Van Mechelen naar Santiago de Compostela Via deze blog zullen wij jullie net als tijdens onze reizen naar Budapest en Sevilla op regelmatige tijdstippen informeren over onze reiservaringen. Voor ongeruste familieleden kan deze blog ook dienst doen als "teken van leven". (panikeren mag indien er twee weken geen nieuws verschenen is...)
17-09-2011
Beeldmateriaal Week 4
Versterkingswal Girona, te bewandelen met prachtig zicht op de stad
Foxiá, een bergdorpje onderweg
Figueres, stad van Dalí
Monells, middeleeuws dorpje met prachtig dorpsplein
Dit bericht schrijven wij vanuit Girona, een leuk stadje in het Noorden van Spanje en een aanrader voor een city trip; Je kan hier trouwens makkelijk geraken vanuit België: je neemt een vlucht van Brussels Airlines naar Barcelona, en van daar gaat er alle 20 minuten een trein richting Girona. Een uurtje sporen door het prachtige Catalaanse landschap, dat wij vanaf morgen zullen doorfietsen, en je bent in deze levendige stad. Zeker doen! Wij hebben ondertussen ook onze eerste lekke band moeten vervangen op een enigszins bizarre locatie. Na de beklimming vanuit Tuchan naar Belesta via Latour-de-France (is een dorpje, wij hebben niet de hele tour op 1 dag gedaan) en Cassagnes was ons water weeral op, en terwijl wij afdaalden naar Ille-sur-Têt zagen wij een bord "ici boissons fraîches" en stopten prompt om bij te tanken. De uitbater bediende ons in ontbloot bovenlijf maar wekte bij ons geen argwaan. Pas toen wij van hem zijn Mac mochten gebruiken om foto´s op onze blog te zetten, stootten wij op foto´s van de uitbater en anderen in adamskostuum. Bleek dat wij op een naturistencamping beland waren, maar onze cola mochten wij toch nog gekleed uitdrinken... Toen wij daar wouden vertrekken, stond Vero´s achterband plat en moest deze vervangen worden in de verzengende hitte.
Daags nadien moesten wij de grens in de Pyreneeën over op de Col de Manrell, niet eens zo hoog (730 m), maar het was toch een klim van een goeie 12 km. Het was warm (of hebben wij dit al gezegd?) en de weg was de laatste 3 km steil en in slechte staat dat het toch nog vermoeiend werd. Maar eens in Spanje lag er een prachtige asfaltweg die wij geruisloos konden afdalen, met zicht op de dorpen aan de Costa Brava zoals Roses en L´Estartit.
Wij sliepen nog 1 nacht op een camping 10 km ten zuiden van Girona, ook al was die feitelijk gesloten, en zijn de dag nadien naar de stad doorgereden. Tussenstation bereikt; op de teller staan 1906 kilometers.
Maar nu komt het zwaarste stuk, vrezen wij. Het kwik stijgt dagelijks nog makkelijk naar 30º C en meer, en de beklimmingen zouden zwaarder zijn dan wat wij in Frankrijk hebben moeten doen. Wij zullen dus verder trekken op het Spaanse ritme dat wij hier in Girona al hebben leren kennen: ontbijt vanaf 9u, een beetje fietsen tussen 10 en 12, siësta van 12 tot 16u en terug een beetje fietsen van 16 tot 18u. Aangezien wij hier toch pas kunnen dineren vanaf 20u, hebben wij tijd genoeg om een douche te nemen en nog wat te rusten.
En we kwamen in het zuiden, aan de Middellandse Zee
"Les zjang commans a parlee drolemang", wij zien weer wijngaarden en meer en meer olijfbomen, mannen kussen elkaar, wij passeren zandkleurige huisjes met lichtblauwe luikjes, de WC's zijn meer en meer van het Franse type (zelf noemen zij het "Turkse WC", maar het zit even ongemakkelijk), en alles ... gaat ... hier ... ietskes ... trager: WIJ ZIJN IN HET ZUIDEN !!
Het routeboekje zei ons dat wij na Le Puy het Centraal Massief in zouden fietsen, en dat wij veel moesten klimmen, en dat hebben wij geweten. Aan een gemiddelde van 12 km/u kropen wij de hellingen op, maar wij kregen er mooie vergezichten voor terug. Het was ook weer warm, en wij hadden lang moeten zoeken naar het begin van de oude spoorweg, de voie verte om Le Puy uit te geraken. Na het klimmen begonnen wij aan een kilometerslange afdaling en kwamen zo in Pradelles, waar wij in een gîte sliepen waar ooit Robert Louis Stevenson (op weg door de Cevennen met een ezel in de 18e eeuw) het middagmaal genoten had.
De dag daarna ging het bergafwaarts door het dal van de Chassezac, en gelukkig maar, want het was nog warmer dan de dag ervoor en bij aankomst omstreeks 18u op de camping in Les Vans was het nog altijd 32°C. Wij hadden geen ontbijt voorzien de volgende dag, en hadden dus snel alles opgeruimd zodat wij al om 9u van de camping weg waren. Maar in het dorp zaten wij dan op een terrasje met het gekochte brood en koffiekoeken, en namen een koffie en lazen de krant; een echt vakantiegevoel dat maakte dat wij pas om 11u vertrokken. Maar de route beloofde makkelijk te worden. Dit was echter buiten de hitte gerekend, die dag werd het heel heet en kwamen wij na elke beklimming met een vuurrood koppeke boven op de helling. Vero dacht dat haar bloed kookte, en ik dacht dat ik uit haar neus een rode stoom zag komen, dus dat kon wel waar zijn (of hallucineerde ik ook door de hitte?). Wij zaten nog volop in de "bergen" en vonden niet zoveel gelegenheden om water bij te tanken, behalve dan een eenzame boer in een bergdorp die er 2 kussen van Vero voor in de plaats wou. Wij dachten die dag 70 km te fietsen, het werden er uiteindelijk meer dan 90...
Na deze inspanning wou Vero de volgende dag een korte rit, en zo gebeurde het. Op het gemak gingen wij naar omhoog om in de vallei van L'Hérault te komen, waar wij in een mooi, zij het toeristisch dorpje terechtkwamen, St.-Guilhem-Le-Désert. Wij namen er een extra lange middagpauze met veel drankjes alvorens naar onze eindbestemming verder te fietsen, St.-André, waar wij een camping met zwembad vonden en wij zo de nodige afkoeling konden zoeken.
Vorige zaterdag kwamen wij dan voorbij Béziers aan de Middellandse Zee, en hoewel de route niet vlak langs de kust liep, deden wij een ommetje om de zee te zien. Iets voorbij Béziers langs het Canal du Midi stonden wij dan op een camping in Colombiers, waar de TGV vlak achter onze tent raasde, maar toch sliepen wij als roosjes.
Zondag hadden wij dan nog een kleine 90 km af te leggen om bij onze kennissen Frieda en Gérard in Tuchan aan te komen, waar wij zo goed ontvangen werden dat wij besloten om onze derde rustdag hier in te plannen.
Vandaag zullen wij dan de grens oversteken, volgend bericht waarschijnlijk vanuit Spanje!
Onze etappes: Le Puy - Pradelles 63 km Pradelles - Les Vans 70 km Les Vans - St. Hippolyte-du-Fort 97 km St. Hippolyte - St. André 64 km St. André - Colombiers 92 km Colombiers - Tuchan 89 km
Na 20 jaar samenzijn is het nog steeds verwonderlijk met welk gemak Vero de dingen voor mekaar krijgt, zonder het rechtstreeks te vragen. Hierbij een greep uit haar trukendoos:
Truuk 1: de truuk met de pannenkoek
Wanneer wij kamperen, hebben wij 's morgens altijd thee bij het ontbijt, want het was wat te moeilijk om een koffiezetapparaat mee te sleuren. Niettemin hebben wij graag ons kopje koffie, dus vertrekken wij voor een uurtje fietsen, om dan ergens in een café een koffie te gaan drinken. Zo kwamen wij in Gray, en vonden er slechts één zaak open, een crêperie. "Ik zal daar vragen of we een koffie krijgen," zegt Vero, en dit mocht. Nietsvermoedend zette ik me op het terras en bestelde een koffie. Met een achteloze blik op de menukaart zegt zij dan plots: "Oh, hier hebben ze pannenkoeken met suiker voor maar 1,10 EUR, dat kan ik toch niet laten liggen". En zo zaten wij te smullen op een uur dat niet geassocieerd kan worden met pannenkoeken eten...
Truuk 2: de truuk met de tomaat
Wij kwamen aan op een camping, waar de eigenaar scharreleieren te koop aanbood. Vero zegt in haar beste Frans dat zij wel heel graag omelet eet, maar zonder iets erbij smaakt dat toch minder. Of hij toevallig geen tomaten had? En ja hoor, hij ging onmiddellijk twee tomaten uit zijn groententuin halen "spécialement pour toi, Véronique", zong hij.
Truuk 3: koken bij de buren
Wij hadden ons geïnstalleerd op een kleinere, gezellige camping op een kasteeldomein in Gibles, naast ons twee VW's met een caravan. Net toen wij wouden koken, begon het te regenen. Met heel ons hebben en houden gevlucht naar een schuur wat verder op het domein, maar de zanderige, vuile grond was niet erg aanlokkelijk om op te eten. Dus toog Vero naar de caravan met de vraag of wij hun stoelen mochten gebruiken. "Ja hoor, maar het zou toch makkelijker zijn als wij daar kwamen koken", zei de man. En dus verhuisden wij voor de tweede maal naar de buren om daar hun fornuis, hun melk, hun tafel en stoelen te gebruiken. Zij gingen wel even een wandelingetje maken... Daags nadien kwam hij zelfs aanbieden om onze banden op te pompen, want als ex-wielrenner had hij hiervoor geschikt materiaal mee!
Truuk 4: de truuk met de chocoladetaart
Op een warme fietsdag (38° C in de namiddag) stopten wij in een dorpje van niemendal aan een cafeetje om iets fris te kunnen drinken, want het water in onze drinkbussen warmt bij zo'n weer snel op. De man had een uithangbord van verschillende ijsjes aan zijn deur, en Vero zag een Mars Ice Cream, wat zij nog nooit had gegeten en nu toch wel trek in had. De man duikt in zijn diepvrieskast en verontschuldigt zich dat hij dit niet heeft, maar biedt gelijk andere zaken aan: een witte frisco, een ijsje met pistache, ... Heel het revue uit zijn diepvries passeert, maar Vero schudt het hoofd en zegt dat ze liefst pure chocolade heeft. Prompt gaat hij naar achter en komt even later met 2 stukken chocoladetaart aandraven. "Wat is dit?", vraagt Vero nog verwonderd, en de waard lacht en zegt "dat is chocoladetaart, aangeboden door het huis".
Wij zijn intussen aangekomen in Le Puy en Velay, startplaats van een pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, en hebben hier een rustdag ingelast, want de laatste dagen was het nogal klimmen en wij hebben in totaal toch al 1200 km gereden. Het weer is hier nu wisselvallig, zonnig met af en toe een regenbui, maar toch nog altijd aangenaam warm.
Onze etappes: Cluny - Gibles 40 km (namiddagtocht, eerst abdij bezocht en nog middageten in Cluny) Gibles - Renaison 78 km Renaison - Ambert 98 km Ambert - Le Puy 82 km
Het verhaal van onze zesde fietsdag mogen wij jullie niet onthouden. De route vanuit Nancy werd beschreven in ons boekje als een vlakke route die je al fluitend aflegt langs jaagpaden en wegen in het brede Moezeldal. Wij konden er dus een goed tempo op nahouden zodat wij om half twee 's middags al 65 km hadden afgelegd, toen wij aankwamen in het dorpje Charmes. Daar genoten wij van een stevig middagmaal (steak-friet) en beslisten wij dat een 30 km extra doenbaar was, en wij zouden in Girancourt overnachten in het hotel dat ons routeboekje aangaf. Het was twintig voor zeven toen wij na 95 km in het dorp aankwamen, en Vero zei vriendelijk tegen een man die in zijn tuin werkte dat wij het hotel zochten. "Maar hier is geen hotel", repliceerde de man. "Hoezo?", zeggen wij, "Rue d'Alsace 51 is er volgens ons boekje een hotel." "Maar hier is geen Rue d'Alsace", antwoordde de man alweer. Hij boog zich over ons boekje en zei: "Ha, maar hier is Girancourt, en dit hotel is in Gironcourt, met 'o'". "Oké", zeggen wij, "hoe geraken wij dan in Gironcourt?" 's Mans mond valt open en hij stamelt: "Mais monsieur, c'est 60 km d'ici, au Nord." Eerder had Jo wel opgemerkt dat de tekst Gironcourt vermeldde, maar hij dacht dat dit een drukfout was, nu bleken het twee verschillende dorpen te zijn! Daar stonden wij dan, moe en hongerig en zonder overnachtingsplaats. Er was wel een camping 5 km oostwaarts, maar dan moesten wij klimmen, en na 95 km hadden wij daar echt geen zin meer in. Dus zochten wij een oplossing verder langs de route, en omdat wij vanaf Girancourt terug het jaagpad opmoesten van het canal de l'Est, dachten wij dat het beter was om nog wat meer kilometers vlak te fietsen, dan te moeten klimmen. Nog snel een stuk banaan gegeten die wij gelukkig 's middags gekocht hadden, want banaan in de mond, is energie in de ... benen. Aan 25 km/u sjeesden wij langs het water richting eindbestemming. Onderweg zagen wij nog een "auberge" met een uithangbord "Hotel-Restaurant", maar die hadden geen kamers meer. Zij waren wel zo vriendelijk om naar het hotel te bellen dat wij eraan kwamen, zo waren wij al zeker van een overnachtingsplaats. Rond 20:30u kwamen wij dan aan in Fontenoy-le-Château, er stonden 124 km op de teller. Wij vielen als een blok in slaap!
Intussen zijn wij in Cluny aanbeland, via de Bourgognestreek (Beaune) waar wij prachtig konden fietsen tussen de wijngaarden. Vanaf hier wordt het klimmen door het Centraal Massief en zullen wij wat minder kilometers per dag afleggen.
Onze etappes: Nancy - Fontenoy 124 km Fontenoy - Autet 97 km Autet - Auxonne 78 km Auxonne - Beaune 75 km Beaune - Cluny 86 km
Aan eenieder die vandaag de school moet hervatten, wensen wij veel moed. Wij gaan nog even door!
Dit bericht schrijven wij vanuit Girona, een leuk stadje in het Noorden van Spanje en een aanrader voor een city trip; Je kan hier trouwens makkelijk geraken vanuit België: je neemt een vlucht van Brussels Airlines naar Barcelona, en van daar gaat er alle 20 minuten een trein richting Girona. Een uurtje sporen door het prachtige Catalaanse landschap, dat wij vanaf morgen zullen doorfietsen, en je bent in deze levendige stad. Zeker doen!
"Les zjang commans a parlee drolemang", wij zien weer wijngaarden en meer en meer olijfbomen, mannen kussen elkaar, wij passeren zandkleurige huisjes met lichtblauwe luikjes, de WC's zijn meer en meer van het Franse type (zelf noemen zij het "Turkse WC", maar het zit even ongemakkelijk), en alles ... gaat ... hier ... ietskes ... trager:
Het verhaal van onze zesde fietsdag mogen wij jullie niet onthouden. De route vanuit Nancy werd beschreven in ons boekje als een vlakke route die je al fluitend aflegt langs jaagpaden en wegen in het brede Moezeldal. Wij konden er dus een goed tempo op nahouden zodat wij om half twee 's middags al 65 km hadden afgelegd, toen wij aankwamen in het dorpje Charmes.
