Sommigen aanzien me als een "old romantic".Iemand die nog graag de moeite doet om zijn liefde te verklaren met een roos of een gedicht. Misschien is dit outdated en out of fashion, maar zo zit ik nu éénmaal ineen. Ja, ik heb haar onlangs met valentijn nog een ruiker rozen gegeven. Waarom zul je je afvragen? Om de simpele reden dat ik haar doodgraag zie, niets meer en ook niets minder. Ze was er wel blij mee,toch iemand had aan haar gedacht met valentijn. Ze voelde zich misschien ongemakkelijk ermee. Maar haar "bedankt" en de bijhorende glimlach deden me smelten ter plaatste. Over haar ogen heb ik het nog niet gehad,dat is een driedelig naslachtwerk waard.
Meer dan een jaar geleden werd ik verliefd op een andere vrouw.Wat ik eerst als van "voorbijgaande aard "aanzag,werd echte liefde voor haar. Toen ik het haar vertelde was ze verrast, maar wederzijds was het niet. Ik kon haar maar niet uit mijn hoofd en hart krijgen.Op gevoelsmatig en sexueel vlak . Nog nooit had ik zo zeker geweest van wat ik wilde, en nog nooit was ik zo verliefd geweest.. Ze heeft mijn hart nooit vertrappeld, had ze misschien beter wel gedaan,dat zat ik dit hier niet te schrijven. Ze is wel mijn beste vriendin geworden,als dit echt gezond is laat ik nu even in het midden. Een jaar verder is de balans van mijn verliefdheid voor haar: een kapot huwelijk, en een hart die in stukken en brokken aan één hangt. Een normaal mens zou misschien al lang de handdoek in de ring gegooid hebben,.....maar ik? Ik hou nog meer van haar dan voordien . Mijn ultieme doel is haar ooit gelukkig maken aan mijn zijde. Wat er al gebeurd is en nog zal gebeuren lees je hier dan wel in de komende tijd.
 "Very Happy"){kind=icon}
