HOSANNA IN DEN HOGE !

In Den Haag ben ik eens gaan spreken voor een groepje jongeren die niet geloofden dat de kampen echt bestaan hebben. De vrouw die mij uitgenodigd, wilde hen daar toch van overtuigen en nodigde mij daarom uit. Toen ik daar binnenkwam, was ik wel een beetje bang. Het waren allemaal nogal forse kerels. En in het begin waren ze helemaal niet geïnteresseerd in wat ik vertelde - je zag hen denken : "Laat dat oude wijf maar zagen." Tot ik het nummer op mijn arm liet zien. Toen begonnen ze na te denken. Niemand laat zoiets voor zijn plezier op zijn arm tatoeëren, dat beseften ze ook wel. Toen waren ze genezen. Ze zijn later nog naar Auschwitz gegaan, en ze hebben mij zelfs nog een kaartje gestuurd. Dat vind ik een geweldig resultaat.

                                               Regine Beer
(gevangen in Auschwitz-Birkenau van mei 1944 tot mei 1945)

uit : weekkalender basisgroepen (week 10)

Waar hebben we nog zulke negationismen gehoord ??? Kunnen we er iets van leren ? Herhaalt de geschiedenis zich ?

Een mooie vlinder fladderde rond

op een donkere avond.

Opeens zag hij een klein lichtje in de verte.

Hij zag een vlammetje

dat zachtjes heen en weer bewoog.

De vlinder vond het prachtig.

Maar...hij wilde meer dan alleen maar be­wonderen.

Hij wilde erin doordringen, zoals in een bloem,

er helemaal in opgaan.

Hij vloog er rakelings over en...

viel verdoofd neer.

Hij had zijn pootjes verbrand.

Maar zo gauw hij weer bijkwam,

vloog hij er opnieuw naartoe,

want die drang was te ster in hem.

Hij er helemaal op in...

in de vlammen.

Verschroeid viel hij in de olie,

die het vlammetje voedde.

Stervend schreeuwde de vlinder:

"Vreselijk licht, ik dacht bij jou het geluk te vinden,

 maar ik vond er slechts de dood.

Het was een dwaas verlangen.

Je bent gevaarlijk, maar nu is het te la­at."

Maar het licht antwoordde:

"Arme vlinder. Ik ben niet de zon, zoals jij dacht,

 ik ben slechts een vlam."

Leonardo Da Vinci

« Wanneer je een schip wil bouwen

breng dan geen mensen bij elkaar

om hout te slepen,

werktekeningen te maken,

taken te verdelen

                            en het werk te organiseren.

Maar doe de mensen

vurig verlangen

naar de eindeloze zee”.

                                                                                                                       Antoine de Saint-Exupéry

‘Elk het zijne’, zegt het recht. ‘Het mijne is het jouwe’, zegt de liefde.

‘Wat kan er van mij gevraagd worden?’ vraagt het recht. ‘Wat kan ik voor je doen?’ vraagt de liefde.

‘Wat moet ik afstaan?’ vraagt het recht.

‘Dat is niet verplicht’, zegt het recht. ‘Ik doe het graag’, zegt de liefde.

‘Tel ik misschien niet meer mee?’ vraagt het recht. ‘Zijn we niemand vergeten?’ vraagt de liefde.

‘Precies wat moet’, berekent het recht. ‘Geheel en al’, wenst de liefde.

‘Tot hier en niet verder’, bepaalt het recht. ‘Grenzeloos en onbeperkt’, beweert de liefde.

‘Straffen wat fout was’, zegt het recht. ‘Vergeven wat fout was’, zegt de liefde.

‘Je recht eisen’, zegt het recht. ‘Je liefde schenken’, zegt de liefde.

‘Ik heb recht op liefde’, zegt het recht. ‘Ik hou van jou’, herhaalt de liefde.

                                                                                                                               Auteur niet gekend.

Uit weekkalender basisgroepen - week 2

Ik stel een paar vragen aan Ing, een jong Cambodjaans meisje,

gesloten, koppig en lief tegelijk, dat een jaar of twaalf moet zijn.

In haar ogen een grondeloze wijsheid waarin ik verdrink.

Ze spreekt goed Frans.

Ik vraag: “Wat zou je willen dat ik van je te weten kom, van je leven?”

“Ik heet Ing”, zegt ze. “En ik leef.”

Ik stel een vraag aan het meisje naast haar,

jonger of ouder dan zij, wie zal het zeg­gen:

“Waar komt ze vandaan?”

Ze noemt de naam van een dorp bij Pnom Penh.

Ik zeg: “Is dat ver hiervandaan?” “Ja, ver.”

“Vertel me eens hoe ver het is,

of langs welke weg je van je dorp hierheen bent gekomen?”

“Vertellen?” vraagt ze verbaasd. “Waarom moet ik dat doen?

Ik kom daarvandaan en nu ben ik hier:

is dat niet voldoende voor u?”

WIESEL ELIE. Woorden zonder wederwoord.

Gooi en Sticht, Hilversum, 1983, p. 26.

De tijd is een lekker snoepje,

je moet er langzaam en bewust op kauwen

om er maximaal van te genieten.

Corinne Assenheimer

weekkalender  basisgroepen - week 1