yup dit zal de laatste blog zijn denk ik...weet ik zeker. losgelaten...kon niet anders echtscheiding is nu in een stroomversnelling geraakt...eindelijk heb de knoop doorgehakt., er zullen wel nog zware tijden komen,, maar dat is geen nieuws heb al een eigen stekje gevonden. begin van het einde start van een nieuw begin a brave new world.... leef lang en vaart wel lezers klinkt allemaal klinisch , ik weet het maar voor mij voelt het goed..... voel me terug mijn eigen "ik" i see the rainbow rising ...up there on the horizon...and i'm going home sighning out sayonara dear friends grtjs Firefly
ik zal moeten loslaten.... het is niet meer gezond, ook niet voor haar denk ik de breuk thuis is bijna definitief.... een nieuwe bladzijde omslaan in hopelijk een nieuw leven liefst met een happy beginnig and end en dat dit boek dan duizenden paginas dik mag zijn......en nooit uitgelezen geraakt.... wish me luck lezertjes ik hou je op de hoogte.....
Na 5 weken van totale nietsdoenerij vandaag terug aan de slag. Laatste dagen waren er teveel aan, volgend jaar mijn verlof inkorten met een weekje......we zullen nog zien. Want wat brengt volgend jaar......? Straks zie ik haar terug.... Een glimlach verschijnt op mijn mond wanneer ik aan haar denk. Can't wait......
Het voorbije weekend was er enen van saaiheid, spanningen en denken. Denken wat ik verder wil met mij leven. Blijven voor het comfort, of teug mijn eigen geluk zoeken. Wat ben je met een comfortabel leventje als je van binnen leeg bent, en verlangt naar liefde... Een emotionele zombie zijn staat nu ook niet in mijn persoonlijke top 3 Nog veel denkwerk voor de boeg.
na enkele omtmoetingen met X, zijn we tussen de lakens beland. X ontmoet via een datingsite, toen ik in de mobilhome verbleef. puur uit verveling zitten rondneuzen op die site.... het klikte wel, alhoewel ze niet echt mijn ding was. met het gedacht van 'foert' afgesproken met haar. beiden hadden we zin in seks. no strings attached..... na drie heftige uren afscheid genomen. ik ga niet in detail gaan, maar beiden hebben we sterretjes gezien. is mijn liefde voor haar nu plots verdwenen, nee zeker niet. ik heb het haar zelfs verteld. ze reageerde niet negatief. wat ze echt dacht, daar heb ik het raden naar. op dat gebied zijn we open tegen elkaar tenslotte moeten we ons niet verantwoorden tegenover elkaar op dit vlak. ik moet eerlijk zijn.....het was een plaatsvervangende one night stand... in principe wou ik dat zij het was geweest. en dan zou het geen one night stand geweest zijn.....in deze betekenis maandag zie ik haar terug voor het eerst in 5 weken kijk er naar uit.....want ik heb haar zo gemist
Ondertussen zijn we enkele maanden verder. Ik had niet de bedoeling om de blog hier te her beginnen, zeker niet. Tot ik vorige week een e mail kreeg van "een trouwe lezeres" Die zich afvroeg hoe het met me ging en wat er ondertussen gebeurt is. Dat deed me beslissen om terug te herstarten met mijn blog . Om de eenvoudige reden, dat het helpt om de emoties te verwerken. Dus in de voorbije maanden: In Mei ben ik het huis uit getrokken. Na de zoveelste ruzie., om redenen die je wel kan raden, ben ik in de mobilhome gaan wonen. Ik die dacht om eindelijk wat geestelijke rust te bekomen, zat er volledig naast. 24/7 kreeg ik smsen van haar. En die waren niet 'laat ons zeggen' geestelijk correct. Enkele keren naar huis moeten terug gaan , omdat ze dreigde een eind aan haar leven te maken. Het was haar manier van aandacht krijgen. toch was ik er niet gerust in. Na een maand kreeg mijn jongste dochter lichamelijke problemen. examenstress, en de situatie thuis eisten zijn tol.. Omdat ik tenslotte mijn kinderen geen leed wil aandoen, die deels door mij veroorzaakt zijn, terug naar huis gekeerd. Eerlijk......ik werd gek in die mobilhome.....ruimte beperkt,enz. Haar reactie was er ene van gedeelde gevoelens, omdat ze besefte dat ik niet voor haar naar huis kwam. En wat met mijn grote liefde in mijn leven.......... Die heeft me moreel gesteund toen ik uit het huis was. Heeft me veel gesteund, en dat hield me recht. Er is niets verandert in de situatie ondertussen......helaas.... maar waar hoop is is er leven. thuis ondertussen zijn we weer even ver als enkele maanden geleden.......... wordt vervolgd.......dank zij een anonieme trouwe bezoeker van deze blog
Alle hoop is weeral verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik zou ondertussen toch beter moeten weten,maar ja. De nasleep van de echtelijke ruzies hebben diepe sporen nagelaten bij mij. De klok van mijn huwelijk stond op 2 minuten voor twaalf. Ik ging de klok doordraaien, zodat het einde een feit was. Maar een plotse ommedraai bij mijn vrouw heeft daar anders over beslist. Moedeloos ben ik er van. Het enige wat me nog enige moed heeft is mijn liefde voor haar. Nog steeds ben ik smoorverliefd op haar. Ik beland nog liever in de goot , dan mijn gevoelens voor haar te moeten verliezen. Nog nooit iemand zo graag gezien in mijn leven.
één ding heb ik geleerd dit weekend, dat het verdomd moeilijk is om haar te missen. Vandaag zei ik, "ik ben blij je te zien" Waarop ze antwoordde, ik jou ook. laat het maar winteren buiten, ik was weeral van binnen verwarmd. Ik was weer gelukkig voor een poosje. Voor hoelang......? Sommigen rekenen in dagen of jaren ,ik ben al tevreden met minuten
Totaal onverwachts had ik een date vandaag. nee niet met haar...helaas. Iemand die ik had leren kennen op een datingsite, waar ik me ooit eens had ingeschreven. Vooral uit nieuwsgierigheid heb ik toegezegd om haar eens te ontmoeten. Dus niet wetende wat te verwachten afgesproken op een rustige plaats Buiten praten is er niets gebeurd,daarvoor deed ik het ook niet. Het was een gezellige babbel over van alles en nog wat. Maar zij was steeds aanwezig. ik had liever met haar afgesproken, voor een babbel.. Zolang ik haar graag zie, zal er geen plaats zijn voor een ander in mijn hart. Ik heb het haar verteld van die date. Ze had er een vreemd gevoel over. Misschien denkt ze dat ze haar aanbidder zal verliezen op die manier. Er zal heel veel moeten gebeuren voor ik haar opgeef.
Het weekend is rustig verlopen. Enige lichtpunt was een sms van haar vrijdagavond, we zaten maar 4km van elkaar , beiden op een feestje. Mijn gedachten waren al gans de avond bij haar. Een simpel berichtje kan me al doen wegdromen en glimlachen. De avond kon niet meer stuk ,zelfs al was de DJ niet te pruimen De slows waren echt uit de oertijd, maar ik had maar al te graag met haar gedanst . Haar in mijn armen houden op de dansvloer.......zalig. Mocht gerust een slow zijn die nooit eindigde.
Nog geen oog dicht gedaan deze week. Deze week zie ik haar niet, ze is enkel bij me in mijn gedachten. 24/7 is ze daar.aanwezig. Ik mis haar echt. Ze was ziek deze week,ik voelde met haar mee. Kon ik maar haar pijn wegnemen, of overnemen. Daar wil ik gerust een weekje of meer voor afzien. Afzien doe ik toch al een jaar en meer, het zal dan niet op een weekje meer of min komen. Ze is het allemaal waard
Ik zou door de dennentakken heengaan
Daarheen waar ik je voor het laatst heb gezien
Maar de avond werpt een doek over het land
En op de weg achter de bosrand
En het bos wordt zo zwart en leeg
Doet me pij, oh pijn
En de vogels zingen niet meer
Zonder jou kan ik niet bestaan
Zonder jou
Met jou ben ik ook alleen
Zonder jou
Zonder jou tel ik de uren
Zonder jou
Met jou blijven de seconden staan
Ze lonen niet
Op de takken in de graven
Is het nu stil en zonder leven
En het ademen valt me nu zo zwaar
Ach, arme ik
En de vogels zingen niet meer
Zonder jou kan ik niet bestaan
Zonder jou
Met jou ben ik ook alleen
Zonder jou
Zonder jou tel ik de uren
Zonder jou
Met jou blijven de seconden staan
Ze lonen niet, zonder jou
En het ademen valt me nu zo zwaar
Ach, arme ik
En de vogels zingen niet meer
Zonder jou kan ik niet bestaan
Zonder jou
Met jou ben ik ook alleen
Zonder jou
Zonder jou tel ik de uren
Zonder jou
Met jou blijven de seconden staan
Ze lonen niet, zonder jou
Ondertussen zit ik nu al aan 300+ views van mijn blog. Dit had ik niet verwacht toen ik een maand geleden er aan begon. Enkel de reacties blijven wat uit. Dus vraag ik aan jullie, lezers van deze blog, post gerust een reactie. Misschien zitten er onder jullie wel enkelen die een gelijkaardige situatie kennen of meegemaakt hebben ? Positief of negatief, misschien kan ik eruit leren. Goede raad kan ik altijd gebruiken. Dit gaat tenslotte over hoe het verder moet met mijn leven, met of zonder haar.
Expressieloos en koel gaf mijn vrouw haar een hand. Wat zag ze er weer mooi uit,van binnen smolt ik weer, maar probeerde het te verbergen. De aanwezigen stonden verspreid rond de tafeltjes. Het enige tafeltje waar ik wilde aan staan, was dat van haar. Ik wilde zo graag bij haar zijn,het was precies een magneet die aan mij trok. Af en toe keek ik naar haar,ik probeerde het zo onopvallend mogelijk te doen, wat blijkbaar niet goed lukte. Ik twijfelde, zou ik eventjes tot bij haar gaan? Om mijn vrouw niet te doen ontploffen en een scene te voorkomen, besloot ik maar te blijven staan. Maar het was sterker dan mezelf. Ik ging naar haar tafeltje toe. "Eindelijk" zei ze lachend, toen ik er stond. Ik kon niet zeggen, dat mijn vrouw op koken stond, omdat er nog collegas bij stonden Ik probeerde zo normaal mogelijk te doen,wat waarschijnlijk ook niet te goed lukte. Ze straalde als een zonnetje.Binnen monds hoorde ik mezelf zeggen "och meisje ik zie je zo graag" Het enige wat er uit kwam waren enkele domme grappen,wat een idioot vond ik mezelf.. Ik zei: een citytrip naar Barcelona moet ook eens leuk zijn. Ze antwoordde lachend: dat staat op mijn to do lijst op 1. Van binnen voelde ik iets warm opborrelen. Bedoelde ze met mij of in het algemeen? of was ik weer aan het wishfull thinking geslagen. Verdomme , waarom kon ze niet van mij zijn, of ik van haar. Toen ze naar huis ging,voelde ik me verdrietig en leeg,ik wil voor altijd bij haar zijn. Toen mijn vrouw dan nog in beschonken toestand haar zelf en mij belachelijk maakte tegenover de hierarchie, ben ik ook maar naar huis gegaan, zo beschaamd als iets. Eenmaal thuis barstte de bom volledig,ze kon haar blijkbaar niet uitstaan,en mijn steelse blikken had ze ook wel gezien. Na nog een half uurtje heen en weer geroep besloot ik te gaan slapen. Ik had maar één gedachte in me toen ik in bed lag,de gedachte en het verlangen om bij haar.te zijn Die vrouw waar ik zo van hou.......mijn enige zonnetje.
De enige reden wat mij weerhield vandaag om mijn ontslag te geven was zij. De gedachte om haar misschien nooit meer te zien,deed me nadenken. Dan liever al die shit rond mijn kop, dan haar nooit meer te zien. Toen ik naar huis ging zag ik haar nog eventjes. Die glimlach deed me weer smelten. Wat zou ik doen zonder haar ? Een nog ongelukkiger mens zijn zeker? Mijn leven draait volledig om en voor haar. Wordt wakker zou ik zeggen,of droom verder. Ik kies het laatste
Vrijdag zullen mijn vrouw en zij op het zelfde feestje zijn die ingericht word door het werk. Het zal niet makkelijk zijn voor mij om mijn gevoelens voor haar weg te steken. Het zal ook niet makkelijk zijn voor haar en mijn vrouw,gelukkig heb ik het pad kunnen effenen thuis. Toen ik het haar vertelde vandaag was ze opgelucht, en ik ook trouwens. We hopen op een rustig verloop.......dat zal je wel horen volgende week hier op de blog. Vandaag en gisteren was haar knuffelgehalte zeer hoog, had er zo'n zin in om mijn gezicht te begraven in haar nek en haar te knuffelen.. Voor de grap vroeg ik haar of ze zin had in een citytrip naar Barcelona dit weekend. Was het maar zo simpel antwoordde ze. Je hebt hem nog te goed die citytrip,zei ik haar. Dat zou pas een droomweekend zijn.Ik en haar, ik zou krampen in mijn wangen hebben ,van 2 dagen met een ontzettend grote smile rond te lopen. En een hart die overloopt van liefde voor haar. Blijven dromen en hopen.......
 "Smile"){kind=icon}
