelezen. Niet zonder moeite eigenlijk, want ik word geplaagd door een zware verkoudheid. Gelukkig klonk mijn stem niet nasaal en kon ik verdergaan, want uiteraard is het niet de bedoeling dat de luisteraar van het boek merkt dat er een onderbreking in zat.
Meteen ook een nieuw boek begonnen:
Vlinders in je buik, brok in je keel geschreven door Annika Thor.
Zoals ik al zei, is het willens nillens een boekje geworden dat niet veel leesuren vraagt, een kinderboek, grote tekst, slechts 135 blz. Hopelijk kan het me een klein beetje boeien.
Ondertussen weten we nog steeds niet of de verhuis naar Californië doorgaat, de spanning stijgt hier ten top. Een paar vrienden zijn op de hoogte van de plannen, onze ouders weten nog nergens van...
16-03-2008
genieten...
Gisteren waren we te gast bij vrienden J&K, echte vrienden, die we al jààààààren kennen.
J, een rasechte Antwerpenaar, K ook, maar een van die zeldzame exemplaren die naast het Antwerps, ook Nederlands spreekt. Nu moet ik er wel bij vermelden dat K ondertussen ook al een behoorlijk mondje Antwerps spreekt . Zoontje S, die in het Brusselse school loopt, heeft dan weer zon sappig Brussels accentje, met die mooie huig-r.
Het gebeurt wel vaker dat we met gevulde potten en schotels op pad trekken naar vrienden, meestal omdat er anders vaak een logistiek probleem is voor de kinderen. En ik kook heel graag, dus, schitterende oplossing: de gastvrouw moet niet koken, de kinderen hebben hun eigen spulletjes en als ze moe worden kunnen ze naar bed.
Bij J&K gebeurt het niet zo vaak dat we ons potjes meebrengen, want J is een echte keukenprins! Hij verbleef een paar jaar in Italië en heeft sindsdien een passie voor Italiaanse gerechten, die hij schitterend, op een zeer eenvoudige manier bereidt. Niet teveel ingrediënten, maar lekkere producten, die hij in een mum van tijd op tafel tovert.
Wie nadien de keuken opruimt... daar hebben we het nog niet over gehad, ik vrees dat het K is, want anders maak je niet zo'n boel...
Dus vond ik het wel jammer dat W gezegd had dat wij voor het voorgerecht zouden zorgen. Heb Vitello tonato bereid, beetje werk vooraf wel, maar zeer handig om mee op verplaatsing te nemen. J had nadien in geen tijd een lekker griet (nee, niet een of andere babe, een vis!) klaargemaakt en daarbij weer een uitstekend Italiaans wijntje geserveerd... dan kan de avond niet meer stuk en praten we honderduit, want we hebben altijd veel te vertellen. Dat was deze keer niet anders.
13-03-2008
Kiekens
Sinds een paar maanden verblijft mijn dementerende vader in een bejaardentehuis. Voorlopig kan ik daar nog niet veel over kwijt, misschien zou ik het beter doen, want het is een pijnlijke situatie, heb het zeer moeilijk om daarmee om te gaan. Ik dacht dat dementie enkel voor de omgeving erg is en dat de patiënt zelf altijd vrolijk is niets is minder waar, althans niet in het geval van mijn vader. Maar, genoeg, even niet.
Over het rusthuis zelf, het personeel, netheid, eten niets dan lof!
Dus wou ik eerst niets over vandaag wil schrijven, maar een grappig misverstand wil ik hier toch even vertellen.
Ik ga gewoonlijk tegen 11:00, even later krijgen de mensen soep, rond 12:15 hun eten (oh wee, als het 12:20 wordt, dat wil je niet meemaken ). Meestal help ik een beetje bij het ronddragen, want iedereen krijgt aan tafel zijn dampend bord vers eten voorgeschoteld.
Een van de meisjes, D, zegt me dan: dat is voor L, dat is voor M Op een bepaald moment kreeg ik ineens een bord dat echt wel 'te zwaar geladen' was dat is voor G zei D Nu vond mevrouw G ook wel dat het veel te veel was, dus zei ik haar dat ze gewoon kon eten tot ze genoeg had en de rest liet ze maar staan weer aan de eetkar gekomen zei D: dat is voor Kiekens, waarop ik me omdraaide en tegen mevrouw G zei: de overschotjes geven ze aan de kiekens! Want zo had ik het begrepen van D.
Heel kwade blik van de dame aan de andere kant van de tafel, die dame is nl. mevrouw Kiekens
Hilarisch, ja, maar ik heb me wel in alle bochten moeten wringen om aan een 85-jarige dame uit te leggen hoe de steel precies in de vork zat .
12-03-2008
Inloophuis
Straks ga ik naar het Inloophuis (VLK)* hier in Mechelen. Er is een themanamiddag:
'Kom erbij ... en schrijf, kennismaking met zelf schrijven, lezen en voorlezen', door Marq Willems, schrijfdocent Creatief Schrijven Antwerpen
Ik ben heel benieuwd wat het wordt, meer uitleg volgt...
Ondertussen terug thuis van een verrassende namiddag lezen en schrijven... Helemaal niet wat ik me had voorgesteld, ik dacht dat het meer technisch zou zijn, met veel tips, opzetten van een blog... Nee, niets van dat allemaal, heel emotioneel ging het er aan toe. Eigenlijk had ik dat moeten weten, want in zo'n Inloophuis komen eigenlijk alleen maar mensen die een serieus rugzakje dragen.
Verrassend hoe schrijven over een banaal onderwerp, of voorwerp zelfs, zoveel emotie kan teweeg brengen in iemand. Sommige verhalen waren zo aangrijpend, gingen helemaal door merg en bot... Iedereen kwam aan bod en iedereen liet zijn diepste binnenste zien, veel pijn, onrust, angst... verdriet ook vooral, veel verdriet...
Eigenlijk was het voor mij net iets té beladen, de humor ontbrak, maar dat lag aan onszelf, we waren uiteraard niet gescreend . Het zou fijn geweest zijn mocht K, die vorige keer kwam spreken, aanwezig geweest zou zijn... Zij is een lotgenote, op haar blog** en in haar boek beschrijft ze haar leven als kankerpatiënte, doorspekt met humor en zelfspot, om zo haar ervaringen, verdriet en pijn een plaats te geven.
Een zeer geslaagde namiddag! Dank aan de mensen van het VLK!
*VLK, Vlaamse Liga tegen Kanker http://www.tegenkanker.net/index.asp Inloophuis: daar krijgen kankerpatiënten, hun familie en vrienden steun en opvang, in een informele en warme sfeer, buiten het ziekenhuis.
** http://cancer-chicklit.skynetblogs.be/
10-03-2008
Gewoon een maandag...
Ik weet niet of ik vandaag wat moet neerpennen, eigenlijk niet.
Het waait en regent Ben net terug, heb bij de buurvrouw een koffietje gedronken, nadat ik voor haar zieke dochtertje naar de apotheker was geweest. Dikke rode wangetjes had F-je, misselijk, hangerig hopelijk gaat het nu vlug weer beter met de medicatie.
Straks naar school, naar mijn leeskindjes. Het doet me goed dat ze telkens blij zijn me te zien, ik die dacht dat kinderen niet graag meer lezen high-vivenbij mijn aankomst en naast de leesjuf willen zitten en een beetje spijt als ik weer wegga héhé, nooit gedacht, voelt goed.
Dat is wel wat anders bij A-ke, mijn petekind van 11 jaar. Leuk, sportief ventje, maar lezen is echt niet zijn cup of tea. Heb al alles geprobeerd, maar het lukt me niet bij hem een beetje interesse op te wekken in een boek. Nu ziet hij thuis ook nooit lezen, maar toch
Zet hem maar voor de computer, of geef hem een voetbal daar gaat hij helemaal in op. Ieder diertje zijn pleziertje zeker?
09-03-2008
Koken
Een woordje over mijn favoriete hobby, koken, kon natuurlijk ook niet uitblijven. Koken, niet bakken! Van bakken... daar bak ik niks van! Geen patisserie of dessertjes of koekjes... het enige wat ik bak is brood, in alle maten en varianten.
Ik kook graag, ik kook veel, maar hou het vaak ook heel simpel. Vooral de Italiaanse keuken heeft mijn hart gestolen, vaak eten we pasta met groenten, pesto... al kunnen we een lekker patatje ook wel smaken. Vlees heb ik lange tijd uit onze dagelijkse keuken verbannen, maar sinds enige tijd eten we het weer heel af en toe, zij het dan niet in grote hoeveelheden. Heel veel kruiden gebruik ik, allemaal vers en zelf gekweekt op mijn terras.
Even verklappen wat we deze middag aten: lekkere eendenconfit, met linzen, witloof en gekookte aardappeltjes en daarbij een overheerlijk flesje Barollo. Jongens, heeft dat gesmaakt, mijn mond komt weer vol...
08-03-2008
feestje
Gisteren naar leuk feestje geweest in Gent, al was de reden minder leuk. Maar dat lieten we even niet aan ons hartje komen.
Onze buren -gebouw naast ons, zelfde verdieping- verhuizen binnenkort naar een mooie loft in de Gentse binnenstad. De plannen zijn klaar, de werken kunnen beginnen. Het was een groots opgezet feestje georganiseerd door de makelaar om de kopers met hun familie en vrienden eens lekker te verwennen, maar mogelijk toch eerder om de nog niet verkochte delen te promoten. Wat ook zijn opzet was, het feestje was helemaal af!
Dus ja, naast ons staat nu een appartement te koop, ik word er telkens aan herinnerd door dat stom plakkaat dat aan het terras hangt. Zulke fantastische buren krijg je maar once in a lifetime Ik kan het hier best met iedereen vinden, zelden in zo'n leuke buurt gewoond, maar met hen is het zo speciaal, niet te verwoorden.
Het duurt nog wel even vooraleer ze verhuizen, en -als onze plannen doorgaan- zitten wij al lang in Hamburgerland tegen die tijd... maar bij onze terugkeer wonen daar andere mensen en zullen we ze heel erg missen...
Eigenlijk vind ik dat we het recht hebben de nieuwe kopers te screenen Toch?
En zeg nu zelf, waar wil jij nu liever wonen, foto 1 of 2 ?
07-03-2008
spannend...
Ik start dit blogje omdat er straks mogelijk een heel grote verandering komt in mijn (ons) leven. 100% zeker is het niet, maar de kans zit er dik in dat we binnenkort voor een paar jaar verhuizen naar de US, in de buurt van San Francisco, vandaar de naam van het blog, Friso. Ik hoop op deze manier een band te houden met familie* en vrienden en om zo eventueel mijn ervaringen te kunnen delen met mensen die interesse hebben.
Heel spannend is het allemaal en ben eigenlijk wel heel opgewonden over dit alles, vooral omdat ik de laatste 2 jaar als een extra bonus in mijn leven beschouw. Het hele verhaal vertel ik (voorlopig) niet, maar in een paar woorden wil ik het wel even kwijt.
Al 2 keer ben ik aan die verdomde sluipmoordenaar (kanker) kunnen ontsnappen, maar 5 jaar geleden kreeg ik het verdict dat er uitzaaiingen waren en genezing niet meer mogelijk, dat was een zware opdoffer, net toen m'n lichaam zich helemaal hersteld had van de zware therapie. Ik hoopte nog een paar keer de bomen te zien botten en dan zou het wel afgelopen zijn. Ben ik zon pessimist? Bof nee, noem me maar een jojo, op en neer, vooral veel ups en als ik even niet oplet, weer helemaal down .
Gedurende een hele tijd leefde ik zo'n beetje van dag tot dag, beschouwde elke nieuwe dag als een geschenk, maar dankzij de medicatie die zo wonderwel goed en lang werkt bij mij, durf ik weer plannen maken op een iets langere termijn en kijk ik vol spanning uit naar dit nieuwe avontuur.
Tja, en gaat het hele verhuisverhaal niet door, dan zal ik jullie andere verhalen vertellen, en hopelijk nog heel lang!
*onze familie de weg naar het internet wijzen zal mogelijk nog voor problemen zorgen...
27-09-2005
C & C°
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
lezen
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Het is het verhaal van Valentino Achak Deng, een jongen die een
vluchteling wordt in het door oorlog verscheurde Zuid/Soedan.
"Wat is de Wat" biedt een onthullend en ontluisterend portret van een
land in staat van bloedige oorlog, en van een jongen die van de ene in de
andere onwerkelijke situatie wordt gekatapulteerd.
BRUSSEL - Er is geen open verzet tegen een 'sereen debat', in de Senaat, over een uitbreiding van de euthanasiewet. Maar de weg naar een akkoord is lang, en de sereniteit van het debat ligt niet voor de hand...
. Zoontje S, die in het Brusselse school loopt, heeft dan weer zon sappig Brussels accentje, met die mooie huig-r. 
.
Straks ga ik naar het Inloophuis (VLK)* hier in Mechelen. Er is een themanamiddag: 
. Het zou fijn geweest zijn mocht K, die vorige keer kwam spreken, aanwezig geweest zou zijn... Zij is een lotgenote, op haar blog** en in haar boek beschrijft ze haar leven als kankerpatiënte, doorspekt met humor en zelfspot, om zo haar ervaringen, verdriet en pijn een plaats te geven.
en zullen we ze heel erg missen...
Toch?
. 
