Het is nu ongeveer 24 uur nadat ik het grote plein in Santiago opreed en mijn opdracht volbracht is. Het doet vreemd aan om niet te mogen/moeten fietsen maar ik heb er eigenlijk ook geen zin in. De moeheid, mentaal en fysiek, is toch wel in mij gekropen. De reacties zijn dan ook overweldigend. Natuurlijk is deze prestatie niet te onderschatten en mooi te noemen. Maar ik zag andere zaken:twee oudere mannen; de ene blind en de hand op de schouder van de andere. Ze hebben samen ook hun camino (of een stuk ervan)gedaan. Of die groep Italianen met geamputeerde benen in hun speciale ligfietsen, of een jong meisje in een elektrisch rolstoel,haar weg zoekend over de hobbelige keien en geholpen door mede pelgrims. Dat zijn nog grotere helden. Santiago heeft ook iets ontluisterend. Tal van bedelaars (al dan niet echt) zijn overal aanwezig. En natuurlijk de (platte) commercie. Je doet er aan mee of niet. De drukte staat ook in schril contrast met de rust en het vredige van de landschappen en dorpjes waar we door fietsten. Maar je kan er ook afstand van nemen en rustig gadeslaan.
Het was trouwens ook schrikken gisteren van het krantenartikel. Zie foto's. Nu is het wachten op het weerzien morgen en dinsdag. Probeer toch in stilte nog wat te genieten.
Stikkapot! STIK-KA-POT...Moet ik het nog herhalen. Als je spreekt van meest onderschatte ritten dan is het deze wel. Nochtans kondigde de dag zich veelbelovend aan. Weliswaar vertrokken in de mist en klimmen naar 600 meter maar dan kwam het zonnetje reeds piepen. Het deed deugd! Jasje uit dus en vrolijk blijven pedaleren tot de afdaling naar Portomarin. Plots mist...een MUUR. Geen 10 meter zicht en auto's die als gekken voorbij scheren... Ik heb mijn fietsbroek vanavond een beetje opgeschoond. Ook na Portomarin weer klimmen en, gelukkig, weer naar de zon! Maar na 30 km vond ik al dat het verdubbeld lastig was. Tussendoor: mijn Sweerman reisgids vermeld "In Galicia zijn weliswaar geen hoge heuvels maar ze volgen elkaar voortdurend op waardoor je op een dag meer klimmeters maakt dan de vorige dagen". Enkele details:
- Sarria: 5 km klimmen tot 7 procent
- brug Loio: 2 km aan 8 procent
- Portomarin: 12 km klimmen waarvan 1 km aan 10 procent
- Rio Pambre: 1.5 km aan 5 procent
- Arzua: 2 x 1.5 km aan 7 tot 9 procent
Moet er nog zand zijn? Ik ben uiteindelijk in Arzua aanbeland na 82.4 km en 1576 hoogtemeters voor de kenners. Ik voelde me als een natte dweil. Misschien wel nummer 1 in meest onderschatte ritten. Maar goed: ik zit op 50 km van Santiago...en een cerveza verzacht de pijn. Morgen wordt een feest rit die ik met jullie zal delen.
Na mijn "goede daad" van gisteren (maar dat vertel ik later wel) werd ik deze morgen nog eens uitvoerig bedankt door de Australian man en de baas van de Albergue. De zon scheen (eerste gerustelling) het voelde fris aan maar ik was klaar voor de laatste echte zware rit van mijn tocht. Voordeel van vandaag was dat de eerste 5 a 10 km stegen maar tussen 3 en 5 % zodat benen en ademhaling zich konden aanpassen. Het enige wat je in de vroege morgen tegenkwam waren sympathieke oude maar veelal verlaten dorpen met hooguit nog 5 bewoonde huizen. Het was dus vooral genieten van het vele natuurschoon in het gouden zonlicht (schoon gezegd he). Maar de Cebreiro kwam er aan en dat liet zich voelen. Stukken van 9 a 10 procent. Na meer dan 4 weken begint ook dat wel in de kleren te kruipen. Ik kan jullie verzekeren dat het sleuren en stampen was: blijven trappen, niet verslappen en blijven stampen, niet verklappen. Maar het scheelde echt niet veel vandaag. Pijn in de R knie en in de zone tussen dijspier en scheenbeen. Afstappen staat echter niet in mijn woordenboek. Dus doorbijten tot het bruine bord met Alto Cebreiro in het vizier kwam. Het was een gelukzalig moment. Maar het was er verdorie ook fris aan de vis. Daarna volgde een afdaling en een nieuwe klepper: de San Roquefort waar ik kon genieten van prachtige panorama 's en van een majestueus Santiago beeld. Maar de kers moest nog op de figuurlijke taart geplaatst worden: de Alto Poio op 1335 meter (mijn hoogtemeter gaf 1342 meter aan maar ik ga er niet flauw over doen). Het deed pijn, steeds meer, maar ik denk dat ik gewoon op adren adrenaline die berg opstond. En telkens ik nog een of andere eenzaat voor mij zag zag ik hem/haar als springplank om naar de top te gaan. Om 10:45 waren er emoties...zeer veel...je staat perplex en kan het moeilijk zelf geloven. Ook fier heide...ja..mag het even? Het giert gewoon door de keel en door het vege lijf. Op dat moment denk je aan zoveel...veilig beneden geraken, nog twee dagen genieten, het gezin en familie terug in de armen sluiten en al die goede vrienden terugzien. Nog even dus. Het was ook een heerlijk lange afdaling waar je ook eens gecontroleerd je kunt l as ten gaan voor een tijdje om ook dat gevoel nog eens te ervaren. Inmiddels was ik ook in Galicia aanbeland en op mijn weg kwam ik nog voorbij Samos en uiteindelijk Sarria na 77 km. Morgen nog een efforke naar 720 meter en vooral enkele nijdige steken van 10 procent (wat accordeon spelen dus) en toch weer 80 km. Wat daarna volgt durf ik nu nog niet te bedenken...maar het moet een feest rit van 5p km worden.
Dag 29: Rabanal del Camino - Villafranca del Bierzo 63 km
Soms vind je het jammer als je 's morgens uit een leuke Albergue moet vertrekken. De naam mag er ook wel zijn: Nuestra Segnora de Pilar. .. En bovendien kondigde de dag zich weinig veelbelovend aan. Donkere onweerswolken, mist en nevel en licht gedruppel om te starten. We zaten op 1150 meter en moesten binnen de 6 km naar 1500 meter. Daarna 60 meter dalen en 2 km verder weer naar 1504 meter; weer enkele km dalen tot 1440 meter en opnieuw naar omhoog naar 1512 meter. Ik wist dus aan wat mij te houden: doseren, pedaalslag vinden enz... Maar het liep weer wonderwel; niet met de vingers in de neus (dat zou overdrijven zijn) maar ik moest niet van de fiets en om 9:45 stonden we aan het Cruz de Ferro. Zelfs in de regen (niet gutsen maar ik was toch behoorlijk nat. Ook best wel een emo moment als je al die persoonlijke zaken daar ziet liggen. Maar we hebben toch ook even halt gehouden om van alles te genieten. Daarna dalen en naar de volgende klim, iets steiler, iets geniepige ook en je voelt na 4,5 weken dat er toch al wat verval op zit (zeker de laatste 500 meter aan 10%). Maar ook deze hindernis werd succesvol genomen. Dan 15 km dalen...met dicht geknepen billen en remmen... Ongelooflijk hoe renners aan 100 km/u en meer durven dalen. Ik doe het in mijn broek door eraan te denken. Maar tegen dat we beneden waren in het dal van El Bierzo begon de zon zowaar door te breken. Lange broek en regenjas uit en genieten van een koffie. Wat daarna kwam waren weeral hoogtepunten: Molinaseca en vooral Ponferada (do you remember Kwiatkowsky 2014). Toch weer genoten van deze prachtige stad. Daarna in gestrekte draf naar Villafranca del Bierzo. Dat staat vanavond nog op het programma maar omdat jullie steeds weer hunkeren naar het dagverslag heb ik dat maar voorgenomen. Morgen wacht nog een snoeiharde dag met een klim van 550 meter naar 1300 ( Cebreiro) en daarna nog eens over de Alto Poio ook. Moet kunnen. Gisteren was er bijzonder zwak internet en was het moeilijk om foto 's te plaatsen. Hopelijk lukt het vandaag beter maar kan geen zekerheid bieden. Hasta luego en Saria. Nog 207 km...
