Uiteindelijk zijn we er dan toch in geslaagd om na een vijf-tal maanden Colombia te verlaten. Om de bruuske overgang te verzachten vertrokken we samen met enkele Colombiaanse vrienden naar de Ecuadoriaanse kust. Na een bustocht door prachtige natuurgebieden belandden we in het toeristische stadje Atacames. Zoals de meesten onder jullie wel al hebben gemerkt zijn wij meestal een krak in het vermijden van toeristische stadjes, desondanks besloten we enkele dagen te blijven. Na twee maanden in het toch wel frisse Pasto te hebben gewoond deed het deugd om nog eens in de zee te zwemmen en de zon te voelen.

Na enkele dagen luieren op het strand trokken we verder naar Puerto Lopez om ‘boobies’ te gaan zoeken. We hadden gehoord over een natuurpark waar je deze blauwvoetige vogels (of wat dacht je dat het waren?) kon gaan spotten. Toen we in Puerto Lopez aankwamen bleek dat je niet enkel de inkom voor het park moest betalen , zoals wij veronderstelden,maar dat je enkel bij de vogels kon geraken door een veel te dure tour te boeken. De teleurstelling was bijzonder groot, omdat tours ten eerste in het algemeen niet leuk zijn en ten tweede omdat ze gewoon veel te duur waren, geen boobies voor ons dus.

Om de trent van de laatste maanden verder te zetten besloot ik (Nanna) nogmaals ziek te worden. Blijkbaar hoeven zeevruchten aan de kust niet altijd vers te zijn.

Omdat dansende boobies nu eenmaal niet gemakkelijk te vergeten zijn besloten we een waardige plaatsvervanger te zoeken. We hadden gehoord over een schildpaddenstrand niet al te ver weg en besloten daar de nacht te gaan doorbrengen, om schildpadden te gaan spotten die snachts hun eieren kwamen leggen.

Arme Nanna kon jammer genoeg het ziekenbed nog niet direct verlaten en hield de wacht in het hotel terwijl Freeke en Jorge op schildpadden-avontuur vertrokken. ’s Nachts kwamen ze de echte biologen tegen die het strand kwamen onderzoeken. Na de eerder amusante conversatie: “weten jullie wel dat kamperen hier verboden is?”, zij: “ja dat weten we” biologen: “ah ok, dan is het goed”, besloten ze hun schuld in te lassen door te helpen met de nachtelijke patrouilles. Jammer genoeg kregen ze geen schildpadden te zien die nacht. De dag nadien werden ze echter rijkelijk beloond voor hun inspanningen: reeds lang nadat de biologen het strand verlaten hadden spotten zij ineens een nest kleine schildpadjes die hun weg naar zee aan het zoeken waren. Een prachtige ervaring die door de biologen later met jaloezie onthaald werd.

Na het zien van deze kleine schattige diertjes besloten we onze kansen nog eens te wagen , deze keer met de hele bende én met toestemming van de organisatie. Deze tweede nacht hadden we geen geluk en een beetje teleurgesteld keerden we terug naar het stadje.Daar  mochten we nog eens mee met de biologen naar de vismarkt waar zij de lokale visvangst gingen nakijken. Deze vangst bestond tot onze verbijstering uit een 20-tal hoogzwangere haaien, roggen, zwaardvissen, enz. De plaatselijke bevolking weigert stil te staan bij de gevolgen die hun manier van vissen kan hebben op de zee, hun eigen job en voedsel. Door de foetussen en bedreigde diersoorten te fotograferen en te indexeren hopen de biologen van de organisatie Equilibrio Azul ( zij zoeken trouwens nog vrijwilligers) de overheid te kunnen sensibiliseren om in te grijpen. Hopelijk werpen hun inspanningen vruchten af!