Juli 2008 verhuisden we met ons hele hebben en houwen van Mechelen naar California. Uiteraard is die beslissing niet over een nacht ijs gegaan. Enerzijds familie en vrienden moeten achterlaten, mijn wankele gezondheidstoestand…. Anderzijds was dit laatste dan ook weer een extra reden om deze mooie kans niet zomaar links te laten liggen, vooral omdat ik de laatste 2 jaar van mijn leven als een extra bonus beschouwde. Al 2 keer was ik aan die verdomde sluipmoordenaar (kanker) kunnen ontsnappen, tot ik 5 jaar geleden te horen kreeg dat hij bleek uitgezaaid te zijn.
Gedurende lange tijd leefde ik zo’n beetje van dag tot dag, elke dag een nieuw geschenk, maar dankzij de medicatie die zo wonderwel goed en lang werkte bij mij, durfde ik weer plannen op een iets langere termijn en trokken we naar de USA.
Bedoeling van dit blog was een goede band te houden met vrienden en familie en onze avonturen te delen.
Dat was toen... ---------------------------------
Ondertussen zijn we sinds eind januari 2010 terug in Mechelen. Het afscheid van vrienden in de US was veel moeilijker dan destijds hier, omdat je weet dat het dit keer definitief is. Alleszins zullen we altijd met een goed gevoel terugdenken aan die mooie tijd die we daar hadden.
En nog even een update over mijn gezondheid . Eind juni 2010 terug met een chemobehandeling gestart, Taxol., tot maart 2011. Een consolidatie radiotherapie volgde in mei. Eind juli 2 nieuwe meta's op de nekwervels, waarvoor weer tomotherapie, 15 keer. Een nieuwe behandeling drong zich echter op gezien de stijgende tumormerkers, vocht op de pleura en nieuwe meta's op sacrale wervels. Midden oktober 2011 hiervoor in trial gestapt, terug chemo (taxol en carboplatine) + olaparib . Ben ondertussen volledig uitgeput van de therapie, maar het schijnt nu toch eindelijk te werken.
Jammer genoeg is daarmee de toon van mijn blog veranderd, van wat als een avontuurlijk plezierig blogje begon blijft niet veel meer over. Maar opgeven is nog lang niet aan de orde.
Straks ga ik naar het Inloophuis (VLK)* hier in Mechelen. Er is een themanamiddag:
'Kom erbij ... en schrijf, kennismaking met zelf schrijven, lezen en voorlezen', door Marq Willems, schrijfdocent Creatief Schrijven Antwerpen
Ik ben heel benieuwd wat het wordt, meer uitleg volgt...
Ondertussen terug thuis van een verrassende namiddag lezen en schrijven... Helemaal niet wat ik me had voorgesteld, ik dacht dat het meer technisch zou zijn, met veel tips, opzetten van een blog... Nee, niets van dat allemaal, heel emotioneel ging het er aan toe. Eigenlijk had ik dat moeten weten, want in zo'n Inloophuis komen eigenlijk alleen maar mensen die een serieus rugzakje dragen.
Verrassend hoe schrijven over een banaal onderwerp, of voorwerp zelfs, zoveel emotie kan teweeg brengen in iemand. Sommige verhalen waren zo aangrijpend, gingen helemaal door merg en bot... Iedereen kwam aan bod en iedereen liet zijn diepste binnenste zien, veel pijn, onrust, angst... verdriet ook vooral, veel verdriet...
Eigenlijk was het voor mij net iets té beladen, de humor ontbrak, maar dat lag aan onszelf, we waren uiteraard niet gescreend . Het zou fijn geweest zijn mocht K, die vorige keer kwam spreken, aanwezig geweest zou zijn... Zij is een lotgenote, op haar blog** en in haar boek beschrijft ze haar leven als kankerpatiënte, doorspekt met humor en zelfspot, om zo haar ervaringen, verdriet en pijn een plaats te geven.
Een zeer geslaagde namiddag! Dank aan de mensen van het VLK!
*VLK, Vlaamse Liga tegen Kanker http://www.tegenkanker.net/index.asp Inloophuis: daar krijgen kankerpatiënten, hun familie en vrienden steun en opvang, in een informele en warme sfeer, buiten het ziekenhuis.
** http://cancer-chicklit.skynetblogs.be/
10-03-2008
Gewoon een maandag...
Ik weet niet of ik vandaag wat moet neerpennen, eigenlijk niet.
Het waait en regent Ben net terug, heb bij de buurvrouw een koffietje gedronken, nadat ik voor haar zieke dochtertje naar de apotheker was geweest. Dikke rode wangetjes had F-je, misselijk, hangerig hopelijk gaat het nu vlug weer beter met de medicatie.
Straks naar school, naar mijn leeskindjes. Het doet me goed dat ze telkens blij zijn me te zien, ik die dacht dat kinderen niet graag meer lezen high-vivenbij mijn aankomst en naast de leesjuf willen zitten en een beetje spijt als ik weer wegga héhé, nooit gedacht, voelt goed.
Dat is wel wat anders bij A-ke, mijn petekind van 11 jaar. Leuk, sportief ventje, maar lezen is echt niet zijn cup of tea. Heb al alles geprobeerd, maar het lukt me niet bij hem een beetje interesse op te wekken in een boek. Nu ziet hij thuis ook nooit lezen, maar toch
Zet hem maar voor de computer, of geef hem een voetbal daar gaat hij helemaal in op. Ieder diertje zijn pleziertje zeker?
09-03-2008
Koken
Een woordje over mijn favoriete hobby, koken, kon natuurlijk ook niet uitblijven. Koken, niet bakken! Van bakken... daar bak ik niks van! Geen patisserie of dessertjes of koekjes... het enige wat ik bak is brood, in alle maten en varianten.
Ik kook graag, ik kook veel, maar hou het vaak ook heel simpel. Vooral de Italiaanse keuken heeft mijn hart gestolen, vaak eten we pasta met groenten, pesto... al kunnen we een lekker patatje ook wel smaken. Vlees heb ik lange tijd uit onze dagelijkse keuken verbannen, maar sinds enige tijd eten we het weer heel af en toe, zij het dan niet in grote hoeveelheden. Heel veel kruiden gebruik ik, allemaal vers en zelf gekweekt op mijn terras.
Even verklappen wat we deze middag aten: lekkere eendenconfit, met linzen, witloof en gekookte aardappeltjes en daarbij een overheerlijk flesje Barollo. Jongens, heeft dat gesmaakt, mijn mond komt weer vol...
08-03-2008
feestje
Gisteren naar leuk feestje geweest in Gent, al was de reden minder leuk. Maar dat lieten we even niet aan ons hartje komen.
Onze buren -gebouw naast ons, zelfde verdieping- verhuizen binnenkort naar een mooie loft in de Gentse binnenstad. De plannen zijn klaar, de werken kunnen beginnen. Het was een groots opgezet feestje georganiseerd door de makelaar om de kopers met hun familie en vrienden eens lekker te verwennen, maar mogelijk toch eerder om de nog niet verkochte delen te promoten. Wat ook zijn opzet was, het feestje was helemaal af!
Dus ja, naast ons staat nu een appartement te koop, ik word er telkens aan herinnerd door dat stom plakkaat dat aan het terras hangt. Zulke fantastische buren krijg je maar once in a lifetime Ik kan het hier best met iedereen vinden, zelden in zo'n leuke buurt gewoond, maar met hen is het zo speciaal, niet te verwoorden.
Het duurt nog wel even vooraleer ze verhuizen, en -als onze plannen doorgaan- zitten wij al lang in Hamburgerland tegen die tijd... maar bij onze terugkeer wonen daar andere mensen en zullen we ze heel erg missen...
Eigenlijk vind ik dat we het recht hebben de nieuwe kopers te screenen Toch?
En zeg nu zelf, waar wil jij nu liever wonen, foto 1 of 2 ?
07-03-2008
spannend...
Ik start dit blogje omdat er straks mogelijk een heel grote verandering komt in mijn (ons) leven. 100% zeker is het niet, maar de kans zit er dik in dat we binnenkort voor een paar jaar verhuizen naar de US, in de buurt van San Francisco, vandaar de naam van het blog, Friso. Ik hoop op deze manier een band te houden met familie* en vrienden en om zo eventueel mijn ervaringen te kunnen delen met mensen die interesse hebben.
Heel spannend is het allemaal en ben eigenlijk wel heel opgewonden over dit alles, vooral omdat ik de laatste 2 jaar als een extra bonus in mijn leven beschouw. Het hele verhaal vertel ik (voorlopig) niet, maar in een paar woorden wil ik het wel even kwijt.
Al 2 keer ben ik aan die verdomde sluipmoordenaar (kanker) kunnen ontsnappen, maar 5 jaar geleden kreeg ik het verdict dat er uitzaaiingen waren en genezing niet meer mogelijk, dat was een zware opdoffer, net toen m'n lichaam zich helemaal hersteld had van de zware therapie. Ik hoopte nog een paar keer de bomen te zien botten en dan zou het wel afgelopen zijn. Ben ik zon pessimist? Bof nee, noem me maar een jojo, op en neer, vooral veel ups en als ik even niet oplet, weer helemaal down .
Gedurende een hele tijd leefde ik zo'n beetje van dag tot dag, beschouwde elke nieuwe dag als een geschenk, maar dankzij de medicatie die zo wonderwel goed en lang werkt bij mij, durf ik weer plannen maken op een iets langere termijn en kijk ik vol spanning uit naar dit nieuwe avontuur.
Tja, en gaat het hele verhuisverhaal niet door, dan zal ik jullie andere verhalen vertellen, en hopelijk nog heel lang!
*onze familie de weg naar het internet wijzen zal mogelijk nog voor problemen zorgen...
27-09-2005
C & C°
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
lezen
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Het is het verhaal van Valentino Achak Deng, een jongen die een
vluchteling wordt in het door oorlog verscheurde Zuid/Soedan.
"Wat is de Wat" biedt een onthullend en ontluisterend portret van een
land in staat van bloedige oorlog, en van een jongen die van de ene in de
andere onwerkelijke situatie wordt gekatapulteerd.
Straks ga ik naar het Inloophuis (VLK)* hier in Mechelen. Er is een themanamiddag: 
. Het zou fijn geweest zijn mocht K, die vorige keer kwam spreken, aanwezig geweest zou zijn... Zij is een lotgenote, op haar blog** en in haar boek beschrijft ze haar leven als kankerpatiënte, doorspekt met humor en zelfspot, om zo haar ervaringen, verdriet en pijn een plaats te geven.
en zullen we ze heel erg missen...
Toch?
. 
