Ligt het nu aan mij of aan het weer of aan beiden ?

Alles gaat zo moeizaam. Ik moet me echt vooruit slepen.

Het begint serieus door te wegen op emotioneel vlak.

Enerzijds het verlangen en de liefde voor haar, anderzijds de situatie thuis.

Van wat er thuis allemaal gebeurd is, daar kan ik nog enigszins mee leven.

Wat mijn gevoelens voor haar betreffen, daar heb ik het heel moeilijk mee.

Ik wou soms dat ik ‘onverliefd’ kon worden op haar, dan zou de rust weerkeren.

Maar net zoals je verliefd wordt op iemand, kan je niet zomaar plots je gevoelens een halt toeroepen.

En zoals in mijn geval, meer dan een jaar je hart volledig openzetten voor haar, met de gevolgen van dien, laat zijn sporen na.

Ik heb al menigmaal gedacht “nu stop ik er mee, ik ga er enkel kapot van, laat haar, en ga verder met je leven”.

Waarop ik enkele ogenblikken later weer van haar zit te dromen.

Hopeloos is het met mij.

Hopeloos verliefd op die ene, die mijn gevoelens niet deelt.

Als ik ooit van één iets zo zeker ben geweest, dan is het van mijn liefde voor haar.

En als ik denk dat het nooit iets zal worden tussen ons, krimpt mijn maag ineen.

En zo zit ik op een rollercoasterrit van emoties.

Op het einde van die rit zal ze ofwel op me staan te wachten, of stap ik uit en is het platform verlaten.

Ik gok op dat laatste.

Dan was het misschien een rit voor niets ?

Dat kan, maar de momenten dat ze mijn hart verwarmde, maakten het allemaal echt waard.

Ik hou van haar……misschien tegen beter weten in, maar het is nu eenmaal zo.