Gisteren hebben we de knoop doorgehakt en zijn naar onze familie getrokken met het nieuws over onze plannen…

Eerst mijn moeder, dat was heel emotioneel, ik begrijp het natuurlijk, nog heel gezond van geest en lichaam, maar is 86, dus rekent meer en meer op de steun van haar kinderen. Mijn broer F en schoonzus C wonen wel vlakbij, daar kan ze altijd op rekenen, ook op haar kleindochter I, die zoveel van “moeke” houdt.

Dat geeft me een goed gevoel en zo sus ik mijn geweten.

Nadien gingen we bij F & C langs. F vertrok net voor een ritje met zijn paard, C was heel erg aangedaan. (Op de foto F&C, oh we lijken helemaal niet op elkaar... en dan moet je me zuster broer zien...)

Ook W’s ouders, een stukje jonger dan mijn ouders, reageerden toch ook nogal ontdaan. W is de oudste van 3 jongens. C woont met zijn gezin (vrouw en 3 kinderen) in de US, daar hebben ze dus niet veel aan, maar gelukkig is er nog de jongste, D, die met zijn vrouw N en kinderen M&T vlakbij mijn schoonouders woont.

’s Avonds kwam mijn broer nog langs, dat deed me enorm veel plezier en het voelde goed dat ik al dadelijk het gevoel kreeg dat hij het wel begreep. Nu praten we zelden over gevoelens, hebben nooit echt diepgaande gesprekken, we zijn zo verschillend, ik denk dat we mekaar nooit ontmoet zouden hebben mochten we niet broer en zus zijn, maar toch is er een speciale verbondenheid en een wederzijds gevoel van vertrouwen.

En nu hoop ik dat er heel snel een duidelijke overeenkomst uit de bus komt betreffende het ‘relocation project’.

Rustig paasweekend… zaterdag kregen we vrienden op bezoek, T & W.

Zij zijn –zoals ik het noem- oude vrienden. T ken ik al van in de papschool! Al is ze tijdens onze kindertijd nooit een dikke vriendin geweest, ze is dat nu des te meer. We waren wel samen bij de scouts, gingen naar dezelfde lagere school, speelden wel eens samen, maar verder niets.

Het is pas jaren later dat we echt bevriend raakten, ondertussen al zo’n 30 jaar.

Nu moet een mens niet morsen met het woord "vriend", maar hier is het toch zeker op zijn plaats.
 

T is een ‘tussenin-kind’, zo noemt ze zichzelf toch, komt uit een gezin van 7 en zij is de 4^e. Het is een heel hecht gezin, grote bende, broer en zussen hebben allemaal kinderen, kleinkinderen… hun moeder is nog steeds in goede gezondheid… mooi allemaal… om jaloers op te zijn, vooral als je zelf uit een klein gezinnetje komt. Zij is in dat gezin ook de spil waar alles om draait en haar huis staat altijd open.

Doordat iedereen dus ‘ons T’ zegt, hebben we dat zelf ook overgenomen.

Zij is een heel speciale dierbare vriendin, met een groot hart en dat zit ook nog op de juiste plaats! Ze is iemand op wie ik altijd kan steunen en ik weet heel zeker dat ik dat altijd zal kunnen blijven doen. En dat niet alleen, ook als de handen uit de mouwen moeten gestoken worden staat ze klaar, ondanks het feit dat ze thuis ook meer dan genoeg te doen heeft, groot huis, eigen zaak… Ze is echt ‘someone very precious’, om te koesteren.

Misschien net omdat we zo close zijn, had ik haar nog niets verteld over onze plannen, terwijl een aantal vrienden toch al even op de hoogte zijn. Het was dus wel emotioneel, maar ons T zou ons T niet zijn, want ze bood natuurlijk ook direct aan te komen helpen met onze verhuis… typisch, niemand heeft daar al aan gedacht, laat staan dat voorstel gedaan.

Lieve lieve T, je bent zo’n schat!

Vandaag in de opnamestudio mijn boek ‘Als Cassablanca’ helemaal tot het einde gelezen. Niet zonder moeite eigenlijk, want ik word geplaagd door een zware verkoudheid. Gelukkig klonk mijn stem niet nasaal en kon ik verdergaan, want uiteraard is het niet de bedoeling dat de luisteraar van het boek merkt dat er een onderbreking in zat.

Meteen ook een nieuw boek begonnen:

Vlinders in je buik, brok in je keel geschreven door Annika Thor.

Zoals ik al zei, is het willens nillens een boekje geworden dat niet veel leesuren vraagt, een kinderboek, grote tekst, slechts 135 blz. Hopelijk kan het me een klein beetje boeien.

Ondertussen weten we nog steeds niet of de verhuis naar Californië doorgaat, de spanning stijgt hier ten top. Een paar vrienden zijn op de hoogte van de plannen, onze ouders weten nog nergens van...

Gisteren waren we ‘te gast’ bij vrienden J&K, echte vrienden, die we al jààààààren kennen.

J, een rasechte Antwerpenaar, K ook, maar een van die zeldzame exemplaren die naast het Antwerps, ook Nederlands spreekt. Nu moet ik er wel bij vermelden dat K ondertussen ook al een behoorlijk mondje Antwerps spreekt . Zoontje S, die in het Brusselse school loopt, heeft dan weer zo’n sappig Brussels accentje, met die mooie huig-r.

Het gebeurt wel vaker dat we met gevulde potten en schotels op pad trekken naar vrienden, meestal omdat er anders vaak een logistiek probleem is voor de kinderen. En ik kook heel graag, dus, schitterende oplossing: de gastvrouw moet niet koken, de kinderen hebben hun eigen spulletjes en als ze moe worden kunnen ze naar bed.

Bij J&K gebeurt het niet zo vaak dat we ons potjes meebrengen, want J is een echte keukenprins! Hij verbleef een paar jaar in Italië en heeft sindsdien een passie voor Italiaanse gerechten, die hij schitterend, op een zeer eenvoudige manier bereidt. Niet teveel ingrediënten, maar lekkere producten, die hij in een mum van tijd op tafel tovert.

Sinds een paar maanden verblijft mijn dementerende vader in een bejaardentehuis. Voorlopig kan ik daar nog niet veel over kwijt, misschien zou ik het beter doen, want het is een pijnlijke situatie, heb het zeer moeilijk om daarmee om te gaan. Ik dacht dat dementie enkel voor de omgeving erg is en dat de patiënt zelf altijd vrolijk is… niets is minder waar, althans niet in het geval van mijn vader. Maar, genoeg, even niet.

Over het rusthuis zelf, het personeel, netheid, eten… niets dan lof!

Dus wou ik eerst niets over vandaag wil schrijven, maar een grappig misverstand wil ik hier toch even vertellen.

Ik ga gewoonlijk tegen 11:00, even later krijgen de mensen soep, rond 12:15 hun eten (oh wee, als het 12:20 wordt, dat wil je niet meemaken…). Meestal help ik een beetje bij het ronddragen, want iedereen krijgt aan tafel zijn dampend bord vers eten voorgeschoteld.

Een van de meisjes, D, zegt me dan: dat is voor L, dat is voor M… Op een bepaald moment kreeg ik ineens een bord dat echt wel 'te zwaar geladen' was… dat is voor G zei D… Nu vond mevrouw G ook wel dat het veel te veel was, dus zei ik haar dat ze gewoon kon eten tot ze genoeg had en de rest liet ze maar staan… weer aan de eetkar gekomen zei D: dat is voor Kiekens, waarop ik me omdraaide en tegen mevrouw G zei: de overschotjes geven ze aan de kiekens! Want zo had ik het begrepen van D.

Heel kwade blik van de dame aan de andere kant van de tafel, die dame is nl. mevrouw Kiekens…

Hilarisch, ja, maar ik heb me wel in alle bochten moeten wringen om aan een 85-jarige dame uit te leggen hoe de steel precies in de vork zat .

Ik weet niet of ik vandaag wat moet neerpennen, eigenlijk niet.

Zet hem maar voor de computer, of geef hem een voetbal… daar gaat hij helemaal in op. Ieder diertje zijn pleziertje zeker?

Een woordje over mijn favoriete hobby, koken, kon natuurlijk ook niet uitblijven.
Koken, niet bakken! Van bakken... daar bak ik niks van! Geen patisserie of dessertjes of koekjes... het enige wat ik bak is brood, in alle maten en varianten.

Ik kook graag, ik kook veel, maar hou het vaak ook heel simpel. Vooral de Italiaanse keuken heeft mijn hart gestolen, vaak eten we pasta met groenten, pesto... al kunnen we een lekker patatje ook wel smaken. Vlees heb ik lange tijd uit onze dagelijkse keuken verbannen, maar sinds enige tijd eten we het weer heel af en toe, zij het dan niet in grote hoeveelheden. Heel veel kruiden gebruik ik, allemaal vers en zelf gekweekt op mijn terras.

Even verklappen wat we deze middag aten: lekkere eendenconfit, met linzen, witloof en gekookte aardappeltjes en daarbij een overheerlijk flesje Barollo. Jongens, heeft dat gesmaakt, mijn mond komt weer vol...

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!