De dag nadien reisden we naar Latacunga, waar we onze tijd voornamelijk doorbrachten met kaartspelletjes. Om is te testen of jullie wel effectief onze blog lezen en niet enkel naar de mooie foto’s kijken mag je als bewijs een flauw mopje in ons gastenboek schrijven...dit is het moment van de waarheid.. We besloten van hieruit het Pisayambe meer te bezoeken en vertrokken met de bus richting van het .... park uit. Doordat we eigenlijk te laat begonnen aan onze wandeling (die weer voornamelijk bergop was) geraakten we de eerste dag slechts tot aan de refugio aan de ingang van het park. De vriendelijk parkwachter was blij een beetje gezeldschap te hebben en boodt ons aan in het huis te slapen in plaats van onze tent op te stellen. Toen de zon achter de bergen verdween en de temperatuur per seconde leek te dalen waren we super blij dat we een warm bed ter beschikking hadden. De dag nadien konden we meerijden met enkele werkmannen tot aan het meer, dat zo droog stond dat het bijna gehalveerd was. Uiteindelijk bleek de terugwandeling door de groene bergen veel meer de moeite te zijn dan het meer zelf.

Op dit moment zitten we in Cuenca, een gezellige stad waar we de kleinste hoofdjes ooit zagen. De Jivaro (amazonen-indianenstam) hadden de traditie de hoofden van hun vijanden te krimpen tot de grootte van een tennisbal en deze dan rond hun nek te dragen als talisman. Behalve deze culturele uitstap in Cuenca deden we niet veel meer dan rondkuieren in de stad met enkele vrienden.