Juli 2008 verhuisden we met ons hele hebben en houwen van Mechelen naar California. Uiteraard is die beslissing niet over een nacht ijs gegaan. Enerzijds familie en vrienden moeten achterlaten, mijn wankele gezondheidstoestand…. Anderzijds was dit laatste dan ook weer een extra reden om deze mooie kans niet zomaar links te laten liggen, vooral omdat ik de laatste 2 jaar van mijn leven als een extra bonus beschouwde. Al 2 keer was ik aan die verdomde sluipmoordenaar (kanker) kunnen ontsnappen, tot ik 5 jaar geleden te horen kreeg dat hij bleek uitgezaaid te zijn.
Gedurende lange tijd leefde ik zo’n beetje van dag tot dag, elke dag een nieuw geschenk, maar dankzij de medicatie die zo wonderwel goed en lang werkte bij mij, durfde ik weer plannen op een iets langere termijn en trokken we naar de USA.
Bedoeling van dit blog was een goede band te houden met vrienden en familie en onze avonturen te delen.
Dat was toen... ---------------------------------
Ondertussen zijn we sinds eind januari 2010 terug in Mechelen. Het afscheid van vrienden in de US was veel moeilijker dan destijds hier, omdat je weet dat het dit keer definitief is. Alleszins zullen we altijd met een goed gevoel terugdenken aan die mooie tijd die we daar hadden.
En nog even een update over mijn gezondheid . Eind juni 2010 terug met een chemobehandeling gestart, Taxol., tot maart 2011. Een consolidatie radiotherapie volgde in mei. Eind juli 2 nieuwe meta's op de nekwervels, waarvoor weer tomotherapie, 15 keer. Een nieuwe behandeling drong zich echter op gezien de stijgende tumormerkers, vocht op de pleura en nieuwe meta's op sacrale wervels. Midden oktober 2011 hiervoor in trial gestapt, terug chemo (taxol en carboplatine) + olaparib . Ben ondertussen volledig uitgeput van de therapie, maar het schijnt nu toch eindelijk te werken.
Jammer genoeg is daarmee de toon van mijn blog veranderd, van wat als een avontuurlijk plezierig blogje begon blijft niet veel meer over. Maar opgeven is nog lang niet aan de orde.
Kan je dit nu geloven??? Zeg goeiedag en win 25.000 !!!
Zoiets kan alleen hier, vrees ik! Je moet beloond worden om iemand dag te zeggen. Bah dat gaat er bij mij niet in! Of ben ik nu te serieus en is dit een ludieke actie? Blijft jammer dat we zo'n actie nodig hebben in zo'n fijn land.
Omdat ik in mijn leven toch al heel wat gereisd heb kan ik een beetje vergelijken en weet dat hier zelden gegroet wordt. Je moet het zelfs niet eens ver gaan zoeken, ga maar eens naar Frankrijk, Nederland een wereld van verschil.
Een Nederlands correspondent schreef onlangs een boek* over zijn ervaring in ons land, hij woont hier al 5 jaar. Hij slaat daarin een aantal nagels met koppen, moet ik zeggen. Maar in deze nu, citeer ik hem: onlangs gingen we wandelen in Tervuren, groetten iedereen, maar er werd maar zelden teruggroet en zelfs vreemd aangestaard. Dat doorbreekt het cliché over de arrogante en onpersoonlijke Hollanders en de zo hartelijke en gemoedelijke Belgen.
Ik ervaar jammer genoeg vaak hetzelfde.
We woonden een paar jaar in Frankrijk, iedereen groet je daar, zelfs kinderen zeggen je beleefd dag.
Een paar vakanties in de US leerden me hetzelfde, mensen groeten je overal.
Ik reisde vroeger regelmatig naar het Oosten, China, Maleisië steeds lachende gezichten .
Maar, er is hoop hier in ons landje, want je glimlach is nu geld waard! Hoe vaker je iemand groet, hoe groter je kans is om te winnen! Van 5 tot 9 mei dus! Het initiatief is natuurlijk wel toe te juichen zou er niet over geld gesproken worden.
Of, misschien heb ik een beter idee, 1 eurootje voor een goed doel voor wie niet groet?
Ik doe hier alvast een oproep om ook na 9 mei verder te gaan! Al is het maar een "joh!!" of "hé!!" of... gewoon een klein glimlachje...
*België bestaat - Cultuurwijzer van een gespleten land van Bart Dirks
05-05-2008
DAISY
Net gelezen bij het PHK http://www.phk.be/ De handelaar in verledens - José Eduardo Agualusa -Tekst op de achterflap: Félix Ventura oefent een merkwaardig beroep uit: hij handelt in valse verledens. Zijn klanten, welgestelde zakenlieden, politici, generaals, kortom al degenen die in Angola de dienst uitmaken, hebben zich verzekerd van een gouden toekomst. Ze missen alleen een goed verleden. Daarvoor zorgt Félix: hij knutselt een mooie stamboom in elkaar, verzint een gelukkige jeugd en levert portretten van beroemde voorouders. Op zekere dag stapt er een mysterieuze vreemdeling bij hem binnen die een Angolese identiteit wil hebben. Op dat moment breekt het verleden als een wervelstorm het heden binnen en gebeuren er dingen die eigenlijk niet kunnen.
Felle en lichtvoetige satire op het Angola van na de burgeroorlog. Het is een wrang, maar echt eindeloos mooi geschreven boek over bedrog, moord en liefde. Had dit dunne boekje speciaal uitgekozen met onze eventuele verhuis in het achterhoofd (had ik al gezegd, zeker?). Ondertussen is het uit, vorige week waren er geen nieuwe dunne boekjes voorhanden, heb dan maar wat gemeentenieuws ingelezen, meer bepaald van de gemeente Olen. "
Glaliolen in Olen" met Discobar Galaxie, Flip Kowlier, Les Truttes en Was het nu '70, '80 of '90 van Studio Brussel... Haha, de komende weken met zn allen daarheen...
Ben benieuwd voor morgen, mogelijk meer gemeentenieuws, beetje saai, maar zo weet ik tenminste wat er her en der zoal georganiseerd wordt in ons zonnig Vlaanderen-landje...
Beetje toelichting bij Daisy-boeken DAISYis de Engelse afkorting van Digital Accesible Information System. Een voorgelezen tekst wordt met behulp van digitale technieken opgenomen en afgespeeld. http://www.vkbb.be
Ik ben een van de vele vrijwilligers die de boeken inlezen in een opnamestudio. Het hele boek wordt uiteraard door een en dezelfde persoon ingelezen. Als je dan in zon dikke saaie turf begonnen bent, heb je echt pech. In het begin overkomt je dat wel eens, maar ondertussen ben ik gewapend.
02-05-2008
Ras le bol, 2de editie
En wat denk je nu? Ze schrijft niet meer over een eventuele verhuis? Het gaat niet door of is uitgesteld? Alles kabbelt daar rustig verder?...
Niets is minder waar, rustig is het hier helemaal niet en kabbelen is verre van het juiste woord, want het stormt hier vanbinnen! 9 beaufort! Nog steeds is er niets beslist, worden er een concreet voorstel beloofd voor dan of dan, om toch weer uitgesteld te worden naar een latere datum, om eerst die of die persoon of bureau nog te consulteren het gepalaver blijft duren en ik vreet mijn schoenzolen op!
Gelukkig heb ik een goede uitlaatklep gevonden, iemand die altijd openstaat, alles opneemt in zijn geheugen nee, geen hartsvriend(in), maar dit eigenste blogje. Niet dat ik hier wat sarcastisch wil doen of het zielenpootje uithangen, want ik weet heus wel dat ik minstens een handvol vrienden hebben met 2 oren naar mijn gezever. Maar ik vind het zelf zo ongelofelijk vinden, zo absurd, zon getalm, gezeik en geleuter, dat ik er gewoon niet meer dùrf over praten.
Ondertussen is de (eventuele) locatie veranderd. ÁLS het doorgaat wordt het niet San Francisco, maar ergens in de buurt van Irvine, tegen Los Angelos, meer zuidelijk dus en dus warmer. Dat laatste zint me natuurlijk niet zo, want eigenlijk hou ik meer van de koelte. Dit is dan ook het enige wat al concreet is. Knap werk van die Duitsers in (bijna toch) 3 maand tijd! Deutsche gründlichkeit mijn voeten! Of moet ik het anders uitleggen, duurt het daarom zo lang, moet alles zo perfect... had ik nog niet aan gedacht
In ieder geval, ik loop de muren op! Want deze regelteef (prachtig woord, gekregen van een vriendin) kan geen stap verder . Al mijn postjes, zo compleet naast de kwestie, over alles en niets gewoon therapie is het!
Ik draai vandaag alvast de matras van ons bed en ga er van uit dat we deze zomer weer genieten van ons stadsterras. Bye bye lemon trees and palm trees ?
28-04-2008
De Marollen
Winter of zomer, s zondags wat gaan snollen in de Marollen ik doe dat zo graag! Ik weet best, het is allemaal niet meer authentiek, de buurt is helemaal veranderd, maar het blijft voor mij nog steeds een favoriete zondagochtendbezigheid.
Eerst ergens een koffietje gaan drinken, dan naar het Vossenplein wat snuisteren in voornamelijk- rommel en daarna een geuske gaan drinken bij Ploegmans. Dit was tot voor kort- nog een van de laatste echte buurtcafés. De originele inrichting is wel gebleven, maar de echte sfeer van een paar jaar terug is ver te zoeken. Je kwam dan s ochtends binnen en het was er een bont allegaartje van bizarre figuren, les gens du quartier. Nu opent het café, nee, brasserie, pas om 12u zijn deuren en worden de tafeltjes netjes gedekt voor toeristen, hippe vogels, kunstenaars .
De typische sfeer, de clochards, het gevoel van samenhorigheid en samen plezier maken, zoals we zagen in 'Het leven zoals het is, de Marollen' op Eén, is ver te zoeken. Maar ze bestaan nog, de echte Maroliens, in de kleine straatjes rond het Vossenplein doch, wat je daar ziet is voornamelijk veel armoe en ellende. Mensen die zeker niet beter geworden zijn van de heropleving van hun wijk, maar voor wie het steeds moeilijker wordt om er te overleven sinds de komst van een meer welgesteld publiek, waardoor uiteraard de huurprijzen de hoogte worden ingejaagd. Je vindt er nu trendy restaurants, dure zaken, opgeknapte huizen, tot lofts omgebouwde panden, sporadisch nog een vervallen huisje een partouze van stijlen.
Was het vroeger écht beter? k Zou het bijgod niet weten . 30 à 35 jaar geleden, zakten we in de vroege uurtjes graag eens af naar d'Huugstroet, want daar waren altijd nog cafés open en er was altijd ambiance . Maar als jonge vrouw, opgegroeid onder de kerktoren en niet bekend met zon situaties, had ik er altijd een beetje een wrang gevoel bij, les Maroliens die wegvluchtten in drank, dans en plezier . Dàt is blijven hangen . Verdriet en plezier, rijkdom en armoede... is van alle tijden, zoveel is zeker.
Maar gisteren, onder een staalblauwe hemel, was het zalig toeven op het Vossenplein (of is het nu Kaatsspelplaats, of Place du jeu de balle, of Loeizemet, of Marché aux puces, of ?).
25-04-2008
Wonder der natuur
26 maart 2008 Dit zag ik toen ik 's morgens door mijn raam keek, alles was bedekt onder een dun laagje verse sneeuw, alles zo rustig en stil...
25 april 2008 ...vandaag zie ik dit, hoor vogeltjes fluiten, kinderen spelen... ik denk dat de lente nu wel echt in het land is! Wat een metamorfose... wat een wonder!
Koffie om 9u
s Ochtends in een taverne, of ergens op een terrasje met een lekker kopje koffie en de krant dat vond ik altijd wel iets hebben. Maar werkbeest als ik altijd was en kind van den buiten is dat nooit aan de orde geweest.
Veel jaren later, ondertussen verhuisd naar een stad(je) en ongewild deeltijds thuis (ondertussen zelfs voltijds) zou ik mijn tijd zeker nuttig en plezierig invullen en profiteren van de voordelen van thuis zijn . Een ervan was, inderdaad, gààn koffiedrinken.
Net achter mijn hoek opende een soepbar, ik op stap en ja, direct raak! Sympathieke uitbaters met de kranten die ik graag lees en lekkere koffie! Gedurende lange tijd ging ik steevast op mijn vrije dagen, donderdag en vrijdag om 9u, naar de soepbar.
Tot de uitbater liever wat langer in zijn bed bleef liggen en ook nog eens zijn dynamisch hulpje aan de deur zette. Bar open om 10u, een paar weken later 11u, dan 12u om tenslotte de deuren definitief te sluiten. Weg soepbar!
Ondertussen opende een leuk cafeetje op de markt, zonder franjes, met de heerlijkste koffie, de juiste kranten én een leuke meid voor de bediening. We werden zelfs vriendinnen en we hadden altijd een toffe babbel. Tot de uitbater besloot een uurtje later te openen en nadien nog wat later en de dienster ontsloeg . Déjà-vu? Ja en nee, dit cafeetje is er nog steeds, is nog steeds een aanrader, maar... pas open om 12u.
Aan de overkant van de markt zijn de klassieke taveernes allemaal open om 9u, dus ja, weer van stekje veranderen zeker? Mits wat toegevingen: zonder de kranten die ik graag lees, koffie minder lekker, wel geserveerd op een mooi schaaltje, met potje slagroom, chocolaatje, koekje en ho zo stijf-deftig, maar wel blijvers.
Niet lang nadien, opening grote taverne hier vlakbij. Niet slecht, ware het niet dat ze de foute kranten hadden én dat de koffie minder lekker was, mààr met zeer vriendelijke bediening. Beetje water bij de wijn dus, eerst zelf krantje kopen en daar gaan lezen en koffie drinken. Dit werd blijkbaar opgemerkt en een paar weken later lag s ochtends de juiste krant klaar.
Ik ben, vrees ik, niet de meest discrete persoon, want op een dag kwam de patron bij mij:
-mevrouw, u vindt onze koffie niet lekker
-euh
-we proberen er wat aan te doen, maar zitten met een verbintenis... en en
Ik was zeer gegeneerd, verontschuldigde me en deze dr.Watson wou snel uitvissen hoe hij dit wist . Simpel bleek later, ik had het aan mijn vriendin verteld, op het terras van hun café waar op dat eigenste ogenblik de patron zijn vriendin zat aan het tafeltje naast ons.
Maar, ik weid uit, gisteren kreeg ik te horen dat ze vanaf volgende week een uurtje later zullen open doen .
Terug op zoek dus naar lekkere koffie in Mechelen om 9u, mét leuke mensen én de juiste krant nie gemakkelijk!
24-04-2008
Onderzoek UA
Deze morgen gelezen in... De Morgen!
Mogelijke doorbraak in de behandeling van uitgezaaide kanker.
Aan de Universiteit Antwerpen is een mogelijke doorbraak gerealiseerd in de behandeling van uitgezaaide kankertumoren. Onderzoekers ontwikkelden er een nieuwe molecule die inwerkt op uitzaaiingen, die vaak verantwoordelijk zijn voor een slechte afloop van een kanker.
Veel van de huidige kankertherapieën bestrijden de primaire tumor, maar weinig geneesmiddelen werken in op de uitzaaiingen van die tumor. Nochtans zijn die uitzaaiingen vaak de oorzaak van een kwaadaardige evolutie van de kanker, veelal met de dood tot gevolg. Uitzaaiingen kunnen immers vaak ongemerkt voortgroeien, waardoor er na een operatie nog chemo of nabestraling moet worden gegeven. Maar ook dat biedt geen garanties dat de kanker nooit meer terugkeert.
De wetenschappers van de onderzoeksgroep Medicinale Chemie van de Universiteit Antwerpen hebben nu een molecule ontwikkeld die inwerkt op de uitzaaiingen. Het gaat om een molecule die de werking van de uPA (urokinase plasminogeen-activator), een eiwit dat de verspreiding van tumorcellen bevordert, afremt. Testen bij ratten hebben aangetoond dat de uPA-remmers de uitzaaiing van een borstkanker naar de longen met meer dan 70 procent belemmert. Bovendien bleek dat de stoffen na achttien dagen van behandeling nog steeds geen toxische effecten vertoonden.
Volgens de onderzoekers zouden de nieuwe stoffen gebruikt kunnen worden in combinatie met klassieke antitumormiddelen, zodat zowel de hoofdtumor als het uitzaaiingsproces tegelijk stilgelegd zouden kunnen worden. Daarvoor is het evenwel nog een tijd wachten. Gemiddeld duurt het immers twaalf jaar voor een geneesmiddel op de markt kan worden gebracht. De Antwerpse wetenschappers zijn nog volop op zoek naar partners die deze potentiële geneesmiddelen verder kunnen ontwikkelen. (belga/odbs)
20-04-2008
Trein 49+
Trein 49 ->
Een paar weken geleden kreeg ik deze uitnodiging in de bus. 3 meisjesnamen stonden erop, ik wist dadelijk van een van de drie wie ze was de andere 2 waren me niet dadelijk bekend. Hoelang was het geleden dat ik haar nog zag of hoorde zeker meer dan 20 jaar.
We zijn nooit echte vriendinnen geweest, maar in onze jonge jaren hebben we samen heel vaak heel veel plezier gemaakt, gelachen, gedanst, gezongen, gesport, gepintelierd, geleuterd, gefuifd, ge Altijd fun om samen mee op stap te gaan!
Zouden we er naartoe gaan? We twijfelden. Wat heb je mekaar nog te vertellen na zoveel jaren ? Wat heb je nog gemeen...? Maar algauw concludeerden we dat het meer dan waarschijnlijk geen saai feest zou zijn, integendeel eerder een heuse fuif met heel veel mensen, dit gezien de aard van de (feest)beestjes van toen.
We besloten dus te gaan, de party was al volop aan de gang toen we aankwamen. Inderdaad, een massa volk, een mix van alle leeftijden en natuurlijk al vollen bak ambiance, zoals we dat altijd met hen gewend waren.
Dan zie je al snel heel wat bekende gezichten, jong en oud(er) ha, dat is nee, kan niet, die moet ouder zijn . Nadien blijkt dan dat het de dochter van of zoon van is. Sommigen zijn nauwelijks veranderd, anderen hebben een serieuze coup de vieux gekregen. Gelukkig speelde de belichting een beetje in ons voordeel .
Het was een superleuke avond, een spetterende fuif, lang geleden dat we nog eens tot in de vroege uurtjes doorgegaan zijn. Vandaag speelt de belichting duidelijk niét in ons voordeel, de doos paracetamol is al geplunderd . Gelukkig hebben we de hele dag om te recupereren. Oef.
Maar het was fun en die houten kop meer dan waard!
19-04-2008
Lapatinib
Nieuw medicijn tegen kanker maakt veel borstoperaties overbodig
De ontwikkeling van het langverwachte medicijn Lapatinib, een orale behandeling voor vrouwen die aan een agressieve vorm van borstkanker lijden, lijkt op punt te staan. De spectaculaire resultaten van twee jaar onderzoek werden deze week gepresenteerd op de Europese Borstkanker Conferentie in Berlijn.
Maar liefst 45 Amerikaanse vrouwen zagen hun tumor met meer dan 60% krimpen, zodat een operatie en amputatie meestal vermeden konden worden, zegt dr. Angel Rodriguez van het Baylor Collega of Medicine in Houston in de Britse krant The Times.
Het nieuwe medicijn Lapatinib verkleint de tumor in de borst met meer dan 60%. De grote vooruitgang is dat het ook de hersenen kan binnendringen (in tegenstelling tot de antilichamen, die daarvoor te groot zijn) en dat het via de mond kan worden ingenomen. Dit wou ik een aantal lotgenootjes toch graag meegeven...
18-04-2008
The truth about food
Ik ben er eindelijk door. En ja, nu weet ik de héle waarheid over food. Tenminste, als ik het boek mag geloven.
Het is gebaseerd op de gelijknamige televisieserie van de BBC, ook uitgezonden door Canvas. Een aantal afleveringen heb ik gezien, maar was zo geboeid dat ik meer wou weten. In dit boek worden een aantal mythes rond voeding getest (in het labo en in de praktijk door vrijwilligers) om aan te tonen welke waar zijn en welke verzinsels. Door die testen was het zo plezierig om lezen.
Ik probeer zelf gezond te eten, maar tegelijk ook lekker. Hiervoor moet ik soms wel eens de regeltjes wat bijschaven . Volgens mezelf doe ik dit wel eens te vaak, volgens de meesten ben ik eerder een freak .
Ik haal hier een paar zaken aan die ik in dit boek- toch wel merkwaardig en/of interessant vond:
Een eetpatroon met veel noten, verse vruchten en groenten (zoals onze voorouders aten) kan helpen om je cholesterolgehalte en bloeddruk te verlagen, zonder medicatie.
De manier waarop voedsel in wisselwerking staat met je lichaam is deels genetisch bepaald. Zo lijkt een stof (sulforafaan) in broccoli bvb. heel effectief te zijn bij het voorkomen van kanker, maar dan alleen bij mensen die een bepaalde variant van een gen (GSTM1) hebben. Mensen die dit gen missen plassen die sulforafaan sneller uit, dus minder opname. Je kan sulforafaan echter 13X zo effectief maken door te combineren met voedingsmiddelen die selenium bevatten (noten, kop, garnalen, eieren).
Een vezelrijk eetpatroon zorgt voor regelmatige stoelgang en talrijke andere voordelen. Zo is er bewijs dat ze damkanker kunnen helpen voorkomen.
Er is geen bewijs dat ontgiftingsdiëten positieve effecten hebben, het lichaam heeft efficiënte manieren om zich van gifstoffen te ontdoen.
Dikke mensen hebben meestal een snellere stofwisseling dan dunne, niet andersom! Het aantal calorieën dat je verbrandt hangt samen met leeftijd, beweging, geslacht, gewicht. Het is dus niet zo dat je dunne vriending alles kan eten zonder aan te komen.
Een calciumrijk dieet van magere zuivel kan helpen bij afvallen.
Hoe meer we afgeleid worden tijdens het eten, hoe meer we eten als we grote porties krijgen en keuze hebben uit veel voedsel.
Bepaalde producten vullen meer dan andere, bij een gelijk aantal calorieën, dus heel belangrijk dat je je eetlust begrijpt als je wil afvallen zonder hongergevoel.
Spinazie is een goede bron van kleurstoffen die je netvlies beschermen, ze behoeden je ogen voor schade, maar vooral voor leeftijdgebonden macula degeneratie LMD (ziekte die mijn moeder heeft).
Tomaten bevatten lycopeen, die vrije radicalenopruimt. En is tevens een ingebouwde zonnefilter die je beschermt tegen UV-straling. De test die hier beschreven werd heeft me echt aangezet om dagelijks tomaten te eten omdat ik van vader mijn slechte huid geërfd heb en hoop de schade hierdoor een klein beetje te kunnen beperken. En deze laatste 2 zijn dus zeer belangrijk voor mij.
Achterflap: The truth about food - Jill Fullerton-Smith
Dit boek onthult niets dan de waarheid over het effect van voedsel op ons lichaam en hoe het aanpassen van je eetjgewoonten je leven kan veranderen. -Is rode wijn goed of slecht voor je? -Heeft het zin om 8 glazen water per dag te drinken? -ga je van bepaald voedsel beter zien -welk voedsel is lustopwekkend en waarvan verlies je alle lust? -...
15-04-2008
Muizenissen
Was het omdat ik gisteren bloed moest laten prikken? En nu (bang/ niet bang) het resultaat afwacht? Of komt het door de onderliggende onrust om ons eventueel vertrek?...
Weet niet, maar heb vannacht akelig gedroomd
Het ene moment werd ik wakker uit droom 1: Ik was een tijdje afwezig geweest op het werk en kwam die dag terug. Mijn bureau was prachtig vernieuwd, helemaal opnieuw ingericht, zelfs met prachtige uitzicht over een rij bomen . Maar, L* zat daar op mijn stoel Oh ja, tijdens je afwezigheid heb ik de opdracht gekregen hier alles te reorganiseren, jij zit nu in mijn bureau . Ze toonde het mij, zon klein kotje en heel onpraktisch ingericht, oud meubilair en .
...sliep na een tijdje terug in en werd weer wakker uit droom 2: Ik was in het ziekenhuis, wachtte op mijn resultaten, dokter was er nog niet, het verplegend personeel liep verveeld en zenuwachtig rond, fluisterend, naar mij wijzend dokter nergens te vinden wachten het werd avond nacht nog geen resultaat helemaal alleen in de grote lange kale gangen....
Al deze muizenissen die door mijn hoofd flitsen doen me eigenlijk beseffen dat het toch niet makkelijk is alles zomaar opzij te zetten, ondanks het feit dat ik steeds heel stoer verkondig dat ik alles wél een plaatsje gegeven heb en ik ook wel écht denk dat ik me niet nerveus maak naarmate onderzoeken/resultaten naderen .
*L is een ex-collega
11-04-2008
the story about Louise
Een aantal jaren geleden werkte ik in Frankrijk voor een internationaal bedrijf. Leuk! Dagelijkse contacten met collegas in heel Europa, veel expats in de firma met wie ik een fantastische band had... een leuke tijd om op terug te blikken. Ook met mijn franse collegas kon ik het goed vinden. Iedere dag ook had ik Louise aan de lijn, een collega die in Milpitas, California werkte. Voor haar het begin van de werkdag, voor mij het laatste telefoontje van die dag. Lang geleden is dat ondertussen, toen we het internet nog niet gebruikten. We hadden mekaar nooit ontmoet, maar het ging er altijd heel leuk aan toe, ook al ging het soms over dikke problemen .
In 1992 zouden we een reis maken naar de US en lieten ons door mijn collega Steve, een expat uit San Diego, leiden bij het maken van onze plannen. Een paar dagen voor ons vertrek zei ik aan Louise dat ze het een 3-tal weken zonder mij moest doen, want dat ik vakantie nam.
-En ik ook, zei ze, we gaan naar ons vakantiehuis in Tahoe!
-Tiens, Tahoe staat ook op onze trip
-Komen jullie naar California?
-Ja!
En dus spraken we een bepaalde dag af op hun adres in Tahoe.
We hadden geen reservaties gemaakt, reisden gewoon overdag en vonden iedere avond makkelijk een motelletje om te slapen. In Tahoe echter waren we tijdens het weekend en het was niet eenvoudig iets te vinden, ook moesten we al vooraf betalen, wat nergens anders het geval geweest was. Maar geen probleem, we zouden daar toch 3 dagen blijven, betaalden, namen een douche en gingen op zoek naar het huis van Louise.
De straat vonden we al snel, nu het huisnummer toen we ineens aan de weg een grote spandoek zagen met Welcome R & W!!!
Wauw, dat was verrassend en hartverwarmend! Haar man Matt wou ons al dadelijk helpen met het uitladen van onze bagage
-Nee, die hebben we niet bij, die is in het hotel
-Hoezo? Hotel? Jullie logeren bij ons!
Hij is naar het hotel gegaan, heeft onze bagage opgehaald, het geld teruggevraagd en we hebben de 4 plezantste vakantiedagen van ons leven gehad, samen onvoorstelbaar veel plezier gehad! We hebben samen gegeten, vrienden en familie van hun ontmoet, volley gespeeld op het strand, gepicknickt met grote Amerikaanse frigoboxen, s avonds gemijmerd bij het haardvuur heerlijk! (Geniet maar even mee! Het zijn wel foto's van foto's, maar je proeft direct de ambiance!).
We zijn daarna verder gereisd, prachtige natuur gezien: Yosimite, Gran Canyon, Death Valley... zo intens mooi! Ik zal die dagen nooit vergeten, onze meest geslaagde vakantie ooit. Aan het einde van onze trip, in San Francisco, hebben we hun nogmaals ontmoet, toen om afscheid te nemen.
Nu zeggen wij hier wel van de Amerikanen dat het allemaal maar oppervlakkig is, hun vriendelijkheid gemaakt en wat ze vertellen is stom gelul, iedereen lacht en 'lijkt' gelukkig maar, gelul of niet, oppervlakkig of niet ik vind het toch ferm plezant dat mensen een vriendelijk woordje voor je over hebben.
Ik vergeet nooit, onze eerste dag daar, we kwamen een winkel binnen, zei iemand:
Hi guys! Howre you doing today?
Heu mmm fine
Wij dachten dat die dame ons voor iemand anders hield, maar al snel merkten we dat we overal zo vriendelijk begroet werden. Wel, jij denkt ervan wat je wil, maar ik vind het toch wel een goed gevoel geven!
Om met mijn Louise-verhaal nog even verder te gaan . Het jaar nadien verhuisden we terug naar België en na een tijd verminderde het contact met mijn franse collegas en ook met Louise de firma kwam in nieuwe handen, mensen vertrokken kortom, na een tijdje waren al die contacten compleet uitgedoofd.
2 jaar geleden moest W voor zijn job naar San Francisco, ik kon mee en we zouden er een paar dagen vakantie aanbreien. Heb ik ergens toch een adres gevonden van Louise, haar meteen gecontacteerd, weer afgesproken en opnieuw werden we warm en met open armen onthaald.
Ik ben wel zeker dat ik ook nu weer op haar zal kunnen rekenen. En daar dacht ik gisteren aan, toen ik opgebeld werd door mijn Nederlandse vriendin S, die mijn blog had gelezen en zei dat zij hélemaal niet zou staan popelen (zie postje van 07/04) om die verhuis te maken je kent daar geen hond zo zei ze en idd., ik ken daar geen hond, of eerder geen kat (zoals we in 't Vlaams zeggen, maar soit), ik ken super-Louise!
09-04-2008
Groene vingers
Ik kan het me niet laten, net mijn tomatenplantjes verpot . Moeite voor niks? We zullen zien.
Mijn groene vingers hadden ooit wel eens een andere kleur . Bloemen, planten, groentetuin aan mij niet besteed! Mijn moeder had dat kleurtje van vingers wel, ik niet. Altijd was ze aan t prullen, s zomers in de tuin, s winters binnen en in het voorjaar stonden de keukenkastjes steevast volgepropt met van die stomme potjes in alle groottes, kleuren en vormen, waar ze dan in zaaide dan weer verpotte in een grotere pot en nog eens en dan naar het serretje en dan naar de tuin . Nooit begrepen wat ze zo plezierig vond aan tuinieren, plantjes opkweken, stekken, zaaien . Nee, dan kon ik wel wat verzinnen dat leuker was!
Jàààren heb ik die rommel misprijzend bekeken en ongeïnteresseerd geluisterd naar haar eindeloze plantenverhalen .
Tot ik enkele jaren geleden een potje kruiden kocht, en nog een en nog een en dan probeerde om ze verder te kweken en te stekken, verplanten, zaaien . En kijk! Nu is het hier ook zo'n rommel! Geef me nog een paar jaar en je waant je in mijn moeders keuken!
Ondertussen zit ik al een paar jaars zomers op mijn terras met een hele minigroentetuin: ik zaai sla, zelfs pompoenen en courgettes, radijzen, tomaten geen zicht, maar zo leuk in de zomer als je wat verse raketsla kan snijden, of basilicum, of . Ja, ongelooflijk, mijn mooi terras dat ik zo 'misbruik'...
Dit jaar terug? Of toch niet?...
07-04-2008
spinsels...
2 weken geleden leek het of de verhuis toch niet zou doorgaan, vorige week kwam er dan ineens weer beweging in de affaire!
Het is zo spannend ik zit echt in een rollercoaster! En daar hou ik niet van !!! Ik wil duidelijkheid, ik ben een planningsfreak en ik zit hier maar mijn kas op te vreten . Straks is het ineens alle hens aan dek en dat vind ik ook niet leuk!!! Ik wil alles goed vooraf plannen: wat met ons appartement? Met mijn auto? Meubelen mee of toch niet?...
Komt daar ook nog bij dat ik er voor mezelf echt niet helemaal uit ben. Ik probeer me zelf te overtuigen dat het best fun zal zijn, een verrijking, een welkome afwisseling . Terwijl als het dan weer overhelt naar niet- ik weer helemaal een bocht van 180° neem en mezelf overtuig dat ik misschien toch wel veel liever hier zou blijven, dat het maar goed is zo, dat het me veel meer gemoedsrust zal geven .
Nie gemakkelijk!. Ben ik niet normaal? Wie zou er nu niet staan popelen om een paar jaar naar Californië te gaan wonen?
18 jaar geleden kregen we zo de kans om tijdelijk naar Frankrijk te verhuizen. Toen kwam het als een geschenk zomaar uit de hemel gevallen. Ik was genezen van kanker, had mijn zaak overgelaten en ik had weer een toffe job, het leven was mooi! Maar alles en iedereen in mijn omgeving deed me aan mijn ziekte denken, terwijl ik die nare periode zo snel mogelijk wou afsluiten.
Was het toen al een vlucht? Ik weet niet, maar nu is het dat zeker of is het eerder dat ik gewoon de kracht niet heb om te blijven ? De hele situatie met mijn vader is zo pijnlijk . Ik voel me schuldig en tegelijk maak ik mezelf wijs dat ik niet verantwoordelijk ben voor deze situatie die een beetje voorkomen had kunnen worden als ze maar een beetje hadden kunnen loslaten en voor rede vatbaar waren geweest . Het is zo verdomd moeilijk, ik word van de ene gedachte in de andere gekatapulteerd!
Daarnaast worstel ik nog met de angst, bang dat het kankerspook straks weer zijn kop opsteekt, ver van familie en vrienden, maar ook ver weg van de dokters die mijn situatie kennen, die ik kan aanspreken in mijn eigen taal . Dikke zucht!
31-03-2008
Verlies...
Snuisterend in tweedehandboeken bij De Slegte, viel ik op Schaduwkind, P.F. Thomése
Het was in perfecte staat, leek zelfs nog niet gelezen, ik bladerde er even in en wist direct dat ik dit boek moest kopen niet voor mij, maar voor ons T.
Op de achterflap stond: Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder vrouw achterblijft, weduwnaar. Een kind zonder ouders is wees. Maar noemt men de vader en moeder van een gestorven kind?
En toen dacht ik dadelijk: en de oma en opa van dat kindje ? Ik vertelde het hier nog niet eerder, maar vorig jaar verloor haar dochter haar 7 maandenoud kindje.
Vragen zonder antwoord, verdriet waar geen woorden voor zijn Hoe pak je nadien weer de draad op van je leven van vóór dat verlies?
Dit boek is zo mooi geschreven, ik heb geen woorden om haar leed te verzachten. Ik denk en hoop dat ze een beetje troost en herkenning zal vinden in dit boek. Vervolg tekst op achterflap: Na de dood van zijn dochtertje vond Thomése zichzelf terug in doodstille kamers, tussen onervaren woorden die hij nog moest leren schrijven. Dit is een adembenemend relaas van zoeken naar woorden. Een heel leven wordt overhoop gehaald, elke betekenis moet opnieuw worden uitgevonden. 'Als ze ergens nog is, dan in de taal.'
Gelezen...
Stupeurs et tremblements van Amélie Nothomb:
Dankzij haar vader Patrick Nothomb, die ambassadeur van België is, brengt zij haar jeugd achtereenvolgens door in Japan, China, USA, Laos, Birma en Bangladesh.
Na haar universiteitsdiploma behaald te hebben, keert Nothomb terug naar Tokio, waar zij gaat werken bij een grote Japanse onderneming. In deze roman vertelt ze over haar nare ervaringen die ze daar op deed. Ze degradeert van vertaalster naar toiletjuffrouw als gevolg van botsingen met superieuren in een buitengewoon autoritaire cultuur. Beetje bizar verhaal, zoals alles wat ik reeds van haar las. Voor dit werk, dat zij pas een aantal jaren later zal publiceren, wordt ze onderscheiden met de Grand Prix van de Académie Française en zodoende haar internationale reputatie definitief zal vestigen.
28-03-2008
ontslag...
Gisteren met 2 ex-collegaatjes op stap geweest, altijd fun en dan voel ik me er ook meteen weer 'bijhoren'.
Ik zei eerder reeds dat ik gestopt ben met werken omwille van gezondheidsredenen. Het was een zeer moeilijke, zware beslissing, een van de lastigste in mijn leven. Denk nu niet dat ik makkelijk met superlatieven gooi (of wel?), maar dit was toch wel heel ingrijpend. Ik heb àltijd gewerkt, ben nooit werkloos geweest, heb nooit een break genomen... zelfs tijdens de radio- en chemotherapie bleef ik (deels) aan de slag. Iedereen verklaart je dan wel voor gek, misschien is het dat ook, of mogelijk zat er ook een kronkel in mijn hoofd... of is het om jezelf wijs te maken dat het allemaal niet zo erg is, als je kan gaan werken ben je niet zó ziek... of omdat ik altijd met zoveel plezier gewerkt heb...? En dat laatste maakte het dus zo moeilijk om de knoop door te hakken. een paar sfeerbeelden op mijn afscheidsfeestje...
Ik heb bij die beslissing gelukkig veel begrip gekregen van mijn baas en collega's, maar het was moeilijk voor iedereen. Ik vraag me nog vaak af of ik wel de goed beslissing nam, temeer dat ik nu fysiek sterker ben dan toen, minder pijn, minder moe, minder bijwerkingen van de medicatie... Of is het omdat ik geen stress meer heb dat het beter gaat...?
Dit is een stukje uit de mail die ik kreeg van iemand van de directie: Ik realiseer me erg goed, dat deze beslissing jou heel zwaar valt. Ik kan echter niet anders dan bewondering opbrengen voor jou correct gedrag naar ons/mij toe, in die zin dat je deze moeilijke knoop doorhakt omdat je denkt jouw belangrijke rol binnen onze organisatie niet langer op de manier zoals jij het zélf wil, te kunnen vervullen. Met andere woorden: jij hebt de lat altijd hoog gelegd, en liever dan de lat nu lager te leggen, hak je deze moeilijke knoop door. Dat vergt moed en verdient alle respect...
En daar was ik heel blij mee, want dat vat heel goed samen waarom ik het niet langer kon volhouden, iedere dag vertrok ik op kantoor met zo'n onvoldaan gevoel, ik wou nog dat... en dat... en dat... Terwijl ik voordien nooit op de klok zat te kijken, 's morgens als eerste én fluitend binnenstapte, met plezier een paar uurtjes later bleef... en dan kon en mocht het ineens niet meer... 15:00 en licht uit!
Ondertussen meer dan 2 jaar later zijn de gevoelens nog steeds gemengd, maar heb er vrede mee genomen.
26-03-2008
Ras le bol!
Ppfffww ik ben het beu, kotsbeu!!! Ras le bol!!! Dat wachten, die onzekerheid wanneer gaan we nu eindelijk weten of die relocatie doorgaat??!!
Ondertussen laten we heel wat aan onze neus voorbij gaan:
·Skivakantie
·Citytrip naar Venetië
·Weekendje hier of daar
en pakken we straks nog naast onze zomervakantie op de koop toe!
Hoewel het deze week nog flink gesneeuwd heeft wil mijn warme, dikke kleren en jassen opbergen en de zomerspulletjes tevoorschijn halen, die zitten nu al lang genoeg in die rode dozen
Plus dat ik de kriebels krijg om mijn terras klaar te maken voor de lente. Ik ben nl. een verwoede terrastuinierster! Alles wat eetbaar is en te kweken in potten en bakken is s zomers op mijn terras te vinden rozemarijn, basilicum, salie, bloedzuring, verschillende soorten sla, tomaatjes, rucolla, tijm, bieslook, postelein
Vorige week heb ik toch al wat basilicum en kerstomaatjes gezaaid, die ondertussen hun kopjes boven steken maar watmottikermee? Een mailvriendin wil ze al adopteren J en voor mijn olijf- en laurierboompje heb ik al een logeeradres, die mogen naar ons T. De rest zal voor het containerpark zijn zeker? Of niet blijven we gewoon hier?
Maar dan wil ik beginnen en mijn potten met kruiden terug opfrissen, bijknippen naar een tuincentrum gaan en van alles kopen: zaad, kruiden, grond
!ù£§! Ik krijg er wat van geduldig zijn is al niet mijn sterkste kant, van zon gelamenteer zakt mijn broek af
Euthanasie
Uit: "De Standaard, ongelooflijk interessant"... Hmm, deze keer toch, wat mij betreft
Senaat mag praten over euthanasie
BRUSSEL - Er is geen open verzet tegen een 'sereen debat', in de Senaat, over een uitbreiding van de euthanasiewet. Maar de weg naar een akkoord is lang, en de sereniteit van het debat ligt niet voor de hand...
Ik erger me enorm aan sommige uitspraken. Hoe kan je nu oordelen of wat weet je nu van het lijden van iemand ? Danneels meent het wel te weten . Hoe kan je nu zeggen dat iemand zomaar uit het leven stapt? Wat een lijden gaat daaraan vooraf?
De media brachten de keuze van Hugo Claus nochtans op een serene manier, nergens een aanval op mensen, patiënten . Maar door al die bemoeienissen van de kerk laait dat debat weer helemaal op, hopelijk wordt de ruimte die Claus kreeg nu niet weggeveegd. Ik doe mijn hoed af voor deze prachtige man en de manier waarop hij gestorven is. Iedereen zou toch vrij moeten zijn en zijn levenseinde zelf kunnen kiezen...
Is de inzet hiervan macht en gelijk? Ik hoop op een mooi open debat zodat het eindelijk een beetje duidelijk (én toegankelijk) wordt voor iedereen. Al die vermijdbare ellende...
24-03-2008
familie
Gisteren hebben we de knoop doorgehakt en zijn naar onze familie getrokken met het nieuws over onze plannen
Eerst mijn moeder, dat was heel emotioneel, ik begrijp het natuurlijk, nog heel gezond van geest en lichaam, maar is 86, dus rekent meer en meer op de steun van haar kinderen. Mijn broer F en schoonzus C wonen wel vlakbij, daar kan ze altijd op rekenen, ook op haar kleindochter I, die zoveel van moeke houdt.
Dat geeft me een goed gevoel en zo sus ik mijn geweten.
Nadien gingen we bij F & C langs. F vertrok net voor een ritje met zijn paard, C was heel erg aangedaan. (Op de foto F&C, oh we lijken helemaal niet op elkaar... en dan moet je me zuster broer zien...)
Ook Ws ouders, een stukje jonger dan mijn ouders, reageerden toch ook nogal ontdaan. W is de oudste van 3 jongens. C woont met zijn gezin (vrouw en 3 kinderen) in de US, daar hebben ze dus niet veel aan, maar gelukkig is er nog de jongste, D, die met zijn vrouw N en kinderen M&T vlakbij mijn schoonouders woont.
s Avonds kwam mijn broer nog langs, dat deed me enorm veel plezier en het voelde goed dat ik al dadelijk het gevoel kreeg dat hij het wel begreep. Nu praten we zelden over gevoelens, hebben nooit echt diepgaande gesprekken, we zijn zo verschillend, ik denk dat we mekaar nooit ontmoet zouden hebben mochten we niet broer en zus zijn, maar toch is er een speciale verbondenheid en een wederzijds gevoel van vertrouwen.
En nu hoop ik dat er heel snel een duidelijke overeenkomst uit de bus komt betreffende het relocation project.
Het is het verhaal van Valentino Achak Deng, een jongen die een
vluchteling wordt in het door oorlog verscheurde Zuid/Soedan.
"Wat is de Wat" biedt een onthullend en ontluisterend portret van een
land in staat van bloedige oorlog, en van een jongen die van de ene in de
andere onwerkelijke situatie wordt gekatapulteerd.
Vlaanderen-landje...
. 
BRUSSEL - Er is geen open verzet tegen een 'sereen debat', in de Senaat, over een uitbreiding van de euthanasiewet. Maar de weg naar een akkoord is lang, en de sereniteit van het debat ligt niet voor de hand...
