De ontwikkeling van het langverwachte medicijn Lapatinib, een orale behandeling voor vrouwen die aan een agressieve vorm van borstkanker lijden, lijkt op punt te staan. De spectaculaire resultaten van twee jaar onderzoek werden deze week gepresenteerd op de Europese Borstkanker Conferentie in Berlijn.

‘Maar liefst 45 Amerikaanse vrouwen zagen hun tumor met meer dan 60% krimpen, zodat een operatie en amputatie meestal vermeden konden worden’, zegt dr. Angel Rodriguez van het Baylor Collega of Medicine in Houston in de Britse krant The Times.

Het nieuwe medicijn Lapatinib verkleint de tumor in de borst met meer dan 60%. De grote vooruitgang is dat het ook de hersenen kan binnendringen (in tegenstelling tot de antilichamen, die daarvoor te groot zijn) en dat het via de mond kan worden ingenomen.

Dit wou ik een aantal lotgenootjes toch graag meegeven...

Ik ben er eindelijk door. En ja, nu weet ik de héle waarheid over ‘food’. Tenminste, als ik het boek mag geloven.

Ik probeer zelf gezond te eten, maar tegelijk ook lekker. Hiervoor moet ik soms wel eens de regeltjes wat bijschaven…. Volgens mezelf doe ik dit wel eens te vaak, volgens de meesten ben ik eerder een freak….

Ik haal hier een paar zaken aan die ik –in dit boek- toch wel merkwaardig en/of interessant vond:

• Een eetpatroon met veel noten, verse vruchten en groenten (zoals onze voorouders aten) kan helpen om je cholesterolgehalte en bloeddruk te verlagen, zonder medicatie.
• De manier waarop voedsel in wisselwerking staat met je lichaam is deels genetisch bepaald. Zo lijkt een stof (sulforafaan) in broccoli bvb. heel effectief te zijn bij het voorkomen van kanker, maar dan alleen bij mensen die een bepaalde variant van een gen (GSTM1) hebben. Mensen die dit gen missen plassen die sulforafaan sneller uit, dus minder opname. Je kan sulforafaan echter 13X zo effectief maken door te combineren met voedingsmiddelen die selenium bevatten (noten, kop, garnalen, eieren).
• Een vezelrijk eetpatroon zorgt voor regelmatige stoelgang en talrijke andere voordelen. Zo is er bewijs dat ze damkanker kunnen helpen voorkomen.
• Er is geen bewijs dat ontgiftingsdiëten positieve effecten hebben, het lichaam heeft efficiënte manieren om zich van gifstoffen te ontdoen.
• Dikke mensen hebben meestal een snellere stofwisseling dan dunne, niet andersom! Het aantal calorieën dat je verbrandt hangt samen met leeftijd, beweging, geslacht, gewicht. Het is dus niet zo dat je dunne vriending alles kan eten zonder aan te komen.
• Een calciumrijk dieet van magere zuivel kan helpen bij afvallen. 
• Hoe meer we afgeleid worden tijdens het eten, hoe meer we eten als we grote porties krijgen en keuze hebben uit veel voedsel.
• Bepaalde producten vullen meer dan andere, bij een gelijk aantal calorieën, dus heel belangrijk dat je je eetlust begrijpt als je wil afvallen zonder hongergevoel.
• Spinazie is een goede bron van kleurstoffen die je netvlies beschermen, ze behoeden je ogen voor schade, maar vooral voor leeftijdgebonden macula degeneratie LMD (ziekte die mijn moeder heeft).
• Tomaten bevatten lycopeen, die vrije radicalen  opruimt. En is tevens een ingebouwde zonnefilter die je beschermt tegen UV-straling. De test die hier beschreven werd heeft me echt aangezet om dagelijks tomaten te eten omdat ik van vader mijn slechte huid geërfd heb en hoop de schade hierdoor een klein beetje te kunnen beperken.
  En deze laatste 2 zijn dus zeer belangrijk voor mij.

Dit boek onthult niets dan de waarheid over het effect van voedsel op ons lichaam en hoe het aanpassen van je eetjgewoonten je leven kan veranderen.
-Is rode wijn goed of slecht voor je?
-Heeft het zin om 8 glazen water per dag te drinken?
-ga je van bepaald voedsel beter zien
-welk voedsel is lustopwekkend en waarvan verlies je alle lust?
-...

Was het omdat ik gisteren bloed moest laten prikken?
En nu (bang/ niet bang) het resultaat afwacht?
Of komt het door de onderliggende onrust om ons eventueel vertrek?...

Weet niet, maar heb vannacht akelig gedroomd…

Het ene moment werd ik wakker uit droom 1:
Ik was een tijdje afwezig geweest op het werk en kwam die dag terug. Mijn bureau was prachtig vernieuwd, helemaal opnieuw ingericht, zelfs met prachtige uitzicht over een rij bomen…. Maar, L* zat daar op mijn stoel… Oh ja, tijdens je afwezigheid heb ik de opdracht gekregen hier alles te reorganiseren, jij zit nu in mijn bureau…. Ze toonde het mij, zo’n klein kotje en heel onpraktisch ingericht, oud meubilair en….

...sliep na een tijdje terug in en werd weer wakker uit droom 2:
Ik was in het ziekenhuis, wachtte op mijn resultaten, dokter was er nog niet, het verplegend personeel liep verveeld en zenuwachtig rond, fluisterend, naar mij wijzend… dokter nergens te vinden… wachten… het werd avond… nacht… nog geen resultaat… helemaal alleen in de grote lange kale gangen....

Al deze muizenissen die door mijn hoofd flitsen doen me eigenlijk beseffen dat het toch niet makkelijk is alles zomaar opzij te zetten, ondanks het feit dat ik steeds heel stoer verkondig dat ik alles wél een plaatsje gegeven heb en ik ook wel écht denk dat ik me niet nerveus maak naarmate onderzoeken/resultaten naderen….

*L is een ex-collega

Een aantal jaren geleden werkte ik in Frankrijk voor een internationaal bedrijf. Leuk! Dagelijkse contacten met collega’s in heel Europa, veel expats in de firma met wie ik een fantastische band had... een leuke tijd om op terug te blikken. Ook met mijn franse collega’s kon ik het goed vinden. Iedere dag ook had ik Louise aan de lijn, een collega die in Milpitas, California werkte. Voor haar het begin van de werkdag, voor mij het laatste telefoontje van die dag.
Lang geleden is dat ondertussen, toen we het internet nog niet gebruikten. We hadden mekaar nooit ontmoet, maar het ging er altijd heel leuk aan toe, ook al ging het soms over dikke problemen….

In 1992 zouden we een reis maken naar de US en lieten ons door mijn collega Steve, een expat uit San Diego, leiden bij het maken van onze plannen. Een paar dagen voor ons vertrek zei ik aan Louise dat ze het een 3-tal weken zonder mij moest doen, want dat ik vakantie nam.

-En ik ook, zei ze, we gaan naar ons vakantiehuis in Tahoe!

-Tiens, Tahoe staat ook op onze trip…

-Komen jullie naar California?

-Ja!

En dus spraken we een bepaalde dag af op hun adres in Tahoe.

We hadden geen reservaties gemaakt, reisden gewoon overdag en vonden iedere avond makkelijk een motelletje om te slapen. In Tahoe echter waren we tijdens het weekend en het was niet eenvoudig iets te vinden, ook moesten we al vooraf betalen, wat nergens anders het geval geweest was. Maar geen probleem, we zouden daar toch 3 dagen blijven, betaalden, namen een douche en gingen op zoek naar het huis van Louise.

De straat vonden we al snel, nu het huisnummer… toen we ineens aan de weg een grote spandoek zagen met Welcome R & W!!!

Wauw, dat was verrassend en hartverwarmend! Haar man Matt wou ons al dadelijk helpen met het uitladen van onze bagage…

-Nee, die hebben we niet bij, die is in het hotel…

-Hoezo? Hotel? Jullie logeren bij ons!

Hij is naar het hotel gegaan, heeft onze bagage opgehaald, het geld teruggevraagd en we hebben de 4 plezantste vakantiedagen van ons leven gehad, samen onvoorstelbaar veel plezier gehad!  We hebben samen gegeten, vrienden en familie van hun ontmoet, volley gespeeld op het strand, gepicknickt met grote Amerikaanse frigoboxen, ’s avonds gemijmerd bij het haardvuur… heerlijk! (Geniet maar even mee! Het zijn wel foto's van foto's, maar je proeft direct de ambiance!).

 

We zijn daarna verder gereisd, prachtige natuur gezien: Yosimite, Gran Canyon, Death Valley... zo intens mooi! Ik zal die dagen nooit vergeten, onze meest geslaagde vakantie ooit.
Aan het einde van onze trip, in San Francisco, hebben we hun nogmaals ontmoet, toen om afscheid te nemen.

Nu zeggen wij hier wel van de Amerikanen dat het allemaal maar oppervlakkig is, hun vriendelijkheid gemaakt en wat ze vertellen is stom gelul, iedereen lacht en 'lijkt' gelukkig… maar, gelul of niet, oppervlakkig of niet… ik vind het toch ferm plezant dat mensen een vriendelijk woordje voor je over hebben.

Ik vergeet nooit, onze eerste dag daar, we kwamen een winkel binnen, zei iemand:

‘Hi guys! How’re you doing today?’

‘Heu… mmm… fine…’

Wij dachten dat die dame ons voor iemand anders hield, maar al snel merkten we dat we overal zo vriendelijk begroet werden. Wel, jij denkt ervan wat je wil, maar ik vind het toch wel een goed gevoel geven!

Om met mijn ‘Louise-verhaal’ nog even verder te gaan…. Het jaar nadien verhuisden we terug naar België en na een tijd verminderde het contact met mijn franse collega’s en ook met Louise… de firma kwam in nieuwe handen, mensen vertrokken… kortom, na een tijdje waren al die contacten compleet uitgedoofd.

2 jaar geleden moest W voor zijn job naar San Francisco, ik kon mee en we zouden er een paar dagen vakantie aanbreien. Heb ik ergens toch een adres gevonden van Louise, haar meteen gecontacteerd, weer afgesproken en opnieuw werden we warm en met open armen onthaald.

Ik ben wel zeker dat ik ook nu weer op haar zal kunnen rekenen. En daar dacht ik gisteren aan, toen ik opgebeld werd door mijn Nederlandse vriendin S, die mijn blog had gelezen en zei dat zij hélemaal niet zou staan popelen (zie postje van 07/04) om die verhuis te maken ‘je kent daar geen hond’ zo zei ze en idd., ik ken daar geen hond, of eerder geen kat (zoals we in 't Vlaams zeggen, maar soit), ik ken super-Louise!

2 weken geleden leek het of de verhuis toch niet zou doorgaan, vorige week kwam er dan ineens weer beweging in de “affaire”!

Het is zo spannend… ik zit echt in een rollercoaster! En daar hou ik niet van !!! Ik wil duidelijkheid, ik ben een planningsfreak en ik zit hier maar mijn kas op te vreten…. Straks is het ineens alle hens aan dek en dat vind ik ook niet leuk!!! Ik wil alles goed vooraf plannen: wat met ons appartement? Met mijn auto? Meubelen mee of toch niet?...

Komt daar ook nog bij dat ik er voor mezelf echt niet helemaal uit ben. Ik probeer me zelf te overtuigen dat het best fun zal zijn, een verrijking, een welkome afwisseling…. Terwijl –als het dan weer overhelt naar niet- ik weer helemaal een bocht van 180° neem en mezelf overtuig dat ik misschien toch wel veel liever hier zou blijven, dat het maar goed is zo, dat het me veel meer gemoedsrust zal geven….

“Nie gemakkelijk!”. Ben ik niet normaal? Wie zou er nu niet staan popelen om een paar jaar naar Californië te gaan wonen?

18 jaar geleden kregen we zo de kans om tijdelijk naar Frankrijk te verhuizen. Toen kwam het als een geschenk zomaar uit de hemel gevallen. Ik was ‘genezen’ van kanker, had mijn zaak overgelaten en ik had weer een toffe job, het leven was mooi! Maar… alles en iedereen in mijn omgeving deed me aan mijn ziekte denken, terwijl ik die nare periode zo snel mogelijk wou afsluiten.

Was het toen al een vlucht? Ik weet niet, maar nu is het dat zeker… of is het eerder dat ik gewoon de kracht niet heb om te blijven…? De hele situatie met mijn vader is zo pijnlijk…. Ik voel me schuldig en tegelijk maak ik mezelf wijs dat ik niet verantwoordelijk ben voor deze situatie die een beetje voorkomen had kunnen worden… als ze maar een beetje hadden kunnen loslaten en voor rede vatbaar waren geweest…. Het is zo verdomd moeilijk, ik word van de ene gedachte in de andere gekatapulteerd!

Daarnaast worstel ik nog met de angst, bang dat het kankerspook straks weer zijn kop opsteekt, ver van familie en vrienden, maar ook ver weg van de dokters die mijn situatie kennen, die ik kan aanspreken in mijn eigen taal…. Dikke zucht!

Snuisterend in tweedehandboeken bij De Slegte, viel ik op Schaduwkind, P.F. Thomése

Het was in perfecte staat, leek zelfs nog niet gelezen, ik bladerde er even in en wist direct dat ik dit boek moest kopen… niet voor mij, maar voor ons T. 
 

Op de achterflap stond: “Een vrouw die haar man begraaft, wordt weduwe genoemd, een man die zonder vrouw achterblijft, weduwnaar. Een kind zonder ouders is wees. Maar noemt men de vader en moeder van een gestorven kind?”

En toen dacht ik dadelijk: en de oma en opa van dat kindje…? Ik vertelde het hier nog niet eerder, maar vorig jaar verloor haar dochter haar 7 maandenoud  kindje.

Vragen zonder antwoord, verdriet waar geen woorden voor zijn… Hoe pak je nadien weer de draad op van je leven van vóór dat verlies?

Dit boek is zo mooi geschreven, ik heb geen woorden om haar leed te verzachten. Ik denk en hoop dat ze een beetje troost en herkenning zal vinden in dit boek.

Vervolg tekst op achterflap:
Na de dood van zijn dochtertje vond Thomése zichzelf terug in doodstille kamers, tussen onervaren woorden die hij nog moest leren schrijven. Dit is een adembenemend relaas van zoeken naar woorden. Een heel leven wordt overhoop gehaald, elke betekenis moet opnieuw worden uitgevonden. 'Als ze ergens nog is, dan in de taal.'

Stupeurs et tremblements van Amélie Nothomb:

Ppfffww… ik ben het beu, kotsbeu!!! Ras le bol!!! Dat wachten, die onzekerheid… wanneer gaan we nu eindelijk weten of die relocatie doorgaat??!!

Ondertussen laten we heel wat aan onze neus voorbij gaan:

·         Skivakantie

·         Citytrip naar Venetië

·         Weekendje hier of daar…

en pakken we straks nog naast onze zomervakantie op de koop toe!

Hoewel het deze week nog flink gesneeuwd heeft wil mijn warme, dikke kleren en jassen opbergen en de zomerspulletjes tevoorschijn halen, die zitten nu al lang genoeg in die rode dozen…

Plus… dat ik de kriebels krijg om mijn terras klaar te maken voor de lente. Ik ben nl. een verwoede terrastuinierster! Alles wat eetbaar is en te kweken in potten en bakken is ’s zomers op mijn terras te vinden… rozemarijn, basilicum, salie, bloedzuring, verschillende soorten sla, tomaatjes, rucolla, tijm, bieslook, postelein…

Vorige week heb ik toch al wat basilicum en kerstomaatjes gezaaid, die ondertussen hun kopjes boven steken… maar watmottikermee? Een mailvriendin wil ze al adopteren J en voor mijn olijf- en laurierboompje heb ik al een logeeradres, die mogen naar ons T. De rest zal voor het containerpark zijn zeker? Of niet… blijven we gewoon hier?

Maar dan wil ik beginnen en mijn potten met kruiden terug opfrissen, bijknippen… naar een tuincentrum gaan en van alles kopen: zaad, kruiden, grond…

!ù£§! Ik krijg er wat van… geduldig zijn is al niet mijn sterkste kant, van zo’n gelamenteer zakt mijn broek af…

Gisteren hebben we de knoop doorgehakt en zijn naar onze familie getrokken met het nieuws over onze plannen…

Eerst mijn moeder, dat was heel emotioneel, ik begrijp het natuurlijk, nog heel gezond van geest en lichaam, maar is 86, dus rekent meer en meer op de steun van haar kinderen. Mijn broer F en schoonzus C wonen wel vlakbij, daar kan ze altijd op rekenen, ook op haar kleindochter I, die zoveel van “moeke” houdt.

Dat geeft me een goed gevoel en zo sus ik mijn geweten.

Nadien gingen we bij F & C langs. F vertrok net voor een ritje met zijn paard, C was heel erg aangedaan. (Op de foto F&C, oh we lijken helemaal niet op elkaar... en dan moet je me zuster broer zien...)

Ook W’s ouders, een stukje jonger dan mijn ouders, reageerden toch ook nogal ontdaan. W is de oudste van 3 jongens. C woont met zijn gezin (vrouw en 3 kinderen) in de US, daar hebben ze dus niet veel aan, maar gelukkig is er nog de jongste, D, die met zijn vrouw N en kinderen M&T vlakbij mijn schoonouders woont.

’s Avonds kwam mijn broer nog langs, dat deed me enorm veel plezier en het voelde goed dat ik al dadelijk het gevoel kreeg dat hij het wel begreep. Nu praten we zelden over gevoelens, hebben nooit echt diepgaande gesprekken, we zijn zo verschillend, ik denk dat we mekaar nooit ontmoet zouden hebben mochten we niet broer en zus zijn, maar toch is er een speciale verbondenheid en een wederzijds gevoel van vertrouwen.

En nu hoop ik dat er heel snel een duidelijke overeenkomst uit de bus komt betreffende het ‘relocation project’.

Rustig paasweekend… zaterdag kregen we vrienden op bezoek, T & W.

Zij zijn –zoals ik het noem- oude vrienden. T ken ik al van in de papschool! Al is ze tijdens onze kindertijd nooit een dikke vriendin geweest, ze is dat nu des te meer. We waren wel samen bij de scouts, gingen naar dezelfde lagere school, speelden wel eens samen, maar verder niets.

Het is pas jaren later dat we echt bevriend raakten, ondertussen al zo’n 30 jaar.

Nu moet een mens niet morsen met het woord "vriend", maar hier is het toch zeker op zijn plaats.
 

T is een ‘tussenin-kind’, zo noemt ze zichzelf toch, komt uit een gezin van 7 en zij is de 4^e. Het is een heel hecht gezin, grote bende, broer en zussen hebben allemaal kinderen, kleinkinderen… hun moeder is nog steeds in goede gezondheid… mooi allemaal… om jaloers op te zijn, vooral als je zelf uit een klein gezinnetje komt. Zij is in dat gezin ook de spil waar alles om draait en haar huis staat altijd open.

Doordat iedereen dus ‘ons T’ zegt, hebben we dat zelf ook overgenomen.

Zij is een heel speciale dierbare vriendin, met een groot hart en dat zit ook nog op de juiste plaats! Ze is iemand op wie ik altijd kan steunen en ik weet heel zeker dat ik dat altijd zal kunnen blijven doen. En dat niet alleen, ook als de handen uit de mouwen moeten gestoken worden staat ze klaar, ondanks het feit dat ze thuis ook meer dan genoeg te doen heeft, groot huis, eigen zaak… Ze is echt ‘someone very precious’, om te koesteren.

Misschien net omdat we zo close zijn, had ik haar nog niets verteld over onze plannen, terwijl een aantal vrienden toch al even op de hoogte zijn. Het was dus wel emotioneel, maar ons T zou ons T niet zijn, want ze bood natuurlijk ook direct aan te komen helpen met onze verhuis… typisch, niemand heeft daar al aan gedacht, laat staan dat voorstel gedaan.

Lieve lieve T, je bent zo’n schat!

Vandaag in de opnamestudio mijn boek ‘Als Cassablanca’ helemaal tot het einde gelezen. Niet zonder moeite eigenlijk, want ik word geplaagd door een zware verkoudheid. Gelukkig klonk mijn stem niet nasaal en kon ik verdergaan, want uiteraard is het niet de bedoeling dat de luisteraar van het boek merkt dat er een onderbreking in zat.

Meteen ook een nieuw boek begonnen:

Vlinders in je buik, brok in je keel geschreven door Annika Thor.

Zoals ik al zei, is het willens nillens een boekje geworden dat niet veel leesuren vraagt, een kinderboek, grote tekst, slechts 135 blz. Hopelijk kan het me een klein beetje boeien.

Ondertussen weten we nog steeds niet of de verhuis naar Californië doorgaat, de spanning stijgt hier ten top. Een paar vrienden zijn op de hoogte van de plannen, onze ouders weten nog nergens van...

Gisteren waren we ‘te gast’ bij vrienden J&K, echte vrienden, die we al jààààààren kennen.

J, een rasechte Antwerpenaar, K ook, maar een van die zeldzame exemplaren die naast het Antwerps, ook Nederlands spreekt. Nu moet ik er wel bij vermelden dat K ondertussen ook al een behoorlijk mondje Antwerps spreekt . Zoontje S, die in het Brusselse school loopt, heeft dan weer zo’n sappig Brussels accentje, met die mooie huig-r.

Het gebeurt wel vaker dat we met gevulde potten en schotels op pad trekken naar vrienden, meestal omdat er anders vaak een logistiek probleem is voor de kinderen. En ik kook heel graag, dus, schitterende oplossing: de gastvrouw moet niet koken, de kinderen hebben hun eigen spulletjes en als ze moe worden kunnen ze naar bed.

Bij J&K gebeurt het niet zo vaak dat we ons potjes meebrengen, want J is een echte keukenprins! Hij verbleef een paar jaar in Italië en heeft sindsdien een passie voor Italiaanse gerechten, die hij schitterend, op een zeer eenvoudige manier bereidt. Niet teveel ingrediënten, maar lekkere producten, die hij in een mum van tijd op tafel tovert.

Sinds een paar maanden verblijft mijn dementerende vader in een bejaardentehuis. Voorlopig kan ik daar nog niet veel over kwijt, misschien zou ik het beter doen, want het is een pijnlijke situatie, heb het zeer moeilijk om daarmee om te gaan. Ik dacht dat dementie enkel voor de omgeving erg is en dat de patiënt zelf altijd vrolijk is… niets is minder waar, althans niet in het geval van mijn vader. Maar, genoeg, even niet.

Over het rusthuis zelf, het personeel, netheid, eten… niets dan lof!

Dus wou ik eerst niets over vandaag wil schrijven, maar een grappig misverstand wil ik hier toch even vertellen.

Ik ga gewoonlijk tegen 11:00, even later krijgen de mensen soep, rond 12:15 hun eten (oh wee, als het 12:20 wordt, dat wil je niet meemaken…). Meestal help ik een beetje bij het ronddragen, want iedereen krijgt aan tafel zijn dampend bord vers eten voorgeschoteld.

Een van de meisjes, D, zegt me dan: dat is voor L, dat is voor M… Op een bepaald moment kreeg ik ineens een bord dat echt wel 'te zwaar geladen' was… dat is voor G zei D… Nu vond mevrouw G ook wel dat het veel te veel was, dus zei ik haar dat ze gewoon kon eten tot ze genoeg had en de rest liet ze maar staan… weer aan de eetkar gekomen zei D: dat is voor Kiekens, waarop ik me omdraaide en tegen mevrouw G zei: de overschotjes geven ze aan de kiekens! Want zo had ik het begrepen van D.

Heel kwade blik van de dame aan de andere kant van de tafel, die dame is nl. mevrouw Kiekens…

Hilarisch, ja, maar ik heb me wel in alle bochten moeten wringen om aan een 85-jarige dame uit te leggen hoe de steel precies in de vork zat .

Ik weet niet of ik vandaag wat moet neerpennen, eigenlijk niet.

Zet hem maar voor de computer, of geef hem een voetbal… daar gaat hij helemaal in op. Ieder diertje zijn pleziertje zeker?

Een woordje over mijn favoriete hobby, koken, kon natuurlijk ook niet uitblijven.
Koken, niet bakken! Van bakken... daar bak ik niks van! Geen patisserie of dessertjes of koekjes... het enige wat ik bak is brood, in alle maten en varianten.

Ik kook graag, ik kook veel, maar hou het vaak ook heel simpel. Vooral de Italiaanse keuken heeft mijn hart gestolen, vaak eten we pasta met groenten, pesto... al kunnen we een lekker patatje ook wel smaken. Vlees heb ik lange tijd uit onze dagelijkse keuken verbannen, maar sinds enige tijd eten we het weer heel af en toe, zij het dan niet in grote hoeveelheden. Heel veel kruiden gebruik ik, allemaal vers en zelf gekweekt op mijn terras.

Even verklappen wat we deze middag aten: lekkere eendenconfit, met linzen, witloof en gekookte aardappeltjes en daarbij een overheerlijk flesje Barollo. Jongens, heeft dat gesmaakt, mijn mond komt weer vol...