Expressieloos en koel gaf mijn vrouw haar een hand. Wat zag ze er weer mooi uit,van binnen smolt ik weer, maar probeerde het te verbergen. De aanwezigen stonden verspreid rond de tafeltjes. Het enige tafeltje waar ik wilde aan staan, was dat van haar. Ik wilde zo graag bij haar zijn,het was precies een magneet die aan mij trok. Af en toe keek ik naar haar,ik probeerde het zo onopvallend mogelijk te doen, wat blijkbaar niet goed lukte. Ik twijfelde, zou ik eventjes tot bij haar gaan? Om mijn vrouw niet te doen ontploffen en een scene te voorkomen, besloot ik maar te blijven staan. Maar het was sterker dan mezelf. Ik ging naar haar tafeltje toe. "Eindelijk" zei ze lachend, toen ik er stond. Ik kon niet zeggen, dat mijn vrouw op koken stond, omdat er nog collegas bij stonden Ik probeerde zo normaal mogelijk te doen,wat waarschijnlijk ook niet te goed lukte. Ze straalde als een zonnetje.Binnen monds hoorde ik mezelf zeggen "och meisje ik zie je zo graag" Het enige wat er uit kwam waren enkele domme grappen,wat een idioot vond ik mezelf.. Ik zei: een citytrip naar Barcelona moet ook eens leuk zijn. Ze antwoordde lachend: dat staat op mijn to do lijst op 1. Van binnen voelde ik iets warm opborrelen. Bedoelde ze met mij of in het algemeen? of was ik weer aan het wishfull thinking geslagen. Verdomme , waarom kon ze niet van mij zijn, of ik van haar. Toen ze naar huis ging,voelde ik me verdrietig en leeg,ik wil voor altijd bij haar zijn. Toen mijn vrouw dan nog in beschonken toestand haar zelf en mij belachelijk maakte tegenover de hierarchie, ben ik ook maar naar huis gegaan, zo beschaamd als iets. Eenmaal thuis barstte de bom volledig,ze kon haar blijkbaar niet uitstaan,en mijn steelse blikken had ze ook wel gezien. Na nog een half uurtje heen en weer geroep besloot ik te gaan slapen. Ik had maar één gedachte in me toen ik in bed lag,de gedachte en het verlangen om bij haar.te zijn Die vrouw waar ik zo van hou.......mijn enige zonnetje.
De enige reden wat mij weerhield vandaag om mijn ontslag te geven was zij. De gedachte om haar misschien nooit meer te zien,deed me nadenken. Dan liever al die shit rond mijn kop, dan haar nooit meer te zien. Toen ik naar huis ging zag ik haar nog eventjes. Die glimlach deed me weer smelten. Wat zou ik doen zonder haar ? Een nog ongelukkiger mens zijn zeker? Mijn leven draait volledig om en voor haar. Wordt wakker zou ik zeggen,of droom verder. Ik kies het laatste
Vrijdag zullen mijn vrouw en zij op het zelfde feestje zijn die ingericht word door het werk. Het zal niet makkelijk zijn voor mij om mijn gevoelens voor haar weg te steken. Het zal ook niet makkelijk zijn voor haar en mijn vrouw,gelukkig heb ik het pad kunnen effenen thuis. Toen ik het haar vertelde vandaag was ze opgelucht, en ik ook trouwens. We hopen op een rustig verloop.......dat zal je wel horen volgende week hier op de blog. Vandaag en gisteren was haar knuffelgehalte zeer hoog, had er zo'n zin in om mijn gezicht te begraven in haar nek en haar te knuffelen.. Voor de grap vroeg ik haar of ze zin had in een citytrip naar Barcelona dit weekend. Was het maar zo simpel antwoordde ze. Je hebt hem nog te goed die citytrip,zei ik haar. Dat zou pas een droomweekend zijn.Ik en haar, ik zou krampen in mijn wangen hebben ,van 2 dagen met een ontzettend grote smile rond te lopen. En een hart die overloopt van liefde voor haar. Blijven dromen en hopen.......
