De dag niet goed begonnen na een slechte nachtrust. Nochtans geen externe factoren maar wakker om 3:00; 5:00 en 6:00 is niet echt bevorderlijk. Ontbijt om 7:00 en voldoende energie binnengegaan om deze eerste pittige etappe te starten. Uiteindelijk toch maar gekozen voor de kortste weg (88 km) tegenover de "mooiste" weg van 98 km. Als je in Frankrijk met de fiets de ochtendspits door raakt dan mag je al een kaars branden. Ze zijn wel gedisciplineerd door afstand te houden maar snelheidsmaniakken... man, man, man. De weergoden waren mij wel gunstig gezinde. Veel ochtendspits en nevel (dixit Frank Deboosere) maar tegen de middag kwam toch een bescheiden zonnetje piepen. Het aantal hoogtemeters kan ik niet meegeven maar kan jullie wel verzekeren dat het er al heel wat zijn. Bijzonder embetant zijn wel de vele snelheidsbeperking tot 30 en 50 km/u. Het is voortdurend inhouden ððð. Maar eenmaal af van de drukke RN of RN ontvouwt zich telkens weer een mooi schouwspel van lentekleuren in de wijdse vlakten. Hier is nog veel bouwgrond hoor. Je kan hier ook kilometers fietsen zonder ook maar een figuurlijke kat tegen te komen. Zelfs in de vele kleine dorpjes hooguit een oudje die het toch probeert wat proper te houden. Maar het heeft toch zijn charme. Deze middag nog een babbel met een koppel die zelfs zo bereidwillig waren om mijn drinkbus bij te vullen. Voor de rest: trappen en genieten. Vanavond voor het eerst gelogeerd via een Airbnb en wat luxe en een echt super sympathiek koppel. Hartelijke ontvangst met een heel grote H. Ook een echt deugddoende babbel... want alleen is maar alleen ððð. Morgen opnieuw een pittige etappe naar Chartres en ze geven regen uit. Benieuwd maar ik hou de moed er in.
Het is een vreemd trekje om plots aan veel zaken te gaan twijfelen. Neem nu mij fiets, mijn trouwe bondgenoot en nog altijd een stevig ros. Tot ik gisteren vaststelde dat er rond de trapas (den braquet zoals ze het in het mooi Nederlands ook zeggen) iet mis was. Een ambetant krakske dat blijkbaar steeds weer op dezelfde plaats en op hetzelfde moment te horen was. Net nu... verlengd weekend en in deze periode super druk voor een fietshersteller. Toch maar alle moed samengeraapt en naar mijn vertrouwde fietshersteller Durpi getrokken. Het was om de hierboven vermelde redenen dan ook geen laaiend enthousiasme... Maar hij beloofde zijn best te doen. En warempel vanavond opnieuw tiptop in orde en zelfs voorzien van een nieuwe pikkel. Er zijn nog echte helden en vakmensen! Merci Dominiek.
Het afscheid nemen is begonnen, "tot ziens en hopelijk geen vaarwel"! Voorlopig laatste les Spaans afgesloten met heerlijk "pan con tomate"... En of het heerlijk was: queso Manchego, Serrano, Iberico, Pata Negra en nog iets (ssttttttt...) en natuurlijk: pan, ajo, aceite de oliva y tomates!
Gracias por todo Carolina y Caroline, Claudine, Rose, Sabrina, Martien, Mieke, Pol, Roger , Jean-Paul...
Het Vlaamse landschap is betoverend mooi, zeker op een zonnige dag. De benen voelen goed aan na de 80 km van gisteren en met een gintonic! ð Dus waarom niet eens de West-Vlaamse bergen tocht proberen? De aanloop naar Mesen is gekend...behalve als de GPS je een weg opstuurt die niet meer bereikbaar is. Dus een ommetje naar "de dikkop" van Mesen. Echt de moeite om dat kleine stadje en de omgeving eens te bezoeken; een aanrader! Vervolgens veel klimwerk: Nieuwkerke, Kemmel, Loker, Dranouter, Westoever. .. Ik heb het wel gezien en gevoeld. Na 75 km. moe maar voldaan weer thuis.
Hallo, de reacties op mijn mededeling "met de fiets naar Compostela" waren overweldigend. Bedankt, het geeft moed. Maar met moed alleen zal ik er vermoedelijk niet geraken. Dus hoogtijd om nog eens een deftige training af te werken! Felle wind, behoorlijk fris maar zonder regen ditmaal. En een wondermooi parcours: langs de Leie tot Warneton, dan Mesen, Kemmel, Loker, Westouter, Reningelst, Kemmel, Voormezele, Hollebeke en via Bousbeque terug. Steeds weer verwonderd door het mooie landschap met zijn vele oorlogslittekens. En altijd weer diezelfde gedacht: "Altijd iemands vader, altijd iemands kind".
Maar met de vaststelling dat "de benen" steeds beter worden kan ik met een gerust gevoel beginnen aan mijn wetenschappelijk experiment van vanavond: "wat is de weerslag van een Gin Tonic op het menselijk lichaam na een fietstocht van 81 km"
Als het voor de Ronde mooi weer is, dan voor mij ook. Met een volledig nageziene en op punt gestelde fiets (dank je wel Wim) en met veel goesting in het zadel gekropen voor een ritje van om en bij de 64 km. Kwestie van er eens duchtig de pees op te leggen. Een boeiende rit door de Vlaamse velden van "Eigen Kweek": Beselare - Zonnebeke - Voormezele - Wijtschate (of ie het niet Wietschate) en via Mesen en Zandvoorde terug.
Onderweg een kwiek "ouder" koppel tegengekomen uit Ingelmunster (met electrische fiets) die zin hadden in een babbeltje. Of hoe een gewoon tochtje toch weer interessante gesprekken oplevert.
Een mens wordt er zowaar vrolijk van als hij 's morgens de rolluiken optrekt en vaststelt dat er een heerlijk lentezonnetje aanwezig is.
HET moment om opnieuw het stalen ros van stal te halen en een deftige 60 km te gaan fietsen. Een ritje vol nostalgische gevoelens: spoorlijn 64 van Zonnebeke tot Roeselare; Hooglede "berg" met het Duits Kerkhof (waar is de tijd dat ik samen met mijn broer zoveel mogelijk keer Hooglede berg probeerde naar boven te fietsen), Sleihaeghe (met zijn voor die tijd "futuristische kerk... enfin: ik klokte af op bijna 63 km met een bijzonder goed gevoel.
Het gaat nu eens niet over mijn leeftijd maar wel over het trainingsritje van deze namiddag. Tot Lomme op het parcours van mijn eerste etappe naar Arras. Hoewel redelijk fris bleef het toch droog. Het parcours viel ook echt mee: rustig en grotendeels langs de Deule. Soms met een dreigend wolkendek, veelal met een schraal zonnetje. En ook de link naar "Den ijzeren weg" was er. Volgende week blijven trappen!
Na de startdag van 29 februari was het vooral uitkijken naar de reacties van benen en andere ledematen. Dat viel behoorlijk mee dus het plan was: eerst wat in de tuin werken en in de namiddag een ritje. De weergoden en de wijze raad van mijn vrouw indachtig (ja hoor ... ik luister daar naar!) werd het plan omgedraaid en zat ik om 9u00 al op de fiets voor "De Tabaksroute" extended version.
Het werden uiteindelijk 54 kletsnatte kilometer, soms beukend tegen de wind, maar toch gemiddeld 18km/u. Het zijn allemaal zaken die toch een paar keer moeten getest worden: heb ik niet teveel kledij aan, is mijn broek en jas echt nog wel waterdicht, wanneer eten en drinken, en vooral ook leren rekening houden met slechte weersomstandigheden.
Maar goed: twee dagen na elkaar > 50 km is een goed begin. Het kriebelt steeds meer.
Of hoe noemt het als je op ongeveer twee maand voor de start van het grote avontuur staat? Het werd dan ook tijd om met§ trainingsarbeid te starten. Dus bij een schrale winterzon met een snedige noordenwind: de fiets op voor de "Bedevaartroute".
Veel toepasselijker kan het niet. Met om en bij de 53 km op de teller en een gemiddelde van 19,7 km/u kan ik niet klagen.
Inmiddels zijn ook al een aantal "overnachtingsadressen" geregeld: Arras, Amiens, Gisors, Chartres, Vendôme, Tours, Poitiers, Charroux, Angoulême en natturlijk Ribérac... De rest is voor de komende weken. Net als de rest van het trainingswerk.
Alles is een beetje grijs vandaag, een beetje dubbel... Mijn voorlaatste werkdag en dan? Het is mooi geweest de voorbije 41 jaar en waarom zou ik dan triest zijn? Dankbaarheid dus oo dat het de voorbije 41 jaar op die manier gelopen is.
Een mens wordt er zowaar vrolijk van als hij 's morgens de rolluiken optrekt en vaststelt dat er een heerlijk lentezonnetje aanwezig is.
Of hoe noemt het als je op ongeveer twee maand voor de start van het grote avontuur staat? Het werd dan ook tijd om met§ trainingsarbeid te starten. Dus bij een schrale winterzon met een snedige noordenwind: de fiets op voor de "Bedevaartroute".
Elke dag een stapje verder, of is het een stapje dichterbij? 😊 In gedachten en voorbereiding zit in Sarría ...
