Misschien is het doordat ik ziek aan het worden ben, lopende neus, keel als schuurpapier,pijnlijke gewrichten. (Ik gok op een griepje. ) dat ik me niet lekker voel. Leegheid overheerst momenteel, niets om naar uit te kijken . Och wie hou ik voor de gek...... 2 dagen zonder haar te zien, is er blijkbaar teveel aan. Ik kan het niet helpen, ze zit in iedere vezel van mijn 'ik' En ik heb haar daar graag.
Wat ik hier schrijf is geen fictie, maar is gisterenavond gebeurd.(btw er staat geen fictie in deze blog) Toen ik thuis kwam zat het er direct bovenhands op. Hoog oplaaiende ruzie. Ik werd verweten als een nietsnut die niets maar dan ook niets goed kon doen. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen voor mij ! Ik verweet haar een seksloos en gevoelloos schepsel te zijn. Dat raakte blijkbaar een gevoelige snaar. "awel neuk me maar" riep ze! "ik heb geen zin om je nu te neuken "antwoordde ik. ik wil dat je me nu neemt riep ze nog luider; Testosteron gehalte was blijkbaar hoog bij mij, want ik voelde een erectie komen. Ik duwde haar op de zetel en trok haar kleren uit. De vrijscene was zo uit een goedkope porno film genomen. Geen gevoelens, enkel, rauwe lust. Ik lieg..... Alhoewel het mijn vrouw was die onder mij lag, was ik een ander aan het neuken. Wie had je gedacht ? Van de eerste tot de laatste stoot,was zij het.die mijn passie kreeg en voelde. Het waren" haar" borsten die mijn handen vastnamen. "Haar" heupen die op en neer beweegden. Achteraf was ik geschrokken van mezelf. Dit was als in een roes gebeurd,een nevel die over mijn ogen viel,en die enkel "haar" gezicht en lichaam voelde en wilde. Toen zij mijn vrouw, ik wist wel dat je nog iets voelde voor mij. Mijn maag kromp ineen toen ik dit hoorde. Valse hoop had ik haar gegeven. Ik had de moed niet om te zeggen dat ze maar een werktuig was in mijn verlangen naar haar. Shit, dit had een verkeerde afloop, en had ik totaal niet verwacht. Hoe moet dit nu weer verder......of niet.
Dankzij de situatie thuis ( die trouwens op een klucht begint te gelijken ) zag ik het deze morgen totaal niet meer zitten.
Wat gisteren als een topdag begon, was in een soort tragedie geëindigd.
Hoe triestig de situatie thuis ook was, telkens was ze daar, de gedachte aan haar en de liefde die ik voelde hielden me recht.
Ze was mijn strohalmpje, waar ik me krampachtig aan vast hield.
Op het werk zag ik haar weer.
Alle bekommernissen verdwenen als sneeuw voor de zon.
Was ben ik graag bij haar.
Haar glimlach warmt me, haar stem doet me kalmeren, haar manier van doen vertederd me.
Ik zou haar zo gelukkig kunnen en willen maken, alles zou ik voor haar doen.
Met haar wil ik een muur schilderen, een tuin aanleggen, hand in
hand wandelen, in haar ogen kijken terwijl we het glas heffen, haar
bepamperen als ze ziek is,
Simpelweg .. bij haar zijn en haar beminnen.
En als je denkt dat ik dit enkel meen totdat ze de mijne is en daarna nada verkeerd gedacht !
De hopelijk vele jaren die ons nog resten, wil ik aan haar besteden, omdat ik weet dat ik ook veel terug zou krijgen van haar.
Maar voorlopig kan ik er enkel van dromen.
En kan ik enkel moed putten uit onze eventuele tété a téte die nog komt.
Één dag vrees ik, de dag dat ik zeker weet dat ze nooit bij mij zal kunnen zijn.
Hopelijk moet ik deze dag nooit in de blog hier vermelden, het zou trouwens het einde er van zijn ook.
Een week of zo geleden zei een andere collega tegen mij: "telkens je haar ziet, begin je te glimlachen." Eerst wist ik niet wat zeggen.Was het dan zo opvallend ? Ik heb me dan maar met "zeveraar" er vanaf gemaakt. Dat had blijkbaar geen effect, hij trok een oog en ging weg. So what, iedereen glimlacht toch als hij de zon ziet ? mijn zonnetje.......
 "Sad"){kind=icon}
)
